Wat moet ik doen??? Zo moeilijk.....

Lieve mensen, vanwaar al die kritiek? Als een kind dat je kent een plekje nodig heeft, dan zet je als het even kan je deur open. Ik tenminste wel, en TO dus ook. Dan is er geen tijd om eindeloos te dubben of vooronderzoek te doen. Meestal gaat dat goed, nu dus niet.

TO, ik vind dat jullie ruimhartig gehandeld hebben door dit meisje onderdak te bieden. Het is niet afgelopen zoals jullie hoopten, dat is verdrietig. Maar jullie hebben het tenminste geprobeerd.

Ik heb ook een pleegdochter gehad, waarmee het moeilijk gin, hetzelfde verhaal, ook liegen, manipuleren etc. Maar gelukkig trapten we daar allebei niet in.
Mijn absoluut niet professionele theorie is, dat sommige kinderen al heel jong hun houvast in de wereld kwijtraken of het nooit ontwikkelen. Van daaruit ben ik eigenlijk een warm pleitbezorger voor het zorg dragen dat kinderen vooral bekende geuren om zich heen houden. Mensen die van hen houden (soms op een onbeholpen manier) die zijn er meestal toch wel. Maar dat is niet waardoor kinderen houvast krijgen in de wereld (hoe graag psychologen etc. dat ook willen geloven). Het is dus ook niet de oplossing. Het is niet zo dat het allemaal wel weer goed komt als een kind maar liefhebbende verzorgers om zich heen heeft of professionele hulpverleners.
Omdat kinderen geen houvast in de wereld hebben vanuit zichzelf gaan ze kijken (hoe doen anderen het), nadoen en uitproberen: wat is het resultaat als ik.... Zo bouwen ze een voor hen zo gunstig mogelijke situatie op, vooral gebaseerd op een korte-termijn-visie. Liegen is geen liegen, maar een waarheid vertellen die praktisch gezien het meest productief is.
Uit een Engels onderzoek is al heel lang geleden komen vast te staan, dat het vaker andersom is: een kind wordt niet verpest door de opvoeders, maar een kind bepaalt de wijze van opvoeding, een kind kan dus van goede ouders slechte opvoeders maken.
De relatie tussen echtscheidingen en kinderen-met-problemen is ook al lang bekend.
Wellicht kun je wat meer informatie vinden als je gaat zoeken op geen-bodem-syndroom. Overigens kom je dan ook veel informatie tegen over 'liefde geven'. Ik geloof niet dat dat het beste recept is. Wel: voorkomen dat je erin meegezogen wordt (is al een beetje te laat voor jullie) en haar bekijken als iemand die verwoedde (maar vaak verkeerde) pogingen doet om in te schatten wat haar plaats in de wereld is. Wat kan helpen is haar helderheid bieden over de verkeerde stappen. Mijn pleegdochter was altijd diep teleurgesteld dat wij niet in haar verhaaltjes trapten. Voor mij was dat het beste wat we haar konden bieden: helderheid over wat er om haar heen gebeurde, vooral door haar eigen handelen. Maar het is geen recept naar succes! Uiteindelijk zal ze met veel vallen en opstaan haar eigen weg moeten ontdekken.

Tsjor

Poepiedoepie schreef op 12-05-2022 om 00:54:

[..]

Dank je wel, zo is het eigenlijk idd gegaan.

We kenden pd al vanaf haar geboorte, dus was het idee om haar op te vangen niet zo ver gezocht, we wilden niet dat ze bij wildvreemde mensen terecht zou komen en dat ze het contact met broers en zussen zou behouden.

Dat kon als ze bij ons zou komen.

Wij hadden nooit verwacht dat het zo ontzettend uut de bocht zou vliegen

Eh ja, maar het gedrag van je ex man vind je niet vreemd? Elke volwassen kerel weet dat meisjes van 14-16 off limits zijn, waarom gaat ie er dan in mee? Ik zou me daar eerder zorgen om maken dan om het gedrag van mn pleegkind

Stop met de pijlen richten op de ex-man. Daarmee verplaats je het probleem naar een plek waar het eigenlijk niet ligt. Je ex-man doet wat volgens de boekjes eigenlijk het beste is: vooral liefde en aandacht geven. Het is de uitkomst van zijn ik-weet-het-ook-niet en ik-denk-dat dit het beste is. Laat hem dat experiment doen, wellicht komt er een dag dat hij ervaart dat het niet werkt. Wellicht (theoretisch) krijgt hij het zo wel voor elkaar dat ze ergens blijft en dat hij invloed op haar kan uitoefenen.
Ik heb al gezegd dat ik niet denk dat 'een warm bad' de beste oplossing is, maar vooral helderheid, zonder verwijten.
Een voorbeeld: in een beruchte uitzending over een gesloten instelling jeugdzorg komt een meisje naar voren dat uithuisgeplaatst is omdat haar vader haar seksueel misbruikt zou hebben. De vader wordt veroordeeld en gevangen gezet. Als hij vrij komt en het meisje komt bezoeken vertelt het meisje aan een begeleidster dat zij haar verhaal heeft verzonnen. De vader is emotioneel: hij heeft het meisje de bergen overgedragen om haar naar een veilig land te brengen. Even later (ander plan) beschuldigt het meisje een medebewoner van seksueel misbruik. En jawel: het plan werkt weer: de jongen wordt beschuldigd, raakt buiten zinnen van woede en wordt in een jeugdgevangenis geplaatst. Dit alles onder begeleiding en toezicht van professionals!
Ik ben ooit onderuit gegaan door een collega die zo handelde. In die tijd zag ik een prachtige zwart-wit-film: all about Eve, over een vrouw die zich steeds binnen wist te dringen in een relatie en die relatie ontwrichtte. Vooral mooi ook, omdat het haar bij de laatste relatie niet lukt. Goed om te zien hoe dat werkt. Helderheid, staan voor je eigen keuzes, jezelf niet aan het wankelen brengen, eenvoud in je beslissingen, geen ingewikkelde redeneringen (ja, maar je moet er ook rekening mee houden dat zij....).
In jouw situatie zou ik goed kijken naar de adviezen van Myra: laat je eigen dochter zelf met vader bespreken waar ze graag wil wonen, verdwaal niet in redeneringen over wat vader mogelijk zou kunnen denken. En voor je pleegdochter: goed als zij tijdelijk bij vader woont, waardeer hem daarvoor, laat hem zijn manier van omgaan uitproberen, het zal niet het ei van Columbus zijn. Houd de relaties open, want het kan zijn dat hij op een dag uitgeput is en dan zul jij het weer moeten doen. Houd er rekening mee dat hij te maken kan krijgen met beschuldigingen van seksueel misbruik. Bespreek dat risico met hem, niet als verwijt, maar als serieus probleem met de vraag hoe hij zich daartegen kan beschermen. Hoe vaak is hij alleen met haar, bijvoorbeeld. In mijn analyse is dit eigenlijk het grootste probleem als jullie eigen dochter niet meer bij hem woont. Het zou voor mij zelfs reden zijn om die situatie te weigeren, maar dat kun je alleen bespreken als jullie op goede voet staan.
En als laatste: schrap je hulpvraag. Natuurlijk is het mooi als het zou bestaan, maar ga er maar van uit dat er geen professionele hulp hiervoor bestaat, simpelweg omdat de analyse op verkeerde aannames is gebaseerd (medelijden, zielig) of op aannames die geen oplossing bieden (vader was ook al zo; kan zijn, maar er is geen mogelijkheid om die genen eruit te halen). Vertrouw op je eigen kracht en inzicht en wees voorbereid op het onvoorspelbare wat kan komen. En vooral: steun elkaar, jullie hebben elkaar (inclusief eigen dochter)  hard nodig.

Tsjor

tsjor schreef op 11-05-2022 om 21:32:

Uit een Engels onderzoek is al heel lang geleden komen vast te staan, dat het vaker andersom is: een kind wordt niet verpest door de opvoeders, maar een kind bepaalt de wijze van opvoeding, een kind kan dus van goede ouders slechte opvoeders maken.
De relatie tussen echtscheidingen en kinderen-met-problemen is ook al lang bekend.

Interessant! Weet jij waar ik informatie over deze onderzoeken kan vinden? 

Ik las het in een zeer interessant rapport: Families and the state - Two-way support and responsibilities; an inquiry into the relationship between the state and the family in the upbringing of children. Uitgegeven door the commission on families and the wellbeing of children 2005. Geen idee of het online te vinden is.
Het onderzoek is gepubliceerd in Development psychology 22 (1986). Hety is een experimenteel onderzoek geweest. Auteurs: anderson K.E., Lytton H., and Romney D.M., 'Mothers'interactions with normal ander conduct-disordered boys: "Whoe affects whom.".

Tsjor

Het gedrag van de vader vind ik niet gezond. Met een 14-jarige in bed slapen, massages, op schoot, jullie geen privacy gunnen etc. Ik vind dat echt heel ongezond en daar gaan de alarmbellen bij af. Ja, dit meisje heeft behoefte aan liefde en affectie maar dwingt dit af en krijgt dit op een hele vreemde en onnatuurlijke manier. 
Juist bij kinderen met een rugzakje is duidelijkheid en helderheid heel belangrijk. 
De pleegdochter heeft door dat ze met haar gedrag dingen voor elkaar krijgt.
Dat jullie niet wisten dat ze een lichtverstandelijke beperking heeft vind ik ook wel kwalijk. Dat heeft namelijk best wel wat invloed op haar leven en functioneren en is ook van invloed op de verwachtingen die je kunt en mag hebben. 

Ik denk wel dat het goed is dat biodochter voorlopig vooral bij jou verblijft. Dat geeft voor iedereen het meeste rust. 

Toch even een aanvulling: het kan zijn dat het beste is om het meisje in een instelling of op begeleid kamerwonen etc. te plaatsen. Dat zeg ik niet met plezier. Maar pleegdochter heeft een andere aanpak in de opvoeding nodig dan je eigen dochter en het is lastig om in één gezin twee verschillende manieren van opvoeden te combineren. Bovendien is elke emotionele betrokkenheid ook de haak waarlangs de manipulatie plaats kan vinden. Bijvoorbeeld: zij doet iets verkeerd. Dat kun je noteren en communiceren: dit is niet goed. Maar emotioneel gezien raakt het je dieper: je bent teleurgesteld, waarom doet ze dat nou, je gaat twijfelen aan je eigen inbreng, je bent boos, bang dat anderen nu denken dat je een slechte ouder bent, je schuift de schuld door naar de biologische vader, of je partner etc. etc. Precies die emoties maken dat je vatbaar bent voor verdere manipulaties. Al die emoties kunnen gebruikt worden voor doeleinden die het kind (vaak onbewust) heeft. Simpel gezegd: bijvoorbeeld: jij bent dan boos op je partner die iets niet goed heeft opgepakt, waardoor het meisje nu iets verkeerds doet; dan waardeert zij onmiddellijk haar kansen om de partner aan haar zijde te krijgen.
Dat betekent dus dat het soms goed is als ze in een omgeving zit, waarin die emoties geen rol spelen, maar hulpverleners zitten voor wie het een baan is en die om 17.00 uur weer naar huis gaan. Ook dan kan het nog wel mis gaan hoor, zeg ik uit eigen ervaring, want die hulpverleners willen ook heel graag helpen. Maar emotionele distantie is eigenlijk heel erg belangrijk.

Tsjor

" we zijn nog bezig met de risicotaxatie". Lang geleden dat ik dat woord gehoord heb. Het is een instrument, volgens mij ontwikkeld door het Nederlands Jeugdinstituut, om een 'objectieve' analyse te kunnen maken van de vraag: hoe groot zijn de risico's voor het kind als het opgroeit in deze situatie.
Op dit moment wordt aan alle kanten duidelijk hoezeer die insteek rammelt: de uithuisplaatsingen van kinderen waarvan de ouders te maken hebben met de toeslagenaffaire; en de rechters die publiekelijk (!) aangeven dat de rapporten van jeugdzorg en kinderbescherming ver onder de maat zijn, dat de redenen voor uithuisplaatsing bijna altijd hetzelfde zijn (uitkomst van het computerprogramma?).
Mijn bezwaar was indertijd dat die risico-taxatie alleen gemaakt werd over de thuissituatie. Bij die insteek staat dan aan de andere kant het paradijs van de jeugdzorg|: het kind wordt gered, het kind krijgt een veilige woonomgeving, het kind kan opgroeien tot een gezonde en volwaardige deelnemer aan de maatschappij, het kind wordt gelukkig.
Dat laatste is natuurlijk niet zo. En dat is bekend. Uit wetenschappelijke onderzoeken. Bijvoorbeeld: in het instrument voor risico-taxatie wordt genoemd: het aantal keren dat een kind verhuisd is. Veel verhuizingen in de thuissituatie vormen een risico. Bij uithuisplaatsingen is inmiddels bekend dat een kind gemiddeld 6 keer overgeplaatst wordt.
Als je dan een risico-taxatie wil maken, dan moet je twee situaties vergelijken: wat zijn de risico's in de thuissituatie; en wat zijn de risico's bij uithuisplaatsing? Dan kan het zijn nat je tot de conclusie komt dat een uithuisplaatsing veel meer risico's met zich meebrengt dan  er in de thuissituatie zijn. Misschien dat we dan het aantal uithuisplaatsingen terug kunnen brengen tot 1/3, namelijk die situaties, waarin het echt een goede oplossing is.

Tsjor

tsjor schreef op 12-05-2022 om 12:11:

...
Als je dan een risico-taxatie wil maken, dan moet je twee situaties vergelijken: wat zijn de risico's in de thuissituatie; en wat zijn de risico's bij uithuisplaatsing? Dan kan het zijn nat je tot de conclusie komt dat een uithuisplaatsing veel meer risico's met zich meebrengt dan er in de thuissituatie zijn. Misschien dat we dan het aantal uithuisplaatsingen terug kunnen brengen tot 1/3, namelijk die situaties, waarin het echt een goede oplossing is.

Tsjor

Correctie: die situaties waarin de kansberekening zegt dat het waarschijnlijk minder slecht voor het kind is dan het in de thuissituatie houden.

Waar gaat het nou eigenlijk om? Om je ex, jullie dochter of pleegdochter? En ja het verdient geen schoonheidsprijs waarschijnlijk maar in welke zin is je dochter belazerd?