Vrienden hebben down kindje, iemand tips?

Vragend

Ik zou zelf toch een wat voorzichtiger toon aanslaan. Meer vragend dan stellend. Maar wel zo snel mogelijk contact zoeken. En ja, ik denk dat je makkelijk de plank misslaat. Je weet nog niet hoe de ouders daar zelf op reageren. En die zitten mogelijk nog vol met gemengde gevoelens. En verder zo gewoon mogelijk, wat je anders ook zou doen. Een kraamcadeautje brengen, iets leuks voor de ouders. Snel even bellen, niet uitstellen. Dan maar iets ongelukkigs zeggen.

Niet

net doen alsof er niets aan te doen is.Wel eerlijk zijn, durven te vragen; je gevoelens verwoorden. Je kunt beter zeggen dat je het moeilijk vind dan dat je niks zegt of doet of alles een roze wolk is.
Denk ik....

Een kind

het is gewoon een kind, geen alian.
Hoe het zich gaat ontwikkelen is nu nog volledig onbekend. Feliciteer ze gewoon met de geboorte van hun dochter.
Ik ken vanuit mijn omgeving veel kinderen en volwassenen met ds maar ze zijn net zo verschillend als alle andere kinderen.
Dochter heeft nu een kindje met ds in haar klas (groep 5) en dat gaat prima. Aan de andere kant zat er ook iemand met ds bij mijn zus in de groep waar zij woonde.

En verder kun je gewoon vragen hoe het gaat, hoe het voelt en hoe je je voelde toen je het hoorde.

Precies

Ik ken iemand met een DS kind en die kreeg de (oprecht bedoelde) vraag of ze haar wel mochten feliciteren. Natuurlijk! Dit kind was welkom.

En niet praten in termen van 'ze' zoals hierboven ook is genoemd.

Inderdaad feliciteren

Wij hebben zelf een zoon van 9 met DS. Inderdaad gewoon feliciteren, ieder kind is het waard om met felicitaties op de wereld ontvangen te worden. Ook wij kregen vaak typische reacties in het begin en weet je wat het is bij de ene persoon kun je daar beter tegen dan bij de andere. De enige reactie die ik als kwetsend heb ervaren was "nou dit gaat je natuurlijk geen tweede keer overkomen"
De eerste maanden met een babytje met DS kunnen wat zwaarder zijn dan met een gemiddeld kind. Er zijn sowieso meer doktersbezoeken in het begin. Het voeden kan ook wat moeizamer gaan. Dan is het fijn als iemand eventjes een helpende hand reikt. Houd er ook rekening mee dat kindjes met DS wat slapper zijn dan andere babytjes. Met het oppakken echt goed ondersteunen.
En wat een kadootje betreft: juist omdat ze vaak wat slapper zijn is een licht speelgoedje prettiger in het begin. Vooral speelgoed wat beweging/reactie uitlokt is voor het eerste jaar ideaal

Hmmm vind het niet zo lastig....

Ik zou gewoon gaan, hoe meer mensen je blij feliciteren hoe gelukkiger je bent met je kind, dat geld voor iedere moeder. Elke keer zul je een geniet momentje hebben, dus hoe vaker hoe beter. Wees niet bang te praten over het verdriet wat er misschien ook is. Geniet met ze mee met mooie dingen.

Ik zou zelf ook even moeten slikken bij een niet "gezond" kindje maar het zou wel altijd welkom zijn. Ik denk dat dat voor velen zo is. Dus lekker meegenieten!

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Carla

Mijn zus heeft een kindje met Down. En daardoor krijg ik ook nogal eens vragen van kennissen. De enige vraag die ik persoonlijk nogal 'fout' vind (en die wordt mij nogal eens gesteld): "maar heeft ze zich dan niet laten testen tijdens de zwangerschap?!". Soms met een uitgebreid relaas erbij dat hij/zij zelf écht geen 'mongooltje' zou willen hebben bla bla bla. Wat mij ook opvalt, is dat nogal wat mensen kinderen met Down allerhande bijzondere gaven en eigenschappen toedichten. "dat soort mensen is altijd heel erg vrolijk". Dat getuigt wat mij betreft niet bepaald van enige kennis, dus houd dan maar je mond (denk ik op zo'n moment).
Ik kan verder alleen maar zeggen dat ik een fantastisch lief en bijzonder neefje heb, dat geen betere ouders had kunnen uitkiezen!

Kado-idee

Carla, mocht je nog op zoek zijn naar een mooi kraamkado, dan kan ik je het boek 'de upside van down' aanraden. Een prachtig fotoboek, met korte uitspraken van de ouders erbij. Je kunt het boek o.a. bij bol.com bestellen.

Alcedo

Helemaal mee eens. Gewoon feliciteren.

Allemaal bedankt!

Lieve allemaal,

Super bedankt dat jullie de tijd hebben genomen om hierover mee te denken. En er zitten veel bruikbare tips bij. Gefeliciteerd hebben we ze uiteraard direct, dat spreekt voor zich, maar het zal schipperen worden om een juiste toon te vinden tussen vreugde en verdriet, wat voor henzelf natuurlijk het meeste geldt.

Ik denk dat ik nog het meest ga hebben aan de tip om vooral te vragen en te luisteren. We zijn altijd geneigd om van alles in te vullen hoe zoiets zal zijn voor de ander, of hoe we zelf zouden reageren, maar uiteindelijk heb je geen idee tot je er zelf in zit. Maar het laatste wat je wilt is de situatie met onnadenkendheid verergeren, dus de tips helpen wel.

Nogmaals bedankt,
Lieve groet,
Carla.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Carla

Fijn om te horen en we wensen je heel veel gezelligheid toe met de ouders en de kleine.

Kan me heel goed voorstellen dat het best moeilijk is. Veel vragen stellen inderdaad en goed luisteren, niets invullen. Geniet van het moment want elk kindje is bijzonder.

Ik moet ineens terugdenken aan de….nogal misplaatste opmerking….aan nar mij toe toen ik zwanger was van de eerste (ik was 2 jaar ervoor aan mijn hart geopereerd omdat ik een aangeboren hartafwijking heb). Ik was zo blij dat ik überhaupt zwanger kon zijn. Kindje was gezond en alles ging goed. Tja, en dan kreeg ik van een collega de opmerking dat ze het zelf nooit zou doen en dat ik het weg zou laten halen…..Ja, zulke domme opmerkingen omdat mensen dingen invullen, kun je krijgen. Ook wist iemand mij te vertellen dat ik maar niet aan kinderen moest denken…en maar moest genieten van mijn neefje (die toen pasgeboren was). Mensen kunnen altijd domme opmerkingen maken en zeker als de situatie ander is dan 'normaal'.

Geniet ervan.

Zelf meervoudig gehandicapt kind

Ik ben zelf vorig jaar bevallen van onze tweede dochter. Dat haar hersens niet goed aangelegd waren in de zwangerschap en daardoor "zwaar" gehandicapt zou worden kwam als een totale verrassing. Maar ze was sowieso meer dan welkom.

De raarste opmerkingen waren toch wel: nemen jullie het jezelf kwalijk? Het is genetisch of door ziekte tijdens zwangerschap gekomen. Dus hele rare vraag. Snap hem nog steeds niet.
De vraag of ze het tijdens de zwangerschap niet hebben gezien heb ik talloze keren gehoord, maar vind ik niet eens zo erg meer. Wel als mensen niet weten hoe er mee om te gaan. Je bewust uit de weg gaan of net doen of ze er niet is. Niet durven kijken of vragen.

Gewoon normaal behandelen dus, alsof het een "normaal" kind is. We behandelen haar en gelukkig de meesten ook precies hetzelfde als onze oudste dochter!

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Cindy,

Ik zou die vraag over het jezelf kwalijk nemen kunnen stellen. Omdat mensen zich soms zo schuldig kunnen voelen naar hun kind toe. Op irrationele gronden. Zoals bij jullie kindje. Gelukkig speelt dat bij jullie niet. Want schuldgevoel is zo'n zinloze emotie!

Bellefleur

Je bedoelt een schuldgevoel omdat ze geboren is? En geen "normaal" leven gaat leiden? Ach, ze zal nooit zorgen hebben en hoewel ze niet oud zal worden, zullen we ervoor waken dat ze zo min mogelijk pijn zal hebben! Als ze maar gelukkig is. Schuldgevoel zoals je zegt hebben we dan ook nooit gehad gelukkig. Je kan idd niks met die emotie!

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Welcome to holland

(even bedenken dat dit vanuit Amerikaans standpunt is geschreven, dan is dit een heel mooie tekst)

Welcome to Holland

I am often asked to describe the experience of raising a child with a disability - to try to help people who have not shared that unique experience to understand it, to imagine how it would feel. It's like this......

When you're going to have a baby, it's like planning a fabulous vacation trip - to Italy. You buy a bunch of guide books and make your wonderful plans. The Coliseum. The Michelangelo David. The gondolas in Venice. You may learn some handy phrases in Italian. It's all very exciting.

After months of eager anticipation, the day finally arrives. You pack your bags and off you go. Several hours later, the plane lands. The stewardess comes in and says, "Welcome to Holland."
"Holland?!?" you say. "What do you mean Holland?? I signed up for Italy! I'm supposed to be in Italy. All my life I've dreamed of going to Italy."

But there's been a change in the flight plan. They've landed in Holland and there you must stay. The important thing is that they haven't taken you to a horrible, disgusting, filthy place, full of pestilence, famine and disease. It's just a different place.

So you must go out and buy new guide books. And you must learn a whole new language. And you will meet a whole new group of people you would never have met.
It's just a different place. It's slower-paced than Italy, less flashy than Italy. But after you've been there for a while and you catch your breath, you look around.... and you begin to notice that Holland has windmills....and Holland has tulips. Holland even has Rembrandts.

But everyone you know is busy coming and going from Italy... and they're all bragging about what a wonderful time they had there. And for the rest of your life, you will say "Yes, that's where I was supposed to go. That's what I had planned."

And the pain of that will never, ever, ever, ever go away... because the loss of that dream is a very very significant loss.
But... if you spend your life mourning the fact that you didn't get to Italy, you may never be free to enjoy the very special, the very lovely things ... about Holland.

Emily Perl Kingsley 1987

Wat mooi

Was Emily Perl Kingsley een ervaringsdeskundige? Ik vermoed haast van wel...