Wennen Concerta
Zoon (9) heeft nu een week concerta 18 mg slow release. Ik zie langzaam dat zijn concentratie verbetert. Maar hij blijft zich beroerd voelen, zegt hij, duizelig en misselijk. HIj was gisternacht misselijk, dat kan volgens de psychiater niet van de concerta komen omdat het 's nachts is uitgewerkt.. Net heeft hij overgegeven (voor het eerst sinds we met de pillen begonnen zijn). Ik zie niet echt aan hem dat hij zich beroerd voelt, hij is vrolijk, speelt en lacht.. Hoe lang kan die wenperiode duren? Psychater denkt dat hij een virusje te pakken heeft en raadt ons aan nog even door te gaan.. Ik hoor graag ervaringen!
hier
Hier duurde het zeker vijf weken, voor de negatieve gevolgen minder groot werden dan de positieve gevolgen.
Dus een lange wenperiode.
Lichamelijk, zoon kreeg last van hoofdpijn en misselijk.
En psychisch. Wennen aan het feit de je iedere dag medicatie moet gebruiken. Wennen aan het andere gevoel van binnen. En langzaam ontspannen.
Zoon kon tijdens deze wenperiode zijn (al aanwezige) depressieve gevoelens niet meer wegstoppen en hij heeft echt hele nare buien gehad toen.
We wilden stoppen maar de kinderarts raadde ons aan om het toch zes weken vol te houden. En daar ben ik nu heel blij om.
Dank voor de reactie!
Dit geeft me weer moed om door te gaan, die nare buien hebben we nu volop... Duurde de misselijkheid ook zo lang? En is hij daar helemaal vanaf gekomen?
Misselijkheid
Daar is hij wel aan gaan wennen/vanaf gekomen.
Hij had helemaal geen eetlust meer.
Hij is toen begonnen met een extra maaltijd voor het slapen gaan. Net waar hij zin in had. Soep, musli, banaan, cracker met kaas, popcorn, vla, een suikerwafel. Wat dan ook. Als een echte adhd-er, wil hij vaak wisselen.
En dat helpt.
Ook ben ik anders gaan lunchen. Geen boterham meer aan tafel gesmeerd, maar tosti's, american pancakes, gebakken ei, broodje knakworst, soepje, net waar hij zin in had.
We hebben eigenlijk altijd van die kleine blikjes soep in huis. En dat vindt hij vaak lekker.
Eten is drama
Fijn dat je zo snel en uitgebreid reageert, hier heb ik echt veel aan! Eten is hier altijd al lastig, nu even een drama...ik ga hem ook ' s avonds wat meer geven.. Merk dat het me nu even allemaal erg raakt, het is een hele worsteling. Hij blijft maar zeggen dat hij dom is en dat hij zich schaamt..
Gossie
Ja, mijn zoon heeft toen een keer een uur bij mij op schoot gezeten. Hij bleef maar zeggen: 'Ik ben mislukt.' Afschuwelijk vond ik dat.
Weet je, ik heb geen adhd, maar ik stel het me dan zo voor: adhd-ers leven in het nu. Als ze nu boos zijn, zijn ze verschrikkelijk boos. Maar als de boosheid weer weg is, dan is het ook echt weer over. En dat kunnen ze dus. Die boosheid, dat verdriet, 'vergeten'. Ze duwen het weg, praten er niet meer over. En het is er niet meer.
Bij mij werkt dat compleet anders. Als ik een heftige emotie ervaar, dan verwerk ik dat. Dan denk ik er over, praat ik erover. Langzamerhand slijt het.
Het was heel erg confronterend voor onze zoon, om zijn emoties niet meer weg te kunnen stoppen. Dat maakte hem echt van streek. En hij moest leren hoe je dat dan doet, jezelf troosten, dingen verwerken. Dat had hij nog nooit hoeven doen.
Wij hebben in de begeleiding hierbij, steeds een soort van stappenplan gevolgd. En nu kan hij dat zelf ook wel toepassen. Stap 1 is erkenning. Wat rot, wat vervelend, wat naar dat je dit is gebeurd. Stap 2 is onderzoek. Wat was er nu echt gebeurd, wat gebeurde er eerst, en daarna en wat deed jij, wat deed die ander.
Stap 3 is het perspectief proberen te veranderen. Wat had je ook kunnen doen. Wat had die ander ook kunnen doen. Waarom deed jij het zo. Waarom deed die ander het zo.
Stap 4 is dan om weer terug te kijken. Hoe voelt het nu. Gaat het nu beter.
Wat ook hielp, was het verschil uitleggen tussen helpende en niet-helpende gedachten. Alle gedachten met 'altijd, nooit, stom, achterlijk, niemand, iedereen' zijn waarschijnlijk niet-helpende gedachten. 'extreme gedachten' noemen we die. En je kunt ook andere dingen denken. Bijvoorbeeld: 'morgen wordt het beter' 'ik ben niet de enige' 'ik sta niet alleen' 'gelukkig heb ik papa en mama die mij altijd zullen helpen' etc.
Het is heel naar voor je zoon. Misschien helpt het, als je vertelt dat er in Nederland in ieder geval 1 jongen is, die zich ooit ook zo voelde. En dat het nu heel goed met die jongen gaat?
Geweldig, dank je!
Hier kan ik echt wat mee.. Ik merk dat het me vandaag allemaal heel hoog zit, en als ik lees wat je allemaal schrijft, krijg ik toch weer een beetje hoop voor de toekomst... Ik hoop echt dat hij zijn plekje gaat vinden en dat hij ook een weg vindt om met iets minder weerstand naar school te gaan... Het valt niet mee om iedere ochtend een huilend kind mee te slepen... Hij heeft echt de liefste juf van de wereld en de school helpt hem (en ons) in alles, maar het blijft zo'n opgave voor hem.... Ik vind het allemaal zo herkenbaar wat je schrijft... dacht altijd dat mijn zoon de enige was die zo dacht en handelde.. Toch wel heel fijn dat we nu een beetje weten wat er aan de hand is...
sterkte May...
ik duim mee dat zoon zich snel beter voelt!
off topic
Even heel erg off topic: Karmijn, hoe doe je dat toch, elke keer weer de juiste snaar raken?
Suzanne
Weet je, het is afschuwelijk geweest, met onze zoon. En ik heb me toen zo afschuwelijk alleen gevoeld. Radeloos.
Als ik op een forum maar 1 iemand kan helpen om weer moed te krijgen, om weer perspectief te zien, omdat ik het wel begrijp. Dan is het ten minste nog ergens goed voor geweest.
Ik kan zelf niet meer terug in de tijd. Mijn verworven inzichten kan ik niet terug plaatsen naar de momenten waarop het niet goed ging. (al zou ik dat wel willen. Had ik toen maar begrepen wat ik nu begrijp, dan was het lijden van zoon een stuk minder geweest) Maar ik kan die verworven inzichten wel over trachten te brengen op andere ouders. Misschien wordt het dan wat makkelijker voor hun kinderen en voor hen.
Daarom.
Zoon was ook blij
Ik heb hem verteld wat jij zei, dat er in ieder geval 1 jongen was die zich ook zo voelde, dat vond hij heel mooi om te horen en toen zei hij 'ik weet zeker dat die jongen ook heel veel van gamen houdt..' Want gamen, dat doet hij zelf het liefst... Ik ben heel blij dat je je ervaring met me hebt gedeeld en wellicht heb ik je de komende weken nog hard nodig om me moed in te spreken!
Klotsende oksels...
Zoon wist gisteren al dat we vanmorgen naar de kapper gingen, had het hem bijhet opstaannog gezegd, toen ik zei dat hij zich moest gaan aankleden kreeg meneer een woedeuitbarsting .... ' ik ga NIET naar de kapper' Uiteindelijk hebben wehet gehaald, maar wat heeft iets simpels toch weer een berg energie gekost...
