Zelfmutilatie en kind dat er niet mee wil stoppen
Ik weet niet meer hoe ik het moet aanpakken, maar mijn kind(15jr) is inmiddels in behandeling bij therapeuten (lucertis) en ik heb niet het idee dat ze er beter op wordt en waar ik nu heen kan om iets veranderd te krijgen (en of dat nu nog de moeite waard is)
Ze doet aan zelfmutilatie. Dat begon op haar armen en dat werd haar hele lichaam. Ze vervalt regelmatig ook in zéér neerslachtig gedrag. Ze heeft ondertussen de diagnoses depressief, spectrum van autisme en leunt tegen borderline aan.
Vandaag wederom een gesprek met mijn dochter aangegaan, omdat er een keuze gemaakt moet gaan worden over de vervolgstappen. De therapeuten hebben een tweetal voorstellen gedaan. Echter is vandaag uit de hoge hoed gekomen dat ze niet kiezen wil, dat ze eigenlijk niks wil doen. Dat ze wilt blijven snijden, dat ze zich daar zo prettig bij voelt, dat ze er vooral mee wil blijven doorgaan en ook weer haar hele lichaam wil snijden (ik heb ca 1 maand geleden haar dat uiteindelijk verboden en haar laten kiezen uit slecht 1 lichaamsdeel). Ze vroeg wat ik zou doen als ze toch overal weer ging snijden. Ik heb haar verteld dat dat mijn grens zou zijn. Dat ik dan buitenshuis een oplossing voor dr zou gaan zoeken. Dat ik van haar hou, dat ik wil dat ze bij me bleef, maar als ze weer overal ging snijden, ik dat gewoon niet kon aanschouwen. Dat dat mij pijn deed.
Het deed me pijn dit hardop te moeten uitspreken, maar ik voelde me verplicht tov haar én tov mij een grens aan te geven. En ik vond het tegelijk vreselijk en héél pijnlijk.
En tegelijk was het alsof een vreemd iemand tegenover me zat, iemand die sprak over snijden alsof het hetzelfde was als een eitje pellen om dat smakelijk te gaan verorberen en ik vroeg me af waar mijn kind heen was... alsof ik haar al kwijt ben en niet meer weet hoe ik haar terug kan halen.
Heeft iemand eenzelfde eravring en tips voor me. Iets, hoe klein dan ook om dit te keren?
min of meer ervaring
Geen ervaring met zelf snijden, maar wel met een kind anorexia had.
De beste maar ook moeilijkste beslissing die wij genomen hebben is haar op laten nemen in een gespecialeerde instelling. Jij hoeft er dan “ alleen” maar voor haar te zijn, en te zeggen en laten merken dat je onvoorwaarlijk van haar houdt. De moeijke gesprekken, en afspraken als maar op een plek snijden, maken de therapeuten met je dochter. Jij bent haar veilige baken .Daarbij kunnen soms vreemde ogen meer berijken dan liefdevolle en bezorgde ogen.
Echt prettig
zal ze zich er niet bij voelen. Het is een manier om emotionele pijn minder te hoeven voelen en je hoeft geen boosheid, verdriet enz toe te laten. Verbieden heeft niet zoveel zin. Het is een soort van verslaving; als je het verbiedt doet ze het stiekem of vindt een andere verslaving. De juiste hulp is erg belangrijk maar ook kijken naar een andere - positieve - uitlaatklep. Wat rescue remedie kan helpen als de spanning te hoog oploopt.
Guppie
Wat denk je, als Bach z'n bloesems zouden helpen zou het wel beter onderzocht worden en zou je er natuurlijk een wetenschappelijk onderbouwing bij geven, njet? Of was die nog niet gepubliceerd?
Gr Angela
Ontwikkeling
Guppie heeft natuurlijk ook gelijk. Teveel focus op het snijden: je moet niet snijden!, helpt niet. Je kunt beter een kind helpen het dagelijks en toekomstig leven op de rails te krijgen. En zoeken naar alternatieven om je goed te voelen.
Het heeft natuurlijk geen zin om, net als in de reguliere gezondheidszorg, er nu een druppeltje van het een of ander bij te geven. Maar je (samen) verdiepen in de theorie en het maken van de Bloesems kan helpen bij het verkennen van de emoties en van groei.
Complementaire zaken helpen. Maar vooral persoonlijke aandacht en ontwikkeling.
Zeer moeilijke situatie hoor. Hoe krijg je een kind uit de put? Maar het kan ook beginnen met kleine praktische zaken. Gelukkig klinkt het alsof de relatie tussen ouder en kind een goede basis geeft.
Opname kan zaken doorbreken. En ook dan kun je er voor haar zijn.
