Verlofdagen [vanwege alle gesprekken, onderzoeken enz.]

Minder contracturen

Wij hebben deze situatie een aantal jaren gehad. We hebben toen allebei onze contracturen verminderd, salaris ingeleverd dus. Op die manier zorgden we voor extra snipperdagen. In ons geval ging het niet eens om alle gesprekken, maar het grote aantal keren dat we in spoed van onze werk wegmoesten vanwege explosies van ons kind.

Vorig jaar ging het eindelijk zo goed, dat we weer terug konden naar onze gewone uren. En nu hebben we allebei nog een stuwmeer aan snipperdagen omdat het nu (4 jaar na de start van alle onderzoeken etc) niet meer nodig is.

Het gaf mij overigens enorme rust te weten dat we in elk geval verlofdagen genoeg hadden.

Dag vrij

In de tijd van het grootste beslag werkte ik vier dagen en deed de onderzoeken en gesprekken zoveel mogelijk op mijn vrije dag. Ik maakte afspraken in mijn lunchtijd en werkte dan nog langer door, of ik maakte afspraken voor schooltijd waarna ik naar mijn werk vertrok. Ik onderhandelde over telefonisch overleg, of nam vrije uren op die ik op mijn vrije dag weer inhaalde. Ik vroeg ook om hulpverleners die beschikbaar waren op mijn vrije dag. Zonodig ging een ander familielid mee waar de kinderen veel contact mee hadden.
Niet dat dat altijd in goede aarde viel hoor.
Het is voor een kind ook niet goed om te hooi en te gras uit school gehaald te worden.

Minder werken

Ik werk minimaal. Zes maanden per jaar is er vijf dagen per week iemand thuis en neemt mijn man op mijn werkdagen vakantieuren op om de kinderen uit school te halen. De andere zes maanden zijn man en ik niet (nooit) gezamelijk vrij. Hierdoor is er altijd iemand thuis en hebben we geen externe opvang nodig. Best zwaar, want de ouder die er op dat moment is doet het wel in zijn eentje. We hebben erg moeten inleveren qua inkomen.
Maar weet je, die rust dat je weet dat er altijd een ouder is voor je kind is onbetaalbaar.
Rosa van der Zanden

Ook minder werken

Hier viel het heel erg tegen toen onze kinderen rond de diagnose zaten. Niet alleen het tijdsbeslag, maar ook het eeuwige gedenk, piekeren wil ik het niet noemen, en geregel. Alles hing met alles samen. We wisten niet waar we aan toe waren.

Mijn baan was toen heel onflexibel, dus ja, net als Rosa zijn wij minder gaan werken. En dat merken we echt, zeker nu alles duurder wordt.

Flexibele werkgever

Ik heb een meer dan flexibele werkgever en kan weg wanneer het moet. Toen we nog in de molen zaten, heeft mijn werkgever aangegeven dat ik ook weg mocht gaan als ik even tijd voor mezelf nodig zou hebben omdat er nogal veel op je bord komt in dit soort periodes. Ik probeer natuurlijk zoveel mogelijk dit soort afspraken op mijn vrije dagen in te plannen en als dat niet lukt, compenseer ik door deze uren in te halen. Dit soort uren vallen hier wel onder "zorguren", maar die zijn natuurlijk niet onbeperkt.

Zo dus

Dank jullie wel. Eigenlijk hoopte ik natuurlijk op een zeer onbekende wettelijke regeling waarmee ik mijn verloftekort zou kunnen aanzuiveren Maar dit is tenminste duidelijk. Ik zal dit binnenkort met mijn leidinggevende bespreken, ik denk dat hij er wel mee akkoord gaat.

Schildpad: "Hier viel het heel erg tegen toen onze kinderen rond de diagnose zaten. Niet alleen het tijdsbeslag, maar ook het eeuwige gedenk, piekeren wil ik het niet noemen, en geregel. Alles hing met alles samen. We wisten niet waar we aan toe waren. "

Ja, ik vind het ook een ontzettend moeilijke tijd, niet te vergelijken met dingen die ik al in mijn leven heb meegemaakt. Het is emotioneel behoorlijk belastend, we moeten zoveel regelen, staan opeens voor allerlei problemen die opgelost moeten worden, mailtjes naar en telefoontjes met allerlei mensen en instanties. We weten nog niet goed wat we anderen moeten vertellen (vandaag met schoolreisje zag ik de blikken van de andere moeders bij het weglopen en gillen van mijn kind, ik wist niet wat ik moest zeggen, of ik wat moest zeggen). Door alle problemen en spanning hebben mijn man en ik nu ook vaker ruzie. Nou ja, ik hoop dat het na nu alleen maar beter wordt (mocht dat niet zo zijn, dan wil ik het niet horen!)

Stressvol

Wss het hier zeker. Misschien kun je eens wat surfen in het archief van Ouders Online want als ik me niet vergis komt dat ook wel aan de orde.
Door de zorgen die mijn kinderen vragen is mijn leven ingrijpend veranderd. In het begin wilde ik het iedereen uitleggen. Ik doe nog weleens een poging maar als de standpunten zich dreigen te verharden dan haak ik af, dan maar niet. Ik heb er inmiddels wel veel meer tekst bij en daardoor heb ik toch een aantal mensen over de streep kunnen krijgen. Wat mij geholpen heeft is kennis over autisme, niet alleen van boeken en websites, en van de trainingen, maar ook van volwassenen met autisme zelf, die ervaringen zijn goud waard gebleken. En verder heb ik veel aan stressreductie gedaan op alle mogelijke manieren. Stoicijnen lezen, bidden, avondje lachen met vriendinnen, incidenteel valium, delen van mijn ervaringen met andere ouders/half woord genoeg is heerlijk. En het leren accepteren zoals het komt, niet alles kan altijd direct opgelost worden, je neemt de benodigde tijd ervoor. Maar bij ons heeft het ook een groot onbegrip gebracht in de familie en bij vrienden, langzaam wordt dat nu wat minder maar helemaal over zal het niet meer gaan. Daarvoor ben ik zelf ook teveel veranderd denk ik. Niet meer zo argeloos tegenover mensen, veel kritischer met wie ik omga en aan wie ik mijn tijd besteed.

Verlof kopen

Bij ons kun je extra verlof kopen, misschien bij jou ook? Heb je je CAO al uitgespit?

Shosha

1. Het wordt weer beter. Natuurlijk wordt het weer beter! Het blijft niet zoals het nu is.
en
2. Over de zwaarte. Regelmatig wilde ik een stapje opzij of achteruit doen om "de moeder" het woord te laten doen... tot ik me realiseerde dat ík nu de moeder was. Een raar gevoel. Dat gaat echt veranderen hoor, is mijn ervaring, als dit langer loopt dan maak je je die rol eigen. De rol van moeder met een speciaal kind.

En pas op

En let op: wees voorzichtig met het verminderen van je contracturen. Je kunt ze er meestal niet "zomaar" meer bij krijgen als je weer meer lucht krijgt. Misschien kun je het nu beter op een andere manier proberen op te lossen. Die vakantie van 2 weken: kan dat niet 1 week worden? Móet je iedere keer een hele dag vrijnemen? Kan iemand anders bij noodgevallen je kind opvangen? Is er iemand die daar vertrouwd genoeg voor is?

Wel zorgverlof

Ik heb er nog geen gebruik van hoeven maken omdat ik mijn werkagenda meestal wel makkelijk om de afspraken heen kan plooien, maar ik weet zeker dat bij ons hier wel zorgverlof voor verleend wordt. Dit is toch wel effe anders dan een keertje naar de tandarts of de kno-arts.

Kun je (al dan niet via de OR) de discussie niet nog een keertje aanzwengelen.

Wat ik overigens meestal doe is de afspraken plannen op niet-werkdagen. En als dat niet kan gedeeltelijk thuiswerken of anderszins compenseren. In ieder geval geen hele dagen vrij voor nemen. Behalve als ik toch al zin had in een vrije dag. Maar mijn werk leent zich daar ook makkelijk voor. En dat zal denk ik niet voor iedereen opgaan.

Reacties

Over de verlofdagen: ik kan per uur opnemen en heb tot dusver alleen maar de uren opgenomen die ik daadwerkelijk nodig had. We plannen zoveel mogelijk op woensdag of vrijdag, omdat dan één van ons toch al vrij is, maar al die vrouwelijke orthopedagogen, psychologen, logopedisten etc. werken ook niet op wo en vr :-/.

Helaas helaas helaas hebben we geen achtervang. Ziekte van de kinderen, eerder ophalen etc. moeten we ook allemaal zelf opvangen.

De opmerking van Quin is wel een goeie. Ook onze organisatie moet flink bezuinigen. Misschien moet ik om te beginnen maar eens kijken of ik wat kan regelen met ouderschapsverlof, dat kan ik voor de periode van een jaar doen (en dan krijg ik ook nog een beetje geld terug via de fiscus).

AnneJ, ik heb inderdaad al wat in deze rubriek gezocht op "na de diagnose". Fijn om te lezen dat andere mensen min of meer door hetzelfde heen gaan en ook de reacties van ouders die verder zijn in dit proces.
Uitleggen hebben we nog niet veel gedaan, ten eerste omdat we het eerst allemaal een beetje moeten laten bezinken, maar ook omdat er nu nog geen echte diagnose is. Een complexe ontwikkelingsstoornis, maar het zou ASS of PDD-NOS en/of dyspraxie kunnen zijn. Dit is lastig uit te leggen aan mensen die niets van dit soort dingen weten. Ondertussen is het gedrag van ons zoontje dermate anders dat we niet lang door kunnen gaan met niets zeggen.
Stressreductie is inderdaad pure noodzaak. Ons kind kan niet uit logeren of door iemand anders naar bed gebracht worden, dus avondjes uit zijn kort en spaarzaam. We proberen af en toe overdag even met zijn tweeën iets te gaan doen. En ik ga af en toe een half uur zitten om gericht te piekeren (zorgen opschrijven), dat helpt me ook. Overspannen worden zou nu wel heel slecht uitkomen.

Schildpad, wat een goeie punten heb jij, 1. en 2. Bedankt.

Rosase, het verbaasde me echt dat hier geen regeling voor is. Er vallen geloof ik zo'n 40.000 mensen onder deze CAO en bij mijn werkgever werken 7000 mensen en bij bepaalde beroepen in de organisatie is het erg moeilijk om vacatures op te vullen en mensen binnen te houden.

Dank jullie wel voor het meedenken en de reacties. Ik ben zo blij dat ik hier mensen vind die hun ervaringen willen delen.

Nog een tip

'e plannen zoveel mogelijk op woensdag of vrijdag, omdat dan één van ons toch al vrij is, maar al die vrouwelijke orthopedagogen, psychologen, logopedisten etc. werken ook niet op wo en vr :-/.' Kun je, of kunnen jullie zelf niet je werkdagen veranderen? Als je op maandag, dinsdag en donderdag vrij kunt zijn heb je grotere kans dal al die andere vrouwen wel werken. Scheelt een hoop stress en geregel.

Tsjor

Flexibel?

Geen idee hoe flexibel jullie werkgevers zijn, maar ik ruil ook vaak mijn werkdagen in de weken dat dit soort afspraken gepland zijn. Hoef ik dus geen vrij te vragen en is op mijn werk geen probleem.

Tsjor en gonniegans en verder

Dat zou wel een idee zijn (dagen wisselen), maar ik ben bang dat de opbrengst beperkt zou zijn. Vanwege wachtlijsten voor alles is wachten tot iets op bijv. dinsdag kan geen optie en alle afspraken vonden tot dusver even vaak op ma, di en do plaats.

Gonniegans, mijn werkgever is gelukkig best flexibel, maar ik snap eigenlijk niet hoe je dat dan doet met werkdagen ruilen. Als ik op woensdag werk ipv dinsdag omdat er op dinsdag een onderzoek is, heb ik toch op woensdag een opvangprobleem?

Misschien goed om te vermelden dat er ook nog een jonger kind is dat drie dagen naar het kdv gaat. Werken onder schooltijd op wo of vr is dus geen optie. Momenteel is het zo dat we als we niet werken druk zijn met kinderen en regeldingen of uitgeteld zijn. Er zit dezer dagen erg weinig rek in onze tijd/energie.

Ik heb HR wat vragen gesteld over ouderschapsverlof, ik denk dat ik met 2 uur per week al enorm veel opschiet.

Shosha

Ik weet dat het veel overhoop haalt, maar wo en vr zijn nu juist de makkelijke dagen om heen te wisselen op het kdv. Dat deden wij dus ook (nogal groot leeftijdsverschil) met ons NADH-kind. En dan bedoel ik incidenteel, bij afspraken voor de oudsten.

Tijdelijke urenwijziging

Als je werkgever flexibel is, dan kun je vermoedelijk ook wel een tijdelijke urenwijziging regelen. Ik wist dat ik met een permanente urenvermindering mijn recht op terugkeer naar meer uren verspeelde. Mijn man en ik hebben daarom allebei tijdelijk (voor 1 jaar) een zogenaamde extra tranche ADV aangevraagd. Dat betekende 2 uur per week extra. Dat leverde dus over een jaar gerekend opeens 12 dagen extra op.

Ik herinner me nog dat me dit gewoon opluchtte. Alsof mijn urenportemonnaie opeens gevuld was. Dat jaar ging ook alles op. Want behalve alle uren die je nodig hebt, heb je soms ook uren nodig om jezelf weer bij te tanken. Of ook om een keer leuke, positieve tijd met je kind door te brengen. Ik heb in die tijd verschillende keren vrijgenomen om leuke dingen met zoon alleen te gaan doen. Dus dochter op school/BSO, en met zoon exclusieve tijd doorbrengen. Dat is namelijk een van de risico's als je een kind met stoornis hebt. Dat je alleen nog maar tijd investeert in de problemen, omdat je geen tijd meer over hebt voor leuke dingen.

Inmiddels zijn die uren niet meer nodig en heb ik zelfs uren over.

Dus over jouw vraag: wordt het beter? Ja, het wordt beter. Ik kan me nu (4 jaar later) bijna niet meer voorstellen hoe dramatisch het ooit was. Het leven is nu gewoon relaxed. Zijn Asperger is er nog steeds, maar hij en wij kunnen er nu mee omgaan.

Dit Pinksterweekend was behoorlijk gevuld met veel sociale activiteiten. Ik merkte aan zoon dat zijn sociale emmer overliep. Dus ik heb hem gisteren een baaldagje van school gegeven. Ziekgemeld. Hij heeft me er bijna elk uur voor bedankt: zo'n opluchting was dat voor hem. Vandaag ging hij ook weer met plezier naar school.

Ik herken ook je gevoel van de omstanders. Ik ben nu -eindelijk- zo ver dat die omstanders me niet meer interesseren. Heel erg lang dacht ik dat al die andere moeders gewoon veel beter konden opvoeden dan ik. Dat ik gewoon een slechte opvoeder/moeder was. Gelukkig ben ik wel zo eigenwijs gebleven om mijn eigen keuze te volgen, want dat was achteraf toch de beste keuze voor mijn kind.

Schildpad

Ja, dat was hier ook, maar sinds januari heeft het kdv te maken met leegloop en nu staat er op wo en vr nog maar één leidster op elke groep en is er nooit meer mogelijkheid om jongste een extra dagje te brengen. Heel jammer. Jongste vindt het prima op de creche, dus het zou echt een uitkomst zijn als we haar af en toe een extra dagje zouden kunnen brengen.

Nickelo

Ja, die twee uur per week extra zie ik wel zitten, ik geloof dat dat veel oplevert. Ook tijd voor mijn man en mij samen, want ook dat is geen overbodige luxe. En wat extra tijd om aan de kinderen individueel te besteden. Positieve aandacht voor onze zoon, maar voor zijn zussen is wat exclusieve aandacht ook wel goed. Ze zijn allebei dol op hun broer, maar alle extra aandacht die hij vraagt gaat ook wel ten koste van hen.

Wat fijn om je positieve bericht te lezen. Hoe oud is jouw zoon nu?

En ik snap zo goed dat je dacht dat andere moeders beter konden opvoeden. Ik ben nu extra blij dat mijn oudste kind het zo goed doet, want al is dat grotendeels mazzel, als ik zo'n slechte opvoeder was als mensen denken als ze mijn zoon zien, dan had het met oudste nooit zo goed kunnen gaan.

Shosha

Dat uitleggen aan anderen... ach, laat dat van je afglijden. Diagnose of niet, je kind is je kind. Inclusief alle eigenaardigheden. Hier een zoon van tien, en wij vertellen andere ouders nooit over zijn diagnose. Het verandert namelijk niets. De enige toelichting die ik wel eens geef is dat onze jongste zoon 'een wat complex jongetje is met een wat afwijkende gebruiksaanwijzing'. Daar heeft de omgeving het maar mee te doen. Er wordt vast over hem gepraat, en daarmee ook over ons. Maar weet je, ik kan mij er echt niet druk om maken.
Ik zeg er wel bij dat onze zoon geen heel 'zwaar geval' is. Op veel momenten komt hij gewoon heel gewoon over

Shosha

Hier geleerd:
Zij die oordelen, weten niet. Zij die weten, oordelen niet.

Dat is mijn mantra, als ik veroordelende opmerkingen hoor van omstanders. En het werkt ook als er in de media weer eens onzin wordt beweerd over adhd en dergelijke.

Middelbare school

Mijn zoon is 14, is inmiddels de 1.90 m voorbij en gaat straks naar 4 VWO.

Wij kregen de diagnose pas in groep 8, maar dat kwam omdat ik toen pas bereid was naar de psychiater te gaan. Vanaf zijn geboorte zijn we bezig geweest met extra hulp en begeleiding. Op zijn 5e zaten we bij de eerste psycholoog..... Schoolwisseling, kanjertrainingen, diverse testen, integratieve kinderpsycholoog, dramatherapeut, schoolbegeleidingdienst.....pas toen ik in verband met het rugzakje de historie op ging schrijven, barstte ik in huilen uit bij de waslijst van 7 jaar schoolhistorie. Het zo onder elkaar zetten, had ik nog nooit gedaan.

Ik wilde nooit naar de psychiater omdat ik vreesde voor het medicijnbeleid. Helaas had ik daar gelijk in, want ik heb moeten praten als brugman om niet aan de ritalin of risperdal gezet te worden.

Maar sinds een kleine twee jaar gaat het dus goed en steeds beter. Volgend schooljaar verandert hij van schoolafdeling vanwege zijn profielkeuze. Dat betekent dus allemaal nieuwe leerlingen en nieuwe leraren. Ik bereid me erop voor dat dit weer tijd en aandacht gaat kosten, maar het fijne is dat hij inmiddels zo ontzettend veel zelfinzicht heeft, dat we het samen kunnen doen.

Hij is trouwens onze oudste, dus ik moest nog jaren wachten voor ik via de jongste kon bewijzen dat ik wel kon opvoeden. Terwijl ik nu zie dat mijn opvoedkwaliteiten juist het beste bewezen worden door de geweldige knul die ik hier heb rondlopen.

Want dat is eigenlijk wel het alle belangrijkste: kunnen blijven zien hoe geweldig je kind is. Ik herinner me een gesprek bij Jeugdzorg waar ik eerst moest vertellen over alle problemen. Per slot van rekening was ik daarvoor bij Jeugdzorg. Toen vroeg die mevrouw me of ik ook positieve dingen over hem kon vertellen. Dus ik barstte los over zijn humor, ironie, leuke gesprekken, zijn geknuffel, zijn filosofische levensvragen, zijn oneindige nieuwsgierigheid, zijn experimenten.. Die vrouw zei toen tegen me dat ze zelden meemaakte dat cliënten ook nog zo positief konden praten over hun kind.
Als ik je 1 tip kan geven: schrijf alle leuke voorvallen met je kind op. Dat is een steunpunt voor de momenten dat het moeilijk is.

Mantra van karmijn

De opmerking van Karmijn kun je op twee manieren lezen.
Je kunt erin lezen dat je dus aan iedereen alles moet uitleggen (want dan 'weten' zij ook').
Maar volgens mij bedoelt Karmijn er juist wat anders mee, namelijk: uitleggen heeft geen zin aan mensen die veroordelend zijn.
Of begrijp ik je verkeerd Karmijn?

Ja alcedo

Op je laatste manier heb ik hem bedoeld.
Mensen die weten, zijn voor mij: mensen met een gezond verstand. Mensen met enige levenswijsheid. Want dat soort mensen oordeelt niet zo snel, omdat ze weten dat het leven soms weerbarstiger en moeilijker is, dan je zou denken.
Niet zozeer mensen die nu alle ins en outs van onze zoon weten. Ik begrijp zelf niet eens alle ins en outs.