vraag ass, AnneJ?

en vooral

Wie herkent het?
Hoe zit het bij andere kinderen met ass?

Wat gaat er mis?

Ik begrijp uit je verhaal niet zo goed waar het dan mis gaat? Heeft hij (al) een diagnose?

Rare zin.

Hij wist midden in een vreemd centrum de weg terug naar de auto.

uitleggen

Mooi dat je zoon zo heerlijk kan genieten als jullie samen iets bekijken. Dat is in elk geval contact.
Ik weet niet waar hij dan moeite heeft met contact maar mogelijk dat een op een contact hem wel goed afgaat? Alleen mogelijk niet met leeftijdgenoten?
Kan het zijn dat hij gewoon zo succesvol details screent en aan elkaar plakt dat hij daarmee ook succesvol samenhang maakt?
Ik weet niet hoe oud je zoon nu is, maar dat klinkt wel heel goed.
En dat je hem niets kunt uitleggen snap ik niet zo goed.
Een, het is hier, zeker op deze leeftijd, vaak samen zoeken naar woorden. Als ik iets zeg wat volgens mijn kinderen niet precies of concreet genoeg is, krijg ik daar commentaar op. Al is het maar op de uitspraak van een woord in een vreemde taal die ze zelf net even met een andere intonatie geleerd hebben. Dat 'corrigeren' gaat bij mij dan weer ten kosten van de 'samenhang' van mijn verhaal omdat ik steeds mijn verhaal onderbroken krijg. Maar voor hen is het noodzakelijk om alle puzzelstukjes dan eerst precies goed te krijgen, ze kunnen kleine 'foutjes' niet negeren, voor er een samenhang ontstaat.
Dat neem je niet persoonlijk maar ik probeer dan de 'fout' recht te zetten en toch mijn grote verhaallijn vast te houden.
Maar meta bespreek ik wel hoe dat dan bij mij werkt want het is hinderlijk als iemand jou steeds op kleine foutjes wijst.
Zoiets?
Ik vind het overigens wel heel knap van je zoon want bij mijn kinderen ontstaat dan vaak wel 'samenhang' maar het is het soms juist toch 'net niet' omdat er een inzicht ontbreekt waar ik ook niet altijd mijn vinger direct op kan leggen. Soms even mijn hersens over moet kraken. En soms valt het kwartje gewoon later en blijkt zoon wel alle benodigde detailinformatie te hebben.
Zoon voelt zich wel een 'eilandje' op zijn opleiding en het contact is niet makkelijk met de anderen, hij heeft weinig tot geen aansluiting met medestudenten omdat zijn toon dan net wat te fors is, of te gelijkhebberig, of zijn logica te langdradig en te omstandig, of hij vraagt teveel toelichting op de 'details' of heeft te vaak de negatieve hiaten in beeld.
Maar hij probeert dat nu zelf te analyseren en routines voor bijstelling te fabriceren, een keuze aan mogelijke responses. Met name door ook eerst oog te hebben voor de stukken die, gezien de opdracht, al goed gaan en doelgericht zijn, die ook te bevestigen in de groep, en dan nog de hiaten of foutjes te bekijken en dan het overall beeld aan elkaar te passen, maar in het licht van de opdracht. Waar voorheen alleen de foutjes of ontbrekende informatie in beeld kwam tot ergernis van de groep.
Toch is het soms nog net de plank mis.
Met dezelfde logica kom ik dan tot een andere conclusie dan zoon.
Dan moet ik ook echt naar woorden zoeken, die vaak net weer even afgekeurd worden door zoon, om het 'rond' te krijgen.
Maar ja, ik zeg ook maar wat, hopelijk zegt het je wat.
Ieder kind is anders maar wat hier wel gemeenschappelijk lijkt is het vermogen om grote hoeveelheden informatie te overzien. Het delen is mogelijk nog wat lastig.

Vrij ingewikkelde humor

Aspecten als vrij ingewikkelde humor maar ook belevend lezen en gevoelig voor geluid ( niet storen tijdens programma) wijzen op een gevoeligheid die je ook herkent bij hsp.
Hsp betekent niet meteen dat ze altijd ook emotioneel dienen te reageren.
Vaak vallen de fysieke elementen zoals gevoelig voor wasmiddel of hekel aan vuurwerk pas op, als je informatie erover leest. Of zelfs herkenning bij jezelf.-

Je vraagt om tips. Misschien heb je baat aan deze site. Let wel dat je je niet teveel laat leiden door de beschrijving van de emotionele beleving. Mij gaat het meer om het begrijpen hoe een kind voelt en het kontakt tussen moeder en kind.

http://www.opdc-zodrenthe.nl/hsp-hoogsensitief.htm

Extra

Dat gevoel voor precies weten waar je bent, is hier ook sterk. Maar dat hebben alle kinderen van vader geërfd. Soms wel handig, ik heb geen richtingsgevoel en kan dan aan de kinderen vragen welke straat we het beste kunnen nemen-

het voert te ver

om hele verhaal te doen voor deze vraag. Er zijn zeker (forse) problemen en we hebben niet altijd antwoorden om hem zo goed mogelijk te helpen.
AnneJ, wat ik bedoel met moeilijk kunnen uitleggen is het volgende; er zijn dus wel forse problemen in communicatie maar de standaard 'oplossing' bij autisme; uitleg etc slaat dus niet aan bij zoon. En als ik zie hoe hij passief met ingewikkelde communicatieve processen omgaat snap ik dat heel goed. Want hij wéét het allemaal prima. Ik heb hem zeg maar weinig te leren op dit vlak. Maar toepassen lukt op de een of andere manier niet.
Interessant wat je zegt over de mogelijkheid dat hij details zo snel aan elkaar kan plakken. Dat zou een verklaring kunnen zijn. Hij denkt en verbindt razendsnel. Dat kan me steeds op verkeerde been zetten. Toch twijfel ik want ik zie echt helemaal geen gebrek aan inzicht.

Probleem is een beetje (of misschien wel vooral) dat zoon zich niet uit. Hij zal mij dan ook nooit corrigeren. Tenminste niet om er zelf wijzer van te worden. Hij geeft dus ook weinig aanwijzingen om te helpen. Wat daar oorzaken voor zijn is al jaren raden. Heb natuurlijk wel mijn theorieën (zoon wil in den extreme alles zelf uitzoeken, is bang om in een gesprek te verzeilen, extreme faalangst) maar daar kan ik ook mee ernaast zitten.

Wil, er spelen wel meer zaken. Wil ook zeker zoon niet in een hokje stoppen, ben wel erg op zoek naar handvaten.

gevoelig

Ja, dat is hij wel extreem, op veel gebieden. Of dat meer vanuit hsp is of vanuit ass is de vraag. (Nuja niet DE vraag maar kan me wel helpen hem beter te begrijpen)

de regie

Dat niet communiceren om 'gedoe' te voorkomen dat herken ik wel. Faalangst en angst voor negatief commentaar omdat een gesprek altijd hortend en stotend gaat.
Mogelijk dat je dat kunt verbeteren door in elk geval zelf veel geduld te hebben voor er een antwoord uit je zoon komt. En de regie over een gesprek, al is het maar als experiment, bij hem te laten. Mijn zoon vraagt soms of ik hem niet steeds wil onderbreken maar alleen wil luisteren en bevestigen en na afloop van zijn verhaal pas ingaan op onderdelen daarvan. Ook weer op een heel geduldige manier omdat dat puzzelen echt tijd en energie kost al gaat het op een voor mij duizelingwekkend tempo. Luisteren en wachten.
En ook meer vragen dan stellen. Door de juiste, korte, vraag te stellen kun je het gesprek op gang brengen. Maar dan ook bij die ene vraag blijven. Niet er allerlei toelichting of zijwegen aan toevoegen.
Dat is nogal eens mijn valkuil.
Een onderwerp tegelijk. Jij kunt degene zijn die die ontwikkeling op gang brengt waardoor ze later zelf ook bij anderen die ruimte voor zichzelf kunnen gaan vragen en nemen.
Ik heb daarvoor een training gedaan bij Autisme Centraal. Het Sokrautisch gesprek. Daar zou je je eens in kunnen verdiepen. Er staat vast wel iets over op internet. Zonder zelf die training ook te doen. Hoewel dat ook zeer verhelderend was. Ik raad iedereen de trainingen bij Autisme Centraal aan. Dat zijn de deskundigen. Daar kun je de details van de omgang opmerken, ineens vallen er bij jezelf kwartjes, ook door de verhalen van de andere deelnemers.
Sommigen blijven in de ontkenning hangen, maar veel deelnemers vond ik onverwacht veel inzicht hebben en mooie voorbeelden waar ik van geleerd heb. Hoe meer inzicht je hebt in de mogelijke denkwijze, hoe beter en creatiever je ook daarmee kunt omgaan.

geduld

Nouja, dat is het probleem dus een beetje. Ik heb wel geduld maar zoon dus juist absoluut niet. Ik ben vziw echt niet traag in gesprek maar voor zoon dus wel. Ik ben hem geregeld (meestal) al heel snel kwijt. Soms al binnen de halve minuut. Zoon is eerder veel te snel als te langsaam.
(Ik geef mijn eigen communicatie met hem weer als voorbeeld. Met andere mensen verloopt de communicatie niet/ slechter)

Lijkt alsof zoon prima past in plaatje ass maar vd andere kant juist weer totaal niet. Juist wat betreft aanknopingspunten om te helpen. (Idd, zoals jij Anne dat beschrijft bijv) Zonder problemen zou ik dit beeld gewoon charmant kunnen vinden! Nu, mét problemen, breek ik mijn hoofd over hoe hem te helpen. Eigenlijk al jaren, dus nu probeer ik het wat meer in stukjes op te delen. (wie weet?) Vandaar mijn vraag hoe andere kinderen met ass omgaan met passieve info over bijv communicatie.

Echt heel maf; in de praktijk kan zoon zich alleen bezighouden met dingen die zijn interesse hebben. Onderwerpen die bijv met verliefdheid te maken hebben zijn al vanaf dat hij heel klein is volkomen taboe. Nu respecteren we dat (ondanks dat hij inmiddels de leeftijd heeft dat anderen al veel verliefd zijn) doorgaans heel erg maar hij kan er echt woedend om worden. Toen hij klein was (communiceerde hij beter) gaf hij altijd aan nooit verliefd te willen worden.(kinderen zeggen zoveel maar zoon blijft doorgaans bij wat hij zegt, erg fixed!)
Maar het onderwerp verliefdheid komt in films en series natuurlijk ook gewoon aan bod. En zelfs dan reageert hij volkomen *normaal*, kan er om gniffelen en glimlachen en snapt ook alle toespelingen. Heel vreemd, maar ik sta iedere keer toch weer een beetje versteld, het contrast is vaak zo groot.

heel maf?

Dat je zoon zich alleen bezig kan houden met dingen die, op dat moment, zijn interesse hebben, is juist ook weer een kenmerk van ass. Ik kan er bij wijze van spreken NIETS ongevraagd ingieten, en ja, dat is een grote frustratie. Voor mij dan. Ik moet aansluiten bij het juiste moment, het onderwerp. Als het om belangrijke zaken gaat dan.
En je wilt het zo graag geven.
Dat zeg ik dan ook weleens. Ik wil je zo graag dit geven, maar je kunt het (nog) niet aannemen.
Soms maak ik er dan wel een korte instructie van die ik gewoon op een doeltreffend moment letterlijk herhaal, maar altijd luchtig, zonder druk, naar keuze.
En klaar staan, ook al is het midden in de nacht, laat je agenda het niet, ben je niet in de mood en sacherijnig, ook dan, als zijn topic mijn topic is waarmee ik hem zo graag wil helpen.

ik bedoel

dat ik het juist zo ongerijmd vind dat hij passief wél belangstelling kan opbrengen voor onderwerpen die in de praktijk hoogstens zijn woede op kunnen roepen. Juist dat contrast vind ik zo lastig.

De regels zijn het probleem niet

Dat is toch júist een kenmerk van autisme, de regels wel kennen en herkennen als anderen die niet naleven maar ondertussen zelf ook de plank misslaan in de communicatie?

mimiek?

Soms kan het ook mimiek zijn. Die amerikaanse series hebben allemaal eenzelfde format met een lach of ik schiet publiek. De momenten waarop het publiek lacht worden aangestuurd op een voor mensen met gevoel voor detail herkenbare manier. Dan lachen ze mee, want dat is 'normaal' en geeft het gevoel erbij te horen, maar of de grap begrepen is is nog maar de vraag.
Mijn dochter ziet ook altijd bij de commercielen wanneer de reclame eraan komt. Dan verdwijnt geloof ik het ikoontje van de zender of zo. Aan dat soort 'markers' kunnen ze zien hoe ze sociaal gewenst gedrag kunnen imiteren.
Maar het lijkt ook of je je afvraagt of het opzettelijk is dat hij het ene lijkt te kunnen en dan zou je het andersom ook verwachten. En dat is ook niet zo. Wat Katniss zegt.
Ik heb niet altijd een verklaring maar dan is het gewoon wat het is.
Woede kan verschillende oorzaken hebben. Als je een voor hen niet gepaste reactie blijft geven waardoor ze zien dat je het niet snapt. Dan zeg ik dat ook: o, ik begrijp het niet. En dan even wachten tot het gezakt is en ik met een juiste vraag kan verduidelijken wat ik dan niet snap.
Scheelt wel dat zoon inmiddels zich ook in zen en mindfullness heeft verdiept zodat hij meer greep heeft op zijn uitbarstingen.
Woede kan natuurlijk ook overprikkeldheid en andere frustratie zijn, gepest zijn, iets is mislukt. Dan rustig blijven is soms een hele kunst, voor beiden.
Je houding kan ook helpen. Rustig achterover gaan zitten, even zuchten en zelf ontspannen. Stapje terug. Geduld voor het bij hem gezakt is en hij de energie en de kalmte vind om even opnieuw te beginnen.

wat fijn

dat jullie meedenken, echt!
Nee AnneJ, hij valt niet terug op voorspelbaarheid. (Of hij moet daar wel extreem slim in zijn) Hij houdt vooral van engelse humor trouwens. Kijkt ook wel amerikaanse series maar niet zozeer voor humor. (politie series, house)
Het gaat ook niet alleen om de humor. Hij kan heel goed voorspellen hoe het verder gaat, verbanden zien, zien wat *vreemd* is (behalve bij hemzelf..) en hier prima nuances in aanbrengen. Ziet zoals gezegd details maar verliest nooit overzicht, samenhang.
De humor snapt hij ook écht, valt vooral goed op bij momenten dat hij net wat sneller is dan ik.
Ik snap zijn toespelingen ook niet altijd, kwartje valt vaak wat later bij mij, maar de toespeling *klopt* altijd. Probleem is dat hij het niet weet te brengen. Ik snap hem al vaak niet, en ik snap hem het best...

Mimiek is het ook niet denk ik, omdat hij met voorlezen ook altijd zo enorm en adequaat meeleefde.

De woede is in dit verband echt gerelateerd aan het onderwerp. Hoe durf ik te suggeren dat hij ooit verliefd zou kunnen worden, ik weet toch dat hij zoiets absoluut niet van plan is? Het onderwerp is een absolute no-go, maar als in een serie iemand verliefd is doet hij heel gewoon. Heel apart. (Niet dat hij een liefdesfilm zou willen kijken, dat nu ook weer niet.) Rustig blijven heeft overigens geen effect want als zoon boos is is hij binnen twee tellen vertrokken. Zit ik daar in m'n eentje rustig te wezen

excuus

Dag Robbie,

Daar heb je gelijk in.
Zo is het eigenlijk ook niet bedoeld, meer om extra info te kunnen vinden.
Maar wellicht komt dit wat 'fout' over inderdaad..
Mijn excuses.

Wel merk ik dat mijn zoon ontzettend veel baat heeft bij magnesium en zie ik dat bij vele andere kinderen ook. Daarnaast werken veel Franse kinderartsen al jaren met magnesium bij kinderen met adhd en ass.

Mijn zoon vertoont wisselend kenmerken van hoogbegaafdheid en ass.
Zijn verstand, inzicht en vaardigheden zijn verder dan zijn sociale vaardigheden, maar volgens de orthopedagoog trekt het hoogstwaarschijnlijk op latere leeftijd weer gelijk wanneer hij nu in ieder geval wel meer uitdaging krijgt. Anders zou het de verkeerde kant op kunnen slaan..
Ik blijf voor nu bij magnesium en vitamine d3

supplementen

Vroeger deed ik ook aan supplementen in de hoop. Ik geef op het moment, nu de R in de maand zit, ook wel omega3 en multivitamine, maar vroeger ook andere dingen. Tot ik op Wrong Planet las dat je er wel een hele gezonde autist van wordt maar het neemt het autisme toch niet weg dat blijft een kwestie van doorgroeien en doorleren, blijven analyseren, puzzelen en rijp worden, en blijven puzzelen.
Maar maximale gezondheid is ook beslist wat waard. Elk beetje stress voorkomen, gezondheidsstress net zo goed, helpt.

supplementen

Ik geef niet zomaar supplementen.
Ik gebruik vooral m a magnesium voor in bad.
Wordt via de huid opgenomen.
Lees maar eens over dit basale mineraal.
Daarnaast ben ik regenesis therapeut.
Ik mag mijn website hier niet geven, maar je kunt je ook rustig inlezen over regenesis therapie.
De combi van regenesis met magnesium werkt erg goed.
Maar natuurlijk begint alle begin bij liefde, rust en begrip van de ouders en het gevoel bij de kinderen dat ze mogen zijn wie ze zijn

Ja vader van twee

Alles dat het welzijn van je kind kan vergroten. Als je ziet dat het daar zo aan lijdt.

nouja

Zoon is idd erg slim.
Maar het gaat me nu niet om alternatieve hulpmiddelen.
Het gaat me puur om de vraag: hoe gaan kinderen met ass doorgaans om met passieve informatie. Voor mij lijkt het een belangrijk aanknopingspunt; zoon uit zich zo slecht verder dat het lastig is de juiste toon bij hem te vinden. Door zijn omgaan met passieve info beter te kunnen duiden hoop ik meer aanknopingspunten te vinden. (absoluut niet om te concluderen of iets opzettelijk is, want dat is het natuurlijk niet)

Ik weet juist niet beter dan dat 'de regels' ook juist voor kinderen/mensen met ass doorgaans moeilijk zijn en blijven. Dat is iig ook mijn ervaring met andere mensen/kinderen met ass. Uitleg vd 'regels' helpt dan. (en blijven uitleggen en herinneren) Maar tsja, bij zoon dus niet doorgaans. Lijkt wel alsof ik andere mensen (met of zonder ass) beter begrijp dan zoon soms!

Poeh

Ben jij onduidelijk of ik traag van begrip? Wat bedoel je precies met die 'passieve informatie'? Bedoel je de theorie?
Voor zover ik weet, en zie bij mijn kind met ASS, weten mensen met ASS heel goed hoe de regels zouden moeten werken maar missen zij de 'radar' om de ongeschreven regels op te pikken. Daardoor missen ze informatie van anderen en houden die anderen zich in hun ogen juist niet aan de regels.

Misschien ben ik wel onduideijk, maar ik bedoel gewoon zoals ik zei; dat zoon bij het (voor) lezen van boeken en het kijken van tv alles adequaat verwerkt en duidt. Weet er even geen beter woord voor dan 'passieve info'. Als het maar niet zoon zelf betreft zeg maar.(actief) In boeken en films komen natuurlijk net zo goed een hoop ongeschreven regels voor, die zoon perfect lijkt op te pikken. Hij kan zeer goed 'tussen de regels door lezen' en suggesties oppikken.
Sociaal functioneert hij echter niet, en ik probeer te achterhalen waarom niet.

kennis hebben

Kennis hebben van een bepaalde sociale situatie, dat kunnen volgen en kunnen navertellen wil nog niet zeggen dat je dan zelf min of meer succesvol kunt zijn in sociale situaties. Die gaan niet volgens het boekje en vereisen improvisatie en daar mankeert het aan bij een ass. De verbeelding, wat te zeggen wanneer iemand iets tegen jou zegt en hoe daar weer op te reageren, is nog een ander verhaal.
Vooral als je daar slechte ervaringen mee hebt opgedaan omdat je niet begrepen wordt en daar veel negatief commentaar op krijgt.
Ja, dan wordt je teruggetrokken en faalangstig terwijl het zo nodig is om juist veel te oefenen.
Bij mijn kinderen heb ik gezien dat het ze helpt om sociaal contact te oefenen in webfora en bij games. Dan kun je veilig, en vaak ook in je eigen tempo, een reactie samen stellen.
Elke situatie is uniek dus het blijft improviseren en hoe meer er in de kast zit aan voorbeeldgesprekjes hoe beter het gaat.
Maar er spelen natuurlijk meer zaken een rol. Bij de meeste mensen gaat het samenstellen van tekst/houding en sociale respons grotendeels onbewust/intuitief. Dat is vaak voldoende succesvol dus denk je er verder niet over na. Want als je er over na gaat denken valt je pas op hoe gecompliceerd sociale interactie eigenlijk is!
En dat moeten kinderen met een ass wel doen. Altijd bewust omgaan met het samenstellen van een passende respons op een vraag of actie van anderen die nooit hetzelfde is.

Executieve functies

http://www.steunpuntadhd.nl/is-het-adhd/kenmerken-van-adhd-en-add/problemen-met-executieve-functies/

Dit gaat toevallig met name over kinderen met adhd en add maar is ook van toepassing op kinderen met autisme, zie de kleine lettertjes onderin.

"Voorbeelden van executieve functies zijn:
het vermogen het eigen gedrag, handelingen en gedachten op tijd te stoppen (responsinhibitie)
het vermogen om flexibel van de ene situatie naar de andere te gaan (flexibiliteit)
de vaardigheid om informatie in het geheugen te houden om een taak te voltooien (werkgeheugen)"

Innerlijke spraak wordt gezien als middel om die functies uit te voeren. Die innerlijke spraak loopt achter. Daar moet je dan natuurlijk ook wel tekst bij hebben en dan is de verbeelding een punt. Een kwestie van rijping en ook kan oefening helpen.

Geveoelens

Ik heb geen kind met ASS maar wel een kind wat heel goed kan reflecteren op zijn gedrag en kan begrijpen waarom gedrag (on)gewenst is maar wat op het moment suprème soms de controle verliest. En dat dus ook achteraf prima kan benoemen. Als ik jouw verhaal lees, denk ik: het grote verschil tussen de passieve informatie en het actieve toepassen zijn de eigen emoties. Als het op een afstand is, hoef je er niets bij te voelen. Op het moment dat jijzelf in de situatie betrokken bent, moet die informatie toegepast worden in samenhang met je eigen gevoelens. Dat is even andere koek! Jouw zoon lijkt heel goed in staat zichzelf buiten iets te houden wat hij passief waarneemt. Waardoor hij er dus heel adequaat naar kijkt en het ongefilterd snapt, zelfs beter dan de meeste andere mensen die hun gevoelens wel te pas en te onpas vermengen met wat ze zien. Maar zijn onvermogen lijkt keihard toe te slaan op het moment dat hij wel gevoelens heeft. Met mijn zoon, die is nog veel jonger, focus ik me op het moment op wat hij voor zichzelf doen als hij kan doen als hij zich door gevoelens overweldigd voelt en vooral ook, eerder leren herkennen wanneer gevoelens hem in de weg gaan zitten en daar andere mogelijkheden voor zoeken dan het te laten escaleren. De tip om online te oefenen van AnneJ vind ik een hele goede! Die ga ik onthouden!

Groet,
Jo Hanna

dank

Jo Hanna, dat is waar ik soms ook aan denk. Vergt een andere benadering natuurlijk, vandaar dat ik zo *puzzel*. Zoon lijkt idd emotioneel nogal in de knoop met zichzelf.
Online oefenen doet hij gelukkig wel, al heb ik daar weinig zicht op, houdt hij voor zichzelf. Mag natuurlijk, maar zijn geslotenheid maakt alles zo lastig!
(Als er geen problemen waren had ik geen moeite met zijn geslotenheid)
Zoon staat dus ook niet open voor oefeningen, tips, andere manieren van omgaan met emoties. Wat dat betreft is er al een hele hoop geprobeerd de afgelopen jaren door veel verschillende mensen. Misschien wel teveel. (Zoals ik al zei; omdat zoon zo gesloten is is het lastig voor anderen juiste toon te vinden. Hij laat het niet merken als toon niet aanslaat, slaat alles naar binnen. Als hij zich veilig voelt weer wel (thuis) maar geeft dan toch weinig aanknopingspunten over hoe wél.)

Kan het zijn, met alle respect

Dat jouw brein zo aan het (over)nadenken is, of wie weet een andere manier van denken heeft, dat het eigenlijk heel onduidelijk is wat je zegt?
Je bent in de 22e posting nog aan het uitleggen wat je eigenlijk eigenlijk bedoelt en ik moet heel eerlijk zeggen dat ik er bijna geen chocola van kan maken; je praat vrij chaotisch en ingewikkeld en niet aldoor logisch.

Je bedoelt denk ik dat hij gezegd heeft dat hij nooit wil trouwen. Dat wanneer jij daarover begint hij heel boos wordt. Maar dat hij wel normaal reageert bij een liefdesfilm?
Dat is toch heel normaal?
Mijn kinderen willen nooit kinderen roepen ze nu.
Als ik er over begin dan worden ze boos, ik weet het antwoord toch al.
Als het via een film bij ze komt hebben ze geen reactie, want ze maken geen deel uit van de film.
In een gesprek wel met jou en je weet het antwoord toch al volgens hen!

Mijn kinderen hebben geen Ass of aanverwante uitdagingen, maar reageren dus wel zoals jouw zoon. Voor mam geen gespreksonderwerp, via een film wel want dan is het geen persoonlijke bedreiging.

goed punt phee

Toen mijn zonen boos waren dat iedere leuke actiefilm verpest werd met de één of andere liefdesscene heb ik ze uitgelegd wat filmmakers voor doel hebben: dat mensen naar die film gaan. Meer mensen gaan naar die film als er niet alleen iets voor mannen in zit maar ook iets voor vrouwen (ja ik generaliseer eventjes). Toen ze dat begrepen hebben ze zich er bij neergelegd maar dat betekent niet dat ze zich toen konden voorstellen dat ze ooit zelf een liefdesrelatie zouden beginnen.

Hoe oud is het kind waar het om gaat eigenlijk?

lastig uit te leggen

Heb nog een ander kind en ook daarbij is het woord verliefdheid wat kind zelf betreft taboe. Maar dat voelt bij dat kind geheel anders, maar ik kan lastig uitleggen hoe precies.
Het was ook maar een voorbeeld. Het gaat vooral om een totaal ander beeld als het bij zoon niet om zoon zelf gaat. Zoon is zelfs niet verontwaardigd als er liefde voorkomt in een hem geliefde film staat in zwaar contrast met hoe hij *echt* met het onderwerp omgaat.
Dat ik weer uitleg gaf is omdat Katniss me uitleg vroeg. Maar goed, wrs krijg ik het gewoon niet goed uitgelegd.