Wat zeg je?
Normaal sta ik niet graag met m'n mond vol tanden. Tot een paar weken geleden. M'n zoontjes waren heerlijk aan het spelen in de speeltuin met een jongetje van ongeveer hun leeftijd, afgaande op zijn lengte. Ik keek van een afstandje toe. Ik zag dat de moeder van het andere jongetje steeds in de buurt bleef. Ik ging er ook naar toe en stond heel kort met de moeder te praten. We hadden eigenlijk alleen nog maar leeftijden uitgewisseld en een praatje over de speeltuin en het weer. Toen kwamen mijn zoontjes aangerend met het jongetje in hun kielzog. Aan z'n gezichtje te zien was het een jongetje met downsyndroom. Ik wist gewoon niet wat ik moest zeggen tegen de moeder die zonder twijfel een reactie op mijn gezicht heeft afgelezen. We hebben nog gezellig gekletst, maar op de een of andere manier voelde ik me niet op m'n gemak. Aan de ene kant had ik het gevoel dat ik iets moest zeggen of vragen over Down, aan de andere kant had ik het gevoel dat ik niets moest zeggen - wat ik dus gedaan heb - en "gewoon" moest doen. Toch zit het me niet lekker op de een of andere manier. Zijn er moeder van kinderen met het Downsyndroom die willen vertellen wat zij hiervan vinden?
maar...
je deed niet gewoon, want de andere moeder zag duidelijk een reactie bij jou... zeg je.
Ik denk dat moeder van kinderen met down dit heel vaak meemaken. Ik zou me er niet schuldig over voelen als ik jou was. Ze had misschien gewoon geen zin om het erover te hebben, maar hoewel het best lastig kan zijn voor de moeder om zo'n reactie te krijgen zal zij het jou niet kwalijk nemen. Het zegt verder vooral namelijk over jou, dat je begaan bent met je medemens.... en het blijkbaar nog niet zo vaak meegemaakt hebt.
So what?
reactie
Ik ben tante van een kindje met down-syndroom. Wat mij betreft hoef je helemaal iets te zeggen als je merkt dat het om een kind met down gaat. Het is immers gewoon een kind, een bijzonder kind, maar is niet ieder kind op zijn eigen manier bijzonder? Het is heerlijk dat een kind gewoon lekker met andere kinderen aan het spelen is. Het gesprek hoeft echt niet altijd over down te gaan.
Maar je mag er natuurlijk wel naar vragen, interesse tonen, als je die behoefte voelt.
Normaal
Ik denk dat je heel normaal reageerde. Iedereen zal iets laten merken als je plotseling ziet dat een kind het syndroom van Down heeft maar je reageert niet anders dan dat je bijvoorbeeld een grote wijnvlek in het gezicht ziet of ziet dat het kindje een kunstarm heeft.
Je hebt niets 'afwijkends' gedaan in mijn ogen. Of je er over moet gaan praten ligt aan de situatie en hoe lang je nog in gesprek bleef. Een openingszin is altijd lastig omdat wat bij de één goed valt kan bij de ander weer verkeerd vallen. Iets zeggen als: ik weet niet wat ik moet zeggen maar gaat het goed met hem ofzo kan meestal wel.
