Weer contact met mijn PAS-kind, en nu..?

Groot verdriet

Ik heb het gelukkig nog niet meegemaakt mijn mijn kinderen, maar een vriendin wel met haar twee kinderen en ik wel met mijn zus (mijn moeder dus ook). Mijn zus is op haar 18e haar eigen weg gegaan en sindsdien was het kontakt zeer problematisch. Maar drie jaar geleden is er weer voor het eerst kontakt geweest en onlangs hebben we samen op een bijzonder moment haar verjaardag gevierd. Ze werd toen 55.
Mijn vriendin heeft na de scheiding met haar twee kinderen het kontakt verloren, de oudste houdt nog steeds elk kontakt af, de jongste heeft ze inmiddels weer opgespoord en er is een gesprek geweest, maar ook daarna weinig kontakt. Het vreemde is, dat er helemaal geen ruzies zijn, geen verwijten naar haar toe, niets wat ze verkeerd heeft gedaan, helemaal niets. Dat maakt het ook zo moeilijk voor haar. Het is simpelweg onbegrijpelijk. en je wil het zo graag begrijpen.

Je tweede zoon heeft zelf (begrijp ik) nu weer kontakt met je gezocht en je weet niet wat je hiermee aan moet.

Met mijn zus praten we nergens over. Geen verwijten, geen vragen waarom, geen vragen naar wat ze allemaal gedaan heeft in die tijd, geen vragen naar waarom wel. Het begint inderdaad weer zo, alsof er ondertussen niets gebeurd is. Maar ik ben daar wel blij om Jij lijkt dat wat moeilijker te vinden.

Ik denk dat je eerlijk tegen je zoon kunt zeggen dat je zo bang bent om het kontakt weer te verliezen. Maar maak voor jezelf dan wel een reëel plaatje: wat wil je dan precies? Zorg dat het iets is wat hem niet overvraagt. Probeer er een konkrete vorm aan te geven, die zo mi mogelijk belastend is en zoveel mogelijk lijkt op wat andere ouders hebben met hun volwassen kind. Vraag niet meer dan wat reëel is en wat hij aankan.

Het tweede is: jouw zon weet ook niet precies waarom alles is gelopen zoals het is gelopen. Hij weet het zelf wellicht niet, maar hij weet ook zeker niet wat er precies gespeeld heeft in de relatie tussen zijn vader en moeder en in het hoofd van zijn vader en zijn moeder. Dus met alle vragen die je daarover hebt kun je bij hem waarschijnlijk niet terecht, je overvraagt hem dan en dat is heel vervelend.

Ondertussen kun je wel aangeven dat je vragen hebt. Misschien kun je ze opschrijven en in een enveloppe stoppen. Vragen over: hoe is het met hem gegaan afgelopen jaren (enveloppe 1) en vragen over de situatie, zijn beeld over jou, zijn broer en zijn vader (enveloppe 2). Als je die vragen hebt opgeschreven kun je hem zeggen: ik heb nog twee enveloppen met vragen: vragen over hoe het met jou is gegaan en hoe je aankijkt tegen de hele situatie. Maar die vragen gaan over het verleden. Ik wil het daar nu niet over hebben, maar als je ooit een keer met mij daarover wil praten, dan zou ik dat fijn vinden. Jij moet het zelf aangeven. Wil jij die enveloppen hebben of zal ik ze bewaren?

De volgende vraag is dan: kan ik jou ergens mee helpen? Als dat nu niet is, wil je dat dan wel aan me vragen als je hulp nodig hebt (kan van alles zijn, ook praktisch).

En het laatste is dan dat je aangeeft dat je graag kontakt wil houden. Kijken wat hij wil, of het allemaal haalbaar is. Bijvoorbeeld met bijzondere dagen, of regelmatig (een keer per maand) samen eten, waarbij jij kookt. Houd de gespreksonderwerpen zo luchtig mogelijk, maar je kunt altijd even vragen of hij het ergens over wil hebben. Zo niet, dan gaat het over het weer, het eten, wat je die week gedaan hebt etc. Ik zou echt kiezen voor 'life' kontakten en niet via social media etc.

Houd er rekening mee, dat hij ook nog een vader heeft, waartoe hij ook een goede verhouding moet zoeken. Dat maakt het voor hem allemaal heel lastig en ingewikkeld.

Probeer ondertussen je eigen leven zo zinvol mogelijk in te vullen. Het is voor kinderen een zware last als de levensvreugde van hun ouders afhankelijk is van hen. Je leven is nu (deels) gevuld door het verdriet over het gemiste kontakt. Ik denk dat daar een belangrijke taak voor je ligt: buig dat om naar een leven dat gevuld is met zaken waar je zelf blij van wordt. Niet het verleden moet bepalend zijn, maar de toekomst. Die toekomst is natuurlijk niet een toekomst 'samen', want een kind gaat een andere weg dan een ouder. Maar dat is voor alle ouders zo. Jouw toekomst heb je zelf in de hand en het zou mooi zijn als je zoon voor zijn toekomst eventueel een beroep kan doen op jouw hulp.

Tsjor

anders..

Allereerst bedankt voor de tijd en moeite die je hebt genomen om te antwoorden!!

Maar ik heb het denk ik niet echt goed uitgelegd; ik héb contact met mijn zoon, als het aan hem ligt komt hij ieder weekend langs, hij helpt me met zware klusjes en ik weet globaal wel wat er is gebeurd in de jaren dat ik hem niet zag behalve: WAAROM geen contact met mij???

En met alle respect; een zus van 18 die haar eigen weg gaat.. ik heb mijn broers en zussen ook al 30 jaar ongeveer niet meer gezien en dat kan me ook niet schelen. Geen behoefte aan ook, dat is toch een heel ander verhaal.
Niet je eigen kind, en eigen keuze van een volwassen zus.. zal ze ook haar redenen voor gehad hebben, en waarschijnlijk weet je wel wat de reden is, ze zal niet terwijl alles geweldig en leuk was zomaar het contact hebben verbroken toch???
Door er geen woord aan vuil te maken lijkt het alsof de reden ook wel bekend is en liever niet meer te sprake gebracht wordt, klopt dat?

Het net doen of er niets aan de hand is is de oorzaak dat ik mijn broers en zussen niet meer hoef te zien.. altijd de koppen in het zand als er iets mis was deed me besluiten het contact te verbreken, als mijn ouders nog hadden geleefd weet ik niet of ik er vaak zou zijn langsgegaan, ligt eraan in hoeverre ze bereidt zouden zijn geweest met me te praten over alles wat er mis ging thuis.

Als ze nog zouden leven en nog steeds zouden zeggen shhhttt nergens over praten, wat geweest is is geweest zou ik ook het contact verbreken. Maar ik heb dan ook redenen en zou ze die geven, heb ik mijn broers en zussen ook verteld het WAAROM. Ze veranderden er echt niet door en bleven mooi weer spelen of werden zelfs boos omdat je 'over bepaalde zaken niet praat'..

Alleen leuke dingetjes a.u.b.; daar bedankte ik voor, dat is zo oppervlakkig zo praat ik wel met mijn buren of collega's.
Die zoek je ook niet zelf uit maar heb je wel mee te maken, je broer of zus HOEVEN niet, en zoek je ook niet zelf uit. Overigens hebben we geen van allen nog contact met elkaar zo hecht is die band kennelijk nooit geweest tussen ons.

Mijn zoon had geen keuze destijds, is uit school gehaald, 11 jaar oud en 'gewoon' meegenomen door zijn vader en zwierf van adres tot adres weet ik nu.

Dat is nu juist wat me dwarszit, het 'we doen net of alles ok is, niks gebeurd' maakt me horendol.
Want het is niet ok. We hebben 8 jaar geen contact gehad; ik vind dat niet iets om te negeren, eerst overduidelijk de invloed van zijn vader en later wilde hij zelf niet meer. Opgestookt door zijn vader een echt PAS-kind, dus.
Maar wat is hem verteld vraag ik me af, onze band was zó goed en toch hebben ze hem zover gekregen om me niet meer te willen spreken, daar zit ik mee.

De bezoekjes drastisch gaan verminderen tot nog maar 1x per maand of speciale dagen lijkt me geen goed idee sorry... net of ik hem niet zo vaak wil zien terwijl we juist leuk contact hebben nu, en ja soms koken we samen, soms halen we wat, soms komt hij alleen wat drinken en kletst over van alles en nog wat.
Hij wil graag dat ik een keer met hem mee ga naar een feest dat zit wel goed. Vraagt me steeds vaker om raad, verteld van alles eigenlijk. (behalve...)

Ook over zijn vader en de laatste tijd steeds minder vleiend jegens zijn vader. Daar woont hij nog steeds bij in, al zal dat niet lang meer duren, hij is op zoek naar eigen woonruimte.
Het contact via Facebook vind ik gewoon vervelend maar ik heb weinig keuze, hij neemt bijna nooit zijn telefoon op; ik denk omdat mijn ex dan mee kan luisteren.

Maar dat is nu juist wat ik wil weten, weet mijn ex dat we contact hebben en hoe goed dat gaat? Wat heeft ex hem wijsgemaakt over mij al die jaren?
Is hij bang voor mijn ex' reactie als hij erachter zou komen dat we weer goed contact hebben of voelt hij zich gewoon niet op zijn gemak en belt hij daarom liever niet? (op zijn werk neemt hij geen tel. op).

Wel bel ik hem soms en krijg binnen 10 min. een boodschapje op Facebook, dat gaat natuurlijk geruisloos.. maar ik spreek hem liever gewoon, life .
Wel leuk om te zien wat hij zoal uitspookt op dat Facebook maar niet als communicatiemiddel.

Ik heb ook gezegd dat ik chatten via Facebook waardeloos vindt omdat ik liever een stem erbij hoor, soms kan een grapje verkeerd worden opgepakt noem maar op, zo zei ik het ook. Hij ziet het probleem niet, vind het juist handig, zo kan hij ook even iets 'vertellen' om half 6 's ochtends voor hij naar zijn werk gaat, of ik juist laat als hij al slaapt.

Zit ook wat in natuurlijk.. maar soms erger ik me groen en geel als ik hem écht even iets wil vragen/zeggen en weet dat hij gewoon niet opneemt, expres. Hij heeft ook heel lang gezegd dat hij geen mobieltje had.. En wilde er geen hebben, moeilijk te geloven met een jongen van die leeftijd haha, ik geloofde er niks van zeker niet omdat ik weleens zag dat hij een mobieltje bij zich had, maar wilde dus zijn nummer eerst niet geven.

Maar hoe goed de band ook is, en ik weet véél van hem inmiddels, hoe hij over zaken denkt, wat hij uitvreet daar zouden veel moeders jaloers op zijn denk ik maar DE vraag blijft: waarom nu pas.. waarom geen woord over het WAAROM ZO LANG BOOS GEWEEST?

Ik denk dat ik gewoon af moet wachten tot de band sterker is, een jaar is nog niet zolang maar soms moet ik op mijn tong bijten om te vragen naar de dingen die ik niet weet, de eerste jaren na zijn vertrek vooral. Over de laatste paar jaar verteld hij wel veel, de eerste jaren zijn blanco.

Hij heeft ook wel gezegd dat zijn oudste broer nooit meer bij hem aan hoeft te komen EN WAAROM! Dat zou ik voor mezelf ook willen, het WAAROM weten... dus eigenlijk maar 1 vraag met waarschijnlijk een lang antwoord; ook zou ik graag willen dat als hij verkeerde ideëen in zijn hoofd geprent heeft gekregen over de reden van onze scheiding ik de kans krijg mijn kant van het verhaal te vertellen.

Ik hoop dat ik toch ooit nog eens het hele verhaal hoor en evt. zaken recht kan zetten. Dat ik zijn vader niet aanval weet hij inmiddels, dat heb ik nog nooit gedaan al moet ik vaak op mijn tong bijten..

Overigens heb ik een druk leven, zie er erg goed uit waar hij ook trots op is en wek geenszins de indruk een verdrietig hoopje mens te zijn, vertel hem ook over de leuke dingen die ik doe en hij is weer trots op mijn werk, wil van me leren; dat is de ellende denk ik, ook dat andere mensen daarom zeggen: alles gaat toch prima? Ik heb me al die tijd juist stoer gehouden om te voorkomen dat hij een zielig hoopje mens aan zou treffen mocht hij me toch opzoeken, ooit. Mijn verdriet liet ik niet zien, behalve aan de therapeut die ik er weleens over spreek.

Jawel, het gaat prima; en tegelijkertijd totaal niet dus... en dat kan ik prima verbergen maar ik krijg er zo genoeg van.
Wil weten hoe of wat en het dán voorgoed achter me kunnen laten. Nu blijf ik malen: wat heeft hij in godsnaam al die jaren over me gehoord en over me gedacht? Wie weet hoe ik hem gerust kan stellen en, nog belangrijker: als we dat besproken hebben kan het echt in de beerput, deksel erop en verder met ons leven...

Maar niet zoals je met een ander familielid, collega of buurvrouw waar je een tijd ruzie mee hebt gehad (en je leven gaat dan toch wel gewoon verder.. een kind, laat staan 2 kinderen) is toch echt wat anders!!) zegt: nou zand erover, voortaan groeten we elkaar weer op straat, of maken we een praatje of stuur ik je een kaart op je verjaardag of kom even langs op zo'n dag.

Nee, het is mijn zoon, ik ben zijn moeder; we moeten elkaar wel écht kennen, niet de versies die we voorgeschoteld hebben gekregen van elkaar door een wraakzuchtige vader.
Ik wist alleen: hij wil je nooit meer zien, hij haat je.
Wat wist hij over mij? Dat is de grote vraag die niet gesteld kan worden, denk ik. Vandaar mijn speurtocht naar lotgenoten die het wellicht wél weten inmiddels en hoe ze dat hebben aangepakt.

Toch erg bedankt voor het meedenken, en zo zie je maar hoe verschillend mensen kunnen denken.. dat blijkt ook wel bij mijn broers en zussen, niemand heeft nog behoefte aan elkaars gezelschap wegens: te oppervlakkig, ken hem of haar amper nog, zonde van mijn tijd..
Terwijl u dat juist wel prettig vindt, nergens meer over praten.
Fijn voor u en uw moeder dat het contact er weer is, als iedereen tevreden is met hoe het loopt: natuurlijk is het dan prima om niet te praten over elkaars prive=leven!

Ieder zijn eigen manier van contact houden alleen zou ik mee willen geven dat als er in het verleden zaken zijn voorgevallen waarom ze het contact verbrak en dat weer ter sprake wil brengen u dat beter niet wegwuift met: ach, dat is alweer zo lang geleden o.i.d.
De kans ik groot dat ze het contact weer verbreekt denkende zie je wel, geen gesprek mee mogelijk als het moeilijk wordt..

Nogmaals bedankt voor de (snelle) reactie!
S.

ja lotgenoten

Misschien dat dat opluchting kan geven. Want eerlijk gezegd snap ik het ook niet. Je verwijt je broers en zussen en nu je hervonden zoon dat ze met jou niet oud leed willen bespreken. Maar dat zijn hele gevoelige zaken waar je soms ook geen woorden voor hebt om het waarom uit te leggen.
Het komt op mij ook over als de, voor mijzelf net zo onbegrepen, obsessie van bedrogen vrouwen die, om de relatie nog een kans te geven, elk vreselijk detail, elke overtreding en schending van vertrouwen, precies in beeld willen krijgen en doorgronden, om de relatie met de ander weer goed te kunnen krijgen.
Het leven is zo kort. Het vertrouwen zo recent hervonden. Hopelijk kan het een tijd inluiden die zorgeloos en vreugdevol kan zijn.
Nu mooie herinneringen maken kan de spoken uit het verleden laten verbleken tot er vanzelf een tijd komt om er dieper op in te gaan. En niet omdat jij dat wenst maar omdat beiden dat wensen.
Ik vind het nogal wat om dat voorwaardelijk te laten zijn voor een relatie, anders hoeft het niet. Dat lijkt me een eerste stap op de weg naar mislukking.

Rouw?

Misschien is het rouw? Nu pas komt het verlies hard op je af en voel je de behoefte om het een plaats te geven. Er een begrijpelijk verhaal van te maken. Ook dan is het niet handig om dat bij je kind neer te leggen. Iedereen rouwt op zijn eigen manier. En ik denk dat het klopt dat niemand behalve een lotgenoot de diepte kan voelen van het verlies dat je geleden hebt. En dat er toch is.

`hmm voorbeeld?

Je schrijft dat je zelf ook het contact met je broers en zussen hebt verbroken, en er zelfs geen behoefte aan hebt. Dan schrijf je dat dat toch heel anders is dan het contact met je kind.

Nou, dat weet ik zo net nog niet. Ik denk dat broers en zussen ook speciaal zijn, je hebt je vormende jaren gedeeld, een hele geschiedenis samen. En ja dat kan mis gaan, en ja dan kunnen mensen soms een drastische beslissing nemen.

Want ik vind het drastisch, en het is ook heel drastisch om contact met mensen te verbreken. Zelf vind ik het onbegrijpelijk. Ik begrijp dat contact kan verwateren, omdat je levens een andere kant op groeien, maar zelf bewust contact verbreken? Met mensen die je zo na staan?
Heel apart. Ik begrijp het niet. Ik vind het een zwaktebod. Maar goed, ik zit ook niet in een positie dat mij dit is overkomen, of dat ik het nodig vond te doen.

Maar goed, jij hebt het wel gedaan. En kinderen zien dat, weten dat. Jij hebt hem iets voorgeleefd, jij hebt hem laten zien dat het mogelijk is mensen uit je leven te bannen, om wat voor reden dan ook, en hij heeft dat gewoon nageleefd. Want kinderen leren van je daden, en niet van je woorden... Is dat bij jullie vroeger in het gezin, toen jij klein was, ook gebeurd? Ook jouw oudste zoon zie je niet meer. Ik vind het dus echt nogal wat, lijkt me verschrikkelijk, maar het is wel een rode draad in jouw verhaal.

Wat ik je zou willen aanraden. Geniet! Geniet van wat er nu is, na al die jaren. Geniet van het hier en nu, blijf niet hangen in het verleden. In waarom vragen en iets willen begrijpen. Het bederft je geluk van nu. Pluk de dag, leef in het heden, en niet in het verleden...

Misschien is dat ook wel waarom sommige mensen contact verbreken, omdat voor hen dat verleden een te grote rol speelt. Er teveel oud zeer is, of telkens weer boven komt?

Ik wil je geluk wensen met het feit dat je zoon na al die jaren toch weer bij je terug is gekomen. Dat hij op zijn manier de omgang wil intensiveren. Vergeet trouwens ook niet dat veel mensen geen praters zijn... Waarschijnlijk weet hij zelf niet eens waarom dit is gebeurd. Het zou zomaar kunnen dat het langzaam aan is ontstaan, en dan ineens heeft hij je al jaren niet meer gezien... Ik vermoed dat zijn vraag aan jou om mee te gaan naar een feest een soort excuus is. Hij wil het nu overduidelijk anders.

Ja, ik snap dat je het gevoel hebt dat je op eieren loopt, het is ook allemaal best vers en onwennig. Ik hoop dat er mettertijd een heerlijke ontspannen band met je zoon kan ontstaan, en als ik lees hoe het gaat denk ik dat jullie goed op weg zijn.

...

Begrijpend lezen is een kunst zal ik maar denken... Ik heb het contact met mijn broers en zussen niet actief verbroken, dat is gewoon weggevallen toen mijn moeder een verpleeghuis inging en ik naar een kindertehuis op mijn 12e, ze waren allemaal jaren ouder en zochten me nooit op, belden niet, schreven niet, niks; mijn vader is nog eerder dan mijn (demente) moeder gestorven mijn zoon weet nog niet eens dat ik broers en zussen heb, voor zover het stukje: hij doet JOU na MIRREKE.

Of is het ook mijn schuld dat mijn moeder vroege Alzheimer kreeg en ik als nakomertje alleen maar in de weg liep toen ik het niet langer aankon, mijn moeder verschonen en naar bed brengen vanaf mijn 10e jaar ongeveer? Het huishouden doen, eten koken en oppassen dat ze niks in de fik stak of de deur uit liep want ze wist haar naam niet meer en verdwaalde nogal eens.
Stond de politie weer op de stoep met mijn moeder; dat ik beter op moest letten en gewoon de deur goed op slot doen en naar school gaan. (was geen optie, ze draaide ook vaak het gas aan, of zat aan electronica, levensgevaarlijk)

Geen broer of zus die vroeg: zal ik een dagje de zorg overnemen? En er staat ook: onderling heeft NIEMAND nog contact met elkaar; heb ik dat soms veroorzaakt op mijn pak m beet 8e levensjaar? Toen ging de laatste de deur uit.
Ik mocht het lekker uitzoeken in mijn eentje, onderling hadden ze toen ook al geen contact meer, alleen nog met mijn vader. Dan deden ze ook net of er NIETS aan de hand was. Mijn moeder werd gewoon genegeerd, ik ook. Dat was lastig!!!
Maar mijn vader wilde nog weleens wat geld in hun handen stoppen dus kwamen ze toch nog wel regelmatig langs. Nergens over praten, krijg je geen ruzie ook!
Briljante oplossing, volgens hun; ik denk er anders over. Jullie zouden het ook zo aangepakt hebben vrees ik, daarom al die aannames.

Dan wordt ik vergeleken met een vrouw die een griezel van een vent heeft en tegen beter weten in en veel zand erover haar 'huwelijk' probeert te redden.. de frustratie druipt eraf, ik snap het wel want dat soort getrouwde mannen heb ik continue achter me aan.
Allemaal houden ze hun vrouwen stil met: ja ik zal het nooit meer doen en als je erover blijft praten donder je maar op.
Ik ben gescheiden ook al ging mijn ex niet vreemd AnneJ.
(jouw man aan de lopende band gok ik, en shhht.. niet meer over praten anders wordt het nooit meer wat? in mijn ogen IS het dan al niks maar goed, jij mag de kruimeltjes hoor, hij weet dat je toch je mond niet open durft te doen..)

Hou dat gepreek voor je, ik vroeg om contact met lotgenoten, niet om een berg commentaar van mensen die geen flauw idee hebben waar het over gaat.

O ja, de rode draad, mijn oudste zoon die ik OOK al niet meer zie: die is geboren op mijn 13e, zwanger geworden van een van de medewerkers in het tehuis voor weesmeisjes waar mijn vader me had gedumpt (zie de krantenkoppen over de RK-kerk in de krant, niet alleen jongens werden verkracht) en daar ook bevallen en geloof me: 37 jaar geleden had je als 13-jarige in een tehuis geen moer te vertellen maar werd je kind gewoon van je afgenomen, ik ben vastgebonden en geblinddoekt tijdens de bevalling want stel dat ik een glimp van mijn kind zou opvangen tijdens de tangverlossing zonder verdoving na 3 dagen en nachten gruwelijke pijn maar goed, het is een rode draad; ook die zag ik pas na 16 jaar zoeken voor het eerst.
Of dat mij aan te rekenen valt.. ik vind alweer van niet.

Jammer dat de 'geweldige' adoptieouders waar hij terechtgekomen is hem aan de drugs hadden geholpen en hij TOEN AL, als 16jarige de kost verdiende als dealer. Nu is hij dus 37 en soms was er contact, soms verdween hij opeens (nu weet ik dat hij dan meestal vastzit, ook niet echt mijn schuld dacht ik zo, doet hij zelf net als het contact dan verbreken; dan schaamt meneer zich).

Nou terecht zou ik zeggen, hij hoort voor zijn dochter te zorgen maar stuurt liever naaktfoto's van de moeder van dat kind rond via facebook e.d. en slaat de boel kort en klein als hij ze heeft gevonden in een opvanghuis. En zit dan weer maanden vast, soms.
Het record is 2 jaar effectief zitten wegens poging tot doodslag.
En nee, dan was er geen contact, en kon hem nergens vinden.

Ik heb hem dat niet geleerd en kan alleen de mensen vervloeken die hem geadopteerd en geleerd hebben te blowen, wiet te kweken in het schuurtje bij die fijne adoptieouders van hem en hem VOORGELEEFD hebben dat je daar prima van kunt leven.

En dan komt er een tutje als ik, geen strafblad, tattoos of piercings. Dat was dan zijn moeder, wat moet je met zo'n onnozele hals zal hij gedacht hebben. Hij heeft zelfs gezegd dat ik dom was om te werken; wat ik per maand verdiende verdiende hij op een vrijdagavond met zijn handel. Trotse moeder? Nee, al hield ik mijn mond, ik wilde het contact toch niet verliezen.. ik was blij dat ik hem gevonden had. BLIJ ja, mag dat in zo'n geval ook? Of ben ik nou weer een kreng die rotzooi kwam trappen door contact met mijn zoon te zoeken? Zeg het maar hoor, jullie weten het zo goed! Indrukwekkend..

Nou, ik denk ook als je reageert zonder gelezen te hebben wat er nou eigenlijk staat, geen lotgenoot bent en dus totaal geen idee hebt waar het over gaat en mij komt lastigvallen met je zus die het kennelijk zat was maar geen woord over je vriendin die ook als rode draad in haar leven geen contact heeft met haar kinderen (kan dat nou? eigen schuld denk ik toch Tsjor, ze MOET BLIJ ZIJN!!!)
Dat ene kind praat toch leuk over haar? Wat is het probleem dan? Je schrijft namens je moeder!!!! Waarom schrijft ze zelf niet wat? Wat doe je op dit forum? En je vriendin, mss een lotgenote laat je er liever buiten???
Waarom reageer je op mijn verhaal, waarin zijn wij lotgenoten?

Geldt voor iedereen die reageert, ergens in de verte de klepel horen luiden, gaan uit van een gezellig knus huisje met lieve pappa's en mamma's en broertjes en zusjes die leuk ganzeborden met elkaar en dan.. opeens, zomaar verbreek ik alle contact.

Ja hoor, zo is het gegaan. Met mijn ouders ook, en schandalig dat ik het niet volhield om voor een moeder te zorgen terwijl ik nog op de lagere school zat. Een moeder die mevrouw tegen me zei en begon te huilen als ze in haar broek had geplast want 'dan werd pappa boos'.
En ondertussen de school maar schelden want ik spijbelde zoveel.

Toen ik mijn vader verraden had door te vertellen hoe de vork in de steel zat en zelfs mijn broers en zussen die al op zichzelf woonden, de oudsten hadden zelf al kinderen alles bevestigden zat ik dus 2 weken later in een tehuis met alle gevolgen vandien.
Men wist immers dat niemand voor me op zou komen dus... daar was zoon nr.1.

Laat mij maar een griezel van een vrouw zijn die na 16 jaar een streep onder haar mislukte huwelijk zette met als resultaat het bewijs dat ik daar goed aan deed: mijn ex heeft er inderdaad voor gezorgd dat ik - als ik dat zou doen - mijn 2e zoon óók nooit meer zou zien, wetende hoeveel verdriet ik om het verlies van mijn oudste zoon had gehad. Hij hoopte op een zelfmoord mijnerzijds, helaas; ik ben er nog..
De klootzak. Blij dat ik van hem af ben. Erg he dat zég je toch niet over je ex, he AnneJ?

Maar ik loop tenminste geen klappen meer op te vangen van een idioot AnneJ, ik deed namelijk mijn mond open ipv alles weg te wuiven met een: niet meer over praten, je blijft ook zeuren stomme trut, we doen gewoon alsof alles ok is. Niks gebeurd toch? Zeg maar dat je van de trap bent gevallen en tegen het keukenkastje aangelopen bovendien.

Geen lotgenoten dus, en geen mensen die iets zinnigs te melden hebben of zelfs de vraag snappen. Alleen maar negatief zijn en met vingertjes lopen te zwaaien.

Flikker toch op...

Ja S.

Weinig mensen, if any, op dit forum kunnen deze traumatische ervaringen als lotgenoten met je delen. Je woede is invoelbaar. Maar nog steeds niet iets waar je de band met je kind mee op het spel wil zetten.
Jammer dat je het met je therapeut blijkbaar niet getroffen hebt. Ik denk dat je er goed aan doet om die ervaringen te bespreken.
Het leven is echt niet eerlijk.

Heftig leven heb jij gehad S. als kind.

en daarna ook nog.
Ik ben geen lotgenoot en heb geen enkele ervaring in wat jij meegemaakt heb.
Je komt sterk over in je bericht. Ik heb maar één tip: vergeet jezelf niet, zorg goed voor jezelf!

Geen woorden

Jeetje S. wat een heftig verhaal. Ik ben inderdaad geen lotgenote en heb geen wijze raad maar wilde je wel heel veel sterkte wensen, dit is geen verhaal wat je zomaar van je afschud. Ik wens je het allerbeste.

Erkenning

S,

Wat ik vooral lees in je verhaal is dat je een bepaald soort erkenning zoekt van je zoon, een bevestiging van jezelf, van je moederschap en de erkenning dat hoe het gelopen is voor jou enorm moeilijk en pijnlijk is geweest. Ik kan me voorstellen dat je dat zoekt. Ik denk alleen niet dat je dit bij je zoon gaat vinden. Je zoon kan je waarschijnlijk helemaal niet uitleggen waarom de zaken zo gelopen zijn want dat weet hij zelf nauwelijks. Dat hij niet gelijk op zijn 18de contact zocht is best te begrijpen. ook hij moet dingen verwerken. En mocht er ooit nog iets mogelijk zijn wat betreft de waarom vraag is dat misschien pas over 10 of 20 jaar mogelijk... Ik denk echt dat je op dit moment bij je zoon niet verder kan komen en dat hij geen bijdrage kan leveren aan wat je nodig hebt of zoekt. Niet op de manier die jij wilt in elk geval.
Ik hoop dat je contact kan vinden met lotgenoten. Die moeten er wel zijn. Misschien die club van vaders op internet die geen contact meer hebben met hun kinderen? Dwaze vaders? Ik meen dat moeders daar ook welkom zijn (of dat er een tegenhanger is voor moeders)
En goed dat je therapie hebt want gezien je verleden zul je dit nodig hebben.

Kind laten leiden

Misschien simpel gedacht van mij, maar ik denk dat je als ouder weinig te eisen hebt van je kind. Bovendien lijkt het me weinig constructief om achteraf het verleden te gaan zitten herkauwen. Zoon was toen een kind en schijnbaar niet in staat om weerwoord te geven aan zijn vader, of misschien was het voor hem minder pijnlijk als hij jou de zwarte piet toespeelde. Feit is dat hij geen zin heeft om het verleden te reconstrueren, dus dan kun je alleen maar voortbouwen op wat je nu hebt. Accepteer dat je het verleden niet kunt veranderen.

Zit al de hele avond te broeden op een antwoord

En verder niet gehinderd door enige kennis of ervaring denk ik dat het neerkomt op wat Jaina en Katniss zeggen.

Ik begrijp je pijn, maar ik denk niet dat je kind je kan geven wat jij nu vraagt. Misschien hopelijk wel een heleboel andere dingen....

Wat

Ik snap je behoefte aan uitleg. Aan een Echte Reden waarna je het boek kunt sluiten. Ik vrees dat dat nooit komt.
Je kind is als kind bij je weggehouden. Zijn veiligheid zijn vertrouwen lag niet meer bij jou. Dat lag niet aan jou, dat lag niet aan hem, dat lag aan de situatie.

En op de leeftijd dat hij dat als jong volwassene dat in theorie had kunnen doen, deed hij het niet. Te verwarrend, te afhankelijk van of te loyaal aan zijn vader, te druk met opgroeien, te spannend? Wat maakt het uit, hij kon het niet en die jaren zijn voor altijd weg. Dat zal gruwelijk pijn doen, maar een Echte Reden zal die pijn niet wegnemen. Stel dat hij het te spannend vond, is het dan goed?

Ik denk dat die pijn blijft. En ik denk dat je hem, zo jong toch nog, met alles wat hij meegemaakt heeft, van je af drijft door te pushen. Dit gaat vooral over jouw, over jouw pijn en verdriet en niet om wat hij nu nodig heeft. Dat moet je richting hem denk ik centraal laten staan. Bouw het vertrouwen op en laat hem.

Over een paar jaar, als hij wat ouder is, kan je het er gemakkelijker over hebben.
Sanne

Bedankt voor jullie reacties

Allereerst mijn excuses voor de toon waarop ik mijn eerdere bericht plaatste, ik was inderdaad boos en teleurgesteld; niet netjes om dan zo te gaan razen... ik had beter een dag kunnen wachten met reageren, niet zo slim om te doen als je eigenlijk niks meer kan hebben..
Daarom ook bewust een paar dagen niet gekeken of er nog andere reacties waren omdat ik nog meer verwijten verwachtte. Maar nee, gelukkig niet!!

Dank voor de lieve woorden, het medeleven en wat Jaina en Katniss en Sanne zeiden: jullie hebben gelijk, het is ook niet terug te draaien allemaal en ik ben ook heel blij dat ik - behalve 1x de vraag: heb je mijn mail destijds ontvangen? - nooit dóórgevraagd heb maar het wat dat betreft oppervlakkig heb gehouden tot nog toe, en dat ook blijf doen.

Als het maar gezellig is, en hij komt tenslotte graag bij me langs, vraagt me om raad en eigenlijk bedacht ik me dat ik door hem nu alsnog een stukje meekrijg van een leuk gezin waar er wél respect en liefde voor elkaar is want dat is er nu tussen de jongste en mij wel degelijk.

Morgen komt mijn jongste zoon eten, hij stuurde me vandaag nog wat gekke foto's en muziek via de mail; inderdaad veel moeders zouden jaloers zijn op het contact zoals we dat nu hebben..

Ik heb echt goed gelezen wat jullie schrijven en ik moet zeggen: het is gewoon zo. Ik weet eigenlijk wel in grote lijnen waarom hij me niet wilde zien, mijn ex heeft hem dat domweg verboden. Gedreigd met zelfmoord en zelfs een (natuurlijk mislukte) poging gedaan waar mijn zoontje bij was(!!) en daarbij gezegd: als je naar je moeder gaat maak ik me van kant, blijf dan ook maar bij je moeder...

Hoe ver kun je gaan om een kind tussen 2 vuren te plaatsen? Erger kan bijna niet... en vergis je niet; ik heb zo ontzettend met hem te doen. Had mijn kind zo ontzettend graag een fijne jeugd willen geven met alles wat ik zelf heb moeten missen.

Misschien is het wel goed om erbij te vertellen dat mijn ex een leuke man was TOT hij in een opvanghuis voor drank- en drugsverslaafden ging werken, binnen een jaar was hij het meest verslaafd van iedereen en de ellende begon, mijn zoontje was toen 6 jaar en had tot die tijd een leuke pappa gehad.
Ik wilde dan ook ondanks alles een 50/50 omgangsregeling, ging vlakbij wonen.
Als ik voor de scheiding zei dat ik bij hem wegging als hij niet stopte met gebruiken zei hij dus altijd: dan zorg ik dat je je jongste zoon ook nooit meer ziet.

En dat heb ik onderschat; ik dacht niet dat hij werkelijk zover zou gaan.

Maar ik heb nu inderdaad meer het gevoel gekregen ook of vooral dankzij deze reacties dat ik eigenlijk niet zo nodig details van hem hoef te horen maar bang was dat ik iets fout had gedaan.
Maar wat..???
Als ik niet wist wat ik had gedaan (zo dacht ik tot voor kort) zou ik het nóg een keer 'fout' kunnen doen. Nu zie ik opeens dat dat onzin is.
Het kwam hooguit doordat ik de scheiding aangevraagd had maar dat kon niet anders. Nu, ruim 10 jaar later speelt dat geen rol, het is nu aan mij om inderdaad een moeder voor hem te zijn, en het liefst een beetje een leuke moeder .

Dat gaat me wél goed af, gezien het feit dat hij echt vaak langskomt, contact zoekt, 'zeurde' of ik morgen weer die heerlijke lasagna ga maken met mijn 3 sterren-salade (dat kan niemand zo goed als ik haha) en natuurlijk doe ik dat, volgende week wil hij komen koken voor mij. Moussaka zoals alleen HIJ dat kan!

Dat hij me belt vanaf een concert, niet dat ik hem kan verstaan maar om te laten horen hoe hard het geluid is...
Welke jongen van 21 doet dat nou? Ik ben bijgedraaid en zie opeens waar de crux zit: ik dacht als ik nou wéét wat ik heb gedaan waardoor hij geen contact meer wilde weet ik ook wat ik nooit meer moet doen en verlies ik hem nooit meer.

Dat is dan makkelijk; nooit meer scheiden van mijn ex is dan het antwoord. Geen probleem, zal ik niet meer doen

Maar inderdaad, ik moet gewoon blijven genieten van het feit dat we eigenlijk hele dikke vrienden zijn, hij ook vaak bevestiging bij mij zoekt en me om raad vraagt bij belangrijke dingen en soms ook zegt: ik vraag het maar aan jou want aan mijn vader heb ik toch niks..
Gek genoeg doet dat me ook pijn, een beetje, ik had hem een vader gegund zoals ik die zelf had willen hebben vroeger.

Ik zou eigenlijk willen zeggen wat jullie hierboven al zeggen, zo ga ik het doen. Wat ik altijd wilde, en het valt me nu pas op hoe vaak ik het woordje 'ik' schrijf, was gewoon leuk met hem omgaan en het is nu leuker dan ik ooit had durven hopen.
Hij is trots op me, heeft me zelfs uitgenodigd voor een feest waar al zijn vrienden ook komen(!) om, zoals hij zei: te pronken met mijn mamsie.

Ben ik toch al die tijd niet voor niets goed voor mezelf blijven zorgen d.w.z. gezond eten, ook leuke dingen doen voor mezelf en hij is inderdaad blij/aangenaam verrast als ik vertel over dingen die ik gedaan heb in die 8 jaren.
Dat ik niet alleen maar huilend in een hoekje heb gezeten maar ook dingen heb gedaan en dingen gedaan, gemaakt, de mensen die ik heb leren kennen.
Hij hoeft niet te denken: arme mamma, helemaal een triest geval en dat is mede mijn schuld.. gelukkig niet en ik wil ook dat hij me blijft zien zoals hij me nu ziet.
Helemaal echt, geen toneelstukje en hij is vaak stomverbaasd over wat ik leuk vind qua muziek, wie mijn nieuwe vrienden zijn bv. en ik geef hem weer tips.
Zit hij op 1 avond 2 shows van een cabaretier te kijken die ik leuk vind en als kijktip de dvd's meegaf, hij het ook geweldig vindt en de volgende dag vind ik een berichtje in mijn mailbox: 'we hebben echt hetzelfde gevoel voor humor he mam?
Ik heb op YouTube nog zitten zoeken naar méér en kwam dit tegen, hoe vind je dit' en stuurt dan weer iets naar mij.

Wat wil ik nog meer inderdaad... denk dat ik een beetje vergeten was dat hij mij net zo goed opnieuw moest leren kennen..
En ik viel alleen maar mee tot nog toe tenminste: dat blijkt uit zijn gedrag en woorden.

Ik wil voor geen prijs dat hij - ditmaal wél door mijn gezaag - denkt o nee.. daar is ze weer.. geen zin in..

Het was leuker om een piepklein beetje teleurstelling in zijn stem te horen toen hij vorige week zondag belde; hij was toch in de buurt of hij even koffie kon komen drinken een uurtje en ik zei helaas, over 10 minuutjes moet ik de deur uit, middagje met vrienden en daarna uit eten. Niet erg tenslotte, een keer geen koffie drinken samen én hij ziet dat ik echt ook mijn eigen leven heb en óók leuke dingen doe, zonder hem of wie dan ook.

Nog tijd genoeg om koffie te drinken samen.. tenzij ik echt stomme dingen ga doen.
Zoals pushen, details uit hem proberen te peuteren en proberen te voorkomen dat we ooit weer uit elkaar groeien...

Hij IS niet mijn oudste zoon met een verslaving, wij zijn gewoon, toch, ondanks alles overduidelijk moeder en zoon. Stapelgek op elkaar, net als voor de scheiding..
Hij vindt het ook heel fijn om me te helpen met klusjes die te zwaar voor mij zijn, kan hij laten zien hoe sterk hij is .

Kortom, ik ben jullie allen dankbaar voor de reacties. Het heeft me wel degelijk aan het denken gezet en laten inzien wat nu echt belangrijk is. Alles weten over de tijd dat ik hem niet zag?

Of het feit dat hij morgen om 2 uur op de stoep staat, ik weet hoe hij zijn koffie drinkt en dat hij al bij de voordeur zal roepen wat ruikt het lekker, hoe laat eten we? Half 3? Me even op zal tillen om te laten zien hoe sterk hij is, me vervolgens op de bank neerzet en zegt: jij ook koffie?
Want sinds kort voelt hij zich zo thuis dat hij gewoon zelf koffie zet of drinken pakt zodat hij kan zeggen: blijf maar lekker zitten mamsie, ik heb nog jonge benen hahaha. Met koken idem dito.

Gek is dat, het kan dus niet beter en dan ben je weer zo bang om dat te verliezen dat je het bijna zelf gaat verpesten.

Bedankt nogmaals voor het inzicht, jullie hebben gewoon gelijk.
Al blijft het soms moeilijk, ik weet als geen ander dat je de jaren die je gemist hebt nooit meer in kan halen en ik had hem zo graag op zien groeien.
Maar als ik zo eens om me heen kijk moet ik jullie allen gelijk geven: genieten voor de volle 100% van de tijd die we nu wel hebben, eindelijk.

Er zijn tenslotte moeders die hun kind aan een ziekte hebben verloren, aan een verslaving, hij kan volgend jaar gaan emigreren naar de outback van Australië... ik moet inderdaad BLIJ zijn.
Hij is gezond, ondanks alles een leuke jonge vent geworden, we hebben veel contact én leuk contact; ik geniet nu zonder een donkere wolk boven mijn hoofd van hoe alles loopt.

Soms is die wolk er nog wel maar na ruim een jaar steeds beter contact moet ik inderdaad maar eens denken: die tijd is voorbij, hij vindt jou een lieve moeder en ik hem een fantastische zoon.
Punt.

Nogmaals: bedankt, voor de steun, vriendelijke woorden en goede adviezen!!

Wauw wat goed van je!

Ik ben er stil van. Tranen in mijn ogen door je openheid. Ik heb eerder niet gereageerd, want ik kan over het onderwerp weinig zinnigs melden, maar dit wilde ik je toch even laten weten.
Veel sterkte, succes en vooral ook veel plezier met je zoon gewenst!

Geaccepteerd

S., je excuses zijn geaccepteerd. Ik schrok eerlijk gezegd nogal van je reactie. Niet zozeer voor mezelf, ik geef altijd wel een kritische reactie, omdat ik denk dat mensen daar meer aan hebben dan alleen maar bevestiging en meehuilen. En dat komt wel eens verkeerd aan, geen probleem. Maar ik schrok wel van wat het bij jou naar boven haalt.
Ik ben blij dat je even de tijd genomen hebt om alles te laten bezinken en even na te denken. Ik vind het geweldig wat je nu schrijft: je hebt de belangrijkste punten op een rijtje gezet en er spreekt rust uit: zo is de situatie en zo kan ik er het beste van maken. Ik hoop dat het voor jou en je zoon de komende tijd een goede tijd wordt, die jullie beiden goed doet.

Tsjor