Voorbereiden op de zomer en het nieuwe schooljaar

Pffff

Yep, dat vind ik ook altijd moeilijk.
Wij hebben voor de vakanties een heel andere structuur. Veel is dan losgelaten. Dat vindt zoon heerlijk, maar het is altijd moeilijk om na de vakanties weer in het gareel te komen.
Eigenlijk is het heel triest. Zijn 'gewone leven' (niet-vakanties dus) is voor hem niet goed. Het maakt hem ongelukkig. En de vakanties zijn voor hem een tijdelijke oase. Het kán dus wel leuk zijn, dat leven.
Ik wil hem die gedachte, dat gevoel niet afnemen.
Dus nemen we de stormen maar voor lief. Dat moet dan maar.
Wat wel een beetje helpt, is om het niet te erg te vinden, als het stormt. Dat is rot, maar te verwachten, dus wij proberen rustig en kalm te blijven.
Ook helpt het, als wij met hem bespreken waarom het allemaal zo voelt. Zij gedrag wordt altijd erger, als hij boos op zichzelf wordt omdat hij boos is. Dus die valkuil proberen we dan te ontlopen.

Yep

Wij zien ook best tegen de vakantie op.. Het ritme van school werkt lekker, steeds meer rituelen thuis enz. Vanmorgen plofte hij op school al, ik denk dat de naderende vakantie daar al mee te maken heeft.
En dan kamperen, waar hij enorm veel zin in heeft, maar wij zien de grote leegte ook, en de ruimte die dat biedt voor een hoop herrie.

Maar.. Met wat geluk hebben we een fijne camping en kan hij lekker rommelen en keutelen (water, snorkel, visnet!). Donald duckjes mee, wat nieuwe dingetjes om mee te spelen enz.

Ik lees dus mee voor tips

Escape?

Hij raakt dus overprikkeld en kan niet meer 'normaliseren', toch?
Is het een idee om van te voren met hem te bedenken wat je voor een noodpakket daar op kunt aanbieden? Dan kun je misschien iets verzinnen wat een van jullie met hem gaat doen, om te ontprikkelen. Misschien wil hij dat op dat moment dan wel helemaal niet, maar als hij overprikkeld raakt, is het erg naar. Jouw voorbeelden vind ik erg naar.
Dus misschien kun je van te voren met hem afspreken: Joh, als wij zien dat het jouw te veel wordt, dan doen we ......
Bij onze zoon is de computer zijn redding.. Hij gaat dan met zijn koptelefoon op achter de laptop/pc zitten. Dat helpt bij hem altijd. (daarom gaan we altijd naar huisjes met snel, draadloos internet) Maar ik kan me voorstellen dat er ook andere, voorspelbare, repeterende prikkels zijn, waar hij van kan ontladen. Dingen die bij zoon ook helpen zijn: Massage, ruimte om hem heen, lopen, iets scheuren/kapot maken.
De sleutel zit hier toch in het voorkomen van de overprikkeling. Er zijn bepaalde voorspelbare zaken die erg prikkelen, als die zaken voorkomen, dan weten we dat we alert moeten zijn en andere prikkels moeten elimineren.
Onze zoon wordt altijd erg geprikkeld door de warmte (nooit op vakantie naar een zonbestemming dus), door zeurende broertjes en zusjes (afvoeren die hap), door pijn (paracetamol), door zorgen (bespreken, rationele gedachten geven), door honger en dorst (heeft hij vaak zelf niet door) en door geuren.
Soms zijn de prikkels niet te elimineren. En dan gaan we dus in de overlevingsstand. Geen verwachtingen, computer, geen vragen stellen, zoete limonade drinken. Er is maar een doel: ontprikkelen. Dat benoemen we ook. 'Je moet nu eerst kalm worden, dan zien we wel verder.'
Verder betrekken we hem tot in het belachelijke in alle besluitvormingsprocessen. Bij het kiezen van de bestemming, tot welke kamer hij krijgt, het eten dat we eten enz. Klinkt heel erg verwend, maar dat is hij niet. Hij denkt juist erg mee met de belangen van de rest van het gezin. 'Laten we daar heen gaan, want daar is een dierentuin en dat is ook leuk voor kleine broertje' Hij heeft het gewoon nodig in het kader van de autonomie en voorspelbaarheid. Hij denkt dan ook mee, over de prikkels en stress die hij zelf aan kan. 'Die dag zijn we aan het reizen, dan wil ik de volgende dag niet.... want anders is het te veel.'

Nou ja, ik weet niet of je er wat aan hebt, maar dat is hoe het hier gaat 'in den vreemde'.

Ja, accepteren

De eerste week van de vakantie is wennen, dat moeten we accepteren. VOor mijn zoon geldt dat hij vooral niet teveel "moet moeten". En verder: lang leve de computer.

Schrik

Als ik mijn post nog eens lees, dan schrik ik zelf wel. Wat doen/laten we eigenlijk veel voor hem.
Nou ja, het niet doen, is geen optie. Dan heeft iedereen in ons gezin een rottijd.

Natuurlijk

Haha, dat is een goed idee, we moeten het gewoon vooraf met hem doorspreken, dat het op vakantie wel eens mis gaat en wat we kunnen doen om het te voorkomen of wat wij moeten doen als het fout loopt. Ik zeg "haha" omdat het zo voor de hand ligt, zozeer dat ik kennelijk niet eens op het idee was gekomen... de vakantiebestemming bepalen we trouwens altijd in overleg met de kinderen, dit jaar moeten we ergens naar De Bergen. De oudste wil daar lange wandelingen maken, is misschien wel een goed idee. Jongste van 6 is daar helaas niet erg voor in, maar we kunnen ons natuurlijk wel splitsen.
Die ene keer in de caravan hadden we ook alles al geprobeerd, DVD's kijken ook, maar ik vreesde zelfs voor de DVD-speler, want de bui was zelfs met electronica niet te stoppen.

Karmijn

Hoe doen jullie dat dan met de andere kinderen? Als hij zoveel extra privileges heeft (mogen beslissen welke kamer hij heeft, achter de computer mogen zolang als hij wil) komen de andere kinderen daar dan niet tegen in opstand? Dat is hier vaak wel het probleem. Het leeftijdsverschil is niet dusdanig groot dat ik het daar op kan houden. De andere kinderen zijn ook niet dusdanig flexibel/wijs dat ze inzien waarom ik makkelijker zou zijn tegen hun broer of hem meer toe zou staan. Dat leidt hier gelijk tot opstand en revolutie.

Pirata

Mijn zoon heeft ook wel zulke buien gehad toen hij kleiner was. Daar kwam je niet doorheen. Het enige wat hielp was om hem onder een koude douche te zetten. Gelukkig is er overheen gegroeid. Hij kan nu veel beter omgaan met frustraties en hij weet wanneer het hem te veel wordt. Dat zelf inzicht kost helaas wel tijd.
Hier gaat het thuis eigenlijk nooit mis. Vroeger ook niet. Thuis in zijn vertrouwde omgeving gaat het goed. Het ging op school wel eens mis en inderdaad op vakantie waren er ook wel eens moeilijke momenten. Vooral de combinatie moe, heet en honger en het overzicht kwijt leidde tot driftbuien. Regeren is vooruitzien was echt mijn motto in die tijd.

Hij kan trouwens ook niet goed tussen de overgang school/vakantie en vakantie/school. Eigenlijk elke overgang zorgt voor een paar moeilijke dagen. Dat is nog steeds zo.

Andere kinderen

Hoe dat gaat? Tja, ten eerste zijn er veel dingen waar zij ook over meepraten. Zoon is best een lieve broer die veel voor anderen over heeft. Dus dat scheelt.
Daarnaast zien zij, hoe nodig hij het kan hebben, die extra computertijd bijvoorbeeld. Ze zien heel duidelijk dat dit niet zo maar is, maar dat hij dan echt in nood is. Zoals iemand die een bloed een pleister nodig heeft, heeft hij die pc dan nodig.
En ze weten ook, dat zij ook krijgen wat ze nodig hebben. Dus dat ze zelf niet iets te kort komen. Dat laatste is echt een groot aandachtspunt voor mij en mijn man en ook iets wat ons leven soms hectisch en zwaar maakt. Maar ik wil niet dat zij later met een negatief gevoel naar hun jeugd met deze broer omkijken. Volgens mij lukt dat best wel goed.
Ze mogen het trouwens ook uitspreken. We vragen er ook actief naar. 'Krijg je wel genoeg aandacht? Gaat het wel naar je zin?' Onze andere kinderen krijgen trouwens ook veel psycho-educatie over adhd. Het is belangrijk dat zij snappen wat nu zo moeilijk is voor hun broer.

Karmijn

Hier zitten mijn man en ik ook niet echt samen op een lijn dus dat maakt het problematisch. Mijn man wil altijd alles normaal houden en elke schijn van hem anders behandelen voorkomen want de rest van de wereld zal ook geen rekening met hem houden en hij moet zich toch als man staande kunnen houden. Mijn standpunt is meer dat als we ons nu wat aan hem aanpassen het voor hem juist makkelijker zal zijn om zich staande te houden. De andere kinderen merken dat natuurlijk ook en weten daar gebruik van te maken. Verder roept zoon zelf altijd dat hij geen ADHD heeft want dat bestaat helemaal niet (zijn persoonlijke opvatting) en hij vindt het zelf ook vervelend om anders behandelt te worden (meestal dan, als het in zijn voordeel is dan wil hij nog wel eens minder principieel zijn)

Laatst was hij heel druk bezig met iets en maakte heel veel lawaai en dochter had wat last van hem en andere broer zei iets van dat komt vanwege de ADHD en toen riep zusje ook gelijk ADHD bestaat helemaal niet hoor Educatie over ADHD gaat dus wat moeilijk vaak.

Het gaat hier verder wel allemaal maar door dit soort fricties loopt het soms wat minder optimaal dan zou kunnen.

Jilian

Oeps, dan wordt het wel moeilijk, als je man het 'normaal' wil houden en het 'grote boze buitenwereld' argument daarvoor gebruikt.
Dat argument slaat natuurlijk nergens op.

Kijk ik zie het zo, een kind met een stoornis, is een kind, wat bepaalde vaardigheden (nog) niet goed genoeg beheerst. Die vaardigheden moet het nog leren.
Stel dat je het vergelijkt met zwemmen. Er is een jongen van 12 jaar, die nog nooit heeft leren zwemmen. Hoe leer je het hem dan?
Gooi je hem in het diepe en ga je dan dingen zeggen als: 'Je moet beter je best doen, dan kun je het best.' 'Andere kinderen van jouw leeftijd kunnen zwemmen, dus jij moet het nu ook wel een keertje kunnen.' 'Als je nu gaat zwemmen, krijg je een nieuwe fiets.' 'Later als je groot bent, moet je ook kunnen zwemmen, dus ik zou het nu maar gaan doen als ik jou was.' 'Als je nu niet gaat zwemmen, krijg je straf.' 'Je doet alleen maar alsof je niet kunt zwemmen, omdat je zo nodig aandacht wilt.' 'Je doet alsof je niet kunt zwemmen, omdat je mij mijn leven zuur wilt maken.' 'Je doet alsof je niet kunt zwemmen, omdat je een hekel aan mij hebt.' 'Je bent echt een loser, zelf kinderen van zes kunnen al zwemmen en jij kan het nog niet.'

Dat is in feite wat mensen de hele tijd doen, tegen kinderen met stoornissen. Als je het over zwemmen hebt, ziet iedereen in, dat het helemaal nergens op slaat. Niets van wat er gezegd wordt, zal het kind helpen om te leren zwemmen. Het kind leert echter ook niet zwemmen, als je hem uit het water haalt. Of voor de rest van het leven bandjes geeft. Als je het kind van twaalf wil leren zwemmen, moet je je allereerst verdiepen in het niveau van het kind, samen in het water gaan. En het voordoen, oefenen, helpen, ondersteunen. Je moet de zwemvaardigheid analyseren, zodat je precies weet, welke stappen er gezet moeten worden.
En zo ook bij de vaardigheden die missen bij een kind met een stoornis. Die vaardigheden kunnen van alles zijn. Van tas inpakken, tot de tijd in de gaten houden, tot omgaan met emoties, tot omgaan met anderen, tot woede regulering. Alles zo'n beetje. Maar omdat deze vaardigheden zo veel abstracter zijn dan zwemmen, ziet niemand dat het kind aan het verzuipen is.
Nou ja, zomaar wat gedachten op de woensdagavond.

Wauw karmijn

Wat een mooie vergelijking! Ik zal hem onthouden. Voor de kinderen hier thuis is het niet nodig, die zien de pil die broer elke schooldag bij zijn bord heeft liggen en weten heel goed dat zij zelf bofkonten zijn, die dat niet hoeven.

Maar ja, die boze buitenwereld...

Herkenning

Hele mooie vergelijking met het zwemmen.

Vakantie is heerlijk voor mijn zoon maar ook moeilijk. Het beste voor hem zou zijn als er toch iets van in-beweging-blijven zit. Die opstartproblemen elke keer weer met het niets leiden vaak tot irritaties en boosheid. Meeste ouders die ik ken vinden de vakantie heerlijk. Maar wij zien er tegenop. Erg he, dat ik dat gevoel heb.
Ik vraag me af of het zou helpen om een plan A en een plan B te maken voor de ochtend (en misschien ook een voor de avond) in de vakantie. Eventueel om je kind dat zelf te laten maken. OF werkt zoiets tegendraads bij deze kinderen?
Heeft iemand daar ervaring mee?

Karmijn

Mooi stuk. Dat laat ik mijn man misschien wel lezen. Hier lopen we inderdaad regelmatig tegen op. Man denkt heel vaak dat het onwil is. Natuurlijk is het ook wel eens onwil. Zoon is een tiener dus af en toe heeft hij ook gewoon geen zin of doet dingene expres niet. Daarentegen zie ik wel dat hij met sommige dingen gewoon veel moeite heeft. Man benadert zijn gedrag veel vaker negatief dan ik dat doe. Zijn vader is veel meer bezig met dat hij dit al zou moeten kunnen en met hoe dat moet gaan als hij straks volwassen is. Dus zeker soms onbegrip.

Zoon zelf heeft een redelijk inzicht in waardoor hij druk wordt en wat hij daar aan kan doen maar hij heeft minder inzicht in andere aspecten. Daarnaast heeft hij heel veel aversie tegen alles wat naar extra hulp neigt. Hij wil 'normaal' behandeld worden. Daarom is hij het in theorie altijd wel met zijn vader eens. In de praktijk echter botst de aanpak van mijn man veel meer met hem. Ik probeer hem omzichtig toch dat stukje extra begeleiding te bieden en dat werkt beter. Ik veer ook wat meer met hem mee en ga minder uit van de situatie zoals die behoort te zijn. Mijn man heeft een redelijk strak wereldbeeld en gaat heel erg uit van hoe dingen behoren te zijn. Hij heeft een beeld van wat jongens van die leeftijd moeten kunnen en hoe ze zich behoren te gedragen en daar behoor je aan te voldoen zeg maar.

In elk geval staan we hier niet echt op een lijn en dat is zeker niet goed. Ik vind jouw vergelijking met zwemmen erg treffend.

Weekend weg geweest

We zijn net terug van een weekend weggeweest en het was de eerste dag weer een soort theatershow van druk overprikkeld gedrag. Komt nog bij dat ik zelf ook altijd wat geagiteerd rondloop op zulke dagen (heb dan het gevoel dat ik degene ben die de hele huishouding moet runnen, dan ga ik bv. broodjes kopen voor het ontbijt, kom terug en dan is niet eens de tafel gedekt of koffie gezet :-p).
Misschien moet ik dus een deel van de oplossing in mezelf zoeken, zorgen dat ik zelf niet meer zo geërgerd raak. En dan de eerste dagen nul verwachtingen hebben van mijn gezelschap. Dat is wel lastig voor mij, ik heb een soort goed geoliede machine lopen en kan het maar moeilijk verdragen als iemand daar aan morrelt. Ik merk ook dat mijn man niet echt meewerkt, gisteren had hij de kinderen de hele dag in zijn eentje en het lukt hem niet om zodanig coachend bezig te zijn dat de basale activiteiten door onze zoon worden uitgevoerd. Zoals het leeghalen van zijn reistas, het oefenen voor een concert etc. "Ja, ik had al 7 keer gezegd dat hij dat nog moest doen", maar dat is dus niet voldoende om de activiteit ook te laten uitvoeren.
Binnenkort heb ik weer ouderbegeleiding (in mijn eentje), zal dit eens bespreken. "Hoe wordt mijn man een coachende ouder, ook in vakantietijd" of zoiets, en "hoe beheers ik mijn eigen ergernissen". 't Is niet dat mijn man niet wil meewerken, maar hij ziet het gewoon (nog) niet, dat hele verhaal van die vaardigheden en stapje voor stapje begeleiden. De verwachtingen zijn te hoog en dat leidt aan alle kanten tot teleurstelling. Het weekendje weg was dus weer een wijze les voor mezelf. We hebben het trouwens toch nog wel naar onze zin gehad in het zwembad en bij de visvijvers hoor!