Wat schiet je op met diagnose?
Zoon van acht gaat al een tijd heel slecht op school, is niet in staat langer dan vijf minuten ergens mee bezig te zijn. Als ik vragenlijsten op internet invul, is zo ongeveer alles wat bij ADD staat op hem van toepassing. We overwegen hem te laten testen, maar wat schiet je op met zo'n diagnose, als die eruit zou komen?
Ligt er oa aan wat je wil
Met een diagnose ADD is medicatie bespreekbaar, wat extra ondersteuning en begrip vanuit school, wat extra ondersteuning voor ouders (je hoeft het wiel niet uit te vinden: er is al eea bekend over ADD). Met begrip bedoel ik dat wat zoon niet goed kan, gezien kan worden onder de ADD ipv als puur gedrag (hij droomt, hij kan het wel maar dat ligt aan de ADD ipv hij droomt, hij kan het wel maar wil niet: het is puur ongewenst gedrag). En dat kan voor je zoon een wereld van verschil maken.
Maar belangrijkste is: wat heb je nodig? En is dat iets dat je met een diagnose (makkelijker) kan krijgen.
Goede vraag
Dit vind ik een heel goede vraag. Alleen kan ik hem voor jouw zoon natuurlijk niet beantwoorden.
Ik heb meer kinderen, ze zijn allemaal druk, ze hebben allemaal moeite met concentreren, ze zijn allemaal impulsief.
En maar eentje heeft een diagnose. (adhd en dysthyme stoornis) Waarom hij wel en de rest niet? Omdat hij vastliep. In de tijd dat we besloten om met hem naar een kinderpsycholoog te gaan, was er die anti-alcohol-bij-kinderen campagne. Je zag overal posters van een kind, met een glas over zich heen. Dat kind kon niet ontwikkelen, niet groeien. Zo was onze zoon ook. De problemen die hij had, beperkten hem zo erg, dat hij zich niet meer kon ontwikkelen. Zijn intelligentie kwam niet uit de verf, hij was vooral veel boos en veel verdrietig en ontzettend, hartbrekend gefrustreerd.
Met zijn diagnose en de benaderingswijze die wij aan de hand van de diagnose ontwikkelden, met zijn medicatie, is hij langzamerhand uit het slop geklommen.
Een diagnose kan een sleutel zijn, tot het krijgen van de juiste hulp. Je weet dan als ouder welke zelfhulp boeken je kan lezen. Je kunt gericht op zoek naar begeleiding. je kind kan eventueel medicatie gaan gebruiken. Je kind krijgt meer begrip op school.
Dat laatste vind ik nog steeds woedend makend, maar een kind zonder diagnose krijgt gewoon minder begrip en hulp op school, ook al ervaart hij precies dezelfde problemen als een kind met diagnose. Walgelijk, maar dat is de beroepshouding van de meeste leerkrachten nu eenmaal. Je moet hulp 'verdienen', door zielig te zijn met je diagnose. Waanzin.
Een diagnose heeft ook een keerzijde. Je kind is met diagnose nog precies dezelfde. Een diagnose is geen magisch middel, wat alle problemen oplost. Een diagnose helpt ook maar matig, in het zoeken van de juiste begeleiding. Kinderen met dezelfde diagnose verschillen enorm. Wat bij de een werkt, werkt bij de ander niet. Dat blijft zoeken en uitproberen. Een diagnose is een stempel waar je niet meer zo maar vanaf komt. Onze zoon mocht een paar keer niet op een feestje komen, omdat hij adhd heeft. Er zijn veel vooroordelen over diagnoses. Men denkt dan aan de hand van een paar letters te weten wat voor een kind onze zoon is (ha, dan hebben ze het altijd fout). En er worden vervelende dingen over diagnoses beweerd, op het schoolplein, door andere ouders, door andere kinderen, door leerkrachten, in de media.
Nou ja, in de hoop dat je wat aan mijn antwoord hebt...
Diagnose
Ik sluit me aan bij de woorden van Karmijn. Maar wat voor ons en met name voor mijn zoon (11, ADHD, hb en vermoedelijk OCS) en mijn zus (50, vier jaar geleden gediagnosticeerd met ADD) vooral belangrijk is, is de erkenning en herkenning. Ik ben niet gek, raar, lui, impulsief; ik heb "gewoon" AD(H)D oid. En daarom lukken zoveel dingen niet, ook al doe ik zo ontzettend mijn best. Medicatie, therapie, begeleiding, praktische handvaten etc. hebben hen geholpen eindelijk zichzelf te kunnen zijn en zichzelf te accepteren. Zichzelf te kunnen ontplooien. Zoals mijn zus zegt: "Ik ben mijn tweede leven begonnen". En mijn zoon is blij dat eindelijk de drukte in zijn kop en de prikkels van buitenaf sterk verminderd dan wel handelbaarder zijn.
De diagnose heeft ook school voor zoon verbeterd. Met extra begeleiding, tips en handvaten, ook voor de leraren en docenten. Hij heeft ook een rugzakje gekregen en dat helpt enorm.
Voor mij was het stukje ouderbegeleiding heel zinvol; hoe kan ik het beste met mijn zoon omgaan, wat kan ik veranderen in zijn dagelijks leven, structuur bieden, helpen met plannen, leren etc. Je kan toch ook een zieke pas goed behandelen als je een juiste diagnose hebt?
Meer begrip
vooral van school, dat heeft een diagnose voor onze dochter gedaan. Bij onze zoon hebben we heel veel moeten strijden met school toen hij nog geen diagnose had, er werd van het negatieve uitgegaan. Ook dat veranderde toen hij een diagnose kreeg.
Aan de andere kant ben ik een beetje huiverig geworden voor diagnoses want ik herken onze kinderen niet echt meer in hun diagnose, volgens mij zijn er heel andere dingen die destijds meegespeeld hebben.
Ik vind dat diagnoses tegenwoordig wel heel snel gesteld worden.
Dank voor de reacties
Dank voor jullie reacties. Zoon is blijven zitten in groep 4, is nu op een nieuwe school begonnen met meer structuur. Ook op de nieuwe school geeft de juf al aan dat hij wel een erg lage concentratie heeft. Ik ben bang dat hij komend jaar weer gaat vastlopen, vandaar dat ik overweeg hem te laten testen.
Lees ook de draad hierboven
Lees ook even de draad hierboven 'diagnose ADHD of toch maar niet'. Ik denk dat je daar ook wel zinvolle tips zal vinden.
Ik heb deels andere ervaringen dan een aantal anderen die hier hebben gereageerd. Zo ervaren sommigen dat de diagnose noodzakelijk bleek om begrip en ondersteuning op school te krijgen. Hoewel onze zoon een diagnose heeft, hebben wij die niet verteld op school. Begrip is er altijd wél geweest (zoon zit nu in groep 7), en aanpassingen ook. Voor de school is zoon nu een slimme jongen, voor wie concentratie niet vanzelfsprekend is, die bewegelijk is, impulsief, problemen heeft met het beheersen van emoties en het sociaal wat lastig heeft. Over die specifieke problemen zijn we altijd heel open in gesprek gegaan met school, en hebben samen bekeken hoe we hem daarmee konden helpen. Soms konden we tips van de kinderpsycholoog doorspelen, soms deden we zelf suggesties, soms bedenkt een leerkracht iets. En dat bevalt ons prima.
Je schrijft dat de leerkracht constateert dat de concentratie een probleem is. Wat doet de leerkracht om dat te verbeteren? Diagnose of niet, de leerkracht zal ook aan de bak moeten. En hij of zij kan daar nu al mee beginnen. Gewoon dingen uitproberen, want de diagnose bepaalt niet wat wel of niet gaat werken. Je kunt denken aan een geluidswerende koptelefoon in de klas (of juist met muziek, daar heeft mijn zoon veel baat bij gehad), een actievere zithouding (hogere spierspanning, kan ook concentratie verhogen, dus een wiebelkussen of zitbal), een plek in de klas met minder prikkels (zicht op de muur, achter de kast, op de gang). Of proberen jullie dit soort dingen al?
Onze zoon slikt trouwens sinds een paar jaar ritalin en concerta, en dat heeft zijn concentratie flink verbeterd. Bovendien is het bij hem belangrijk dat hij voldoende uitgedaagd wordt in de klas (de lat moet hoog liggen), anders dut hij in en gaat storend gedrag vertonen.
