vrijwillige uithuisplaatsing
14 jaar geleden leerde ik mijn ex kennen. Iedereen waarschuwde me al maar ja ik was en naïef meisje, die een hele andere kant zag. Na twee weken was het al weer uit. Hij liet me gewoon zitten en ik kon hem op geen enkele manier bereiken.
Drie jaar later kom ik hem weer tegen. En natuurlijk trapte ik weer in zijn mooie praatjes. Uiteindelijk waren we naar 1,5 maand weer uit elkaar. Hij ging ervandoor met een vriendin.
Achteraf kwam ik erachter dat ik al 6 weken zwanger was. Toen hij daar achter kwam werd ik niks anders dan van alle kanten bedreigt. Uiteindelijk liet hij me met rust.
Ik beviel van een zoon en was de eerste drie jaar alleen. Ik had echter al vanaf mijn zoon zijn geboorte problemen met de opvoeding. hij huilde hele dagen. Zo wilde hij nooit in zijn eigen bed slapen en sliep dus bij mij. Als ik uit het oog was schreeuwde hij moord n brand, waardoor ik vervolgens hele dagen met hem in een draagzak liep overal zelfs de toilet. Alle normale dagelijkse dingen leverde altijd problemen. Al is was hij bij andere mensen zonder mij helemaal geen probleem.
Drie jaar lang kreeg ik van alle kanten te horen wat voor slechte opvoeder ik was. Het zou wel aan mij moeten liggen want alles heeft te maken met de manier van opvoeden zoals ze zeggen. de hulp die ik vroeg was ook niet genoeg. Want zijn slechte gedrag negeren heeft geen zin, want hij wil altijd bij me zijn, aanraken, tillen. Als we gingen wandelen rende hij altijd weg. Ik moest gewoon door lopen zeiden ze. Schreeuwen alsof ik hem daar achterliet en dan helemaal overstuur. Dan vond ik het toch gemeen wat ik deed en liep dan terug naar hem toe waarbij hij vervolgens weer weg rende.
Hij was drien en een half toen zijn vader weer in ons leven kwam. In het begin gaat alles zo mooi en goed, maar na ander halve maand werd alles anders. Toen hij terug zakte in zijn verslaving. Hij weer ging stelen om aan alles te komen. Mijn zoon en mij verplichte overdag op zolder te blijven als hij weg was. Zo jaloers dat ik niet eens met de vriend van zijn moeder te mogen praten. Mijn zoon was zo bang voor hem omdat hij hem sloeg als ik werken was. Want zoals ik al eerder vertelde waren er veel problemen met mijn zoon en de opvoeding. Het ging helemaal verkeerd. Mijn ex raakt mij ook aan als hij gefrustreerd was en ik in zijn ogen wat verkeerds deed.
Gelukkig heeft dit alles drie maanden geduurd en heeft mijn moeder samen met de politie ervoor gezorgd dat ik een nieuwe start kon maken.
In middels ben ik 7 jaar verder. Mijn zoon heb ik op vrijwillige basis bij mijn moeder laten wonen. Ik vond het belangrijk dat mijn zoon bij mijn familie woonde daar was hij veilig en waren de mensen bekent. De mensen die er altijd zijn geweest na zijn geboorte die van hem houden. Ik kwam elke week 2 dagen logeren en was erg betrokken in zijn leven. Bracht hem naar school alles.
Mijn zoon is na mijn ex erg agressief geworden. En zijn agressie uitte hij vooral op mijn moeder en mij. Hij was een jochie van vier die je wel vast kan pakken in een woede bui. We zochten hierin hulp. het is een hechtingsstoornis werd er gediagnosticeerd Time out plekje maken zou de oplossing zijn. Dus we probeerde de trap. We hebben dit 6 jaar geprobeerd. Maar het was meer een strijd om hem op de trap te houden, dan hij uiteindelijk moest zitten. Zijn agressie begon met een beetje schelden en intimiderend duwen. Maar zijn agressie word met de jaren erger. Sinds zijn achtste begon hij me steeds gerichter te slaan en te spugen. Mijn moeder trapte hij altijd op haar benen want hij wist dat ze daar pijn had. Bij opa ging hij de strijd niet aan al heeft opa ook wel eens een klap of een trap gehad.
Sinds november woont hij weer bij mij. Mijn moeder kon het niet mer opbrengen. Maar ik was er ook klaar voor. Ik had de juiste hulpverlening om me heen en ik kon dat wel.
De eerste vier weken ging het helemaal niet goed. Hij was zo opstandig en tegendraads en begon echt te vechten tegen me. Hij trapte me vol in me buik, sloeg me hooft tegen de muur. Sloeg in me gezicht krabde me. Ik was bond en blauw. Mijn handen in me haar en radeloos wat ik moest doen trok ik aan de bel. Mijn zoon is een flinke jongen 1,57 lang. Groot en sterk en groeit met de dag. Ik kon hem eerder makkelijk vastpakken en hem in zijn woede laten uitrazen. Nu sluit ik me op in de douche waarvan de deur al kapot is. Messen zijn verstopt. Ik ben zo bang voor hem. Hij is zo onberekenbaar. Hij denkt dat hij alle macht heeft en alles bepaald. Als hij iets komt vragen waarvan het antwoord nee is eb ik een probleem. Zijn knop gaat om en hij begint me meteen aan te vallen. Met vasten en trappen. Rent naar de keuken om messen te zoeken, want hij zoekt van alles wat op wapen lijkt om me te bedreigen. Hij heeft nog nooit wat gebruikt. Vrienden en mensen uit de straat hebben aal gezien hoe hij me aanvalt. Hoe hij mij eigenlijk gewoon mishandeld. Hij scheld me uit midden op straat met alles wat op lijer eindigt. Hij kwetst mij enorm wat hij zegt. Hij trapt me gewoon een bloedlip en lacht me uit. Ik heb twee maanden geleden hulp geroepen, omdat de situatie hier in huis te gevaarlijk word. Ik roep al 7 jaar dat ik wil dat me zoon geholpen word. Dit is niet alleen een hechtingsstoornis. Dit is een gedragsstoornis.
Maar ik ben op ik kan niet meer. Mijn zoon is mijn leven. Ik hou van hem met heel mijn hart. Maar de situatie is niet veilig thuis. Ik ben zo bang dat hij me wat aandoet. Wat er nu allemaal gebeurd gaat al veel te ver. Ik weet dat dit zo niet kan. Hulpverleners maken zich ook zorgen en zijn bang dat het uit de hand loopt. omdat we al met een ambulance zijn opgehaald. Hij ging uit woede met zijn armen door de ruit van de voordeur.
Ik ben zo bang dat er iets gebeurd, waardoor er stappen genomen moeten worden die ik niet meer in de hand heb. Ik hou van me zoon en wil hem niet kwijt. Maar denk wel dat het beter is als hij ergens anders woont. Met begeleiding die hier wel mee om kunnen gaan. Gezinsvervangend op vrijwillige basis waarin mijn familie en ik nog steeds een actieve rol zullen hebben. Ik wil dat ik weet dat ik er voor hem ben dat het alleen niet zo kan zoals het nu gaat. Misschien kunnen we iets vinden en kan hij in het weekend gewoon lekker thuis zijn.
Ik vind het zo moeilijk allemaal. Vooral als hij wel goed gezind is en zo lief. Want die kant heeft hij ook. Hij is ook een lieve zorgzame jongen, zo heerlijk hoe hij me vastpakt en me knuffelt. Of hoe hij nu nog steeds me hand vasthoud. Ik weet dat hij buiten de deur zo op zijn tenen loopt en alles inhoud. Ik weet dat hij veel van me houd en ik zijn uitlaatklep ben. Maar wat ik probeer hoe ik het ook aanpak, ik besef dat ik dit niet aankan alleen en doordat de hulpverlening alsnog op zich laat wachten ondanks de spoed en verschillende verzoeken van andere instanties die mij hierin geen hulp kunnen bieden. Ik ben helemaal op lichamelijk en geestelijk. Ik vecht voor me kind maar ook tegen hem. Hij is me engel mijn grote liefde, maar ook mijn grootste gevaar doordat hij onberekenbaar is. Tis een moeilijke en zware keus, Daarom kies ik vrijwillige voor meer hulp en tijdelijke uithuisplaatsing. met wel als eis dat ik in het weekend zijn verlof adres ben en ik altijd actief een rol in zijn leven speel. Ook wil ik me storten op trainingen behandelingen of wat dan ook om met mijn zoon te leren omgaan en hem meer en beter te kunnen begrijpen. En hoop dat we op deze manier beter met elkaar kunnen leren omgaan. En ons moeder en zoon gevoel weer terug vinden in plaats van die vijandige strijd. Maar alsnog hij is mijn engel en ik hou met heel mijn hart van hem en zal altijd blijven vechten...
Behandeling
https://www.youtube.com/watch?v=Q0Ym4rLCxzI
Wat ontstellend jammer dat het al die jaren niet gelukt is om een manier te vinden om met deze jongen om te gaan.
Misschien herken je iets in dit voorbeeld van dr Phil. Het trof me omdat ik het al vaker om me heen gezien heb. Een kind dat uit angst en onvermogen steeds meer agressie gaat vertonen. Er zijn meer fragmenten te vinden van deze jongen en de situatie.
Ik hoop dan ook dat je een goede psychiater kunt vinden die kan helpen met angst en die kan uitzoeken waar het onvermogen van je zoon ligt. En dan daar de passende voorziening bij zoeken.
Het probleem met dit soort jongeren is dat ze in een reguliere setting ook weer afgerekend worden op gedrag dat ze niet goed aangeleerd hebben, omdat ze andere manier van leren hebben, en gestraft voor hun onvermogen. Maar soms heb je geen andere keus en ben je blij als er maar een plekje ergens is.
Soms helpt het al je begint het dossier op te vragen om aan te tonen dat de hulp tot nu toe niet geleid heeft tot verbetering en dat er nu echt iets moet gebeuren.
Ik zou ook voorzichtig zijn met weekenden bij jou thuis. Aanvankelijk kan zijn woede bij opname zo toenemen dat je dat juist in een weekend om je oren krijgt. Vaak op bezoek gaan en ter plaatse samen dingen doen kan dan beter zijn.
Maar ik wens je heel veel sterkte want het valt al heel lang heel erg niet mee. Gelukkig heb je een fijne familie die je zoveel mogelijk bijgestaan heeft.
Analyse
Ellis, wat bijzonder moeilijk voor jou. Ik wil je toch wel één ding in overweging geven: als je bang bent of als er iets met jou gebeurt, dan heeft hij helemaal niemand meer. Dus zorg heel goed voor je eigen veiligheid: jij moet veilig zijn en niet bang.
Er zijn heel wat momenten in je leven geweest, waarop je keuzes hebt gemaakt die niet zo sterk waren. Met name rond de vader van je kind, steeds weer opnieuw beginnen. Maar ook rond de hulpverlening: wel binnenhalen, maar ook weer niet echt in mee kunnen gaan. Misschien is dat een belangrijk leerpunt voor jezelf nog: beter voor jezelf opkomen.
Dan beschrijf je vanaf het begin al problematisch gedrag van je kind. Ook mijn oudste huilde heel veel en heel hard, ik heb ook dagenlang rondgelopen met een draagzak etc. Maar jouw beschrijving klinkt nog heftiger dan wat men meestal met 'een huilbaby' bedoelt. Als ouder van een eerste kind ben je erg kwetsbaar, zeker als alleenstaande ouder: je denkt dat alles wat jij doet direkt invloed heeft op je kind, alsof je kind een blank en schoon blaadje is wat jij vol mag schrijven. En als er dan iets verkeerds komt te staan is het jouw schuld. Maar dat is niet zo, een kind is een blank en rein blaadje, maar al een eigen persoonlijkheid. En soms een hele lastige persoonlijkheid.
Je beschrijft veel gedrag van je kind, maar ik zie ook dat er eigenlijk nog steeds geen goede diagnose is. Je hebt, denk ik, zelf helemaal gelijk als je zegt: dit is geen hechtingsstoornis, maar een gedragsstoornis. Andere verklaringen zijn niet zo zinnig, bijvoorbeeld dat hij agressief zou zijn na de mishandeling door zijn vader. Het kan, maar het is lastig om zo een direkt verband te leggen. Het kan aan zoveel dingen liggen, misschien reageert hij slecht op bepaalde E-stoffen, kan hij zich verbaal niet uiten etc. etc. etc.
Op dit moment ligt de hele jeugdzorg bij de gemeente. Dus als je verder wil gaan zul je bij de gemeente moeten beginnen: loket CJG's of de wijkregisseur. Voordat je daar gaat praten, schrijf dan even op wat er moet gebeuren: twee dingen tegelijk als eerste en dat is een goede diagnose en jouw veiligheid. Daarna een plan van aanpak.
Verdiep je eens in 'eigen-kracht-conferenties'. Het is op dit moment wettelijk gezien noodzakelijk om een familiegroepsplan te maken, waarin alle mensen die betrokken zijn samen afspraken maakten over hoe ze verder gaan. De gemeente moet dit faciliteren.
En dan is er altijd de mogelijkheid van een vrijwillige gesloten opname, dat wil zeggen dat je kind in een gesloten setting komt, zonder dat er een OTS komt. Ook dat is maar tijdelijk: als het beter gaat kan hij naar een open setting en van daaruit naar huis terug of naar begeleid kamerwonen. Maar ook daarvoor moet je bij de gemeente zijn.
Een andere mogelijkheid is om naar de huisarts te gaan en van daaruit naar de GGZ. Is dat nog niet gebeurt?
Gaat hij wel naar school? Hoe gaat het daar met hem?
Als je van hem houdt kan het zijn dat je moet concluderen, dat jij niet in staat bent om hem de opvoeding te geven die hij nodig heeft. Die stap heb je al ene keer genomen en ik vind dat heel dapper van je. Dat ligt niet aan je opvoedkwaliteiten, maar waarschijnlijk voor een veel groter deel aan je kind.
Veel sterkte in elk geval en denk om je eigen veiligheid.
Tsjor
moeilijk
Wat een moeilijke situatie voor jullie!
Wat ik als een rode draad door je post zie lopen is dat je moeite hebt met grenzen stellen. Je gaat (weer) in zee met een man die je slecht behandelt, en komt daar niet zonder hulp vanaf.
Vraag die dan gelijk in me opkomt is in hoeverre het je lukt grenzen te stellen aan je zoon. Helaas blijkbaar niet, gezien zijn gedrag.
Inmiddels is het natuurlijk ook een patroon geworden, ook voor zoon, dus lastig om te buigen. Maar vraag me toch af in hoeverre de sleutel niet bij jou(w afgrenzingsprobleem) ligt.
Niet om je de 'schuld' te geven, maar in de zin van oplossing. (Wellicht niet DE oplossing, misschien nu niet meer mogelijk, maar ik denk dat je hoe dan ook iets moet veranderen in jullie communicatie, welke weg je ook gaat bewandelen)
Grenzen Gloria?
Ik denk dat dit grenzenverhaal, als het al bestaat, niet gaat helpen. Als alleenstaande ouder van een puber heb je niet veel meer af te dwingen. Alsof je een kind helpt met dwang, dat is oude pedagogiek waar je een kind niet mee helpt maar mee dwingt. Glenn Mills bleek ook niet te werken, dwang door de groep. Dus ik zou dat soort adviezen niet meer geven.
natuurlijk wel AnneJ
Het hele leven draait om grenzen, daar is niets 'ouds' aan. Vaak is het idd niet nodig je grenzen zo expliciet te stellen, kinderen voelen dit soort basisgrenzen vaak uit zichzelf aan. Gebeurt dat niet zul je ze toch duidelijk moeten maken. ( en kinderen leren volgens mij toch vooral vanuit voorbeeld, dus als ze grenzeloos gedrag zien is het lastig goed overnemen)
Als alleenstaande puberouder heb je mi alles af te dwingen. Op de eerste plaats dat puber respectvol met je omgaat. (Als hij niet met jou respectvol leert omgaan kan hij dat uiteraard ook niet naar anderen)
Hoe doe je dat Gloria
Het is niet mijn ervaring. Ik kan wel tegen bepaald gedrag aanlopen, maar dat wil niet zeggen dat ik dan een hekje neer kan zetten waardoor het niet meer gebeurt. Ik zal toch de context na moeten speuren waarin bepaald gedrag optreedt en de wisselwerking tussen kind en omgeving en mijzelf en anderen. En wat er dan in je kind omgaat. En om gedrag om te buigen is nog een grotere puzzel. Waarin een grote mond opzetten tegen een kind of een strafstoeltje hanteren wel het laatste is dat hier effectief gaat helpen om negatief gedrag om te buigen.
Een slecht voorbeeld geven zal zeker invloed hebben op een kind. Maar met dit kind is gewoon meer aan de hand. En dat red je niet met naar de ouder wijzen die zogenaamd geen grenzen heeft gesteld.
Het is ook een achteraf verhaal want mogelijk dat een nieuwe kans voor vader wel goed had uitgepakt. Niet iedereen is altijd onveranderbaar, mensen kunnen zich verbeteren, omstandigheden kunnen veranderen, je kunt beter met elkaar leren omgaan.
Juist de flexibiliteit van deze moeder kan zorgen dat deze jongen nog iets goed doet. Een kind met een moeilijk karakter en dan een rigide niet flexibele ouder heb je nog veel eerder oorlog.
AnneJ
Jee wat een beperkte visie heb je op grenzen stellen. Strafstoeltje? Grote mond opzetten tegen je kind?
Het gaat hier om elementaire grenzen. Ik laat niemand aan me zitten (jij toch ook niet hoop ik?) óók niet mijn kind.
Bij sommige kinderen luistert de manier waarop je grenzen stelt wellicht wat nauwer.
Het is wel heel flexibel om in zee te gaan met foute man, keer op keer. Dan ben ik liever star. (Nogmaals, niet veroordelend dedoeld dit)
Ja Gloria
Maar waar het mij omgaat is wat je dan doet om te voorkomen dat zoiets gebeurt en wat je doet om het te stoppen. Een flinke stem opzetten dat je het niet accepteert is in dit soort situaties geen oplossing. Dus je kunt een ouder wel klem zetten met: dit accepteer je toch niet? Maar dat is geen oplossing om het gedrag te laten stoppen en daarmee maak je die ouder alleen maar machtelozer. En er ontstaan gevaarlijke situaties want ouders vervallen dan tot een soort ingebakken opvoedmaatregelen als dingen afpakken, vleugels opzetten en toepreken, confrontatiepedagogiek die zaken doet escaleren.
Dus geef dan ook aan hoe je dit 'niet accepteert' en 'grenzen stelt'.
ingebakken opvoedmethodes?
Mijn ingebakken opvoedmethodes zijn juist toegeven en met de mantel der liefde bedekken. Grappig dat je aan de ene kant ouders als heilig beschouwd (mishandeling komt altijd voort uit de beste bedoelingen) en vervolgens die ouders allemaal wegzet als Bokito's ...
Maar voorlopig ben jij de enige die grenzen stellen direct associeert met een soort oorlogsverklaring.
Grenzen stellen kun je ook doen door rustig aan te geven dat je niet luistert als je met een scheldwoord wordt aangesproken, en vervolgens dus pas weer te reageren als je puber je normaal iets vraagt.
Escaleren
Zo'n jongen die uit machteloosheid agressief wordt als je hem 'begrenst' begint de spullen kapot te maken en de ouder aan te vallen als je dat doet.
Dan komt de politie, met jeugdzorg, en dan gebeurt er verder .....niets! Dat kan jaren zo doormodderen, zoals je ook al ziet aan het verhaal van TS, want het is de ouder die hier zogenaamd geen grenzen stelt en faalt.
Maar voor mij is het de onmacht van de hulpverlening om moeder en kind te helpen. Goede psychiatrische en psychologische diagnostiek. Waar loopt het kind tegenaan, in plaats van waar loopt moeder tegenaan, en daar dan effectievere omgang mee zoeken en vinden. En dat valt niet mee.
En soms blijft het echt heel moeilijk.
Want we kunnen wel melden en veroordelen maar helpen is blijkbaar van een heel ander kaliber.
Terwijl er toch al veel bekend is. Maar we kunnen gewoon niet accepteren dat sommige kinderen psychiatrische of ontwikkelingshulp nodig hebben. Liever blijven we de ouder op de huid zitten dat die zit te falen.
Nee Yeti
Je dicht mij opvattingen toe die ik niet heb. En waar het hier niet over gaat. En als je een beeld hebt bij het grenzen stellen bij een kind, liefst specifiek, dan geef je dat advies erbij wat je nu doet, dat is al iets. Zeggen dat je zo niet praat, iedereen kalmeert, en dan praten we verder. Dat is al iets.
Kan al teveel zijn. Bij een kind dat uit onmacht staat te flippen is elke 'toevoeging' een verdere escalatie. Als mijn zoon uit onmacht alles de lucht in deed, is gelukkig al heel erg lang niet gebeurt, dan ga ik echt niets meer tegen hem zeggen. Ik maak de weg vrij naar zijn kamer, zodat hij naar die rust en veiligheid kan vluchten.
maar Anne
Waarom ga je er dan van uit dat alle andere ouders (behalve jij blijbaar) terugvallen op destructieve opvoedmethodes? Dat slaat toch nergens op? Jij bent degene die grenzen stellen associeert met gevaarlijke situaties (wat ik op zich al belachelijk vind). Kun je je zo moeilijk voorstellen dat de meerderheid van de opvoeders meestal prima methodes hanteert en dat jij echt geen Heilige Uitzondering bent?
Nee Yeti
Waar het mij omgaat is dat je met deskundige hulpverleners kunt leren hoe je anders met een kind omgaat, terwijl ik om me heen zie dat men voornamelijk blijft terugvallen op loze opmerkingen als 'niet accepteren' waarna zaken er niet beter op worden.
Ik ben geen heilige uitzondering. Wij hebben een goede eerste diagnosticus gehad en ik heb me goed ingelezen en trainingen gevolgd. Waardoor ik van de default opvoedmethode af ben geraakt en geleerd heb om de autibril op te zetten. Ik niet als enige. Met mij ook andere ouders van een kind met autisme.
Helaas zie ik om me heen dat de jeugdzorgmethode daar faalt.
AnneJ, training omgaan autisme OT
Even OT, kun je een training aanbevelen, als het gaat om beter omgaan met een autistisch kind?
Autisme Centraal
http://www.autismecentraal.com/public/workshops.asp?div=N&lang=NL&pid=27&spec=all
Ik heb zelf trainingen gevolgd bij Autisme Centraal. Dat zijn de specialisten.
Maar ik hoor dat Geef me de Vijf ook veel inzicht geeft en goede handvaten.
Je kunt ook eerst het boek aanschaffen. Het is geschreven door Colette de Bruin.
Verder heb ik boeken en op internet gelezen o.a. van Tony Attwood, Simon Baron-Cohen, Temple Grandin.
En ik ben ooit begonnen met Steve Biddulph: jongens, hoe voed je ze op, waar ik al veel tips uitgehaald heb en Ross Greene, the explosive child: over het stellen van prioriteiten en hoe je uit een explosive situatie komt.
Verder heb ik veel geleerd van mensen met autisme zelf of wat mijn kinderen mij aanreikten, van hun vader en van een autistische buurman.
Maar de eerste opmerkingen die mij definitief op het goede spoor hebben gezet kwamen van psycho educatie door een ter zake kundige ggz psychologe.
Bedankt!
Kind gaat zelf psycho-educatie volgen, maar wij kunnen ook terecht bij de instelling. Ik wil wel zoveel mogelijk doen, dus hartelijk dank voor de suggesties.
Graag gedaan
Graag gedaan Anonima.
En Karmijn
Ik heb ook veel geleerd van Karmijn en andere ouders hier. Met name wat er in het hoofd van een kind om kan gaan, in welke situaties je terecht kunt komen, en hoe je daar dan mee om kunt gaan. Dus als je hier op OOL zoekt kun je ook nog wat passende lectuur vinden.
Goed
Ga ik dat ook doen. Bedankt weer.
AnneJ
Ik snap heus wel wat je bedoelt. Maar in dit verhaal is het toch niet vreemd om in eerste instantie te kijken naar je eigen assertiviteit?
Ik vind het net zo goed kort door de bocht om alle gedragsproblemen van kinderen automatisch te linken aan psychiatrische stoornissen.
Het lijkt me helemaal miet ondenkbaar dat het hier om een zwaar beschadigd kind gaat, dat geleerd heeft frustraties op moeder af te kuren. Moeder stelde geen grenzen aan vader, wellicht ook niet naar kind?
Hoe je grenzen stelt is trouwens helemaal niet 123 aan te geven want zoiets gaat vaak heel subtiel en is voornamelijk lichaamstaal. Nu de situatie flink uit de hand is gelopen is voor ons op afstand natuurlijk lastig te bepalen hoe je regie terug kunt krijgen als ouder, dan heb je sowieso meer info nodig.
Vraag is ook of agressie in dit geval uit onmacht komt. Kind gaat op zoek naar wapens, dus impulsief kun je dit niet noemen, de agressie is ook heel gericht en berekend.
Ik ben het ook zeer oneens met je over kansen geven aan vader. Tuurlijk kunnen mensen veranderen. Maar bedreigen gaat echt veel te ver, daar blijf je ver van. Als je daar toch voor open staat, zegt dat veel over jezelf. Dat je (mi) veel te soepel met agressie omgaat (flexibel zo je wilt) of dat je jezelf te weinig de moeite waard vindt. (Staat in verlengde van elkaar denk ik)
Daar kun je wat mee en als ouder moet je er wat mee, vind ik.
Beschermende factoren
Er zijn ook genoeg beschermende factoren. De eerste jaren was dit kind gewoon veilig bij een flexibele moeder. Een korte periode bij vader zal beslist indruk hebben gemaakt maar daarna weer bij een liefdevolle familie, grootouders en zijn moeder. Dat dit kind daar niet van profiteert heeft een reden. Het is al begonnen bij de huilbabyperiode. Er is een jarenlange geschiedenis. Kind zal inmiddels een jaar of 11 zijn.
Ik schat zomaar dat moeder al die tijd geen nadere uitleg en instructie en hulp heeft gehad dan: agressie komt door mishandeling en door falend ouderschap. Wat niet heeft geholpen.
Doorblijven gaan met hulp die niet helpt lijkt me geen optie. Hier zal echte deskundigheid aan te pas moeten komen. En geen 'faal' diagnose, maar werkelijk samen puzzelen hoe dit te keren is.
Waar denk jij dat de agressie vandaan komt? Uit de lucht gevallen? Is het onwil? Is het ....?
Agressie is meestal angst en onmacht waar niet aan tegemoet gekomen is.
De video Gloria
Misschien is het handig als je de video eens bekijkt in mijn eerste reactie. Een kind dat ook jaren overvraagd is en daardoor ontstellend agressief is geworden. Overvraagd en overprikkeld, boos en onbegrepen. En maar doorgaan met 'opvoeden'. Op een manier die juist bij kinderen met autisme het onvermogen en de onmacht voedt.
Verdiep je eens in autisme en hoe dat er uitziet bij een kind.
Ik heb inmiddels teveel ervaring en kromme tenen waar ik dat zie.
Sommige kinderen heb echt meer voorspelbaarheid, meer hulp, meer een op een aandacht, meer instructie, meer assistentie bij dagelijkse levensverrichtingen, meer emotionele neutraliteit, nodig. Echt nodig. En als ze dat niet krijgen en maar overvraagd worden worden ze agressief of depressief. Wat twee keerzijden zijn van dezelfde medaille.
Ja, ze worden een psychiatrisch geval omdat ze niet begrepen worden en niet goed benaderd en bejegend.
autisme
Mijn kinderen hebben nog steeds een autistisch karakter. Maar zijn niet meer 'psychiatrisch'. Wij hebben tijdig, naar mijn smaak al veel te laat, maar ja, hulp gehad. Daarom was de basisschoolleeftijd van mijn kinderen een drama in drie bedrijven, maar sinds de middelbare school, speciaal onderwijs, dochter een kleine hoeveelheid angstmedicatie, zijn ze gewoon zichzelf, met autisme. Waar we nog steeds rekening mee houden.
Ik vergis me weleens omdat ze zo goed functioneren, maar dan fluiten ze me wel terug, want dat geeft nog steeds stress.
goh
AnneJ, dat je dr Phil aanhaalt...Heb helemaal niks met de man en zijn programma (wel tegen) maar dr Phil is nu juist bij uitstek iemand die (vanuit zijn rol dan) ouders aanspreekt op hun aandeel. En niet zo zuinig vaak.
Wat ik verder mis AnneJ in deze discussie is een soort van wederkerigheid. Je zegt heel zinnige dingen maar reageert vervolgens totaal niet op wat ik aangeef. Daardoor heb ik het gevoel dat we behoorlijk langs elkaar heen praten.
ja Gloria dat is spraakverwarring
Omdat je van perspectief wisselt is het moeilijk om met elkaar af te stemmen. Ik kan alleen elke zin die je hier opschrijft van mijn commentaar voorzien. Ik heb er denk ik hele andere associaties bij dan jij.
"Vraag is ook of agressie in dit geval uit onmacht komt. Kind gaat op zoek naar wapens, dus impulsief kun je dit niet noemen, de agressie is ook heel gericht en berekend."
Ik heb ervaring met dit soort kinderen en juist heel vaak zijn het geen berekenende kinderen, zelfs nogal dyspractisch en ongeorganiseerd. Maar wel zo dat je zorgt dat er geen messen in de buurt zijn. Het spreken over wapens is dan een manier om de stress en de onmacht te ontladen.
Die ontstaan door een verkeerde confronterende benadering. Ik neem dat met een korrel zout, het is wat het is, stress en onmacht. En over tijd kan dat weer sterk afnemen als je die rust en dat begrip biedt zonder confrontaties.
Ik kan ook niet alles van dr Phil waarderen maar ik ben wel onder de indruk hoe hij dit soort moeilijk en agressief gedrag weet te positioneren. En hopelijk helpt de hulp ook die hij dan aanbiedt aan deze kinderen en hun gezinnen.
Hier is er nog een
Handvaten hoe je er mee om kunt gaan en hoe je het kunt zien.
Ouders aanpakken
Ik vind dr Phil soms ook beslist nogal bot tegen ouders. Maar ik zie wel dat hij ze daarmee inzicht geeft in hun handelen dat bijdraagt aan het dysfunctioneren van hun kind. Ik weet ook dat het soms heel moeilijk is om ouders er van te doordringen dat het anders kan. Maar hij geeft ze wel alternatief gedrag aan waar ze gebruik van kunnen maken.
Ik had zelf ook beslist geen bezwaar gehad tegen deskundig commentaar op mijn eigen gedrag, ik wist dat ik vast iets niet goed deed, maar wat dan? Daar snakken ouders ook naar, dat je dat uitlegt.
En ja, dat gaat verder dan 'grenzen stellen' en 'niet accepteren' want dat zijn geen realistische gedragsalternatieven. Bij dr Phil zijn er concrete situaties waar hij ook concreet advies en handvaten bij geeft. Om mee te beginnen. Hij draagt ze ook over aan deskundigen die daar echt ervaring mee hebben. En dat zou ik ook nog weleens willen zien, hoe dat dan gaat. Want het valt ook echt niet mee. Sommige kinderen zijn ook echt moeilijk opvoedbaar.
Een overzicht
http://www.autism.com/treating_tips
Wat de achtergrond zou kunnen zijn van opspelend gedrag.
Er zijn vast nog betere overzichten die laten zien dat overgevoeligheid, overprikkeling en het onvermogen om de betekenis van een vraag te begrijpen laat staan om te zetten naar gevraagd gedrag in de weg kan zitten en dat opspelen en agressie een manier kan zijn om aan een te moeilijke situatie te ontkomen. Dat wordt een gewoonte.
beschermende factoren
Je doet AnneJ of het niets is, de periode met fors geweld met vader. Kan me er eigenlijk geen enkele voorstelling bij maken, hoe dat geweest moet zijn voor klein jongetje. Daarna weer opvang in liefdevolle familie, zeg je. Ik zie dat toch iets anders: leven van kind werd wéér op de kop gezet door uithuisplaatsing en gaan leven bij oma en opa. (Die hem niet aankunnen)
Dat zijn ingrijpende dingen voor ieder kind, en helemaal voor een gevoelig kind. Ik vind dat je hier erg luchtig over doet. Ook wel makkelijk; kind is dus moeilijk opvoedbaar.
Wat lost het op Gloria
Hoe zie jij dat dan? Kind is ernstig getraumatiseerd door periode met vader en gebrek aan grenzen stellen van moeder. Om dat te verbeteren doen we.........?
