welke boeken over ADD helpen me het beste?

site

wat mij vooral helpt is mijn coach die mij helpt om zelf dingen te veranderen op een manier die voor mij werkt.
Zij hebben ook een boek geschreven en geven daar workshops bij. Het boek heet ad(h)d hoe krijg je het uit je hoofd.
De site is adahd-nederland.nl

Ze zijn niet perse voor medicatie, zien dat vooral als ondersteuning bij het aanleren van ander gedrag binnen je gedragingen en mogelijkheden.

Neem contact op met impuls digitaal / woortblind

dit is de belangenvereniging voor mensen met Ad(h)d en dyslexie. Een soort ondervereniging van de landelijke oudervereniging Balans, handig voor jullie om lid van te worden als pleegouders van... Er zijn ook bijeenkomsten voor mensen mét en partners en ouders ván. En dan vooral over waar je tegenaan loopt en hoe je daar mee om kan gaan en ook gewoon voor lotgenotencontact.

http://www.impulsenwoortblind.nl/contact/contactpersonen

De contactpersonen kun je ook bellen, met vragen. Het zijn allemaal (ervarings-)deskundigen.

Klopt

Hij heeft de afgelopen jaren vooral heel veel negatieve kritiek gehad. We doen ook onze best om het allemaal in perspectief te plaatsen. Veel relativeren. Materie is maar materie.
Zolang er geen bloed vloeit, is er niet veel aan de hand. En zelfs met bloed hoeft het nog geen ramp te worden.

Dat stoorde me wel eens in de tijd dat ik met sommige mentoren op de instelling sprak. Zoveel drama's over dingen, waarvan ik vond dat de wereld echt niet verging. Ook de vervelende voorspelling, alsof hij al afgeschreven was. Ik merk dat effect nog steeds bij hem: hij is soms huiverig om iets te vertellen, omdat hij verwacht dat wij er heel boos over zullen worden. Want dat was zijn ervaring.

De reden dat ik naar boeken vraag, is omdat dat mij erg helpt om goed en snel inzicht te krijgen. Het is de manier waarop ik het makkelijkste leer. De boeken lijken me niet nuttig voor onze pleegzoon. Hij houdt namelijk helemaal niet van lezen

Ik denk inderdaad ook aan bepaalde vormen van coaching, maar dan denk ik ook dat wij dat het beste kunnen doen. Die lijstjes zijn een goed idee. We merken nu al dat sommige mantra's aan beginnen te slaan. Er zijn blijkbaar routines die hij wel kan leren, maar het kost dus veel moeite om die te leren.

Ik probeer nu ook alles zo te regelen dat er gewoon minder kansen zijn op fouten. Dus automatisch opwaarderen voor zijn OV-chip, meerdere reservesleutels voor zijn fiets, beheren van wachtwoorden (van echt belangrijke dingen), whatsappjes op hem aan bepaalde afspraken te herinneren, alarmen in zijn telefoon laten zetten.
Van veel van die zaken zeggen anderen: dat moeten ze gewoon door schade en schande leren. Maar ik geloof daar niet in. Hij heeft al genoeg schade en schande gehad. Wij willen hem nu graag de handvatten geven waarmee hij succeservaringen kan krijgen.

Ik zal eens kijken naar Balans. Met onze eigen zoon met Asperger hebben we ook een lang traject gehad, maar dit is weer een heel ander verhaal.

Doen!

Zo zie ik het ook, het is aan jullie om voor hem te zorgen dat hij zosoepel mogelijk door het dagelijkse leven glijdt, zodat hij zich kan concentreren op de belangrijke dingen, namelijk een fijne tijd bij jullie hebben waarin hij kan helen en groeien, en natuurlijk ook school.

Ik ben het helemaal met je eens daarin. Laat hem zich eerst maar eens beter voelen over zichzelf. Ook denk ik dat pubers nog heel erg groeien en nog veel leren.

Over dat coaching: ik denk eigenlijk dat je dat door een extern persoon moet laten doen. Jullie vervullen voor hem de ouderrol, als je ook gaat coachen gaat dat met die rol door elkaar lopen. En juist duidelijkheid is voor hem belangrijk. Wat je natuurlijk wel kunt en moet doen is de aanpak volgen die met de coach wordt afgesproken, en je kunt zelf natuurlijk al veel in gang zetten.

Wat ik zou doen als ik jou was is een contactpersoon van impuls bellen. Er staat op hun website een hele lijst met contactpersonen, ik stuurde de link van deze pagina al. Kies iemand uit die vooral ervaring heeft met ADD, en leg de situatie uit. Vraag wat je kunt doen en waar je moet beginnen. Die persoon zal veel tips voor je hebben.

Grappig trouwens, wij hebben ook een zoon met Asperger. En via een ander van onze kinderen hebben we tegenwoordig ook veel te maken met een kind met ADD. Ik herken zo'n beetje alles van wat je schrijft, ook bij hem passen alle kenmerken naadloos.
Helaas wordt bij hem thuis en daardoor ook door hemzelf denk ik, de diagnose niet van harte geaccepteerd, waardoor het nog weer moeilijker wordt allemaal...

WAt ik heel, heel duidelijk zie, is dat het echt een aandachtsstoornis is, te laat komen en dingen vergeten gaat helemaal vanzelf, zelfs als je alles drie keer met hem doorneemt worden er zaken vergeten of door elkaar gehaald.

nog wat links

http://www.hieper-magazine.nl/

http://www.sterrehunvie.nl/chaos-in-je-hoofd.html

http://www.lannoocampus.nl/chaos-je-hoofd (ook een boek met zelfde titel over ad(h)d, maar wel een ander boek dan van bovenstaande link). Dit boek vooral gericht op pubers, ook voor hen. Met tips hoe te proberen orde te scheppen.

Externe coaching

Dat is nu het lastige. Ik denk dat je gelijk hebt, maar hij wil dat eigenlijk niet meer. Ik ben al een paar keer het gesprek begonnen over hulp, maar hij is een half jaar geleden ook weggelopen bij weer zo'n 'zieleknijper'. Hij heeft echt genoeg van allerlei deskundigen die zich met hem bemoeien en allerlei oordelen over hem hebben.

Het zal dus niet makkelijk zijn om hem te overtuigen van het nut van een externe coach. Daarom zoek ik in eerste instantie naar manieren waarop wij hem kunnen coachen.

Hopelijk komen we dan ook op een punt waarbij hij wel openstaat voor iemand die hem verder kan helpen. Voor onze zoon hebben we dat ook gedaan en dat werkte erg goed.
Dat boek van Sterre Hunvie ziet er goed uit. Ik heb inmiddels ook de boeken van Thomas Brown gevonden. Die lijken me ook de moeite waard.

Voor onze zoon heb ik heel veel gehad aan Tony Attwood. Eigenlijk zoek ik zoiets, maar dan voor ADD.

Afgelopen 9 maart

was er een coaching dag van Alan Brown (bedoel je die?), een bekende Amerikaanse Ad(h)d coach, met allerlei praktische tips en dergelijke, om gemotiveerd te blijven, uitstelgedrag de baas te worden, enz.
Ja, de boeken van Tony Atwood vind ik ook erg handig. Ook de benadering kan ik erg waarderen.

Ik heb zoiets nog niet gevonden voor ADD, maar ik merk wel dat ADD en Asperger ook wel broertjes van elkaar zijn. Ik merk dat ik bij de vriend met ADD haast automatisch in dezelfde modus schiet als bij onze zoon. Het is volgens mij een glijdende schaal, heeft veel van elkaar weg. Een prikkelverwerkingsstoornis en een aandachtstoornis.

Volgens mij kun je veel hebben aan alle kennis die je al in verband met je zoon hebt opgedaan.

Veel waardering voor hoe en wie hij is, accepteren wie en hoe hij is, en voor hem op komen waar het maar kan.

Erg leuk hoor, een ADD'er denkt vaak echt buiten de gebaande paden, maakt bijzondere gedachtensprongen, is heel creatief.

Een coach die je helpt met praktische tips is geen zieleknijper, dat gaat hij vast nog wel loszien van elkaar. Is gewoon iemand die met praktische tips je leven een stuk aangenamer maakt. net als iemand die je huis komt schoonmaken, gewoon iemand die je helpt.

Zet hem op jullie, het gaat vast goedkomen! En fijn dat jullie hem opvangen, echt lief.

Slim maar...

Misschien is dit ook een bruikbaar boek voor je. Slim maar.... puberversie. Ik heb zelf de versie voor basisschoolkinderen destijds gekocht toen onze zoon problemen met zijn executieve functies bleek te hebben. Er is sinds kort ook een puberversie van. Het boek was voor mij toen een eyeopener. Het is heel practisch en gericht op ouders.

http://www.opvoedadvies.nl/slimmaar.htm

Nog eentje:

Delivered from distraction van Drs. Edward M. Hallowell en John J. Ratey. Het vervolg op het standaardboek Driven to Distraction.

Verder denk ik dat je het inderdaad goed aanpakt. Niet kijken naar wat er niet goed gaat, maar naar wat er wel goed gaat en dat uitbouwen. Complimenteren als het goed gaat. En verder zoveel mogelijk zekerheden inbouwen en beschermingsconstructies inderdaad, zoals die reservesleutels. Die routines slijten uiteindelijk wel in, maar dat kost inderdaad veel tijd. Hoe lang ik niet zoon heb moeten helpen met aankleden (eerst je oude onderbroek uit, dan pas de nieuwe aan!)... Maar hij is nu (15 jaar) nooit zijn sleutels of telefoon kwijt, zijn tas is altijd goed gepakt. Huiswerk is 'nog even een dingetje', hij had vandaag bijvoorbeeld een inhaaltoets wiskunde. Kwam hij vanochtend achter . Dus wij hameren er nu weer op dat hij moet werken met lijstjes en reminders voor hemzelf. Dat hij, als hij zo'n afspraak maakt met een docent, hij zichzelf en/of ons direct (!) even een berichtje moet sturen daarover zodat wij hem kunnen helpen herinneren.

Zou er via een vereniging als Balans niet een soort maatje voor hem te vinden zijn, die de rol van coach mede vorm kan geven? Iemand die zelf ADD heeft en dus vanuit eigen ervaring kan helpen? Is misschien minder 'beladen' voor je pleegzoon.
Of misschien is het juist verstandig alle recente veranderingen eerst eens te laten bezinken. Met alles wat je nu al in gang hebt gezet denk ik dat hij snel vorderingen kan maken, en dat is de allerbeste manier om zijn zelfvertrouwen te laten groeien! Hij boft met jullie als pleegouders.
En dank voor dit draadje, ik haal er zelf ook weer veel uit!

behandelgids adhd voor volwassenen

Ik ben zelf de behandelgids adhd (voor clienten) aan het doorwerken. Daar leer je vooral plannen en organiseren. Het gaat minder in op kwijtraken ed. Er is ook een therapeutenhandleiding maar die heb ik niet gelezen. Ik heb die gids van de bibliotheek geleend. Daar zag ik dat er ook zo'n programma is voor jongeren ('zelf plannen'), ook met therapeutenhandleiding.

Ik heb ook veel boeken gelezen over ADD en die van Thomas Brown sprong er voor mij uit.

Voor mij springt wel meteen in het oog dat hij geen medicijnen gebruikt. Natuurlijk kán je leven zonder maar als het in zijn hoofd heel erg chaotisch is, kost het hem natuurlijk véél meer moeite om de orde te bewaren dan als hij wordt geholpen de prikkels te verminderen. Ik geloof dat ik toch zou proberen daar het gesprek nog eens over te openen. Dat hij misschien desnoods tijdelijk, terwijl hij vaardigheden aan het leren is om de orde te bewaren medicijnen gebruikt om er als die erin zitten weer mee te stoppen?

Groet,
Jo Hanna

Thomas Brown

Ik heb inmiddels een boek van Karin Windt gelezen (ADD onzichtbare obstakels). Dat was al erg leerzaam.
Het boek van Thomas Brown komt (als het goed is) dit weekend van de bieb.

Ik heb ook een gesprek met de huisarts gehad over oa medicatie. Ik ben er heel dubbel over: hij is namelijk erg mager en hij heeft de grootste moeite om in slaap te komen. Uitgerekend zijn medicatie heeft gebrek aan eetlust en moeite met slapen als bijwerkingen. De huisarts raadde aan om de medicatie voorlopig nog even te laten rusten.

Voor mijn man en mij zijn de boeken erg informatief. Bovendien helpt het ons om onze eigen irritaties (die soms wel eens opkomen) te relativeren.

Hijzelf heeft een aversie tegen lezen, dus ik zoek nu ook naar films of docu's die hem kunnen helpen. Hij kijkt namelijk wel graag TV en ook naar docu's.

Maar waarom niet experimenteren met medicatie?

Er is een *kans* op bijwerkingen, het is niet zeker dat die optreden. Of heeft hij in het verleden al medicatie gehad en had hij toen wel last van bijwerkingen? Dan is het een ander verhaal. Hoe staat hij er eigenlijk zelf tegenover?

Voor wat betreft de moeite met slapen zou ik hem bijvoorbeeld ontspanningsoefeningen aanbieden (yoga, mindfulness) en je zou melatonine kunnen proberen. Verder natuurlijk de standaardzaken, geen schermpjes meer een uur voor bedtijd, wellicht een beker warme melk (lekker ouderwets, maar voor sommige mensen werkt het) of iets als slaap-thee en wellicht heeft hij het door zijn postuur wel koud in bed, gewoon een hittepitje aan zijn voeteneinde zou dan best wel eens kunnen helpen, net zoals een warm bad/douche voor het slapen gaan.
Het is natuurlijk niet je eigen zoon, dus daarom ligt het wellicht wat moeilijker, maar mijn kinderen ontspannen altijd intens door kriebelen op hun rug of een hoofdmassage. Misschien dat hij en jullie daar toch voor open staan?
Ik denk dat een goede nachtrust essentieel is, zowel om goed te kunnen presteren overdag als ook om alle indrukken goed te kunnen verwerken. Want dat is wat ADD eigenlijk is, een prikkelverwerkingsstoornis. Mijn zoon slaapt extreem veel, dat is zijn moment om alle indrukken van de afgelopen dag te verwerken. Hij kan dat ook tijdens spelen met K'Nex/Lego of tijdens spelletjes achter de laptop. Heeft je pleegzoon ook van die technieken/momenten? Belangrijk is ook dat hij na schooltijd tijd krijgt om op te laden. Niet direct aan het huiswerk maar lekker even bankhangen/spelletje doen. Maar dat doe je vast al.
Ik kan je helaas niet helpen aan docu's en films, maar wellicht is daar via Balans wel aan te komen?

Ingewikkeld

Het lastige is dat hij pas in augustus weer naar school kan. Niet zijn schuld, maar een combinatie van de verhuizing naar ons en een onmogelijkheid om hier tussentijds in te stromen op het ROC vanwege lerarentekort. Hij vult vakken, maar dat zijn maar weinig uren.
Het logische gevolg is dat hij geen ritme heeft. Hij slaapt dus lang uit, want waarvoor zou hij vroeg opstaan?

Dit heb ik ook met de huisarts besproken. Mede hierdoor was haar advies was om geduld te hebben tot er weer een ritme en structuur is en op dat moment zou medicatie ondersteunend kunnen zijn.
Hij is ook bijna jaloers dat onze kinderen elke dag naar school kunnen. En hij had zelf niet gedacht dat hij daar ooit naar zou kunnen verlangen

Hij is intussen uitgenodigd voor twee sollicitatiegesprekken voor zomerbaantjes die wel ritme bieden. Mocht dat lukken, dan hou ik de medicatie in het achterhoofd. Hij is zelf overigens sceptisch over de medicatie.

tihama

Interessant, hij is dus al een maand of drie bij jullie, heeft geen startkwalificatie en hoeft/kan niet naar school omdat er een lerarentekort is? Hoe werkt dat dan bij de lpa? Kan hij niet een niveautje hoger instromen op de middelbare?

LPA

dat werkt uitstekend met de LPA' s van twee verschillende gemeenten, de pleegzorg van twee provincies, de jeugdzorg van twee provincies, de loopbaanadviseurs van twee ROC's elk in een andere provincie.
En natuurlijk de betrokken behandelaars vanuit de instelling. Dit speelde allemaal nog voor hij officieel bij ons ingeschreven was. De planning was namelijk eind januari instromen Op het ROC. En 1 week voor de start kwam dit bericht. Dat was ontzettend balen. Ik heb toen direct contact gezocht met de LPA en met de studieadviseur om alle alternatieven te bekijken.
Helaas bleek dat er geen enkel zinnig alternatief te vinden was. Dat was ook de conclusie van de LPA.

Dus zo werkt dat met de LPA als je een jongere hebt die van de ene Provincie naar de andere moet gaan, wanneer hij vanuit een instelling overstapt naar een pleeggezin.

De LPA vond overigens halverwege het jaar instromen op de havo geen logische keuze.

tjonge zeg

Wat vind ik dat erg! En nog eens mavo, gewoon voor het wat om handen hebben?