Welke ouders heeft een zoon/dochter die vermoedelijk autisme heeft.
Voorbeeld: Als mijn zoon een taak kreeg tijdens zijn stage die hij tot de verbazing van zijn stagementor boven verwachting uitwerkte. Wat hem parten speelt is dat hij op basis van een sollicitatiebrief wel wordt uitgenodigd en vervolgens niet wordt aangenomen omdat hij zeker in sollicitatiegesprekken moeite heeft met heldere communicatie waardoor de recruiter denkt; Joh dat vraag ik helemaal niet of hij begrijpt mij niet.
Afhankelijk worden van een uitkering of blijven is geen doelstelling.
Daarom vraag ik mij af welke ouders het bovenstaande herkennen en hoe jullie ervoor hebben gezorgd dat jullie kind in zijn haar kracht staat.
Hier ook zo'n stagiair
Als die zich ooit zou melden voor een vaste baan, werd hij direct aangenomen. Men is helemaal aan hem gewend en vindt dat hij fantastisch werk heeft gedaan. Misschien toch dat bedrijf van die stage bellen? Of daar in elk geval referenties opvragen?
Anders kan hij misschien iets zeggen over zijn autisme. Mensen weten er tegenwoordig iets meer van. Dan kan hij uitleggen: dit zijn mijn zwakke punten en dat mijn sterke. Onze stagiair werd gevraagd iets uit te leggen voor het heel bedrijf. Hij zij dat hij dat niet kon. Even goede vrienden, namen we daarvoor even iemand anders.
Zoals Tamar
Hier een zoon met ASS. Heeft tot onze stomme verbazing (stiekem, niet tegen hem gezegd natuurlijk) bij zijn eerste sollicitatie een zaterdagbaantje binnengesleept. Maar dat was ook helemaal zijn droombaan, bij een autodealer. Hij was net 18 en had zijn rijbewijs, wist enorm veel van auto’s (zijn passie) en kon direct beginnen. De ideale kandidaat. Later bleek er iemand te werken die precies is zoals hij, zijn baas zal dus tijdens het gesprek dat herkend hebben. Dat is natuurlijk enorme mazzel en een boost voor zijn ego.
Hij gaat volgend schooljaar beginnen met een HBO-opleiding, ben heel benieuwd hoe dat gaat. Hij zit nu op het SO, dus toch wel een andere omgeving. Ik hoop dat zijn ervaringen en kennis hem helpen bij toekomstige sollicitaties, maar hou mijn hart vast.
Wat ik in jouw geval zou doen is iemand zoeken die hem kan helpen met sollicitatietrainingen. Het is gewoon een kunstje, dat je kunt leren. Verder kan hij als hij wordt uitgenodigd voor een gesprek open zijn over zijn autisme. Als mensen het van tevoren weten kunnen ze zich voorbereiden. Ook zou ik referenties opvragen bij zijn stageadres. Dat helpt ongetwijfeld ook, zeker als ze er ook een kunnen schrijven met een voorbeeld van wat hij juist heel goed kan, maar ook aangeven wat hij moeilijk vindt en waar hij zich tijdens de stage in ontwikkeld heeft.
Op mijn werk hebben we nu een stagiair die echt zo ongeveer in paniek was de eerste dagen. Door zeer intensieve begeleiding (1 op 1) van een paar fantastische collega’s is hij helemaal opgebloeid en doet hij het fantastisch. Hij komt nu vakantiewerk bij ons doen. Ik denk dat als hij na zijn opleiding bij ons wil komen werken hij zo wordt aangenomen. Hij zal altijd meer begeleiding nodig hebben, maar hij is goed in wat hij doet. Deze jongen (hij is 14, dus jonger dan jouw zoon denk ik) is door zijn moeder bij ons ‘aangemeld’, ze was een beetje ten einde raad en vroeg of hij alsjeblieft bij ons terecht kon. We hebben hem de kans gegeven en dat heeft dus goed uitgepakt. Misschien kun jij ook op zo’n manier je zoon helpen. Of kun je het via een bekende (kruiwagen) voor elkaar krijgen dat hij ergens op een tijdelijk contract mag beginnen. Het is dat eerste opstapje he, als hij dat maar eenmaal heeft...
Heel veel succes!
Wat te doen bij teleurstelling zoon met autisme?
Hallo,
Ik zit even met m'n handen in het haar. Mijn zoon is deze week op zomerkamp ("normaal kamp, waar hij al 3 x eerder aan mee heeft gedaan). Helaas ging het deze keer niet zo goed, het is te intensief voor hem en raakt teveel overprikkeld, waardoor hij het veel lastig heeft en dan boos wegloopt en een ruimte voorzichzelf zoekt. Hierover zijn afspraken met de kampleiding gemaakt. Hij heeft in 1e instantie voor 4 dgn geboekt met al optie om te verlengen. Dit kwam gisteren ter sprake. In overleg met de kampleiding besloten dat hij mag verlengen. Deze boodschap kreeg hij gisterenmiddag. Gisterenavond werd ik gebeld, dat het toch niet goed gaat, door zijn gedrag, is er teveel onrust in de groep komt en kan de kampstaf de veiligheid zoor niet meer kan worden gewaarborgd. Hij kreeg gisterenavond dat hij toch niet verder kon deelnemen aan het kamp en zou worden opgehaald door ons als ouders. Dit was natuurlijk heel moeilijk voor hem. Hij snapt het niet, het is verwarrend, eerst verlengen en nu meteen naar huis. Gevolg: heel boos. Bij ophalen wilde hij niet mee, weer weglopen enz. Uiteindelijk is hij wel meegegaan naar huis. Maar heel verdrietig, heeft het gevoel dat hij heeft gefaald en wil erg bewijzen dat hij het wel kan. Het lukt nog niet om uit te leggen waarom dit besluit is genomen, hij snapt dit niet. Hoe kunnen we dit uitleggen zodat hij het begrijpt en kan accepteren en hij het niet als falen voor zichzelf gaat ervaren?
MaaikeB
Hoi MaaikeB,
hoe oud is je zoon? Je vraag is al van een tijd geleden maar hoe dan ook, zonder idee van de leeftijd is raad geven wat lastig.
Het is trouwens bij elke leeftijd (vanaf een jaar of 10) een goed idee om je kind in situaties uit te leggen wat de beweegredenen van andere mensen (kunnen) zijn, want daar zal hij toch een beetje beeld van moeten gaan krijgen.
En ook dat je daar niet altijd wat aan kan doen, dus dat je best doen toch als resultaat kan hebben dat een ander het nog steeds niet ziet zitten, om welke reden dan ook. Jammer, maar niet altijd wat aan te doen.
Niet op elke situatie heb je nou eenmaal volledige invloed. En dat zullen zeker autistische kinderen een lastig concept vinden, want hoe ga je ermee om als je er geen invloed op hebt?
