Verslaving / Verwaarlozing

Eens met bovenstaande, maar...

Ik ben het ermee eens dat het de taak van de moeder is om hem op te voeden, en dat jij je zou moeten beperken tot het benoemen van die dingen waar jij last van hebt. Dat zijn kamer er smerig uit ziet en ook zo ruikt hoeft niet jouw probleem te zijn, je blijft er gewoon weg. Idem met douchen: schuif een stukje op als hij stinkt en vertrouw erop dat zijn vrienden hem hier wel een keer op wijzen. Rotzooi in de gemeenschappelijke ruimtes moet hij gewoon opruimen, want daar heb je last van.

Ik vind wel dat zijn gedrag op zich nog wat vragen behoeft. Gaat hij altijd naar school of spijbelt hij? Hoe zijn zijn cijfers? Doet hij nog aan sport? Heeft hij contacten buiten het gamen om? Heeft hij enig plan wat hij na zijn school (die moet toch bijna afgerond zijn) gaat doen? Hoe reageert hij als hij moet stoppen met gamen? Eet hij nog wel? Komt hij ooit buiten? Doet hij iets met vrienden? Eten jullie geen enkele maaltijd gezamenlijk?
Je kunt bij wijze van spreken dag-in-dag-uit gamen en het hoeft nog geen verslaving te zijn. Maar het kan wel en ik vind dit gedrag ook wel zorgelijk. Je kunt het er nog eens op een rustig moment met je vrouw over hebben, en aangeven dat je je zorgen maakt over je stiefzoon. Als het alleen maar gaat over de last die je zelf hebt van zijn gedrag vrees ik dat je weinig gaat bereiken, want het is wel haar kind. Maar ik kan me eerlijk gezegd niet voorstellen dat ze dit zelf normaal gedrag vindt. Ik heb zelf een zoon net als Jasmijn (alleen heeft de mijne een vorm van autisme) die graag gamet of filmpjes kijkt over gamen, maar die is netjes op zichzelf en zijn kamer, eet gewoon met ons, vertoont zich regelmatig beneden, sport nog vier keer per week en onderneemt dingen met vrienden. Dat hij in de rest van de tijd graag gamet boeit me dan minder. Maar ik heb de indruk dat bij jouw stiefzoon de balans wel erg zoek is.

Boze stiefouder

Het klinkt voor mij niet erg gezond, en ik zou denken dat die jongen wel wat hulp nodig heeft, en bemoeizorg.
Jouw vrouw kan wel vinden dat jij je daar niet mee hebt te bemoeien maar dan moet zij haar taak als moeder oppakken en er iets aan gaan doen. Als ze daar geen zin in heeft dan moet ze ook niet zeuren als een ander dat doet.
Waarom ruimt zij zijn kamer niet op dan? En waarom zorgt zij niet dat hij schoon beddegoed, schone kleding heeft, fatsoenlijk eet en zich wast? Of je pakt het aan met regels die je handhaaft, of je regelt het voor je kind als hij dat niet zelf kan of je niet zo streng wilt zijn.
Maar een kind zo laten afzakken zonder in te grijpen is bijna rijp voor een Veilig Thuis melding.
En dat lijkt me zonde want met een stevige aanpak en eensgezindheid tussen de ouders kom je ook al een heel eind. Maar ja, dat was nu net het probleem.
Wij ruimen ook wel eens een puberkamer op (uit...) als er eentje een paar dagen weg is. Niet het leukste werk, maar dan is er toch wat dankbaarheid en een frisse start en daarna kan het kind het hopelijk weer zelf bijhouden (met wat nudging hier en daar). Zo niet, dan doen we het nog wel een keer. Gewoon hoofdschuddend toe zitten kijken hoe een kind vervuilt en het boven het hoofd groeit, nee.
Trouwens, als het om een familielid gaat doen we dat ook. Niet iedereen redt het altijd helemaal zelf, en soms is een situatie gewoon wat te ver uit de hand gelopen, en dan steek je een handje toe.
Maar het staat en valt bij je vrouw want het is haar kind. Begin daar eens, zou ik denken.
Al ben ik het niet helemaal eens met het "houd je erbuiten" adagium, want je trouwt tenslotte in lief en leed, en daar hoort zorg voor de aanwezige huisdieren en kinderen ook bij.
Als je botweg de jongen uit zijn hol verjaagt, de frisse lucht in, zijn kamer opruimt en zijn kleren in de was gooit, is ze je misschien achteraf ook wel dankbaar. Want zo te lezen ziet zij er ook geen gat meer in, en dan is het voor haar makkelijker om boos tegen jou te worden dan toe te geven dat ze er hulp bij nodig heeft. Wat de jongen in kwestie doet is gewoon "er niet zijn" en dat duidt er op dat hij in ieder geval niet blij wordt van deze situatie.

Dat lees ik nou nooit eens over samengestelde gezinnen, dat de biologische ouders misschien ook wat minder snel op hun teentjes getrapt zouden moeten zijn als de stiefouders ergens iets van zeggen, en de aangeboden hulp gewoon eens aanvaarden ipv weg te blazen.
Het gaat altijd alleen maar over de boze nieuwkomer die zich vooral nergens mee moet bemoeien en het maar moet doen met de ruimte die hem of haar gegund wordt. Terwijl je toch bewust kiest voor een nieuwe partner omdat hij of zij zo veel leuker is dan de vorige, waarom dan niet de kans geven om je ook te helpen bij het opvoeden?