tics

Kaatje

Zijn het alleen de tics, of heeft hij meer problemen?
Hier ook een kind met tics, maar meestal van vrij korte duur. Inmiddels weten we dat de tics bij hem ook steeds weer overgaan, dus we zijn er verder heel relaxed onder. Als hij een nieuwe tic heeft, dan bespreken het wel even met hem, maar laten het verder rusten. Dat lijkt hier de beste manier. We merken wel dat tics vaak een uiting zijn van stress, van spanning. Als hij goed in zijn vel zit, heeft hij er nauwelijks last van. Herken je dat bij jouw zoon ook?

Hier is het vrijwel over

Toen onze zoon die leeftijd had, was het ook heel 'erg'. De ene tic ging over in de andere, soms wat opvallender of wat meer aanwezig, soms even vrijwel afwezig. En idd met name als hij rustig op de bank zat.

Inmiddels is hij 14 en hij heeft al een behoorlijke tijd geen nadrukkelijk aanwezige tic meer.

Tics

Hoe is hij verder? Kan hij zich goed concentreren en focussen, is hij snel overprikkeld of niet? De meest voorkomende combinatie is die van tics met aandachtsproblemen en hyperactiviteit (ADHD). Ongeveer 70% van de mensen met een tic heeft ook last van lichamelijke onrust die voortkomt uit ADHD. Er kan ook sprake zijn van een ticstoornis. En als de tics langer bestaan dan een jaar, er meerdere bewegingstics zijn en er ook minstens 1 geluidstic is of is geweest, dan is er sprake van het Syndroom van Gilles de la Tourette.
http://www.steunpuntadhd.nl/is-het-adhd/niet-alleen-ad(h)d/bijkomende-stoornissen/

http://www.kenniscentrum-kjp.nl/ouders/Stoornissen-1/Tics-1/Inleiding-11

http://www.tourette.nl/over-tourette/wat-is-tourette

Mijn zoon van nu 13 heeft ADHD (gediagnosticeerd toen hij 8 was) en heeft altijd wel wat tics gehad. En nog steeds friemelt, frummelt, pulkt en wappert hij alhoewel beduidend minder dan eerst. Medicatie en cognitieve gedragstherapie kunnen heel goed helpen. Als ik jou was zou ik naar de huisarts gaan en een verwijzing vragen voor een specialist, dus een kinderpsycholoog, -psychiater of -neuroloog om het even goed uit te laten zoeken.

Nee het is niet zo dat ik nu meteen aan Tourette denk. Ik denk dat dit toch meer is als een tic alleen?? Mijn problem is alleen dat het ruiken aan zijn vingers alleen maar erger lijkt te worden. Het is natuurlijk geen eenvoudige tic maar een complexe tic en ik heb wel eens gelezen dat dat moeilijker is om daar vanaf te komen. Hebben jullie kinderen ook wel eens zo,n sort van een tic gehad? Is het een op een gegeven moment misschien ook iets van een gewoonte zoals nagelbijten. Ik zou willen dat ik me er niet zo druk om maakte maar het houd me op 1 of andere manier de hele dag bezig.

Hardnekkige tics.

Sommige tics zijn inderdaad heel hardnekkig. Ik wist nooit hoelang een nieuwe tic ging duren. Soms was ik zo gewend aan een tic dat ik verbaasd was als de tic er niet meer was. Al snel kwam er dan een nieuwe tic. De langste tic heeft toch wel bijna een jaar geduurd. De enige echte tic die ik soms nog signaleer is knakken met de vingers. Zoon is dan zenuwachtig of wat van slag.
Echt opvallende hardnekkige tics heb ik niet meer gezien sinds hij de basisschool af is. Eigenlijk ook weer vreemd, de overgang naar het vo vond hij best spannend en toch kreeg hij daar zijn zenuwen blijkbaar beter onder controle.

kaatje

Waarom ben je nog niet naar de ha geweest met een doorverwijzing? Je maakt je zorgen en met afwachten maak je het niet beter. Zoals ik al schreef hoeft het niets te betekenen hebben maar er kan ook wel sprake zijn van een ticstoornis of iets anders.

ook gehad

Zoon, destijds 8-9 jaar had dit ook in de zomervakantie. Op vakantoe geweest, daarna nog gelogeerd. Hij kwam met tics terug van de logeerpartij. De ene tic na de andere. Een paar maanden, toen ging het vanzelf over.
Ik heb geprobeerd er weinig aandacht aan te besteden. Het kwam even terug (mild) eind groep 8. Dan attendeede ik hem er soms op. Ging ook weer vanzelf over.
Zoon nu 15, gaat prima. Geen tics.

Of jij er wat mee moet weet ik niet. Wil je alleen maar laten weten dat het heel erg mee kan vallen en spanning gerlateerd kan zijn zonder allerlei ziektebeelden. Enigszins geruststellen misschien.

geen zorgen

Zoon heeft zelfs de diagnose Tourette, die kun je plakken bij terugkerende tics. Maar er wordt pas iets gedaan als je je zorgen maakt, of als kind veel last heeft. Hier dus nooit iets mee gedaan. Zelf heb ik overigens ook altijd last gehad van tics. Ze zijn vervelend, erg vermoeiend, maar er is weinig tegen te doen, medicatie is ook bwst zwaar. Het is vooral een acceptatie probleem, in die zin kun je als ouder veel betekenen.

Blij met herkenning

Ik ben blij met de herkenning en dat ik ook hoor dat het over kan gaan. Mijn zoontje heft zelf nergens last van. Hij doet het goed op school en heeft veel vriendjes en speelt lekker met iedereen mee. Het is ook meer mijn probleem van acceptatie. Je wilt geen stress zien bij je kind en ik denk dat ik me er daarom aan irriteer. Ik heb voor het moment besloten om het te laten rusten. Hij heeft op dit moment alleen de tic "aan zijn handen ruiken" en het zit hem niet in de weg. Heb ook gelezen dat het ook pas een stoornis is als hij er langer dan een jaar last van heeft en hij heeft het nu "pas" 2 maanden. Hopelijk denk ik op een dag opeens "he hij doet het niet meer" Bedankt in ieder geval voor jullie medeleven.

acceptatie dus

Snap wel dat je hoopt dat het over gaat (hoop voor dochter ook dat haar eczeem over gaat) maar hee, het zijn maar tics. Hier makkelijker dus de acceptatie denk ik omdat ik ze zelf al had.
Waar ik als kind moeite mee had was het moeilijk doen van mijn ouders hier rondom.

Snap ik

JA ik merk ook aan hem dat hij het meest vervelend vind als ik er wat van zeg. Ik heb het er idd maar gewoon mee te doen en wat je zegt ; het zijn maar tics.... Ik heb ze zelf ook wel hoor, maar op bepaalde manier wil ik dat dan neit voor hem. Ik moet het gewoon gaan accepteren en ik merk dat dat wel steeds makkelijker word maar heb nog steeds momenten dat het me irriteerd,

het helpt niet

Het helpt ook niet, om er iets van te zeggen. Doorgaans merk je er zelf al genoeg van
En het IS gewoon al vervelend, emoties van anderen erop is nog vervelender. Heel af en toe meelevend reageren kan misschien wel fijn zijn. Maar het is iets dat er gewoon is, geen functie heeft, dus aandacht ervoor is niet leuk. Zoiets als zeggen tegen iemand die scheel kijkt dat die iemand wel heel scheel kijkt. Prima voor een keertje maar wil je niet steeds horen..