Wel hulp, geen diagnose?

Hulp

http://www.autismecentraal.com/public/workshops.asp?div=N&spec=all&lang=NL&pid=127
Zelf heb ik het meeste gehad aan trainingen bij autisme centraal.

Maar ik hoor ook goede berichten van Geef me de Vijf. Dat je ook eerst in boekvorm (met CD) kunt aanschaffen.
https://www.geefmede5academie.nl/cursusaanbod/ouders/geef-me-de-5-helpt-je-op-weg/inhoud

We hebben een hele goede psychologe gehad, waarvan ik vermoedde dat ze wel persoonlijk ervaring kon hebben zoveel tekst had ze erbij, zo goed snapte ze het op een heel gedetailleerde manier. Maar we hebben ook een psychologe gehad die juist alles teniet trachtte te doen wat we net geleerd hadden.
De kwaliteit, de autismebril op, kan dramatisch extreem verschillen. Dus dan moet je al weten of een goed iemand voor je hebt.

En slechte ervaringen met opvoedingsondersteuning thuis.
Ga je voor de trainingen dan heb je in elk geval niets te maken met niet begrijpende hulpverlening en kun je het op je eigen manier tot je nemen. Want je bent toch de belangrijkste opvoeder van je kind en als jij het snapt kun je het je kind ook meegeven en vooral ook andersom. Hoe ouder een kind wordt, des te beter kan het ook zelf verwoorden wat het nodig heeft of wat er aan schort.

Op OOL

https://www.ouders.nl/forum/zorgenkinderen/agressie-bij-autisme

Misschien heb je ook wat aan oudere draadjes op Ouders Online.

Speltherapie

Mijn dochter bleek op 13 jarige leeftijd add te hebben. Wist niemand toen ze een kleuter was. Ze is toen wel naar speltherapie gegaan omdat ze allerlei problemen had die daarop duidden en daar heeft ze voor haar leven plezier van. Ik heb daar zelf ook veel handvatten gekregen. Het was een goeie, door mijzelf gevonden kinderpsycholoog. Ze ging uit van het hier en nu, zoals het kind is en reageert. Dat was ontzettend prettig. Ze heeft ons vaker geholpen en nooit gerept over stoornissen of diagnoses. De diagnose herkende ze later wel, maar ze heeft altijd gezegd naar het kind zelf te kijken. En dat deed ze verdomde goed. Aan haar hebben we meer dan veel anderen die alleen maar iets kunnen met een diagnose.
Ik weet niet zo heel veel over ass, maar ik kan me voorstellen dat je in dit stadium behoefte hebt aan concrete hulp, niet aan een diagnose. Diagnose kan altijd nog. Vraag dan om hulp, niet om een diagnose. Ik mag hier geen reclame maken, anders had ik je haar gegevens wel gegeven. Succes met zoeken, ze bestaan dus wel

Gevaar

Het gevaar van reguliere hulpverlening als psychologen is dat men, om diverse redenen, jeugdzorg in kan schakelen. Dat gebeurt nogal eens in de hulpverlening en wat is er makkelijker om dan iemand te melden die zich zelf gemeld heeft voor hulp. En bovendien is er ook onder hulpverleners nogal wat onbegrip als het gaat over autisme en er is al snel een aanleiding. Bijvoorbeeld agressie naar een ander kind in het gezin. Kindermishandeling.
Ik ken diverse ouders die daarmee te maken hebben gekregen waarvan een deel de rechtzaken won, een deel niet zodat er nogal wat ouders op de school van dochter waren met een gezinsvoogd. Zonder kennis van autisme.

AnneJ

Dat snap ik, en ik weet dat het gebeurt. Ik heb die hulp daarom expres zelf gezocht en niet via school (waar ze hun "eigen" speltherapeut hadden) want ik vertrouwde het beeld van de school niet zo. Ze wilden namelijk sociale vaardigheden met mijn kind gaan oefenen. Dat zag ik absoluut niet zitten, het probleem lag in een veel diepere laag. Ik zag wel dat er iets nodig was. Het was duidelijk: school kijkt naar de school en/of de omgeving en niet naar mijn kind. Dan zul je zelf aan de bak moeten. Ik ben mezelf eeuwig dankbaar dat ik dat toen goed gedaan heb.

O Zeker Emma

Je regelt je eigen hulp, liefst vrijgevestigd. En fijn dat het ook een schot in de roos bleek. Dat is soms ook afwachten.

zeker doen

Zeker doen! En ja, het kan en gebeurt veel meer. Uit wat ik om mij heen hoor en lees, denk ik dat je niet bij een grote GGZ-instelling moet aankloppen. Daar begint het toch vaak met een (lang) diagnose-traject. Maar goed, dat is mijn beeld, misschien valt het allemaal wel mee.
Wij hebben voor onze (destijds 7-jarige) een kinderpsycholoog gezocht. Ook vanwege de woede-uitbarstingen. We hebben een psychologenpraktijk gezocht waarvan de tekst op de website ons in ieder geval aansprak. En het is ons goed bevallen. Gewoon een nuchtere psycholoog die een goede match had met onze zoon en waar wij ook een goed gevoel bij hadden. Gewoon iemand die met ons meekeek en met ons meedacht hoe we onze zoon zo goed mogelijk konden ondersteunen. Heel prettig.

AnneJ waarschuwt voor Jeugdzorg-ingrijpen. Dat doet ze altijd bij dit soort vragen op het forum. Gezien haar ervaringen is dat wel begrijpelijk. Gelukkig zijn veel (de meeste?) psychologen wél normaal denkende mensen. Je bent als ouder echt niet direct 'verdacht' omdat je hulp zoekt voor je kind. Maar een gewaarschuwd mens telt natuurlijk wel voor twee. Ga in ieder geval op zoek naar iemand die nadrukkelijk kennis en ervaring heeft op het gebied van autisme.

Destijds kregen wij de kinderpsycholoog nog vergoed vanuit de zorgverzekering. Dat is natuurlijk wel veranderd. We zijn in de jaren erna nog regelmatig terug geweest bij de psycholoog en hebben steeds vaker de rekening zelf betaald. Wellicht kunnen we via de gemeente wel gefinancierde hulp aanvragen, maar dat ga ik niet doen. We bepalen graag zelf naar welke psycholoog we gaan. Gelukkig kunnen we het ons permitteren om ons eigen plan te trekken.

terugdraaien

"Maar ik blijf het een moeilijke stap vinden, ben toch bang dat ik van alles in gang zet dat niet meer terug te draaien is. Zeker omdat school tot nu toe goed gaat, daar wil ik 'niet aankomen' zeg maar."

Je hebt gewoon een heel concrete hulpvraag: hoe gaan we om met de woede-uitbarstingen? Kunnen we ze voorkomen? Je bent gewoon 'klant' van de psycholoog. Jij bepaalt. Jij bepaalt hoe lang je doorgaat en wanneer je stopt. En of je wel of geen diagnose-traject wilt. Pas op dat je niet in de valkuil stapt dat je de regie uit handen geeft. Een goede psycholoog zal je daar ook scherp op houden. En anders moet je het zelf blijven

En je bepaalt zelf met wie je dit deelt. Je bent aan niemand verplicht om te vertellen dat je naar een psycholoog gaan. Je vertelt de leerkracht toch ook niet als je met je kind naar een dokter gaat? En zelfs al komt er een diagnose (maar als jij dat niet wit, dan komt die er gewoon niet), dan nog bepaal jij met wie je de informatie deelt.

uitleg

Even nog wil ik reageren op je zoon. Omdat hij ziet dat mensen reageren en zich gedragen zonder dat hij ziet wat er in hun hoofd omgaat kan hij de verkeerde opvatting huldigen dat je je spontaan gedraagt zonder instructie. Het kan helpen om dat idee te proberen over het voetlicht te brengen door een verhaaltje, opmerking, op het juiste moment, iets over jezelf.
Ook kan het zijn dat hij nu zo gespannen is omdat hij op school zo op zijn tenen moet lopene om snel te kunnen begrijpen waar het over gaat om mee te kunnen komen zonder op te vallen en dan kan elke kleinigheid thuis een aanleiding zijn om de te hoog opgelopen stress te ontladen.
Tenminste, zo ging het bij mijn kinderen. Op school voorbeeldige kinderen, te angstig om uit te boot te vallen, thuis was elke aanleiding genoeg.
Zoon hebben we dan ook nog weleens thuis gehouden in de onderbouw, maar later ook in het laatste halfjaar van groep 8.
En uiteraard meer rust ingebouwd, en ontspanning.
Als de kinderen uit school kwamen op de basisschool gingen ze, na een versnapering, tot het avondeten naar hun kamer en mochten elkaar niet storen. Om tot rust te komen van de chaos van de dag.

nin

We hadden het intakegesprek met twee psychologen. Dat deden ze daar altijd, zodat je samen kon kijken wat de beste match zou zijn. De ene psycholoog zou vooral via creatieve activiteiten met kind aan de slag gaan, de ander met sportieve. De sportieve aanpak paste het beste, dus daar zijn we voor gegaan.

De psycholoog had een grote speelruimte en daar gingen ze dan samen judoën, hockeyen, voetballen of wat dan ook maar. Hij zocht daarbij de bewust de grenzen van zoon op: boosheid dus! En dan volgde een gesprekje. Bijvoorbeeld over verwachtingen. Is het realistisch om te verwachten dat je met judo wint van iemand die twee keer zo groot en drie keer zo sterk is? En ook over het herkennen van boosheid. Voel je het aankomen en waaraan merk je dat? Wat kun je doen als je merkt dat je boos wordt? Dat soort dingen, passend natuurlijk bij de leeftijd. En dan gingen ze weer oefenen. Samen verwachtingen bepalen: hoe groot is de kans dat je straks 5 van de 5 penalty's gaat scoren? En halverwege even stoppen. Hoe voel je je nu? Wat kun je doen? Helpende gedachten versus belemmerende gedachten. Etc.

De sessie begon altijd met mij (of man) erbij, en we sloten ook gezamenlijk af. We zaten er niet de hele sessie bij. Ik sprak in de wachtkamer wel eens ander ouders, en sommige waren er wel steeds bij. Het is toch wel kind-afhankelijk of dat wel of niet wenselijk is.
We hebben daarnaast ook een paar keer een gesprek-zonder-kind-erbij gehad. Want uiteindelijk gaat het toch sterk om jouw rol, zeker als ze zo jong zijn. Een psycholoog kan in een uurtje per week (of minder vaak) natuurlijk geen wonderen verrichten.

In de loop van de jaren (zoon is bijna 15) zijn we nog diverse keren terug geweest bij dezelfde psycholoog voor weer 'een trajectje'. Hij heeft ook twee keer meegedaan aan een groepstraining, dat was ook waardevol. Omgaan met boosheid en frustratie blijft een zwakke plek, maar hij krijgt steeds meer zelfinzicht en kan er een stuk beter mee omgaan.

Diversen

Er zijn diverse mogelijkheden om met opgelopen spanning, die kan ontaarden in woede aanvallen om te gaan. Voorkomen dat de stress oploopt door te analyseren wat er aan vooraf gaat en daar in te sturen.
Zoon had hier ook veel aan haptotherapie om te begrijpen dat het om balans gaat en er werd uitleg over emoties die in hem omgingen gegeven en het verband gelegd.
Je kunt spellen vinden om emoties beter uit te leggen. Net als spreekwoorden. Omdat mensen met autisme heel letterlijk kunnen denken.
Misschien is de film Inside Out, van Disney, al iets voor hem.
Het is beter om woede te voorkomen maar als er geflipt moet worden en je kunt er iets greep op krijgen hadden we hier ook een oud kastje waar zoon een deuk in kon slaan.
In elk geval was altijd de weg vrij om naar zijn kamer te rennen en daar te kalmeren.
Ik hield de kinderen uit elkaar om agressie te voorkomen. Ook fysiek zorgen dat er geen botsingen zijn. Niet samen in de badkamer. Apart zitten, met mij er tussen aan tafel of in de zithoek.
Apart spelen.
Als ze ouder worden en de druk beter kunnen beheersen kan het wel wat beter worden. Maar ze moeten er aan toe zijn en wat andere kinderen kunnen is niet altijd vanzelfsprekend. Ook niet vanzelfsprekend aan te leren.

En neem hem vooral ook serieus als hij zelf hulp vraagt, al is het in jou ogen een kleinigheid. Een kind kan heel slim overkomen maar toch moeite hebben met het organiseren of uitvoeren van praktische zaken. Afwijzing daarop kan tot woede en teleurstelling leiden. En als je er wel op ingaat tot vertrouwen.