Stemmingen van andere mensen overnemen
Mijn dochter van 7 heeft geen diagnose o.i.d. maar de afgelopen jaren heb ik wel eens gedacht dat ze misschien wel iets als ADD of autisme heeft. Ze vertoont gedrag dat bij die stoornissen hoort maar niet in zodanige mate dat ze er last van ondervindt. De laatste tijd valt me weer een nieuwe 'eigenaardigheid' op bij haar. Ze laat zich heel erg beïnvloeden door stemmingen van anderen. Voorbeeld: haar vader (we zijn gescheiden) heeft een oppas, verder een prima mens, die heel erg druk is op het hysterische af (in mijn optiek dan, zelf ben ik overmatig rustig). Mijn dochter is daar vorige week twee dagen geweest, zonder dat ik het wist. Toen ze vervolgens thuis kwam was ze enorm hyper, de hele dag rondrennen en aan een stuk door ratelen. Pas 's avonds vertelde ze dat ze bij de oppas was geweest, en viel bij mij het kwartje. Gek genoeg kan dochter zich in andere situaties juist heel goed afsluiten van druk gedoe. Als het haar teveel wordt gaat ze gewoon in haar eentje onder een tafel zitten 
Is het overnemen van stemmingen ook een 'symptoom' bij een stoornis? En welke dan?
(Overigens is het helemaal niet mijn bedoeling om zelf een labeltje te gaan plakken, maar ik wil graag een beeld krijgen van hoe ze in elkaar zit en misschien wat informatie lezen over hoe ik daar het beste mee om kan gaan.)
Uh...
Ze vertoont gedrag dat bij die stoornissen hoort maar niet in zodanige mate dat ze er last van ondervindt.
Het meeste gedrag wat bij stoornissen hoort, levert wel degelijk problemen op. Anders zou het gedrag ook niet opvallen als gedrag 'wat ergens bij hoort'.
Dus....
Wat is het andere gedrag waar je het over hebt? Het overnemen en overprikked reageren op gedrag van anderen is meer iets voor een sensitief kind denk ik.
"Ze vertoont gedrag dat bij die stoornissen hoort maar niet in zodanige mate dat ze er last van ondervindt".
Dus? Wat wil je hier nou mee zeggen?
Niets aan de hand lijkt me. Iedereen vertoont wel eens gedrag dat onder een of andere stoornis zou kunnen vallen zonder dat ze het daadwerkelijk hebben.
Je denkt wel degelijk dat je dochter een stoornis heeft. Vervolgens zeg je:
"Is het overnemen van stemmingen ook een \'symptoom\' bij een stoornis? En welke dan?"
Je gaat dus uit dat er een stoornis moet zijn.
"Overigens is het helemaal niet mijn bedoeling om zelf een labeltje te gaan plakken.." Dat doe je wel want je vermoedt dat ze wellicht ADD of autisme heeft.
En kom even op zeg. Druk gedrag overnemen van anderen doen heel veel mensen. Als ik een hyperactief persoon in mijn buurt heb, loop ik aan het einde van de dag ook te stuiteren hoor. Niet dat ik ADHD heb, maar puur omdat ik wat gevoeliger daarvoor ben.
Ik denk dat je ten onrechte naar dingen zoekt. Pas daarmee ontzettend op! Laat je niet gek maken door anderen.
Jups, dat is een heftige stoornis
Stemmingen van andere overnemen...ofwel, op een feestelijke verjaardag vrolijk zijn, op een droevige begrafenis verdrietig zijn, in een disco uit je dak gaan, waar hard gewerkt wordt ook hard gaan werken, etc.
Die stoornis heet 'mens zijn', hoewel het niet voorbehouden is aan de mens, ook bij dieren werkt het zo. 
Gezond dus
Juist bij een stoornis als autisme is het helemaal niet gebruikelijk om een stemming van anderen over te nemen. Integendeel. De stemming van anderen zal op z'n hoogst verwarren, maar emoties van anderen worden juist niet herkend, laat staan goed geïnterpreteerd.
Zo ook met gapen, iedereen neemt het binnen een paar seconden van elkaar over, alleen de autist hoeft niet te gapen.
Ofwel: stemmingen van anderen overnemen is juist een teken van een gezonde sociaal-emotionele ontwikkeling.
Ik heb even zitten twijfelen of ik nog verder zou reageren. Schijnbaar heb ik iets verkeerd gezegd of ben ik niet duidelijk geweest dat ik als advies krijg om eens een boek te lezen. Dat vind ik wel een beetje jammer want ik denk wel dat het gedrag van mijn dochter op den duur een probleem kan worden (en ik weet niet hoe je dat weer vlot moet trekken). We hebben net een week vakantie achter de rug en ik heb in alle rust kunnen zien hoe mijn kind het doet in een groep kinderen. Ze reageert gewoon heel anders dan de meeste andere 7-jarige meisjes. Sowieso heb ik van de leidsters op het kdv en van de juffen op school ieder jaar weer gehoord dat ze 'jong' is in haar gedrag. Enerzijds trekt ze zich vaak terug en lijkt dan heel afwezig, maar gek genoeg is ze ook een gangmaakster die iets geks verzint en daar dan net te lang mee doorgaat, of mensen 'lastig valt' die daar niet op zitten te wachten. Op vakantie was ze bijvoorbeeld vaak aan het spelen met een clubje 10-jarige jongens. Dat ging er nogal ruig aan toe, en op een gegeven moment was dochter al 4 keer op iemands rug gesprongen terwijl hij zei dat hij het niet meer wilde. Toen werd ze dus hardhandig weg geduwd en geschopt en ze snapt dan niet dat ze dat zelf 'heeft uitgelokt' (hoewel het natuurlijk een buitensporige reactie is). En zo heb ik nog wel 5 voorbeelden van situaties waar ze zo enthousiast is dat ze niet meer stil staat bij de gevolgen. Dat is allemaal niet zo erg als je 4 bent, maar bij een 7-jarige is het toch een heel stuk minder schattig. Vroeger vond iedereen haar grappig, maar nu krijgt ze regelmatig vervelende reacties en daar is ze dan heel verdrietig over.
En nog steeds….
Snap ik niet wat nou het probleem is? Ik lees een verhaal wat ik bij zoveel kinderen zie. Het 'jong' overkomen, zich terugtrekken (doen veel kinderen; niets vreemds), gangmaakster zijn (tegenovergestelde; niets vreemds), het te lang doorgaan waar anderen het niet meer leuk vinden (ook niet raar en zie je bij zoveel kinderen). Ze is nog maar 7 en leert op deze (soms op wat hardhandige manier) wijze dat ze dus niet moet doorgaan.
Sorry, maar ik zie hier echt geen reden om bezorgd te raken hoor. Je dochter is pas 7. Kijk als ze 17 is en zich nog gedraagt als een 10-jarige zou ik wel achter mijn oren gaan krabben…
Jij verwacht dat je dochter zich moet gedragen als ieder ander kind van 7 en in dat patroon valt ze niet. Echt, dat hoeft nog geen probleem te zijn.
Ze moet nog veel leren. Wat ik wel zou doen is haar uitleggen waarom kindjes niet meer met haar willen spelen. Ik spreek uit ervaring want je beschrijft precies het gedrag wat mijn zoon van 7 ook vertoont. Mijn zoon is dan niet verdrietig, maar wordt wel boos wanneer hij door blijft gaan en kindjes niet meer met hem willen spelen. Op zo'n moment neem ik hem wel even apart en leg ik het rustig uit waarom de kindjes dat doen. Dat helpt wel goed.
Tip: Neem op een rustig moment (bijv. bij het naar bed gaan) de dag door en haak in op het voorval waarin ze door bleef gaan en de andere kinderen naar tegen haar deden en dat ze toen zo verdrietig was. Bevestig haar gevoel dat ze daarover best verdrietig mag zijn. Het is ook helemaal niet leuk als anderen weglopen...
Vervolgens:
Vraag haar of ze begrijpt waarom die andere kindjes zo deden. Zo niet, dan leg je het haar rustig uit dat wat zij deed niet prettig is als andere kinderen hebben aangegeven dat niet fijn te vinden.
Ik doe het altijd op de manier van: "Hoe zou jij het vinden als….." Laat je kind nadenken over de situatie. Vaak komen ze zelf al tot de conclusie dat ze het niet leuk vinden als een ander kind blijft doorgaan terwijl zij al heeft aangegeven dat het over moet zijn….
Probeer samen een oplossing te bedenken hoe ze dat de volgende keer beter kan aanpakken. Dit werkt niet in één keer, maar blijf het herhalen zodat ze erover blijft nadenken.
Geef ook aan dat zij ook best boos mag zijn op andere kindjes als zij iets doen wat zij niet wil en dat zij het spel dan ook mag staken. Probeer het positief voor haar te houden.
Kennelijk is je dochter wat erg enthousiast en overmoedig en vangt ze in haar enthousiasme de signalen van anderen niet op (dat die het niet meer leuk vinden). Misschien heeft ze het idee van: "als ik er maar mee door blijf gaan, dan vinden ze het op den duur wel leuk".
Ze moet dus leren dat dat niet 'meer' werkt zoals dat op haar 4e wel heeft gewerkt.
Ze moet nu leren om in bepaalde situaties de rem erop te zetten en ook aan anderen te denken. Een hele normale, gezonde ontwikkeling die je bij heel veel kinderen ziet hoor. Je dochter is wat dat betreft echt geen uitzondering. Dit zie je echt vaker. Het belangrijkste is hoe je er als ouder mee omgaat. Jullie zullen het als ouders uit moeten leggen want zelf kan ze niet de oplossing vinden.
Ik ben er benieuwd hoe het verder gaat. Succes ermee want ik geloof zeker dat je een erg lieve, enthousiaste, slimme dochter hebt.
