Vriendjes en sociaal vaardiger maken kleuter
Ik maak me wat zorgen om jongste zoon, 6 jaar, groep 3. Hij heeft niet echt vriendjes, speelt in de pauze op school soms met een van de 2,3 jongens waar hij wel eens mee speelt. Maar ook vaak alleen of gewoon helemaal niet (gaat een beetje bij juf hangen of alleen ergens wat lummelen).
Hij heeft een diagnose hoogbegaafd. Aan de ene kant is het dus misschien zo dat hij niet altijd evenveel aansluiting heeft bij veel andere kinderen. Een voetballertje of harde renner is het niet, dus dat maakt de spoeling dun. Maar ik vind hem ook niet heel handig op sociaal gebied. (En ik betwijfel of dat het veel omschreven probleem is van hoogbegaafden die ten onrechte als sociaal emotioneel achter worden gezien omdat ze juist verder zijn.)
In zijn klas is hij dus niet heel populair, kinderen kiezen anderen om mee te spelen. En hoe triest is het om te zien als hij wel probeert mee te spelen (eventueel na een duwtje) dat hij dat ook merkt en dan excuses gaat verzinnen "ze zagen me zeker niet" als hij ergens op af leip en ze renden weg, of "ik heb even niet zo'n zin om mee te doen".
Iemand tips hoe hem wat meer positieve speelervaring op te laten doen of e.e.a. aan te leren qua sociale vaardigheden? Hij vindt heel weinig leuk of wil niets proberen (onbekend maakt onbemind, dat ook), dus op een (sport)clubje is niet eenvoudig. Na twee proeflessen doet hij vaak niet meer mee met de les. Wel probeert hij contact te leggen met de andere kinderen. Maar ja, die willen dan sporten of netjes opletten, terwijl hij juist een beetje grappig gaat doen en niet meer mee wil doen met datgene waarvoor ze nou net allemaal naar dat clubje kwamen...
Denksport?
Allereerst verbaast het mij wel beetje dat je je kind een kleuter noemt.
Hij is zes en zit in groep 3.
Heb je er wel eens aan gedacht om hem op een denksport te doen?
Daar heb je een behoorlijke kans dat hij meer hoogbegaafde kinderen tegenkomt, waardoor de contacten makkelijker lopen.
Misschien helpt een klas overslaan hem ook wel.
Voor onze ook hoogbegaafde jongste was dat een gedeeltelijke oplossing.
Contacten zijn contacten
Met mijn kinderen, die door autisme wat beperkt in de omgang zijn, heb ik wel geleerd dat contacten contacten zijn. Al lukt het niet altijd vanzelf met klasgenoten of leeftijdgenoten dan zijn er altijd nog andere mensen, jonger of ouder of anders. Neefjes, nichtjes, kinderen van vriendinnnen.
Het kan wat lastig zijn in de klas en de leerkracht kan er wat op sturen maar het is niet altijd eenvoudig om op te jonge leeftijd expliciet die sociale vaardigheden aan te leren. Wel hoe je er mee omgaat. Hij maakt het nu zachter voor zichzelf door excuses te verzinnen. Je kunt hem ook uitleggen dat zo'n klas een ongedifferentieerde pot met snoepjes is waarin niet iedereen hetzelfd is en niet altijd vanzelfsprekend bij elkaar past. Je doet je best om mee te doen en dat gaat steeds makkelijker maar echt iets leuks samen doen is soms ook pas thuis of elders. Het is geen wedstrijd. En het hoeft ook niet perfect te gaan.
En inderdaad versterk zijn zelfvertrouwen door hobbies en andere bezigheden waar hij meer uitgedaagd wordt en plezier in heeft met wat meer gelijkgestemden.
'peers'
Ik heb het onderschat. Altijd las en hoorde ik wel dat hoogbegaafde kinderen veel behoefte zouden hebben aan het omgaan met ontwikkelingsgelijken (peers), maar ik dacht steeds: ach ze moeten met iedereen leren omgaan en bovendien hoef je niet even slim te zijn om leuk samen te kunnen spelen.
Nu mijn jongste twee naar een andere school zijn waar ze beide in een klas met uitsluitend hoogbegaafden zitten zie ik pas hoeveel verschil dit maakt. Ze hebben nu eindelijk ècht contact met andere kinderen. Ze zijn er enorm van opgefleurd. Al spreekt mijn zoon (van 8) nog steeds nauwelijks af na school. Hij heeft gewoon niet veel behoefte aan een (druk) sociaal leven, en dat mag ook natuurlijk.
Mijn oudste twee knapten op het VO pas een beetje op.
Al mijn kinderen hebben 1 of meer klassen overgeslagen en dat helpt ook wel een beetje. Maar echt zo'n klas vol van dezelfde types…. Wat een paradijs voor ze!
Ik snap dat de keuze voor zo'n school er niet altijd is, maar misschien kun je wel op zoek naar een club of vereniging of (externe) plusklas o.i.d.
Eens met de voorgangers
Mijn zoon is hb. Hij had in groep 3 wel vriendjes. Sociaal leek het allemaal goed te gaan. Alleen thuis kwam het eruit dat hij heel ongelukkig was en dood wilde. Hij en wij hadden geen idee waar dat vandaan kwam.
Na onderzoek bleek hij hb en emotioneel ook ver voor te lopen. Dat begrip was voor hem een hele opluchting. Hij kon er niets aan doen..... Hij was niet dom, alleen anders.
Hij zei eind groep 3 over zijn vriendjes: Mama, ik kan wel met ze spelen maar ik kan niet met ze praten. Het bleek dat hij zich elke dag enorm aan het aanpassen was.
Hij is vanwege die emotionele voorsprong versneld (cognitief was het ook handig maar dan kun je in de klas nog wat). Dat gaf heel veel lucht.
