Speciaal onderwijs?

Crocus

Dankjewel, maar dat is anderhalf uur reizen voor je, dat wil ik je niet aandoen! Lief van je!!

Ik denk trouwens dat ik het nu wel zelf kan (tenzij ik flip, natuurlijk - maar ik ga ervan uit dat dat niet gebeurt). Dat de teamleider bot is, wist ik allang. Ik hoop dat ik het zakelijk kan aanpakken.

Ik had het anders graag gedaan als het wat dichterbij zou zijn.
Sterkte morgen.

Tempo

Het is bekend dat vanaf het 4e jaar het tempo verhoogd wordt, met name op het VWO.
Misschien vraagt de school zich af of hij die tempo aan kan. Kan hij stress aan of raakt hij de weg kwijt, een afweging die voor school belangrijk is bij de overgangsbesprekingen.

Als hij kan aantonen meer zelfredzaam te zijn, door bijvoorbeeld zelf een foto te maken van het bord wat betreft huiswerk of ook maar aantekeningen zodat hij tijdens de lesuren zijn aandacht heeft bij de uitleg, toont hij aan klaar te zijn voor de bovenbouw.
Wat ook helpt is het zitten aan een rustig tafeltje..

Staan op zijn rapport specifieke opmerkingen van docenten, waar je iets mee kan doen.

Het vervelende is alleen dat de periode tussen het tweede en derde rapport zo kort is om verbetering te tonen.

Succes bij het gesprek.

Ja flanagan

Door die post besef ik ineens dat we ook nog iets overslaan. je kunt je zoon voorleggen dat school moeite heeft het huiswerk consequent op te geven en dan te controleren of het opgeschreven wordt.
Maar misschien kun je die vraag wel aan je zoon stellen? Ik heb gemerkt dat als ik een vraag concreet formuleer mijn kinderen juist heel goed in staat zijn om voor zichzelf, zichzelf kennende, daar een oplossing voor te bedenken. Soms niet, soms samen, soms onrealistisch, maar het zou jammer zijn als je zoon daar zelf wel een idee bij heeft, maar je vergeet het aan hem te vragen.
Mijn dochter had hetzelfde probleem, maar was daarbij zeer angstig, dat lukte niet maar jou zoon zit goed in zijn vel, en heeft een goed verstand. Leg hem uit dat hij niet de enige is die moeite heeft met opvragen van huiswerk. Het is een bekend fenomeen bij autisme, om bovengenoemde redenen als moeheid einde les, chaos op het moment van opgeven. Maar dat er door anderen ook oplossingen bij bedacht zijn als consequent aan een bevriende medeleerling vragen die zelf ook ordelijk is (al kan het weleens een keertje fout gaan, niemand is een robotje, als het maar meestal goed gaat. En omdat je zoon het ook moet uitvoeren kan hij het beste meedenken.

Andere ouders

Je kunt ook de andere ouders, goed dat je die gesproken hebt, vragen hoe zij het huiswerkbinnenhalen probleem hebben opgelost, wat hun ervaringen zijn, hoe het contact met de school verliep. Want je bent niet de enige die daar tegenaan loopt, en elk detail dat je weet kan helpen in het gesprek en in een mogelijke oplossing. Je kunt er zelfs de mentor naar vragen hoe dat bij andere leerlingen gegaan is, goed of minder goed.

Nou

Een moeder heeft gezegd "maar dit is toch geen passend onderwijs, alleen maar elke week een gesprekje?" Is ze niet heel ver mee gekomen.

Nog iets anders: ik heb zijn rapport bekeken en daar hebben alle goede feeën een mooi stukje in geschreven. Maar één fee ontbreekt. Onmiddellijk wist ik wie de kwade fee was en waar dat "lui en ongeïnteresseerd" uit "de docentenvergadering" vandaan kwam. Ik snapte al niet hoe iemand mijn zoon zo kon omschrijven. Het is dus de docent die hem een jaar achterstand in een bepaald vak heeft bezorgd. Die docent is dus zelf lui en ongeïnteresseerd. Dat hij zijn gram probeert te halen over de rug van een klein kind vind ik al het laagste van het laagste, maar dat de mentor daar kennelijk haar oren naar laat hangen vind ik echt verschrikkelijk. Zal ik daar iets van zeggen of niet? Of misschien in een mail alleen naar de mentor? Of het gewoon verbijten en allen focussen op hoe zoon te helpen? Of het alleen noemen als het gesprek de verkeerde kant op dreigt te gaan?

Neem het rapport mee (op papier)

Je kunt ook kijken wat je visueel met de cijfers of opmerkingen kunt doen.
Bijvoorbeeld het gemiddelde uitrekenen, alle ruim voldoendes paars kleuren, voldoendes blauw en onvoldoendes oranje. Of alle opmerkingen onder elkaar op een A4.

Begin met te vertellen dat je blij bent met met alle positieve stukjes over je zoon. Wat fijn dat jouw indruk overeenkomt met de indruk van de collega's van mentor
Dat geeft jou de bevestiging dat jullie er helemaal uit gaan komen vandaag.

Ik zou aan school vragen hoe het kan dat je zoon voor één vak zo'n andere beoordeling heeft. Speelt er misschien iets op school met dat vak of deze leraar (stel naïeve vragen)
Hoe kan school helpen om dit vak op een beter niveau te krijgen?

Gericht

Ik zou het niet mailen met mentor, niet ter sprake brengen, mits de woorden van die leraar tersprake komen in het gesprek. En dam zou ik iets zeggen als: 'lui en ongeinteresseerd? Dat vind ik verbazingwekkend! Daar herken ik Pietje helemaal niet in. Op zijn rapport staat er ook helemaal niets over. Weten jullie met zekerheid te zeggen dat dit een slgemeen beeld van hem is? Of zou het kunnen zijn dat hij een bepaalde wisselwerking heeft met 1 vak, of 1 leraar. Thuis vertelde hij wel dathij zich erg ongemakkelijkvoelt bij mijnheer Pietje puk. Hij vertelt dat hij mijnheer Pietjepuk niet zo goed kan begrijpen. Ach, we weten allemaal dat dit soms kan gebeuren tussen bepaalde leraren en leerlingen, dan is er geen klik. Ik ben zooo bkij dat jullie dit aankaarten nu kan hier namelijk met mijn zoon over spreken. Hij wil natuurlijk later ook met verschillende soorten mensen om leren gaan. Deze wisselwerking kan nu voor hem een zinvolle leerituatie opleveren.'

En dan zij weer.

Zorgcoördinator

Als de rest wel goed gaat, kan je beter een gesprek aangaan met de zorgcoördinator. Anders gaat het weer over zoveel schijven. ( Dat vind een mentor heus niet erg, die hebben het al druk genoeg met klasgerelateerde zaken)

Oh ja

Ik zeg dan ook altijd heel ferm: 'we pakken dit met hem.op en gaan ermee aan de slag. Het is natuurlijk van het grootste belang, dat jullie als school, mij als moeder, goed op de hoogte houden van zijn gedrag in de klas. Juist met een zorgenkind is dat zo belangrijk, ik zie jullie feedback tegemoet.'

Ze hebben helemaal geen zin om jou elke keer te mailen, dus ws hoor je er nooit meer over.

Focus

op hulp, desnoods met een tijdje bijles tot je zoon weer bij is. Misschien weet de coördinator een persoon die prima kan uitleggen. Die achterstand moet wegen ik denk dat je zoon niet snel meer iets aanneemt van zijn docent. Als het een zaakvak is, bv wiskunde, is het wel prettig de uitleg te horen van een ander. Dat kan voor een kleine vergoeding, ook een leerling uit de bovenbouw zijn.

Ga het gesprek rustig in en gooi niet met modder.

Jongens

Echt heel erg bedankt, hier kan ik zeker wat mee! Wat is dat toch geweldig, zo'n heel team van coaches. In wezen gaan jullie morgen allemaal met me mee!

Pimpelpaars, die laatste zin van jou...ik lig dubbel. Zo is het precies ja.

Wel zeggen

Het kan ook zin hebben om het wel te zeggen. " Er is maar een leerkracht die zoon lui en ongeinteresseerd noemt, blijkbaar heeft die iets ingewikkelds met kinderen want mijn zoon heeft juist bij deze leerkracht een achterstand opgelopen, die we zelf weer bijgewerkt hebben.
Dat lijkt me geen reden om deze leerkracht exemplarisch te stellen voor het leerkrachten team".
Zo steek je ze ook nog een veer in de kont, er is af en toe wel iemand die het niet lukt maar de meeste leerkrachten kunnen het wel.
Vaak erkent men dat dan ook nog wel, soms via een omweg, en je hebt ze dan zelf ook tekst aangeleverd om het tijd te keren: het is misgegaan bij die en die en dat is dan ook degene die vanuit zijn ervaring negatief kijkt, de rest lukt het wel. Er kan altijd iets misgaan tussen een leerling en een leerkracht.

Ik had dat gedoe met Duits. Onverwacht moest ik op de tafeltjes avond verschijnen van beide mentoren (mijn kinderen zaten toen nog bij elkaar op school). Wat mij betreft was er geen vuiltje aan de lucht, alleen met Duits, maar dat kwam door ziekte, wisselingen, te weinig lesgegeven en te weinig toetsen gemaakt en teveel kinderen met onvoldoende toetsen.

Beide mentoren probeerden de slechte resultaten bij Duits in de schoenen van mijn kinderen te schuiven, alsof het een individueel probleem was.
Toen ik de mentor meldde van de problemen in het onderwijs erkende ze dat onmiddellijk (men weet het wel) maar vond dat ze daar niets aan kon doen. Nou, mijn kind dus ook niet.
De andere mentor begon zelfs met vragen of zoon soms drugs gebruikte. Daar heb ik koeltjes gevraagd om het maar tot het geven van onderwijs te beperken, en dat een gebrek aan onderwijs bij Duits hier zorgde voor problemen en niet mijn kind. Daarna ben ik weggegaan voor ik een woede ontploffing kreeg.

Maar het kan wel zin hebben om het wel te zeggen. Hoe meer jij erkend dat je kind nou eenmaal moeilijk is, zonder de verantwoordelijkheid te leggen waar het in dit geval ligt, bij de school, dan gaat men door op die hoek, jou kind dat moeilijk is.

Tijdens de overgangsbesprekingen..

krijgen de aanwezige docente een klassiekaal overzicht. Zo weten ze hoe een ll voor de andere vakken ervoor staat maar is ook duidelijk hoe lln voor een bepaald vak scoren. Als het aan de uitleg van een docent zou liggen, is dat te zien aan de klassiekale resultaten tijdens de rapportbespreking.
Opperen dat het ook aan de docent ligt (als dat zo is), hoeft niet. Dat weten ze al ahv van de cijfers.

Het cijfer moet omhoog.

Ben benieuwd naar het gesprek

Net de laatste bijdragen gelezen. Daar kan het inderdaad niet aan liggen. Bizar dat de insteek van 1 docent dit teweeg kan brengen.

Maar volgens mij komt het goed!

Ik heb net zelf trouwens ook een positief mailtje terug gekregen. coaching stopt toch niet en binnenkort ook wat meer verdiepende gesprekken...

Ik ben ook heel benieuwd naar het gesprek

Ondertussen nog aan het duimen

Ja tragisch

Dan krijgt een kind met autisme begeleiding en dan gaat het goed. Maar als het goed gaat gaat de begeleiding er weer af. Zodat ze weer kunnen terugvallen.
Je neemt een blinde toch ook niet zijn blindenstok af?
Maar kinderen met autisme, omdat het aan de buitenkant niet te zien is, moeten eerst in crisis zijn, duidelijk ook aan de buitenkant, voor er een beetje hulp bij kan komen. En dan moet je maar afwachten of de hulp ook 'passend' is.

ben geweest

Helaas kon ik me toch niet helemaal beheersen na 3 deels doorwaakte nachten. Ik vroeg de AB'er waarom ze met zoon had gesproken over SO zonder dat ik dat wist. Ze reageerde dat ze toch ook tegen mij iets over SO had gezegd in de gang? Tja, dan heb je het idee van communiceren met ouders niet helemaal begrepen, maar goed. Vervolgen kwam de teamleider, die zei dat er inderdaad geen sprake was van passend onderwijs op deze school. Ik zei dat dat tegen de wet was. Dat was ook zo, maar ik kon er toch niet op rekenen. Toen was ik wel even uitgepraat zeg.

Op de vraag wat er nou eigenlijk veranderd was tussen het positieve ontwikkelingsplan in februari en nu, kreeg ik natuurlijk geen antwoord. Ze kletsten er steeds handig omheen. Ik weet nu dus zeker dat het door het inspectierapport kwam. Maar in dat rapport stond ook een vernietigend oordeel over het passend onderwijs, dus misschien is dat toch een ingang. Misschien toch even checken bij de directeur, misschien samen met andere ouders.

Uiteindelijk bleek dat hij inderdaad voldoende stond, maar dat de AB'er en de zorgcoördinator vonden dat hij met zijn werkhouding toch ging vastlopen in de 3e klas. De opinie van de "zorg" bleek leidend te zijn bij de overgang! Ze gaven me in feite 2 opties: zittenblijven of naar het SO. Niet afstromen, dan dut hij helemaal in door gebrek aan uitdaging. Ik denk zelf nog aan een derde optie: hij is momenteel heel aanspreekbaar, dus als ik samen met hem een plan kan opstellen om straks zo hoog te staan dat ze hem de overgang niet meer kunnen weigeren, dan sta ik sterker. In feite heeft zoon niet veel nodig. Het gaat vooral om weten wat het huiswerk is en een actievere houding in de klas. Als je dat al niet kan leveren op school!

Nou ben ik op zich niet tegen zittenblijven. Mijn man is destijds ook blijven zitten op het gymnasium en dat heeft hem veel goed gedaan, hij snapte eindelijk wat er van hem verwacht werd. En zoon lijkt natuurlijk enorm op man. En mocht later blijken dat het eindexamen in één jaar te hoog gegrepen is, dan kan hij misschien alsnog naar het SO. Zoiets misschien?

Overigens zei de man van het samenwerkingsverband: "Oh, school X....tja....waarom doe je hem niet naar school Y?"

Nou ja, ik ga maar eens slapen, dat heb ik al een hele tijd niet gedaan. Later ga ik hier dan nog wel verder over nadenken.

Wat een gezeur op die school

Heb je de overgangsnormen?
Ik ken die maar van twee scholen maar als kinderen er voldoende voorstaan (geen twijfelgeval zijn) dan kan de 'zorg' niet leidend zijn.
Typisch dat zittenblijven wel mag. Kunnen ze de zorg dan wel bieden?

Tja

Dat was dus ook mijn vraag. Het idee is dat hij vanzelf het huiswerk gaat bijhouden als hij maar eenmaal gerijpt is, of zo. Of dat hij het gaat oppakken als hij een jaartje wat minder te doen heeft.

Zittenblijven mag officieel niet op deze school. Er is een ondersteuningsplan maar daar houden ze zich niet aan, dat geven ze zelf toe. En volgens de overgangsnormen mag je over als je voldoende staat.

Ze houden zich dus totaal niet aan hun eigen schoolgids.

Een andere school vind ik ook weer zo ingrijpend, maar ik ben wel zwaar teleurgesteld. Ze geven gewoon toe dat ze niet doen wat ze beloven en zich ook niets van de schoolgids aantrekken. Ik kan het wel hogerop zoeken, maar wat schiet ik ermee op?

Ga eerst eens naar het samenwerkingsverband

Wat jouw zoon nodig heeft is zo weinig, dat ik nog steeds van mening ben dat ze niet kunnen aangeven dat ze handelingsverlegen zijn.

Bovendien zou het handig zijn als je iemand mee kunt nemen voortaan die iets meer weet van wetten en de huidige regels. Want ik snap heel goed dat ze maar iets hoeven te zeggen en dan sta je daar met je mond vol tanden en ben je van je apropos gebracht.

Het is trouwens ook echt wat een school het beste uitkomt he. Jouw kind gaat goed, is aanspreekbaar, enz enz. Maar nee, een school denkt te kunnen voorspellen dat het volgend jaar minder goed gaat, ook al zegt de ouder en kinddeskundige: dat die het juist ziet zitten, MITS aan bepaalde dingen wordt voldaan.

In mijn geval gaat het goed met kind, denk ik te kunnen voorzien dat er valkuilen op de loer liggen, maar meent men toch (deels) te kunnen beslissen dat hulp niet nodig is. (ik schreef net een beetje voortvarend dat de coach niet wordt stopgezet, maar dat is wel het geval, maar dan pas na de herfstvakantie. Maar ach, denk ik dan, als het dan minder goed gaat moeten ze toch verlengen en zo).

En inderdaad AnneJ, dat vind ik een steengoede analogie, dat ga ik wel gebruiken, het voorbeeld van een blindenstok, of vergelijkbare hulpmiddelen.

Zo, blind kind, het gaat zo goed, nu moet het maar weer zonder hulpmiddelen voor blinde kinderen... !

Is bespottelijk inderdaad.

communicatie

Ik dacht echt dat ze mijn kind gewoon wilden lozen. Teveel werk, weg ermee. Nu blijkt dus dat ze hem toch een kans willen geven. Mijn man is erg voor het zittenblijven. Hij zegt dat dat hem destijds enorm veel goed heeft gedaan: even een adempauze om te snappen wat ze van je willen. En zoon is een kloon van man, dus hopelijk helpt het.

Maar de manier waarop school communiceerde leidde er dus wel toe dat ik dacht dat ze er alleen maar op uit waren om mijn kind te lozen. Als ze nou gewoon hadden gezegd: Pietje redt het net, maar misschien is hij aan wat rust toe en hij is erg jong voor zijn jaar, wat zou je denken van zittenblijven? En dan niet liegen dat zijn cijfers niet goed meer waren, want die waren juist verbeterd sinds het laatste gesprek in februari. Ik vond het ook een belediging voor zoon's harde werk. En ze begonnen eerst toch echt over speciaal onderwijs (tegen zoon!). In elk geval hebben we dat weten af te wenden. Laten ze dat alsjeblieft bewaren voor kinderen die het nodig hebben en niet voor een "licht" geval als zoon.

Wat vind je zoon zelf?

Dat lijkt mij niet onbelangrijk. Wij hebben in een volstrekt andere situatie ook een zoon laten zittenblijven op het VO. Achteraf wel spijt van.
Het kind zelf moet het ook zien zitten, en in ieder geval overtuigd zijn van het nut ervan.

mirreke

Hij is er heel ongelukkig mee. Maar ik ben bang dat het niet anders kan. Uiteindelijk trek je bij school toch aan het kortste eind, vrees ik.

we weten nu ook dat we er wat school betreft helemaal alleen voor staan. Dat werd duidelijk gezegd: in de bovenbouw is er geen hulp meer, behalve van de AB'er (die niet achter onduidelijke leerkrachten aan gaat).

Het was de verkeerde school - niet toen we hem kozen, maar het is razendsnel veranderd. Maar hij is hier gelukkig en als we hem hier weghalen kan hij alleen nog naar het SO, want andere scholen hebben natuurlijk al genoeg zorgenkinderen. Dat doen we alsnog als het nodig is, maar voorlopig zie ik dat gewoon niet.

Gelukkig is zijn vriendenclubje niet afhankelijk van klas - ze komen uit verschillende niveaus en zelfs jaren.

Overigens heeft het meisje dat hij uit haar sociale isolement had gehaald door haar mee te nemen naar zijn clubje op mijn verzoek beloofd het huiswerk voor hem op te schrijven. Dus wie weet, als hij nu alleen nog mooie cijfers haalt, dan kan het nog kantelen. Daar hoop ik dan maar op.

En heus, een paar jaar geleden was het de vriendelijkste school die je je maar kan voorstellen. Zucht.

Veranderingen binnen school

' het was de verkeerde school'

Veranderingen binnen school kom je vaker tegen. Op de SO van AnneJ is, zo te lezen, ook het één en ander veranderd ( grotere klas). Ook zij moet er achter heen en haar dochter in de gaten houden.

' hij is hier gelukkig'
Ik denk dat het belangrijkste voor een ll is, dat ze zich op school veilig voelen en vrienden hebben. Het probleem met huiswerk dient anders geregeld te worden.

'Spiegel:
Zijn onderuitzak houding werkt tegen hem.
Hij/jij kan zoveel willen, maar dat bereik je in praktijk alleen door zelf ook je goodwill te tonen. Dat zal je zoon toch echt aan moeten werken.
Leg je zoon uit hoe hij overkomt door onderuit gezakt te zitten. Ook al wilt hij niet overkomen als ongemotiveerd; dat doet hij wel. Je zegt dat hij dat doet om minder afgeleidt te worden. Hij kan ook een rustige plekje zoeken.
Op een SO kan hij namelijk ook niet onderuit gaan zitten.

Hier ook eentje: sinds ons kind meer met de docenten zaken besprak en een rustiger plekje op zocht om zo goodwill te tonen, is de perceptie van de docenten ook bijgesteld. Wij zitten er meer bovenop qua huiswerk. Maar de verandering in de klas is uit bewustwording van het kind zelf.
Die actie ligt echt ook bij jouw kind. (Maar die actie komt er niet als jij dat gedrag goed praat door te schrijven dat het onderuit zitten een vorm van concentratie is).

Dring tot hem door dat hij door actief deel te nemen, daar de eerste oogst mee kan binnen halen. Bekijk samen tv-programma over pubers op school en bespreek hun uitstraling. Soms zien kinderen het zelf niet eens.

Je gaf aan dat je zoon zich goed liet begeleiden door zijn moeder. Nu kan een puber, uit het niets, zich keren tegen zijn moeder. Laat de gesprekken over houding en perceptie een taak zijn voor je man. Mannen onder elkaar levert soms sneller resultaat. Neem dus niet alle hooi op je vork; verdeel de begeleidende taken.
Net als bij voetbal; je hebt een trainer en je hebt een mental coach.

Andere school

Je denkt dat een andere school sowieso onmogelijk is, vanwege het feit dat ze al genoeg zorgleerlingen hebben.

Ik weet dat zo net nog niet. Er zijn best scholen die er wel voor open staan, die al ervaring hebben opgedaan, die Passend Onderwijs serieus nemen, die zelf goede trajecten hebben opgezet. Onze jongste gaat binnenkort naar zo'n school. Ik heb met hen meerdere malen gesproken over Passend Onderwijs en hoe zij dat oppakken.

Het feit dat ze op de huidige school van je zoon nu al waarschuwen dat er in de bovenbouw geen hulp te verwachten is, baart mij zorgen. Want je zoon wordt ouder, de eisen worden zwaarder, samenwerking met anderen wordt belangrijker, presentaties moeten worden gegeven, onderzoeken gedaan. Kortom, het wordt voor je zoon alleen maar nog onvoorspelbaarder.

Je volgens mij altijd bij een andere school gaan praten. Probeer er (via het samenwerkingsverband?) achter te komen welke scholen een goed traject hebben voor kinderen met autisme. Je hebt nu een goed verhaal, met een goed rapport en goede opmerkingen van docenten. Je kind gaat weg omdat jij bang bent dat ze hem later niet goed kunnen ondersteunen.

Als je kind niet wil blijven zitten lijkt het mij geen fijne optie. Zittenblijven lijkt mij eerder demotiverend dan stimulerend.

Flanagan

Precies, ik heb inmiddels begrepen dat ik het passend onderwijs helemaal zelf moet regelen. Als ze me dat nou meteen verteld hadden, had ik hem hier niet ingeschreven. Maar nu ben ik ook wel kalmer, omdat ik het weet. Tot nu toe richtte ik me teveel op de school, omdat ik echt dacht dat het een kwestie van informatie was en dat school passend onderwijs serieus nam. Nu ik weet dat ze dat totaal niet doen, ga ik hem meer dan vroeger thuisonderwijs geven (dus meer dan huiswerkbegeleiding: ik volg mijn eigen programma). Voor Frans en wiskunde werkt dat goed, hij is vooral over wiskunde enthousiast. Degene die dat geeft, volgt een methode die gericht is op slimme kinderen (eigenlijk op volwassenen) en dus meer inzicht geeft. Hopelijk houdt hij dat vast. Ook voor Frans gebruik ik een methode voor volwassenen, met goede grammatica-overzichten en zonder hinderlijke plaatjes en foto's. En heel veel oefeningen. Het is van Prisma, voor wie er interesse voor heeft.

Tja, die bewustwording. Natuurlijk werken we daar aan, maar totdat het kwartje valt ben je toch vooral "uitlegmoeder", net als de moeder die dat boek schreef, ook als niemand de uitleg wil horen. Uitleggen is iets anders dan goedpraten. Overigens weet ik dat van die onderuitgezakte houding pas sinds kort. Ik zit er natuurlijk niet bij in de klas.

Ik denk dat ik vader niet zo goed kan inzetten voor het directe begeleidingswerk, want die trekt dat heel slecht. Dan werkt het averechts. Maar als coach kan hij inderdaad goed werken, want die twee lijken op elkaar. Hij legde al uit waarom het voor hem zelf heilzaam was geweest om te blijven zitten. En verder gewoon hulp inkopen. Vooral als hij inderdaad de hulp van mama niet meer pikt op een gegeven moment, maar daar zijn we nog niet.

Ik denk dat zoon dit jaar vooral bezig is geweest met het sociale gebeuren. Hij is echt als een sociale vlinder uit zijn cocon gekropen, heel bijzonder voor een jochie met autisme. Zijn vrienden en vriendinnen zijn bijzonder vriendelijke, sociale kinderen. Maar hij kwam laatst in een nieuwe sociale situatie terecht en ook daar wist hij direct het ijs te breken, zijn zus was er verbaasd over. Ik vind dat eigenlijk nog belangrijker dan hoe snel hij zijn diploma haalt. Desnoods doet hij gewoon staatsexamen of gaat hij in het laatste jaar naar het Luzac. Dan ben ik wel door mijn erfenis heen, dus dat probeer ik te vermijden! Ik kan natuurlijk ook een beetje sparen door de forse ouderbijdrage niet meer te betalen, daar moet ik nog over nadenken. Tenslotte moet ik een deel van het werk van de school doen.

mirreke

Het is een dilemma. Wat weegt het zwaarst, de stormachtige sociale ontwikkeling (die misschien toch wel door zou gaan, wie kan het zeggen?) of het schoolwerk. En dan kan natuurlijk ook opeens het kwartje vallen bij het schoolwerk, zoals destijds bij zijn vader.

Diep in mijn hart hoop ik dat hij nu opeens tienen gaat halen en ze allemaal een poepie laat ruiken .