Weggelopen
Een paar maand geleden liepen we tegen de 1e zichtbare problemen aan dat mijn dochter doodswensen had en liep te struggelen met haar geaardheid.
Hulpverlenings traject was al ingeschakeld maar liet (ondanks spoed) op zich wachten door fouten in het systeem. Al met al is ze begin deze maand weggelopen en met de trein naar iemand gegaan die zij 1 maal had ontmoet (oude vriendin van mij). Ruim 2,5 uur reizen met de auto van huis.
Middenin de nacht heb ik dr opgehaald.
Helaas gaf ze direct al aan weer te gaan.
Ze zocht steeds de confrontaties op en stal uit portomonees en voorraadkasten plunderde ze.
Laatste pakje zakdoekjes? Even geniepig in de afvalbal gooien (leuk met hooikoorts). Alle tandpasta verstoppen. Dit soort dingen.
Snachts sneakte ze naar de woonkamer voor haar mobiel en ging dan met hele zware onderwerpen gesprekken aan met mijn vrienden. Midden in de nacht...
Het werd mijn partner te veel en uit onmacht en om eens een nacht niet bang hoeven te zijn dat ze weer iets uit zou spoken/stelen heeft hij haar kamer op slot gedaan.
Snachts heeft ze toen een poging gedaan om uit haar raam te springen dit hebben we kunnen voorkomen, smorgens is het haar gelukt.
Gelukkig was ze vlot terecht maar aangezien het zo niet gaat en de andere kinderen aan haar gedrag ten onder gaan zit ze nu in een opvang.
Wie heeft hiermee te maken gehad en kan mij hierin van informatie voorzien? Geen idee namelijk hoe nu verder te gaan. Welke eisen ik mag stellen, de kosten en of ze überhaupt nog weer thuis komt (geloof dat dat nog wel in de planning ligt na een behandelplan, aangezien ze geestelijk zo in de knoop zit).
Voel me een beetje radeloos en machteloos, anderzijds keert er een stukje rust terug....
Super Mouse
Achtbaan
Ik heb de puberteit wel eens een achtbaan genoemd: je kunt ze niet meer vasthouden en bent doodsbenauwd dat ze de bocht uit vliegen. Ik kan me voorstellen dat je heel bang bent voor wat er allemaal mogelijk is. Vasthouden (zelfs opsluiten) kan niet, maar loslaten is nog veel enger.
Je dochter heeft een hele heftige puberteit en ze heeft jullie, haar ouders, aan de zijkant gezet.
Het verbaast me dat ze zoveel contact zoekt met vrienden van jou. Op zich zou ik daar wel blij mee zijn, als die vrienden dat goed vinden. Maar de vrienden moeten wel weten dat ze verhalen van haar niet zomaar moeten geloven en dat er meer aan d ehand is dan vrienden ogenschijnlijk kunnen oplossen.
Heb je goed contact met haar hulpverleners?
Ik denk dat je in je hoofd een omslag moet maken: als ouder kun je nu weinig voor haar doen, maar je bent wel van belang voor haar. Je zou een beetje meer de manager van de hulpverlening moeten worden. Dus wie is verantwoordelijk voor har hulpverlening? Als het meerdere mensen zijn, zorg dan dat er een overleg komt waar je bij betrokken bent. wie doet wat. etc.
Er was ooit een website: 1 gezin 1 plan, daar konden alle hulpverleners zich melden en vertellen wat ze van plan zouden zijn om te doen en of ze dat ook echt gedaan hebben. Maar ik krijg nu een foutmelding bij die website.
Nagaan welke analyses er zijn over haar problematiek en daar zo veel mogelijk op inlezen om mee te kunnen praten.
Het is een hele indirecte manier van betrokkenheid, maar ik denk dat dat het beste is wat je nu kunt doen: zorgen dat je de teugels in handen krijgt van de hulpverlening. Waar is ze, wie zorgt voor haar, heeft die persoon jouw contactgegevens, heb jij de contactgegevens van die persoon.
Je indirekte bemoeienis moet er niet zozeer op gericht zijn dat ze snel weer gaat doenw at jij graag wil, maar vooral kijken of ze niet de bocht uit vliegt, of dat er niet ingegrepen moet worden nu ze bezig is zichzelf uit te vinden.
Er zal geen korte weg terug meer zijn. Terug naar het meisje van een jaar geleden gaat niet meer. Hoe ze zal worden is nu niet te voorspellen. Maar ik hoop echt voor je dat ze over een paar jaar kan zeggen: och mam, toen was ik een vervelende puber. En dat jij dan een heel bijzondere jonge vrouw tegenover je hebt staan.
En ondertussen toch maar even genieten van de rust in huis. Dat heb je nodig om straks weer een storm aan te kunnen.
Tsjor
Berichten vrienden
Ik werd er helemaal niet gelukkig van met de beruchte die ze stuurde. Vooral de onderwerpen. Het zijn allemaal zware onderwerpen zoals de dood, geesten zien, gay zijn en zo kan ik nog even doorgaan. Alle vrienden werden snachts bestookt en als ze niet reageerden werd ze zelfs boos. De vrienden hebben aangegeven dat ze met mij moet gaan praten of met de hulpverleners.
Ik heb haar bezocht. Ze zag er vreemd uit. Rare wazige blik in haar ogen. Wiebelig, niet stil kunnen staan. Rare manier van praten. Voor mij triggerde het op iets wat leek op een psychose of gedrogeerd zijn.
Mijn ouders gaan morgen langs, wachten op hun bevindingen.
Ik heb gevraagd om een casus manager voor haar en ons, zodat er 1 persoon is die de regie in handen kan nemen en ook weet wat waar mogelijk is en die voor langere tijd aan het gezin verbonden kan blijven. Dit zodat het gezin ook ontlast word ipv dat ik allen maar aan de telefoon hang en afspraken moet afgaan.
Dit zou (merk ik nu al) te belastend zijn voor de andere kinderen.
Ze zit nu bij het leger des heils. Eerst 4 weken crisis opvang daarna het b6t traject in ( binnen 6 weken thuis) dat zal in ons geval waarschijnlijk verlengd worden omdat 6 weken in ons geval te snel lijkt.
Hierin worden zowel wij als dochter gehoord.
Hulpverlening (psychische) word beter gecontroleerd door hen en ze gaan komen hoe de intake waar we nu al een maand mee bezig zijn, versneld kan worden zodat ze daadwerkelijk hulp gaat krijgen.
EMDR is ook van het LDH en voorstel, iets wat ik zelf al heb aangegeven bij jonx.
Hierover gaan ze vandaag in gesprek.
Veilig thuis regelt de casus manager bij centrum jeugd en gezin en trekt zich daarna terug.
Ze wil alleen nog niks weten van mijn partner (haar stiefvader) . De biologische is buiten beeld, hiermee wel zij zelf al jaren geen contact. Na aanleiding van een voor traumatische ervaring.
Eerst een diagnose
Fijn dat je haar hebt kunnen bezoeken en ook fijn dat je ouders haar gaan bezoeken. En dat er toch hulpverlening ingeschakeld is. Op dit moment lijkt het Leger des Heils de hulpverlening aan te sturen. Is dat zo? Weet je ook wie dat is? Heb je daar kontakten mee?
'Ze wil alleen nog niks weten van mijn partner (haar stiefvader)' Dat lijkt mij niet het grootste probleem nu. Ik denk dat het goed is als stiefvader dan maar even op de achtergrond blijft, er zijn grotere problemen.
Wat je beschrijft klinkt ernstig: 'Rare wazige blik in haar ogen. Wiebelig, niet stil kunnen staan. Rare manier van praten. Voor mij triggerde het op iets wat leek op een psychose of gedrogeerd zijn.'
Het eerste wat je nu moet zien te krijgen is een duidelijke diagnose. Wellicht kun je je daarop focussen.
Het leger des heils heeft al een plan (b6t), maar geen diagnose.
Je noemt zelf EMDR, maar dat komt waarschijnlijk omdat je denkt dat alle problemen komen door een traumatische ervaring, is dat ook zo.
De vader zou het probleem kunnen zijn.
Of haar worsteling met haar geaardheid.
Zelf denk je nu aan een psychose of aan drugsgebruik.
Je wil het oordeel van je ouders horen, fijn, maar ook zij kunnen geen diagnose stellen.
Voordat je je mee laat slepen in allerlei gedachtes en verklaringen en behandelplannen, probeer iedereen op de lijn te krijgen dat er eerst een heldere diagnose moet komen. Probeer helder te krijgen welke weg daarvoor bewandeld moet worden en zorg dat iedereen ook die weg op gaat.
Ik hoop dat je een goede casusmanager krijgt. Vraag hem eens naar de website 1 gezin 1 plan, want daarop zou je dan alle hulpverleners bij elkaar kunnen zetten en van iedereen zien wat hij/zij doet of zou moeten doen.
Veel sterkte
Tsjor
