Zelfmoord?

Pijnlijk

Treurig en heftig en heel pijnlijk voor je kind en voor jezelf. Hopelijk reageren er nog anderen. Ik heb dit met mijn kinderen vooral alleen moeten doen omdat we knel zaten met de kb. Wat ik gedaan heb is vooral hun ervaring en gevoel bevestigen: wat rot voor je, verdrietig, ellendig dat het zo gaat. Maar ook, een eind eraan maken is onhandig. Er komen altijd betere tijden, vooral als jeouder bent ga je dat ervaren, als je ouder bent heb je meer controle over je leven, geef jezelf de kans. Bij mijn zoon kwam het doordat zijn autisme door hemzelf en door anderen niet begrepen werd en doordat hij voortdurend gepest werd. Daar werkten we aan en het ging pas echt goed toen hij naar het voortgezet onderwijs ging. Vertel je zoon dit soort social stories, zet die stip op de horizon maar bevestig ook dat het nu zo zwaar voor hem is. En probeer het neutraal te houden, emoties zijn signalerend maar te heftig voor dit soort gesprekken. En zoek met name een kinderpsychiater voor hulp. Die kan zonodig medicatie voorschrijven. Je kunt ook nog zelf overwege om op voor je zoon spannende momenten zelf passiflora te geven. En ik weet niet waar je zoon mee tobt maar zet in op het bevorderen van zelfvertrouwen, rust en ontspanning en plezier, jezelf verwennen, vraag hem wat hij fijn vind en help hem dat te realiseren. Dat wil niet altijd zeggen dat je kunt voorkomen dat een kind zichzelf beschadigd of zich iets aandoet, dat wil wel zeggen dat jij degene bent die met compassie en doelgericht met hem zoekt naar de stip op zijn horizon, zonodig met medicatie. Laat je niet afleiden of door andere hulpverlening, niet passende hulpverlening, van de wijs brengen. Je kind is hier centraal en leidend. Liefst een vrijgevestigde psychiagter dus. Begin bij de huisarts.

Autisme centraal

Als je het even kan geef jezelf dan de gelegenheid om je bij te scholen bij Autimaat of Autisme Centraal. Hoe meer jijzelf begrijpt en tips krijgt hoe beter je op een dagelijkse manier je kind op weg kunt helpen. Jij bent zijn bemiddelaar naar de wereld toe. Verwacht het niet van anderen, school jezelf. Het is de investering meer dan waard.

Hier

Onze zoon is ook suïcidaal geweest. Rond dezelfde leeftijd.
Van onze kinderpsychologie kregen wij de tip om er neutraal,op te reageren. Niet zelf in paniek raken, want dan wordt de overprikkeling groter.. ( makkelijker gezegd dan gedaan.)
Zoons psycholoog reageerde met: dat zou wel heel erg zijn, als je dat zou doen. Voor ouders is dat het ergste wat kan gebeuren, als ze een kind verliezen.
Verder probeerden wij zijn steeds maar weer het perspectief van later te laten zien. Nu is het verschrikkelijk, jou leven , maar later wordt het minder verschrikkelijk. En dan zorgden we voor concrete maatregelen, die zijn leven nu beter maakten. Niet naar school, de prikkels weg, een veilige plek op mijn kamer. Acceptatie van alles wat hij moeilijk vindt, geen verwachtingen.
We gingen verder met werken aan zijn zelfbeeld, dat was een voortschrijdend proces.
En we zorgden dat hij veilig was. Geen touwen op zijn kamer, geen scherpe dingen, zo min mogelijk alleen thuis, en noooooit alleen thuis in een overspannen, overprikkelde situatie.
We hadden ook met hem afgesproken, dat hij altijd bij ons mocht komen als hij zich rot voelt. Ook midden in de nacht, altijd.
Het i's een moeilijk evenwicht. Aan de ene kant pure paniek, het leven van je kind is in gevaar. Aan de andere kant proberen om hem niet verder te belasten met onze emoties. Wij hadden veel aan de theorie van communiceren met een laag e.e. ( expressed emotion) dat kun je googlen maar ik kan op de iPad geen link geven.
Sommige mensen ( op school). Dachten trouwens dat zoon het zei om ons te manipuleren. Zij vonden dat we strenger moesten zijn tegen hem. Kinderen van die leeftijd doen dat toch niet. Dat zeiden ze.
Ik ben blij dat we naar die idioten niet geluisterd hebben. Onze zoon vertelde twee jaar later, dat hij een keer met een touw om zijn nek boven aan de trap heeft gestaan.
Sterkte!

Expressed emotion

Hier heb je een link naar een stuk over expressed emotion.
Het gaat erom, dat iedere emotie die je communiceert, ook de positieve, belastend is voor degene die overprikkeld is. En dat het dus het beste is om neutraal te reageren in dat soort situaties.

Het is wel belangrijk om voor jezelf een klankbord te vinden, waar je je emoties kunt uiten, zonder je kind ermee te belasten.
Ik heb het persoonlijk heel zwaar gehad met de gedachte, dat dit mooie kind, wat ik op aarde heb gezet, zijn leven het leven niet waard vond. Dat vond ik zeer confronterend en het heeft me echt doen? Hoe heb ik het in mijn hoofd kunnen halen, dat het een goed idee was, om kinderen te krijgen? Waarom leven we uberhaupt, als het allemaal zo pijnlijk moet zijn? Dat soort dingen.