We zitten er even doorheen
Dag allemaal,
Mijn man en ik zitten er even helemaal doorheen.
Ik beschouw mijn oudste zoon (9 jaar) normaal gesproken niet als 'zorgenkind', maar op dit moment maken wij ons wel zorgen. Hij is over het algemeen een hele vrolijke, gevoelige jongen en er zijn geen grote problemen. Wel heeft hij al vanaf kleins af aan soms driftbuien. Niet vaak, maar als ze voorkomen kunnen ze wel heel heftig zijn. Dan is er soms maar een hele kleine aanleiding nodig en lijkt hij te 'zoeken', alsof er opgekropte boosheid/verdriet uit moet. Dan maakt het bijna niet uit wat wij als ouders doen. De driftbuien werden ook minder frequent naarmate hij ouder wordt, maar de laatste tijd komen ze weer vaker voor. Ook kan hij zo ontzettend buiten proportie reageren op zijn jongere broertje (die hij heel lief vindt, maar die hem ook het bloed onder de nagels vandaan kan halen, eerlijk is eerlijk)
Vandaag was het flink raak en zo extreem dat wij het echt even niet meer weten. Om de situatie ongeveer te schetsen (ik was niet bij het hele gebeuren, dus de details van de aanleiding weet ik niet precies): het kwam erop neer dat de jongste hem wat aan het plagen was, en dreigde om een kleiwerkje van oudste op de grond te gooien. Uiteindelijk liet hij hem op de bank vallen, waarna hij op de grond stuiterde en kapot viel. Oudste was natuurlijk terecht boos, maar begint er gelijk op te rammen en geeft mijn man geen kans om jongste aan te pakken. Hij stuurde beiden naar boven (niet zo handig misschien), maar vanuit daar verliest mijn oudste zich volledig in boosheid en verdriet. Hij kan zichzelf niet meer stoppen en het wordt steeds extremer. Schelden, mijn man schoppen, en hij zoekt jongste ook steeds op, terwijl ik hem maan om even bij jongste uit de buurt te blijven zodat hij wat rustiger kan worden. Hij is dan bijna niet meer aanspreekbaar. Uiteindelijk heb ik hem echt vast moeten houden (met echt heel veel kracht) terwijl hij probeert om naar beneden te komen. Ik heb hem echt 15 minuten vast moeten houden terwijl hij huilde en schreeuwde om zijn kleiwerkje. Hartverscheurend.....
Ik weet wel wat dit triggerde nu ik het zo opschrijf: een gevoel van onrecht over dat er van hem iets is stukgemaakt en dat hij dan ook op z'n kop krijgt (doordat hij begint met slaan en schoppen).
Op verschillende punten kan ik ook wel bedenken wat in onze reactie niet geholpen heeft: boos reageren op beiden. Het is zo moeilijk om zelf dan kalm te blijven. Maar zelfs dan is zijn reactie zo buiten proportie. Wij maken ons daar echt zorgen over. En ik heb ook het gevoel dat wij op dit moment tekort schieten.
Mogelijk speelt wat mee dat hij op dit moment op school geconfronteerd wordt met het feit dat hij extra moet werken aan bepaalde lessen omdat hij achter begint te lopen. Wij denken dat dat wel wat spanning bij hem teweeg brengt.
Het hier opschrijven lucht al wat op en schept al wat nieuw perspectief. Maar ik heb ook behoefte aan wat advies. Wat heeft onze zoon nodig om zich minder te verliezen in boosheid/verdriet en wat kunnen wij als ouders (anders) doen om hem hierbij te helpen?
Wij denken er nu over om misschien wat gesprekken bij een kindertherapeut te regelen (voor ons / voor hem).
Een verdrietige Kaatjecato
Onrecht
"Ik weet wel wat dit triggerde nu ik het zo opschrijf: een gevoel van onrecht over dat er van hem iets is stukgemaakt."
Wat ik nu mis in je verhaal is of er iets gedaan is met dit gevoel van onrecht. Heeft je jongste zijn excuus aangeboden aan de oudste? Hebben ze er samen over gepraat, weer goed gemaakt? Waarom ging je jongste dreigen om het kleiwerk stuk te maken? Uiteindelijk heeft hij er echt mee gegooid. Dat vindt ik geen plagen maar gewoon pesten. Waarschijnlijk weet hij hoe driftig de oudste kan worden en lokt dit uit? Je oudste moet zijn drift en agressie onder controle proberen te krijgen maar is er begrip voor zijn gevoel van onrecht?
Alle aandacht ging nu naar de driftbui, dat moest je eerst onder controle zien te krijgen maar hoe ging het verder? Heeft de jongste straf gekregen?
Zelf
Als ik dit zo lees dan denk ik dat je zelf heel goed in staat bent om er een goede draai aan te geven. Inderdaad het onrecht benoemen. Met beiden een gesprek aangaan. Proberen jezelf kalm te houden - heel moeilijk maar noodzakelijk, boos worden verslechterd de zaak - en neutraal te reageren op beide kinderen . Waarom pest de jongste de oudste? Wat gebeurt er dan. Kan je jongste iets bedenken om dat te voorkomen want pesten hoort niet. Heeft jongste soms zelf last van negatieve gevoelens over zichzelf? Heeft jongste soms positieve zaken nodig, meer waardering en positieve benoeming?
Oudste heeft iets met snel opvlammende heftige gevoelens. Kun je dit met hem bespreken? Samen nadenken wat hij zelf kan doen om dit in goede banen te leiden?
En als die conflicten vaak voorkomen dan een manier zoeken om ze uit elkaar te houden?
Ik zou bijvoorbeeld ook overwegen om naast het bespreken van het onrecht extra aandacht aan oudste te geven om samen weer het werkje van klei te maken. Bovendien kun je nadenken of er in je omgeving een mogelijkheid is voor je oudste om meer greep te krijgen op zijn emoties. Mindfullness? Paardrijden? Haptotherapie? Judo? Wat kan helpen? Boekjes of spelletjes met het benoemen van emoties?
Hulpverlening zou ik toch wat op afstand houden. En, ik zou zelf niet straffen, dat maakt het er vaak niet beter op.
Boek
Heb je weleens van het boek : het explosieve kind gehoord? Een aanrader.
Het ziet er naar uit dat de woede inderdaad voortkomt uit onmacht. Maar dat zou ik niet een voldoende reden vinden. Ik zou willen weten, waarom je zoon zich onmachtig voelt. Worstelt hij misschien met zijn zelfvertrouwen. Denkt hij dat zijn pestende broertje ( want ik vind het ook echt gemeen pesten, dat beeldje kapot gooien) meer gewaardeerd wordt dan hij.
Rond de negen jaar kregen mijn kinderen grote behoefte aan privacy en autonomie. Zelf bepalen wat je doet, zelf bepalen hoe je kamer ingericht wordt. Een eigen ruimte, waar jezelf de baas bent. Fysieke afstand van broertjes en zusjes. Zelf beschikking over geld hebben, meebeslissen in 'gezinsbeslissingen' ( vakantiebestemming, de kleur van het nieuwe vloerkleed, wat zullen we eten vanavond) . Zelf leren koken en bakken, klusjes doen voor geld. Dat was echt van groot belang op die leeftijd.
Ik zou niet straffen, dat helpt toch niet. Ik zou met je zoon in gesprek gaan, op een rustig moment en hem gerichte aandacht geven voor wat hem dwars zit in zijn leven.
Bedankt
Bedankt voor jullie reactie, Erg fijn dat er mensen met wat meer afstand even meedenken.
Ik ben zelf ook niet zo'n voorstander van straf, maar ik vond in dit geval dat er wel een echt consequentie verbonden moest worden aan het stukgooien van eigendom van een ander (zeker omdat hij er al eerder dezelfde week mee gedreigd had). Blijft lastig om dan een straf te bedenken die in proportie staat, maar we hebben besloten dat jongste zoon 2 dagen niet met vriendjes mag afspreken.
We hebben het voorval met zijn vieren nog eens rustig doorgesproken aan tafel toen alle gemoederen bedaard waren. Iedereen mocht zijn zegje doen zonder door anderen te worden onderbroken. Het bleek dat oudste zoon al meerdere keren 'hou op' gezegd had terwijl jongste pestte, en dat mijn man (die er bij zat) niet heeft ingegrepen omdat hij het ruziën zat was. Dit was met name wat veel gevoel van onrecht bij oudste had opgeroepen, omdat man altijd zegt dat hij ons moet roepen als jongste hem pest, zodat wij hem kunnen aanpakken. Omdat man dus niets deed, heeft hij het 'recht in eigen hand genomen'. Heel terecht dus, dat mijn oudste erg boos was. Natuurlijk hebben we ook besproken dat de reactie van oudste ook wel erg extreem was. Mijn fout was om de situatie te interpreteren zonder dat ik erbij was geweest.
Lastig vind ik soms wel dat mijn man zijn aandeel in conflicten niet altijd erkent. Nu heeft hij gelukkig wel toegegeven dat hij fout zat door de oudste niet te steunen. We hebben dan ook afgesproken dat we het pestgedrag van de jongste beter gaan aanpakken.
@Karmijn, oudste worstelt inderdaad met zelfvertrouwen, is altijd zo geweest. Hij heeft veel bevestiging nodig. Veel van de dingen die je noemt om zelfstandigheid en zelfvertrouwen te vergoten doe ik inderdaad ook, maar het hebben van een eigen ruimte (broertje moet kloppen voordat hij in zijn kamer mag binnenkomen) hebben we nu ook besproken. Want de jongste hangt inderdaad erg aan hem, en dat is soms beklemmend voor de oudste. Ik denk dat daar het pestgedrag van de jongste mede uit voort komt. Dit doet hij echt om de aandacht van oudste te trekken.
@AneJ: we hebben inderdaad 's ochtends meteen het kleiwerk opnieuw gemaakt (wat overigens al best oud was), en het is alleen nog maar mooier geworden 
Bedankt voor jullie reacties!
Kaatjecato.
Komt me wel bekend voor
De situatie lijkt wel een beetje op de situatie bij mij thuis, alleen zijn mijn kinderen wat ouder. Ik heb geen advies voor je mbt je oudste, maar wel mbt je jongste.
Onze jongste kon zijn broer ook zo pesten, en op een gegeven moment drong het tot me door dat ook dat een schreeuw om aandacht was. Hij leed best onder de driftbuien van zijn oudste broer en al de aandacht die er naar oudste toeging. Bij jongste gaat alles veel makkelijker en hij kreeg daardoor echt minder aandacht. Dus ik ben dat weer wat recht gaan trekken. Af en toe even tijd alleen met jongste doorbrengen, al is het maar bij het in bed stoppen. En verder stimuleer ik hem enorm om dingen zonder z'n oudere broer te doen, om z'n eigen interesses te ontwikkelen enzo. Ik geloof wel dat deze aanpakt helpt. Het klieren is in ieder geval een stuk minder geworden, al kan dat natuurlijk ook aan de leeftijd liggen.
Mussie
'Ik geloof wel dat deze aanpakt helpt. Het klieren is in ieder geval een stuk minder geworden, al kan dat natuurlijk ook aan de leeftijd liggen.'
Natuurlijk ligt de verbetering aan de andere aanpak. Echt waar, mijn nicht van 18 kan haar broertje van 15 nog zo pesten, dat ik als tante diep verontwaardigd wordt. Pesten en jaloers zijn, is echt van alle leeftijden! Dat weet ik zeker. Ga eens in een bejaardenhuis kijken, pfffff. Daar wordt ook wat afgepest, niet normaal meer.
