Vraag over pdd-nos zoon

Deels mee leren leven

Mijn gevoel hierbij is dat er nu eenmaal onderdelen van die PDD-NOS zijn waar je een beetje mee moet leren leven. Je haalt zo te lezen al alles uit de kast om je zoon een positief zelfbeeld mee te geven. Het kan best zijn dat hij op dergelijke voor hem moeilijkere momenten even doorschiet naar een ander uiterste. Wat van belang is, is of zijn zelfbeeld in het algemeen goed is. Als daar iets niet lekker in zit, dan lijkt het me van belang om maatregelen te nemen. Maar wanneer het alleen incidenteel voorkomt zou ik er luchtig mee omgaan.
Ook zou ik het onderwerp bespreekbaar houden door op een ander moment met hem te bespreken dat het nu eenmaal wel lijkt alsof hij anders behandeld wordt dan zijn zusje (weet niet of dat zo is, maar een kind met ASS vergt vaak toch iets meer opvoedkundige kunsten en inspanningen dan een ander kind), maar dat dat niet erg is en dat het komt omdat jullie hem willen leren zo goed mogelijk met zijn PDD-Nos te leren omgaan. Dat jullie het juist zo knap vinden hoe hij het allemaal doet en dat het normaal is als je af en toe even bij de pakken neerzit. Maar dat dit niets zegt over het totale beeld.

Gossie...

Ik heb ook een zoon van 9 met klassiek autisme. En een heel wisselend zelfbeeld... op zich is hij heel vrolijk, maar soms gaat het ineens mis, en dat kan idd ook door hele kleine dingen zijn. Volgens mij wordt hij door dat kleine gebeuren ineens weer aan andere dingen herinnert, zo kan het zijn dat er thuis iets niet lukt, en dan ineens kom ik tot de ontdekking dat ze hem op school ook slome noemen. Tja, hij IS ook traag, dat heeft ook een reden, maar ik kan me voorstellen dat het soms in de klas zeer op de zenuwen werkt van andere kinderen. (het irriteert mij soms al ) Dat trage zullen we deels moeten accepteren, en hij moet dus ook aan de mogelijke reacties wennen, want die komen op het gedrag! Nou ja, manneke kan zich daar zeer ellendig onder voelen, dat spreekt voor zich, en op dat moment kun je daar ook niet zoveel mee.
Wat wij wel proberen is zijn sterke punten steeds weer te benadrukken. En dat gebeurd in de klas ook; zo heeft hij er een half jaar over gedaan om een beer te breien, maar eenmaal klaar kreeg hij ook applaus van de klas! En zowel op school als thuis hebben we zijn talent voor muziek ontdekt, daar kan hij ook terecht trots op zijn, en ik vind dan ook niks mooiers dan hem met zijn gitaar naar school te zien gaan; hij mag voorspelen in de klas, en de kinderen waarderen hem daar ook in. Ze vinden hem met tijden nog steeds sloom hoor (is hij ook ) maar hij kan WEL gitaar spelen!
Zoek het in het positieve; en laad je accu op op die momenten! die heb je hard nodig, en je zoon ook! Positieve ervaringen zorgen ervoor dat je beter om kunt gaan met de negatieve kanten in het leven
groetjes, Tess (die ook niet altijd zo zen is maar het graag probeert ))

Ja, bekend probleem.

" Jullie pesten me altijd" zegt hij dan. Dan kijken zijn zussen hem stomverbaasd aan. Ik probeer steeds maar weer uit te leggen hoe het echt zit, tenzij hij daar totaal niet meer naar luisteren wil. Dan laat ik hem maar even uitrazen en is het gelukkig ook gauw weer over.

Pesten

Misschien helpt het als je het probeert te zien vanuit zijn standpunt. De gemiddelde normale mens is voor een gemiddelde autist namelijk niet heel erg voorspelbaar. Er zijn altijd omstandigheden of wijzigingen in de planning, zeker in een huishouden en als je moeite hebt om je daarnaar te voegen dan voelt het constant als een soort verraad. "we zouden om 18.00 uur gaan eten?" Ja maar je vader belde op dat hij in de file staat, toen kon ik nog wel even met je zus op zoek naar haar t-shirt die ze kwijt is en toen belde oma ook nog". Een gemiddelde autist merkt niet op dat vader en oma bellen en ook niet dat jij uit het zicht met je dochter ergens naar op zoek gaat. Die staat om 18.00 uur klaar om te gaan eten en dan gebeurt het niet. Terwijl die misschien wel al nogal hongerig is en puzzeld en onrustig omdat er voor de zoveelste keer een onvoorspelbare situatie is en niemand zegt wat. De meeste kinderen betrekken zaken op zichzelf, zal wel aan mij liggen. De meeste autisten doen dat ook maar nog net een tikje extremer. En die verwarring exporteren ze naar anderen en de situatie. Normale menselijke reactie.
Mijn zoon zou een keer zijn zusje meenemen naar school, allebei op de fiets. Eenmaal weer thuis beklaagde hij zich dat zijn zusje hem zat te pesten want ze fietste veel te langzaam! Zoon kon niet zien dat zusje een kleinere fiets had en kleinere beentjes. Hij ervaarde het als pesten.
Dat heb ik al heel vaak moeten uitleggen. Het klopt dat je het zo ervaart en dat komt omdat je niet opmerkt dat er zaken zijn zoals dit, je kunt het wel leren opmerken. Zeg ik er dan bij.

De emo thermometer

Wat mijn zoon ineens zelf ging doen, ik weet nog steeds niet waar hij het zo vandaan heeft gehaald een soort grafiekjes tekenen van zijn dag.
Kijk mama, dit stukje was saai, dit stukje was druk, en dit stukje was ook wel leuk... als een thermometer. Vond ik heel grappig. Ik ken hem zelf ook als de opdracht: kleur je dag! aan het einde van de dag terugkijken, en dat in een schriftje kleuren. Een groot vlak zwart waar je je slecht voelde, een vakje geel waar toch een lichtpuntje in je dag was. Als je het iedere dag doet, en je gaat terug bladeren kun je hele leuke ontdekkingen doen. Zo had ik zelf een veel zonniger humeur dan ik zelf dacht. Je onthoudt nl altijd het negatieve beter, dus als je het positieve bewust tekent of opschrijft onthoudt je dat ook beter! Dat kan ook voor een kind heel verhelderend zijn.
groetjes, Tess