Tips mbt dochter van 13...... Wij weten het even niet meer...
Hallo
Wij hebben 3 kinderen en het gaat hier om onze jongste dochter van nu 13 jaar oud.
Altijd al anders geweest dan haar grote broer en zus, maar dat vonden wij eerder leuk. De oudste twee zijn wat rustiger en serieuzer, zij is een echte spring in het veld, uitgelaten, chaotisch type... Altijd heel sociaal en lief... Aan haar chaotische hebben we ons vaak geergerd, maar er ook vaak om gelachen. De hele basisschoolperiode was het allemaal goed te hanteren en viel het allemaal ook best mee. Nu inmiddels niet meer zo...
Ze zit nu in de tweede van de middelbare school en is vorig jaar afgestroomd naar vmbo/tl. De brugklas vond ze leuk, maar ze leek qua stof vast te lopen, verder had ze het goed naar haar zin. Sinds deze zomer is het compleet foute boel. Een lager niveau, een obessieve vriendschap met een ander heel druk meisje en alles lijkt compleet in de soep te lopen. School is ondanks het lagere niveau een ramp. De cijfers zijn dramatisch, maar ook allerlei zaken er omheen als huiswerk, op tijd naar school gaan, tas compleet hebben etc.... gaan continu fout. Meerdere waarschuwingen gehad, zelfs al een gesprek met een leerplichtambtenaar vanwege het vele te laat komen. Ze moet heel hard aan de bak als ze dit niveau wil houden, anders stroomt ze nog eens een keertje af.
Bijna iedereen vraagt of ze adhd heeft (docenten, mentor etc...) en wij hebben nu besloten hulp in te roepen. Ze heeft een intake gehad bij het jeugd GGZ en begin volgend jaar wordt ze uitgebreid getest om te kijken of er daadwerkelijk iets met haar aan de hand is.
Ondertussen is er maar 1 vriendin in beeld en het is bijna eng aan het worden hoe close die twee zijn, maar elkaar tevens versterken in alle chaos. We betrappen haar ook steeds meer op allerlei leugens wanneer ze te laat komt (er was een ongeluk gebeurd, fietssleutel zoek en de gekste smoezen). Ondertussen weten we eigenlijk niet meer wat wat is. Het gewone puberen of zit er meer achter ? Wij worden stapeldol van alle smoezen en andere zaken die fout gaan.
Het lijkt haar weinig te doen als we boos worden en straf geven. Ze zal er geen traan om laten en sorry krijgt ze niet over de lippen.
We weten eigenlijk niet meer hoe we tot haar door kunnen dringen en wat de beste aanpak of straf is. Ellenlange verhalen van onze kanten en boze buien lijken haar totaal niet te raken (ze toont dan geen enkele emotie als wij onze preek afsteken) en zegt ook heel emotieloos dat ze haar leven zal beteren. Vervolgens gaat het een dag later al weer compleet fout.
Man en ik zitten ook niet altijd op 1 lijn en alles met elkaar geeft het veel spanningen. Wie heeft even wat tips tot we daadwerkelijk weer naar het GGZ kunnen ? Want uiteraard gaan we dat daar ook aan de kaak stellen. Wij zijn ook bereid om te veranderen, maar we weten het even niet meer.
grt Anke
helpen?
En als je nou niet boos wordt of preken afsteekt enz. maar haar in plaats daarvan gewoon gaat helpen met alles wat haar duidelijk nog niet zelf lukt?
Dus: 's ochtends zorgen dat ze alles bij zich heeft (samen tas inpakken), zorgen dat ze op tijd de deur uit gaat, na school samen kijken wat het huiswerk is, controleren wat ze heeft gedaan, overhoren enz.
Het klinkt mij namelijk meer als onmacht dan als onwil in de oren.
Veel 'fouten' kun je misschien voor zijn als je haar veel meer helpt en begeleid.
wat heeft ze nodig?
Ik ben zelf zo'n chaoot en was vroeger thuis niet de enige. Ook man en kinderen hebben af en toe wat structuur van buitenaf nodig. Erg lastig af en toe, maar iedereen is echt van goede wil.
Als ik je goed begrijp, woont jullie dochter in een gezin waarin een geregeld bestaan voor iedereen een vanzelfsprekendheid is, behalve voor haar. Iedereen ruimt uit zichzelf zijn / haar spullen op, behalve zij. Iedereen weet hoe laat ze weg moeten om ergens op tijd te komen, behalve zij. Iedereen levert bieb-boeken netjes in, behalve zij. Iedereen heeft een vaste plek voor sleutels, ov-chipkaart... etc. Enerzijds heerlijk voor een chaoot, zo'n omgeving, maar het is niet fijn voor je zelfbeeld. Dat kan ik je vertellen. Dat is een dingetje voor in je achterhoofd.
Het kan ook verklaren waarom ze niet zo reageert op preken. Ze weet al wat ze niet goed heeft gedaan. Het lijkt erop dat je dochter meer dan eens goed te horen heeft gekregen hoe het niet moet... maar niet hoe ze ervoor kan zorgen dat ze aan al die verwachtingen kan voldoen. AD(H)D of niet, als je steeds dezelfde fouten maakt, hebben de consequenties van de fouten (gemopper, straf) te weinig effect (voor zover dit überhaupt zin heeft). Veel zinniger is het om heel goed te kijken naar het moment waarop de fout voorkomen had kunnen worden. Dat vraagt een rustig, niet bestraffend gesprek, waarin je samen terugblikt op een situatie.
Ik zou proberen te stoppen met tegen haar aanpraten en haar te laten praten. Wat vindt ze er zelf allemaal van? Wat vindt ze bij haar vriendin? Hoe komt het dat het op school zo moeizaam gaat? Welke wensen heeft ze voor zichzelf. Probeer haar te laten merken dat je haar liever wil steunen dan straffen.
Sterkte! Maw.
helpen
Je beschrijft mijn zoon die intussen wel al 14 is maar hetzelfde is als jouw dochter. Ik begrijp niet goed waarom je dochter niet hebt geholpen met alles waar ze zo'n moeite in heeft. Ze kan het overduidelijk niet alleen. Zoon kan dat ook niet en wordt nog met alles geholpen. Getest en evt medicijnen wil hij absoluut niet want ook wij denken aan add oid. Maar het gaat eigenlijk ook heel goed nu. We helpen zoon overal aan herinneren. *Tas pakt hij zelf in, wij controleren (vergeet altijd wel iets). *hij laat zijn wekker wel aflopen maar wij roepen hem 9 van de 10 keer toch uit bed. *huiswerk wordt begeleid, overhoren van toetsen en nakijken van maakwerk (is anders weer moeilijk te leren als er toetsen zijn). *werkstukken begeleiden.
In het kort gezegd, we hebben het er druk mee maar zoon is afgelopen jaar wel stukken rustiger, minder opstandig. Hij ziet dat het goed gaat. Cijfers zijn nu ook allemaal voldoende itt vorig jaar.
Ik voel met je mee, wij werden er ook horendol van. Nu is er weer rust in het gezin. Dat liegen heeft denk ik ook te maken met onmacht, dat zag ik bij zoon ook. Ze willen wel goed doen maar krijgen dat alleen niet voor elkaar. Hoe frustrerend moet dat zijn!
En nogmaals, ik voel echt met je mee! Wij hebben ook vaak genoeg met onze handen in het haar gezeten en dat was geen leuke tijd. Voor niemand niet uit het gezin, ook zijn broers niet. Ik werd toch vaak boos, ook onmacht en frustratie van mij en heb echt moeten leren tot 100 te tellen ipv tot 10 
. Je wint niets met straf, boos worden, geloof me.
Man en ik zeggen het vaak tegen elkaar, hoe fijn het nu weer is.
En dat erachteraan moeten blijven lopen, ik ga er vanuit dat hij het beetje bij beetje wel gaat leren. Dat merken we. In een langzamer tempo dan voorheen gedacht maar man en ik hebben geleerd geduldig te zijn.
anders
Gewoon stoppen met wat jullie doen en het anders gaan doen. Eens met voorgangers, helpen. Niet meer lachen om de chaos (tenzij ze lekker in haar vel zit en zelf erom kan lachen) en niet meer ergeren. Geen preken meer en al zeker geen ellenlange. (Hoe raak je de aansluiting kwijt? Precies zo)
Boos worden en straffen ook niet doen. Probeer met haar zelf te praten, niet tegen haar. Als ze al wil praten nu want vertrouwen moet weer opgebouwd worden.
Stop met het negatief benaderen van de vriendschap en ga die toejuigen. Zoek er de positieve kanten van, en zoek sowieso de positieve kanten van dochter, geef daar weer de ruimte in. Heb begrip voor feit dat afstromen wrs niet fijn is voor haar, zeker niet om redenen waar ze niets om kan doen. Wees heel voorzichtig met haar zelfbeeld, wrs is dat al beschadigd.
Ik zou dit alles ook met haar bespreken, niets van haar verwachten in gesprek maar juist aangeven dat jullie je best gaan doen te veranderen.
Reactie.....
Bedankt voor alle reacties tot dusver (dus ook van Tsjor die in de andere posting reageert, ging niet helemaal goed met het plaatsen...).
Ik vind jullie reacties een verademing, waarom ? Omdat ze allemaal zo'n positieve benadering hebben. Doet me goed !
Na een hele periode van preken, boosheid en mopperen zijn we deze aanpak in elk geval volledig zat. De sfeer in huis lijdt er ook onder en ook broer en zus gaven aan dat ze er last van hebben. Wij trouwens net zo..
We gaan proberen haar meer te helpen, te steunen, MET haar te praten en het vertrouwen zien terug te winnen (want idd. dat is nu even weg van beide kanten). Het zal zeker tijd en moeite kosten om elkaar weer terug te vinden..
Ik zie de aanpak nog niet helemaal voor me, maar wat ik al zeg; deze reacties zijn een hart onder de riem, dank jullie wel.. Wordt vervolgd.....
helpen
Het kan wat geduld vragen. Als een kind meer hulp nodig heeft en dat structureel niet krijgt maar zelfstandigheid verwacht wordt kan het voor haar wennen zijn om te geloven en te vertrouwen dat je haar nu wel gaat helpen en steunen. Blijf gewoon aanbieden en blijf kalm. Kan best dat ze je hulp in het begin afwijst uit angst voor boosheid en afhankelijkheid en dan weer boosheid.
Bespreek met haar wat je nu denkt. Dat je je realiseert dat je haar meer had moeten helpen dan je gedaan hebt en dat dat gaat veranderen.
loslaten
Dat klinkt heel positief!
Best kans dat er al een hele hoop van jullie afvalt. Dochter moet al zoveel vechten, en de laatste tijd ook nog tegen jullie. Kan veel lucht geven als dat wegvalt en ontspannen.
En ik denk dat je haar voor een deel moet loslaten. Het is haar leven en haar pad, je kunt niet meer doen dan steunen en helpen. Probeer de angst om haar voor haar af te schermen. Je kunt veel voor haar doen maar haar niet behoeden voor alles. (Ik snap en ken de angst maar het maakt alles ook voor kind nog veel zwaarder)
Anke
Wat fijn dat het je helpt. Ik hoop dat het jou, je dochter en de rest van het gezin goed doet om een andere koers te gaan varen. Ik heb nog wel een tip voor de concrete aanpak. Ik weet niet of jullie vakantie al is volgepland, maar probeer deze weken te zorgen voor ontspanning en investeer in gezelligheid. Focus op alles wat in jouw ogen plezierig gaat, wat je graag ziet.Zo van: "hè wat gezellig dat we met z'n allen thuis zijn." ofzo... Denk bij dingen die fout gaan niet: dat had niet mogen gebeuren, maar zoiets als: heee, dit loopt niet goed, wat zullen we er es aan doen? De boodschap naar je dochter moet zijn: fijn dat je er bent. Het is vakantie dus er hoeft niet veel. Fouten maken mag. En dat geldt trouwens ook voor jou en de rest van het gezin. Ik ga hier ook wel eens tekeer tegen mijn oudste als hij iets kwijt is. Maar dan zeg ik vervolgens zoiets als: "sorrie, dat was helemaal niet nodig en het helpt jou niets... maar ik vond het gewoon even HEEL irritant"
Ik zou ook wel even met je dochter praten om te vertellen dat je vindt dat je haar minder op de kop moet geven en meer moet helpen. Wat AnneJ ook zegt. Het zorgt ervoor dat ze je nieuwe manier van reageren snapt en beter kan vertrouwen.
Succes en hopelijk fijne dagen!
Maw.
niet te lang aan het woord zijn
eens met de eerdere reacties; met je dochter praten, haar vragen hoe ze over zaken denkt en eventueel geholpen wil worden. Maar denk erom dat je zelf niet te lang aan het woord bent! Lange monologen van ouders zijn niet interessant genoeg om te blijven volgen voor pubers, ook niet als je steunende dingen zegt.
Ik praat graag
en moet moet mezelf regelmatig afremmen; zodra ik denk dat ik te lang praat of de aandacht van mijn kind verslapt stop ik, ook al is mijn verhaal nog niet af. Echt veel beter is proberen hen te laten praten, goed te luisteren en vragen te stellen nav wat je puber vertelt.
Valt niet altijd mee... Je wilt zelf zo graag je waardevolle inzichten delen
Ippel
Wat een waarheid als een koe is dat. En wat een valkuil....
Ik leg het ook zo graag uit aan mijn kinderen.
Bedankt voor dit inzicht op de vroege morgen van Tweede Kerstdag!
Lang praten.
Dat is hier ook zinloos. Zoon begint dan verveelt te kijken en luistert niet meer. Ook ik preek minder en houd de tips kort. Wat hierbij ook helpt is dat hij het moment van praten uitkiest, we overleggen. Mijn goede raad spui ik graag wanneer ik er vol van ben, mijn puber vindt de timing meestal beroerd. We maken tegenwoordig even een afspraak als ik wat meer tijd van hem vraag.
Bijvoorbeeld begin van de avond, na het eten. Niet met de rest van het gezin erbij, ik hou er tot die tijd mijn mond over dicht en het blijft gezellig in huis, ook voor de overige gezinsleden.
elk kind met adhd is weer anders
En toch zijn er wel principes te geven die helpen. Overigens, ook voor kinderen die geen adhd-diagnose hebben.
Een ervan is structuur, structuur en structuur voor haar als houvast en voor jou om haar bij te houden en te steunen. Bijvoorbeeld: 's ochtends, op schooldagen, staat bij ons uitgeschreven op een papier, aan de muur, welke dingen moeten gebeuren (aankleden, ontbijten, bedopmaken, tas in pakken). Kleren leggen we de avond ervoor klaar en soms lukt het ook al om de tas in te pakken.
De volgorde ervan bepaalde ik eerst zelf maar gaande weg bleek elk kind er een eigen voorkeur op na te houden (de een wordt liever langzaam wakker tijdens het ontbijt om erna aan te kleden, de ander kleedt zich liever eerst aan). Prima, maar dan staat die voorkeur voorlopig ook vast. Ik help herinneren en vraag steeds, wat heb je gedaan, heb je het afgemaakt, controleer nog even of je het hebt afgemaakt, wat ga je nu doen, wat heb je daarvoor nodig, wat word je plan, als afsluiter, altijd, ga het nu dan maar doen. Begin klein en simpel: als het werkt, breidt dan uit.
Ik heb gemerkt dat gaande weg mijn taak meer die is van de piketpaaltjes uitzetten, waarbinnen ze meer automatismen krijgen en daarmee meer vrijheden krijgen om het zelf in te vullen en zelf te doen. Zo wordt de bemoeienis van buiten af minder nodig.
Ik kan me voorstellen dat zoiets voor huiswerk ook handig of eerder hard nodig is. Het gaat om helpen om te plannen, organiseren en daarmee tzt overzicht en inzicht krijgen (en rust). Het helpt als er een uitdaging is, aanmoediging. Een huiswerkklas kan ook helpen en ontlast jullie van een deel van de taak.
Dat geldt ook voor school. Als je dochter adhd blijkt te hebben, dan kan het zijn dat de adhd (het ten uitvoer brengen van een werkstuk ed) haar iq in de weg zit waardoor ze moest afstromen. Dit kan tot gevolg hebben dat ze geen uitdaging meer heeft vwb de huidige school, waardoor elke taak, die al zo lastig voor haar is (ongeacht wat het niveau van school zou zijn), ontdaan is het leuke eraan. Dan ervaar je huiswerk als een muur. Vooral als het niveau te laag is gezien je iq, (zie je wel, zelfs dat krijg ik niet voor elkaar). Afstromen is het antwoord niet, eerder opstromen (minder saai maakwerk, dus minder saai organiseren en dergelijke) met hulp en structuur van thuis en school. Nog verder afstromen, daar moet je echt voor waken, denk ik.
