Voel me soms zo schuldig [dan maar liever geen etiketje?]

Gezocht

Ik heb bijvoorbeeld gekeken de website van de Marnixacademie, een pabo in Utrecht. Zien jullie waar in dit lesprogramma het 'zorgenkind' aan bod komt? Ik niet.
http://www.hsmarnix.nl/opleiding/vakken2.htm#gezondheidskunde
En ik, toen zoon een kleuter was, maar denken dat hij vast geen adhd zou hebben. De juffen vonden hem immers niet opvallen en zij hadden toch meer verstand van de ontwikkeling en psychologie van kinderen dan ik.....

Er zullen gelukkig altijd geinteresseerde en gemotiveerde leerkrachten zijn, die er voor zorgen dat ze zelf aan de benodigde kennis komen. Maar dit is niet vanzelfsprekend en dat vind ik verkeerd en, met oog op de ontwikkelingen van Passend Onderwijs, ronduit onverantwoord.
Bij ons op school merk ik dat er veel pabo-stagiaires lopen die via vmbo, mbo-klassenassistent, pabo zijn gaan doen. Sommigen kunnen nauwelijks spellen! Dan is een leerkracht zo druk bezig met het hoofd boven water houden en kinderen al die moeilijke stof, die ze zelf nauwelijks beheerst, bij te brengen. Moeilijk hoor, staartdelingen! Een voor zorgenkinderen noodzakelijke, pragmatische basishouding van duidelijkheid, voorspelbaarheid, organisatie en eerlijkheid, kunnen ze eenvoudigweg niet opbrengen. Geen wonder dat ze bij elk onbegrepen gedrag, gelijk gaan roepen om een diagnose en 'handvatten'.
Mijn tip: Maak de pabo moeilijker. Zodat er meer intelligente studenten naar toe gaan. Het zou mooi zijn als onderwijzers zich zouden professionaliseren.

Verder zoeken

Hoi Pippin, Ik zie het er ook niet bij staan. Ik heb nu min. van onderwijs gemaild met de vraag of er vanuit de overheid gestuurd wordt (in algemene zin) in de kennis die bij de Pabo's onderwezen wordt.. Ik kreeg een reactie dat ze wat meer tijd hadden om uit te zoeken hoe het zit. Overigens die zelfde vraag doorgestuurd naar de HVA.

Als er een lacune is, en dat geloof ik graag, dan hoor ik als betrokken moeder te weten waar dat 'm in zit. Althans dat recht heb ik. Als ze die kennis dan niet zelf aanvullen, kan ik wellicht -zonder leerkracht het gevoel te geven huiswerk mee te krijgen-- hier en daar een aanvulling geven die voor mijn kind van grote waarde kan zijn.. in het kader van kleine moeite, groter plezier voor leerkracht en kind.

@pippin

Pippin schreef:
http://www.livesinthebalance.org/bill-rights-behaviorally-challenging-kids Vooral de laatste twee punten vind ik sterk.

Interessant.. in het kader van uitwisselen info.. vond ik de volgende audiobestand interessant. Het gaat over dit onderwerp in meta-zin.

http://www.cbc.ca/video/news/audioplayer.html?clipid=1456736319

Het is nogal lang, maar te verdelen in 3 stukken.. de mensen die er op staan/hebben gemaakt, houden er niet altijd even veel rekening mee dat dit ervaren wordt als radio.. (langzamer praten).. het is een opgenomen gesprek. Niettemin interessante inkijk op hun visie over (zelf) regulatie!

Judith!

Heel erg bedankt voor dit audiofragment. Ik vond het heel erg interessant. Ik vond vooral dat stukje over dat meisje dat niet kon luisteren in de klas, vanwege het geluid van de ventilator zo herkenbaar! Ga eens met die kinderen in gesprek. Vraag nu eerst eens waar ze toch zo'n last van hebben.
En wat ook zo'n herkenning gaf, was dat kinderen die moeite hebben met zelfregulatie, daar dan zoveel energie in moeten stoppen, dat de cognitieve functies in hun brein te kort komen. Het probleem van mijn zoon in een notedop. Ik zie hem nog zitten op zijn stoeltje in de kleuterklas. Heel braaf hoor, hij zat echt wel stil en gehoorzaamde de juf echt wel. Maar het lichaampje was een brok spanning en stress. Achteraf gezien helemaal niet zo gek dat hij later depressief is geworden, dat is toch niet op te brengen (maar ja, ik stond erbij en ik zag het wel, maar kwam ook niet tot ingrijpen).
Ik denk dat voor heel veel zorgenkinderen dat soort issues spelen. En ik vond het ook heel erg verhelderend dat de (voorlopige) conclusies over ass was, dat ook kinderen met autisme die wederkerigheid en empathie wel aan kunnen leren. Dat bevestigt de discussies die in deze rubriek hierover gevoerd zijn. (het lukt mij niet om een link te maken maar als je in het archief in zorgenkinderen met 'is autisme te genezen', kom je op de discussie die daarover gaat.
Het stemt hoopvol dat hierop onderzocht wordt, vind je niet? Volgens mij kunnen wij nog zoveel leren over hoe kinderen leren en hoe we kinderen met ontwikkelingsproblemen kunnen helpen ontwikkelen. De ouderwetse methodes van straffen, streng zijn, rigide zijn en negeren, mogen volgens mij nu wel echt als achterhaald achter onze kinderen gelaten worden. We moeten alleen nog even wat hardnekkige omstanders overtuigen ))

Alleen nog maar overtuigen .. (poeh!)

Pippin schreef:
"Ik vond vooral dat stukje over dat meisje dat niet kon luisteren in de klas, vanwege het geluid van de ventilator zo herkenbaar! Ga eens met die kinderen in gesprek. Vraag nu eerst eens waar ze toch zo'n last van hebben."
Dat is soms zo lastig joh.. daar moet je de woorden voor hebben om te beschrijven.. en daarbij.. als je zo'n zenuwstelsel hebt (dat zo reageert) en je weet niet beter.. hoe weet je dan dat dit niet gangbaar is en ook niet hoeft.. Daarom zijn wij doorgestuurd naar de sensorisch integratie therapeut.. die dat allemaal onderzocht heeft en een behandelplan heeft opgesteld. Dat heeft enorm geholpen met die over en ondergevoeligheden weg te krijgen.. ook die dingen als wederkerigheid etc.. allemaal komen allemaal bod tijdens de therapie. Dit is bekeken vanuit het psychologische oogpunt.. terwijl de peut veel praktischer is en dat wat jij zoal noemt om zet in practische dingen die het kind helpen en verder brengen. Ik wil het soms wel van de daken schreeuwen: blijf niet steeds zoeken.. dit is wellicht een groot deel van het antwoord..! maarja.. zo werkt het niet.

Daarom was het voor mij zo'n herkenning.. onze ervaring met peut en de praktijk, in woorden gevat door een psycholoog.

Judith

Ik bedoel met vragen, eigenlijk, vraag het jezelf eens af. Maar soms zeggen kinderen echt gewoon wat ze nodig hebben, maar luistert er niemand naar ze. Wij denken het toch vaak allemaal beter te weten.
Onze zoon riep altijd: 'Ik haat school!' 'Laat me met rust!' en 'Jullie begrijpen er niets van!' Die drie zinnen waren schokkend waar.
Vooral die laatste, dat was nog een hele kluif, maar we zijn al een heel eind op weg.

Eens en

Ik ben het met je eens maar ik vind ook dat er niet goed gekeken wordt naar kinderen.. sinds ik dat ene boek van Kranowitz las, kon ik het zien gebeuren bij mijn kinderen. Men is teweinig onderlegd om het te kunnen herkennen.. ook huisartsen niet..