Vraag aan ouders met ass-kind op regulier vwo/gym

Niet uit ervaring, maar...

... wat ik zelf wel geruststellend vond om te horen van een van de ib'ers die ik sprak (en later ook beaamd door de ambulant begeleider op huidige bs): dat een groot aantal ass-kinderen op het vwo juist beter tot werken komt. Minder projectjes, minder gefreubel, hoog niveau, duidelijk wat er verwacht wordt... Kan natuurlijk totaal niet voorspellen hoe het straks gaat verlopen, maar uit 'de verhalen' begreep ik dat dit idd om kinderen ging die, net als die van ons, niets doen waar ze het nut niet van inzien en moeilijk zelfstandig aan het werk gaan. Ben benieuwd naar de echte ervaringsverhalen hier, lees mee!

Motivatie

Kinderen met autisme die ook op school niet tot werken komen kan een grote puzzel zijn.
Het kan zomaar zo zijn dat je zoon op het VO ineens wel gaat werken omdat de stof ineens interessanter is. Maar dat hangt ook van de school af. Als het een onoverzichtelijk gedoe is met veel organisatorische toestanden heb je weer een ander probleem. Heeft hij mentoren die hem op de huid zitten met 'luiheid, liegen' omdat ze hem niet snappen heb je weer een ander probleem.
Ik ken een jongetje dat heel graag na de les even ging sporten buiten. Hij presteerde niets terwijl ik dacht, als je nu die jongen na elke les even de kans geeft om te sporten, al is het maar 3x een bal slaan, dan zal het mij benieuwen of hij zich dan niet beter gaat inzetten. Naast het altijd aanwezige gedoe dat ze echt veel concreter instructie nodig hebben, in een logische opbouwende overzichtelijjke volgorde door een geduldig en concreet formulerend iemand. Al die randvoorwaarden maken het soms heel lastig, ook lastig te voorspellen.
Veel kinderen zouden eigenlijk gebaat zijn met een individuele docent maar die heb je hier niet. Of thuisonderwijs, maar dat is hier in Nederland ook een toestand.
Dus ja, het is proberen en er bijblijven en hopen op succes.

Nu 4 vwo

Zoon hier, was op de basisschool ook niet vooruit te branden. Werkstukken, spreekbeurten, boeken: hij vond alles onzin. Dingen leren wilde hij wel, maar laten zien dat hij het beheerste (anders dan in een toets) vond hij nonsens.

Hij zit nu in 4 VWO op een reguliere middelbare school. Daltonsysteem, dus met veel zelfstandig werken, veel projecten, werkstukken en samenwerken.

In de brugklas was ik elke dag 1 uur kwijt aan motivatiegesprekken, plannen e.d. Vooral die motivatie was een ramp. Inmiddels kan ik volstaan met 1 uur per 3 weken, alleen voor de planning.

Ik heb gezien dat de hoeveelheid ondersteuning elk jaar minder nodig was. Het leerwerk was hier trouwens nooit het probleem: franse woordjes vlogen erin, maar vóór hij bereid was het boek open te maken. Dat was het echte probleem. Dat zou op een lager schoolniveau net zo hard een probleem zijn.

Nickelo

Heel herkenbaar, je omschrijving van je zoon! Ik hoop dat die van mij op het VO ook een omslag kan maken. Wat maakte dat jouw zoon wel veranderde? Is dat gewoon zo gekomen, of is er een specifieke aanpak geweest?

Annej

Je hebt gelijk, als je een VO treft die niet goed voor hem is, modder je gewoon verder. Ik ben daarom zo benieuwd om te horen van andere ouders waarvan het kind wel succesvol door het VO gaat na een moeizame basisschool, hoe dat is gegaan en wat nou het verschil maakt.

Succes

Mijn dochter heeft haar brugklas blinkend gedaan op een reguliere school. Dat kon doordat ze 2 mentoren hadden die haar goed begeleiden. Een van de 2 had zelfs onmiddelijk het autisme van mijn dochter door, nog voor ze officieel een diagnose had. En steunde haar door haar vragen wel serieus te nemen en haar stressmomenten te voorkomen en er praktisch mee om te gaan. Gewoon geweldig.
Het jaar daarop had ze een mentor die dat niet snapte en toen is ze gecrasht. Ze liep op een dun lijntje. Dat wil niet zeggen dat de mentor de schuld is maar wel dat met wat begrip en steun van de mentor ze het mogelijk wel goed had kunnen doen.
Ik ben er ook weer niet rouwig om. Daardoor zijn zaken wel in een stroomversnelling geraakt, dochter heeft inmiddels haar diagnose en medicatie en een fijne plek op speciaal onderwijs voor HAVO/VWO. En ik snap dat ouders daar soms ook niet blij mee zijn, dat heeft ook wel zijn beperkingen maar ik dank God op mijn blote knieeen voor het speciaal onderwijs. Dat heeft mijn taak thuis aanzienlijk verlicht en het geluk van mijn kinderen vergroot.

Bo-vo

Als ik de basisschooltijd van mijn kind moet samenvatten, dan is dat als volgt: vanuit veilige thuiswereld de buitenwereld in, in toenemende mate overprikkeld, de moeizame weg naar diagnose en de trage weg terug naar herstel en evenwicht. Op het moment dat dat bereikt was, kon de degelijke voorbereiding op het VO beginnen.
Al met al maakt dat de start op het VO heel anders: er is al zo'n lange weg afgelegd, als ouder ben je zo'n expert geworden op het gebied van je eigen kind, en kind kan steeds meer de verantwoordelijkheid voor zijn eigen (psychische) gezondheid zelf nemen: zelf op tijd op de rem gaan staan, terugtrekken of wat dan ook nodig is.
Het VO is met al z'n onrust (wisselende leraren, lokalen, roosterwijzingen) veel gestructureerder dan de basisschool. Maar kind is minder afhankelijk van zijn omgeving, kan iets beter tegen een stootje.
Daarbij herkent kind en ouder veel sneller de eerste tekenen van overprikkeling, en kan er dus direct ingegrepen worden. Het hoeft daarom nooit meer zo ver te komen als ooit op de basisschool was gebeurd.
Maar ik zweer dus bij zowel degelijke voorbereiding, als bij degelijke begeleiding op het VO. Niet laten zwemmen en verzuipen. Dat hadden we immers op de basisschool al gehad.