Wat moeten we hiermee? Gedrag, emotieregulatie, autoriteit
Zoon van 6 heeft moeite met luisteren en meedoen in groepen. Hij is in allerlei situaties gewend veel meer privé aandacht te krijgen (omdat hij nou eenmaal een apart geval is), en zet je hem in een groep dan is hij dus niet gewend om zomaar mee te doen met algemene instructies. Eén op één gaat dat stukken beter.
Gisteren proefles judo. Het eerste kwartier ging nog goed, daarna begon het. Zegt juf "alle kinderen moeten nu X doen" doet zoon eerst niets (niet gehoord/begrepen/kan hij het niet??) en als juf dan nog een keer zoon aantikt en hem dezelfde opdracht geeft probeert hij het wel, als is zeker zo'n eerste proefles natuurlijk best lastig.
Aan het einde van de les weigert hij echter simpele opdrachten als ga op je knieën zitten op de rode lijn en doet expres iets anders, daagt juf uit. Zegt ook nadrukkelijk "nee" en krijgt (terecht) een time-out.
Komt hij er later weer in, is hij toch weer wat aangeslagen en trekt het "tikkertje" spel niet: als hij getikt wordt wordt hij boos, tranen zitten hoog, begint over "oneerlijk" en doet NIET meer mee. Zo. Armen over elkaar.
Dit was judo, maar op andere clubjes soortgelijk gedrag.
Wat moeten we daar nou mee? We dachten, judo, dat is een goede sport voor hem, daar leert hij het e.e.a. op gebied van emotieregulatie, controle. Maar het moet wel leuk blijven natuurlijk, als hij op de proefles al mot met de begeleider heeft is het vast geen goed idee.
Wie heeft tips?
Bespreken met judo
Ik zou het bespreken met de judoleerkracht die erbij was. Bij judo is men gericht op goed gedrag en met al die jongetjes hebben ze daar juist veel tekst bij om dat in goede banen te leiden.
Dus ik zou je zorgen bespreken of je kind het wel trekt bij judo en of ze daar wat mee kunnen.
Aan jou kant zou ik je kind uitleggen hoe het toegaat bij judo. Je doet wat de leerkracht voorstelt als we allemaal zelf wat verzinnen kunnen we niet leren, dus luister goed, kijk wat de anderen doen, vooral als je het niet goed gehoord hebt, en volg de opdracht op.
Misschien valt het allemaal dan wel mee en is het gewoon wennen.
trainers
Trainers, ik zocht even naar het woord. Je kunt ook nog uitleggen dat je kind daar is om te leren om goed de bewegingen en de krachtmeting te leren. En dat gaat niet in een keer goed, dan vergis je je in het begin of je weet het nog niet goed. Door goed op te letten en mee te doen gaat het steeds beter. Dat gaat niet vanzelf. Dat hebben alle kinderen. Het kan niet anders en het is niet erg, het hoort erbij. Zo is het met veel dingen.
ben jij erbij?
Ben jij er altijd bij bij die clubjes?
Ik herken het maar dan met aanstel gedrag. Zodra ik erbij was en kind kreeg even een standje of had een pijntje of was moe dan was het gelijk moeilijk doen. Zodra ik er niet bij was ging het stukken beter! zou dat ook kunnen? dat hij niet de trainers uitdaagt maar jou ? 
apart geval?
Waarom is hij een apart geval? Waarom krijgt hij veel privé-aandacht? Zit hij niet op school? Heeft hij geen broer(s) of zus(sen)?
Het kan ook zijn wat Guera zegt. Ik heb ook wel eens sportles gegeven aan kinderen die alleen goed meededen als de ouder er niet bij was. Het had dan geen nut voor ze om tegendraads te doen, want er zat niemand langs de kant om ze uit de les te halen.
Herkenbaar
Ik vind het heel herkenbaar. Mijn zoons gingen net zo op judo. Toch is het goed gekomen.
Dat komt mede door de geduldige judotrainers.
Ik zou het dus bij judo gaan bespreken. Vertellen wat je hier ook schrijft.
En zelf niet gaan kijken naar de les. Dat heb ik al snel afgeleerd. Dat maakt het alleen maar erger.
Wij leren onze zoons om helpende gedachten te denken. Dat is best moeilijk maar wel te doen.
Nooit in gesprek gaan als hij nog rode oren heeft van de ergernis, maar als hij weer kalm is. Dan een voorbeeld pakken (hier dus vaak de judo les of de gymles) Zoon komt dan altijd met iets wat oneerlijk is gegaan en waarbij hij het gevoel heeft dat iedereen tegen hem was.
En dan ga ik het uitleggen en uitspitten. Niet in een urenlang gesprek hoor. Vaak kom ik er later nog even op terug.
Ten eerste snapten mijn zoons niet, dat bijna iedereen vals speelt bij gym en judo. Het zijn net apen op een apenrots, iedereen wil boven op. Er zijn wel regels, maar die vergeet ieder kind al gauw, als ze een plekje naar boven vrij zien komen. Dus ga er maar vanuit dat het niet 'eerlijk' zal gaan. Het doel is ook niet dat je boven op de apenrots komt. Dat denken die anderen. Dat is een misvatting. Het doel is dat je een (hopelijk) leuk uurtje hebt, waarbij je ook nog wat leert.
Verder hadden mijn zoons het nodig dat ze uitgelegd werden dat ze niet de les konden verstoren. Dus als iets je niet bevalt, ga dan aan de kant. Geen driftbuien, gewoon even afkoelen.
Daarnaast hebben ze moeite met emotieregulering. Ze worden snel hevig boos en kunnen moeilijk weer kalmeren. Daarbij helpt het om helpende gedachten te denken, maar dat is natuurlijk hondsmoeilijk voor een kind. Echt een voortschrijdend proces. Voor de judoles geef ik altijd een paar helpende gedachten mee. Zoon doet ze dan in een denkbeeldige rugzak. Zijn helpende gedachten zijn ongeveer: 'de meester is er om mij te helpen' 'Ook al houdt een ander zich niet aan de regels, ik kies ervoor om dat wel te doen.''Ik ben een leuke judoka dus ik verstoor de les niet.' 'Het gaat er niet om om te winnen, maar om te leren en plezier te hebben.'
update
Dank voor de antwoorden.
Zoon geeft aan "heel graag" nog een keer te gaan. ("Veel meer nog dan jij zou denken, mama" zei hij net!) Dus kennelijk is het toch gewoon gedrag uit onvermogen geweest en niet uit baldadigheid of pure verveling, geen zin.
Ik ga het inderdaad even met de trainers bespreken. Zou fijn zijn als zij hem e.e.a. kunnen bijbrengen, en dan bedoel ik niet alleen de fysieke grepen. Dat was beetje mijn doel met judo ook, .
Pug: apart geval, want cognitief twee jaar voorsprong op klas maar sociaal emotioneel soms wat minder dan zijn leeftijdsgenoten. Nakomertje. Is gewend altijd eigen behandeling te krijgen omdat hij die vaak ook nodig heeft, zowel naar beneden als naar boven.
Meekijken: dat probleem van ander gedrag als ouders er bij zijn ken ik wel, maar was dit keer niet aan de orde. Ik kon meekijken maar hij mij niet zien.
Soms
Soms hebben kinderen net even teveel input gehad of is het om ze heen te druk voor ze. Sommige kinderen geven op zo'n manier aan een time-out te willen. Die van mij deed dat zo. Toen dat duidelijk was, zijn wij het met hem gaan oefenen dat hij het van zichzelf herkende (met onze hulp) en dan uit zichzelf een time-out nam. Daar hebben we eerst afspraken overgemaakt met de meester die dat prima vond (en kind ook zou aanspreken als het op een spelletje zou lijken). Voordeel was ook dat het ondermijnende gedrag richting de meester in een klap minder werd.
mate
Soms is het ook gewoon teveel. Let op hoe men op je kind reageren. Wordt er op n prettige manier met hem omgegaan? Ik heb zelf met mijn kind bij veel clubjes geweest. En ook weer weggegaan. Ik wilde zelf heel graag dat hij aan sociale groepjes meedeed, maar heb moeten inzien dat dat gewoon niet ging.
De stress en het regime op school is al veel. Sociale eisen van een clubje kan dan teveel zijn. Kijk aar je kind en informeer de leiding van het clubje over het autisme van je kind.
Bij mijn kinderen
Zou het dwarse gedrag aan het einde van de les een uiting voor overprikkeld gedrag zijn geweest. Te veel te nieuw en niet op tijd eruit kunnen stappen. Die hebben ook al vaak met tranen naast een groep gezeten. Ik zou met de trainster proberen te bespreken hoe je dit kunt voorkomen. Ik heb dat bij oudste ook bij zwemles moeten doen. Lerares was zich daar enorm aan oudste aan het ergeren. Oudste hoorden instructies niet of begon bijna aan het einde van de les te huilen. Kort gesprekje met haar erover gehad. Luister het is een kind met een beetje een handleiding. Hier kan ze weinig aan doen ze hoort het gewoon miet, het schreeuwen praten etc wordt haar te veel. Daarna ging het veel beter
