Soms weet ik het niet
Hoi,ik heb een zoon van inmiddels 16 jaar.Hij is nog nooit echt gemakkelijk geweest in de omgang.Toen hij klein was had hij regelmatig last van driftbuien...Serieuze driftbuien sleurde de matras uit zijn bed of de hele sofa werd verbouwd...Hij heeft moeite om de aandacht te delen.Toen hij bijna 3 was is zijn vader bij ons weg gegaan.Hij heeft de bezoekregeling nooit gevolgd waardoor mijn zoon en jongere dochter deels bij mijn ex schoonmoeder en haar zus (hun tante dus)zijn opgegroeid.Wij hadden echter onder elkaar een goeie band geen spanningen ofzo.
11 jaar geleden heb ik mijn huidige man leren kennen en hij had al een zoon.Nu ondertussen 15 jaar al,maar iedere keer voel ik die spanning thuis stijgen als hij er is.Ook tussen mijn man en mijn zoon zijn er geregeld spanningen.Al altijd geweest dus niet alleen door het puberen nu.
In het kort wat zijn de problemen juist,mijn zoon spreekt enkel tegen mij.Zegt amper goeiemorgen of goeiendag,Ik heb hier jaren op moeten hameren want zelfs dat zei hij vroeger niet.Hij is braaf in de zin dat hij goeie punten heeft in school een vaste weekendjob heeft,gaat sporten (soms extreem veel) maar dat heeft dan de keerzijde dat hij altijd wat stoeft,hij wil beter zijn dan anderen.Als hij thuis lacht zal het eerder uitlachen zijn.Als we iets vragen aan hem om op te ruimen zal hij dat doen als het hem uitkomt,...Eigenlijk wil hij enkel alles doen op zijn manier,...
Een zoen of een knuffel heb ik nog nooit gekregen ook niet toen hij klein was.Hij wil enkel alleen een zoen op zijn hoofd als hij weg gaat of gaat slapen...Hij kan heel moeilijk zijn gevoelens uiten of reguleren...Toen mijn vader onverwacht is gestorven enkele maanden geleden heeft hij een gat in zijn kleerkast geslagen en op de begrafenis moest hij extreem huilen heel zijn T-shirt was nat...Om er dan vervolgens de dagen en weken erna niets meer van te zeggen.
Soms vraag ik me af of er iets mis is of is hij gewoon wat moeilijker in omgang.Een gesprek met de huisarts of laat staan psycholoog daar staat hij totaal niet voor open.
Psycholoog
Ik kan me voorstellen dat hij niet openstaat voor een psycholoog, aangezien hij zo te lezen geen probleem heeft met zichzelf. Jij hebt wel een probleem met hem dus ik denk dat jij beter hulp kan zoeken in de omgang met hem.
Aan hem gaan lopen trekken geeft alleen maar irritatie en gedoe.
Mensen zijn zoals ze zijn, en voelen alleen de noodzaak om te veranderen als ze zelf ergens last van hebben.
En je kunt alleen je eigen aanpak en gedrag veranderen.
Ik ben wel benieuwd
Wat voor sport doet hij? En heeft hij vrienden? Waarderen ze hem op zijn werk?
Hij voetbalt
En doet aan bodybuilding...Probeert ook op zijn voeding te letten.Op zijn werk zijn ze tevreden van hem ook daar is hij zeer gedreven zou het op een looppas zetten om het werk zo vlug mogelijk te laten verlopen.Dus ergens logisch dat zijn baas tevreden is.Hij werkt in een drukke horecazaak.Hij doet het goed en voor mij hoeft hij niet te veranderen maar hij heeft wel heel erge voorkeuren tegen wie hij vriendelijk is en laat dat ook merken.Hij heeft mijn man uitgemaakt voor leugenaar en zeveraar omdat mijn man iets had opgeruimd wat niet weg mocht.De minste aanleiding is goed om te ontploffen...Zeker met mijn man en zijn zoon.Ook op het voetbal al een paar keer een wedstrijd geschorst geweest doordat hij agressief was tegen een medespeler of de scheidsrechter.Het is zwart of wit maar hij kent geen grijs gebied.Misschien zwakt dit nog af met ouder worden...?
Natje, praten jullie wel eens?
Hebben jullie wel eens gesprekken? Bijvoorbeeld aan tafel. Desnoods doet hij niet volledig mee, maar voorbeelden met wat je fijn gedrag vindt en zo, wat je leuk van iemand vond.
En reageerde je toen hij je man voor leugenaar uitmaakte? Bijvoorbeeld wachtte je kort tot zijn ergste boosheid wat verminderd was, maar daarna vragen wat hij nou zo erg vond? Misschien was het heel pijnlijk voor hem?
Het klinkt een beetje naar gebrek aan communicatie bij jullie thuis, maar ik weet het natuurlijk niet zeker (we hebben alleen jou woorden)
Autisme
Heb je haar weer, hoor ik wel eens, maar als ik zo'n rijtje zie dan denk ik aan de mogelijkheid dat deze jongen autisme heeft. En dat is geen eindoordeel of zoiets maar een aanwijzing om je daar eens in te verdiepen. Ook al heeft hij het niet, je kunt veel hebben aan de manier van omgaan die daarbij aangewezen wordt.
https://balansdigitaal.nl/kennis/wat-is-autisme/
Moeite met emotieregulatie, uit frustratie spullen vernielen, niet of weinig en alleen voorgeschreven aanraking, afijn.
Eens met AnneJ
Ik moest er ook (ook al nav je eerdere draadjes) aan denken dat hier een autistisch stoornis zou kunnen spelen.
Natje, ik zou me daar inderdaad in verdiepen, hoe om te gaan met dierbaren met autisme. Je kunt je zoon niet meer dwingen tot wat dan ook, dus je zult zelf je gedrag aan moeten passen. En je man en zijn zoon ook. Pas als jouw zoon last van zijn eigen gedrag krijgt zal hij zelf de noodzaak gaan zien van een diagnose of behandeling of aanpassing.
Ik moet eerlijk zijn
Dat autisme ook al in mijn hoofd voorbij is gekomen omdat mijn ex ook zeer gesloten is en moeilijker in omgang en een jonger zoontje heeft waar autisme wel is vast gesteld.Maar nooit hebben leerkrachten me aangesproken over zijn gedrag.Of niet in die mate dat zijn gedrag een probleem was dat ze me wilden doorsturen of zo.Maar er zijn idd wel een aantal kenmerken die in die richting wijzen .Ik kan met hem praten als er een incident is geweest dat is meestal wel eenrichtingsverkeer maar hij luistert wel daarna word het wel terug rustiger in huis.Mijn stiefzoon is een praatwaterval en daar kan mijn zoon niet zo goed mee om.Hij zwijgt en zwijgt maar de spanning bouwt hem dan op tot het hem teveel word en ontploft.Dan kan hij hem niet inhouden en komt het tot een conflict met mijn man.ik heb altijd wel aangevoeld dat hij wat ‘anders’ is en soms heb ik het gevoel dat hij niet gelukkig is maar hij zegt me dat hij wel gelukkig is maar dat gewoon niet kan zeggen of tonen...
Andere oorzaken
Ik dacht eerst ook wel aan autisme maar dat vond ik iets te makkelijk op grond van een paar losse kenmerken, vandaar dat ik benieuwd was wat hij verder deed aan sport en werk.
Het kan ook zijn (los van al of niet autisme) dat hij niet erg talig is, en dus moeite heeft om gevoelens en gedachten onder woorden te brengen. Dat geeft veel frustratie en zeker in situaties zoals dat hij verbaal niet tegen de stiefzoon opgewassen is.
Een autist die wel goed met taal is, lukt het prima om de ander onder tafel te praten en ook om zijn verschillende gevoelens onder woorden te brengen. Dus alleen "autisme" zegt niet zoveel over zijn situatie.
Dat laatste (je gevoelens kunnen benoemen) is ook wel iets dat je moet leren tijdens het opgroeien en dat weet jij zelf het best, of hij daar in zijn kindertijd genoeg toe gestimuleerd is (voorgelezen, goed voorbeeld, is er naar hem geluisterd, actief gevraagd etc).
Evengoed zou ik hem eerder naar iemand sturen die hem leert om zijn emoties, met name zijn woede, beter te kanaliseren. Want dat is iets waarvan hij waarschijnlijk zelf ook wel weet dat het tegen hem werkt, die uitbarstingen, dus daar heeft hij direct zelf wat aan en dan ziet hij dat misschien wel zitten (vooral als hij weet dat het niet eng is, en dat het niet gaat om veel praten - wellicht heeft hij meer aan speltherapie of creatieve therapie juist omdat hij geen prater is).
Ik zou afraden om naar de diagnose autisme te gaan zoeken. Daar heb ik een paar redenen voor:
- als hij nu een diagnose krijgt, dan geeft dat veel gezeur met zijn rijbewijs. Als hij eerst zijn rijbewijs haalt en dan een diagnose krijgt heb je dat gezeur niet en hij rijdt dan net zo goed want van een diagnose verandert hij niet.
- een diagnose "ASS" helpt helemaal niks, want hij blijft zoals hij is en hij moet dan ook nog geen dealen met dat hij "gek" is en anders. Hij kan beter eerst leren om met emoties om te gaan, en dan pas leren waarom dat voor hem wat lastiger is. Dan heeft hij ook wat meer handvatten voor het rouwproces dat hoort bij "ik heb een beperking".
- en als er niet uitkomt dat hij ASS heeft dan moet je evengoed nog op zoek naar iets anders terwijl hij dan vindt dat het wel mooi is zo met al dat gedoe dus zal hij er nog minder voor openstaan.
Als de auto het niet doet ga je naar de garage, als je wil leren zwemmen ga je op zwemles, als je ergens moeite mee hebt (boosheid) dan zoek je iemand die daar verstand van heeft. Niks mis met therapie.
Belangrijke redenen om wel een diagnose te krijgen
Zelfinzicht en zelfcompassie. Bepaald niet onbelangrijk!
Wendelmoed
Ook als er geen diagnose komt/er geen sprake is van een stoornis zal hij zijn emoties moeten leren hanteren. Dat lijkt me inderdaad nu het belangrijkste. Maar op de langere termijn lijkt het me voor iedereen, en zeker voor de zoon van Natje, belangrijk dat helder wordt waar dat gedrag vandaan komt. Begrip voor jezelf (zelfinzicht) en begrip van je omgeving die dan ook prikkels kan wegnemen zullen helpen bij het sturen van het gedrag van de zoon van Natje. Dus eens met Autimam. Het een doen en het ander niet laten, noemen wij dat hier.
Een diagnose
Zou vooral voor mij verhelderend zijn en ook een opluchting maar ik zal hem nooit zover krijgen om met iemand te gaan praten.Ik hoop dat hij dat later misschien uit zichzelf zal doen.Hij is op een manier wel zelfstandig.Heeft zelf achter zijn weekendjob gezocht,heeft nu nog een 2 de baantje want geld verdienen is voor hem zeer belangrijk.Dat heeft hem veel voldoening.Hij is ook altijd bezig met rekenen en tellen.Als ik zoveel uur werk zal ik zoveel geld hebben,zoveel ga ik ervan sparen etc...Hij is ook altijd heel stipt,nog nooit heb ik hem moeten wakker maken.Zelfs in het weekend staat hij vroeg op gaat onmiddellijk in de douche,ontbijten,...
Toch heeft hij bij zijn vrienden een meer ontspannen indruk dan bij ons.Lachen,babbelen,...Ook mijn man krijgt er kop noch staart aan.Daar lijkt hij dan meer de underdog en meegaand te zijn.Van andere ouders hoor ik dat mijn zoon meer de bemiddelaar en de regelaar is als ze ergens naartoe gaan bv...
Misschien ligt de moeilijke relatie met zijn vader aan de basis.Hij ziet zijn vader graag maar is waarschijnlijk ook zeer teleurgesteld doordat zijn vader zelden contact zoekt.Hij ziet dan wel op social media dat hij vanalles doet voor zijn andere zonen.Is dat de reden dat hij dat misschien uitwerkt op mijn man...Die trouwens pas enkele jaren later op het toneel is verschenen hij was niet de reden voor de breuk.Alleen doordat hij gesloten is zegt hij daar niks over.
Ik zit al jaren met zoveel vragen waarom het sols zo moeilijk loopt,heel vervelend.
waarom
Wat ik me afvraag, waarom heb je niet eerder hulp gezocht? Ik begrijp dat je een puber niet zo makkelijk meer naar een psycholoog krijgt, maar je schrijft dat je al jaren met zoveel vragen loopt.
Ik begrijp dat je dat nu niet meer kunt veranderen hoor, maar misschien een leerschool voor anderen die tegen dit soort problemen aanlopen: wacht niet te lang met hulp zoeken, want juist een jonger kind kun je makkelijker meenemen naar tests en hulp en kan je misschien ook nog makkelijker helpen.
Verder want ik je sterkte hiermee, en inderdaad verdiep je in autisme, het beter begrijpen scheelt voor jou al de helft in het gedrag accepteren denk ik.
Hulp zoeken
Tenzij je voorzieningen nodig hebt voor je kind die je anders niet kunt regelen, zoals speciaal onderwijs, kun je beter jezelf scholen en lid worden van een vereniging als Balans. Met een kind met autisme loop je het risico om daar de schuld van te krijgen door een zorgmelding van de hulpverlening of de school.
Dan kun je je ook beter verweren als je eerst zelf aan de bak bent geweest.
Natuurlijk kun je naar een psycholoog en zelfs een orthopedagoog, maar je hebt in elk geval een psychiater nodig vanwege de beoordeling of er vanwege angsten of bijkomende problematiek medicatie nodig is.
Dus ik zou, als dat mogelijk is, contact zoeken met een vrijgevestigde psychiater.
Deze jongen zou ik een keer openlijk bespreken waar je aan denkt. Hij kan zichzelf informeren. Via internet en door dit met vrienden te bespreken.
Mijn kinderen, met autisme, komen ook in aanraking met mensen die van zichzelf denken of menen te weten dat ze autisme hebben. Ze herkennen elkaar dan. Zolang dat niet ten koste gaat van zelfredzaamheid of andere problemen is het niet nodig om je daarvoor bij de hulpverlening te melden. Liever eerder nog naar een lotgenotenvereniging. Mensen kunnen elkaar ook goed begrijpen en tips geven en social stories.
Ik heb nooit hulp
Gezocht omdat ik altijd twijfels had en omdat mijn zoon ook al was hij toen nog kleiner hier niet voor open stond.Ik ga mij hier in ieder geval wel eens in verdiepen en het proberen bij mijn zoon aan boord te leggen dat hij een manier zal moeten vinden om zijn gevoelens te reguleren.Het is ook niet altijd gemakkelijk om over z’on dingen alleen te moeten beslissen.
Emotieregulatie
https://wrongplanet.net/forums/viewtopic.php?t=355966
Zelf heb ik ook veel geleerd van mensen met autisme zelf. Het kwartje viel bij mij toen een hulpverlener mij vertelde dat emoties bij mensen met autisme heel snel van 0 naar 10 kunnen gaan. Voorkomen wordt dan belangrijk want eenmaal in gang is dat niet te stoppen of af te leiden. Dat is eigenlijk heel begrijpelijk en primair eenvoudige pedagogiek.
Maar dan, wat doe je er dan aan en hoe kun je je kind daarin steunen. Nou dat kun je dus vinden in de publicaties van anderen. En uitproberen en bespreken met je kinderen.
https://www.pasnederland.nl/index.php?option=com_content&view=article&id=165&;
Het syndroom van Asperger is formeel uit de DSM gehaald en wordt in principe als diagnose niet meer gegeven. Toch heb ik nog steeds het meeste profijt om dit als 'trefwoord' te hanteren. Daar staat de meest bruikbare informatie.
Dit is de Nederlandse vereniging voor volwassen mensen met autisme als lotgenoten.
Het heeft ook met jou eigen houding te maken. Veel mensen kunnen er dramatisch over doen en het is ook echt wel een beperking maar het is ook gewoon een karakter met beperkingen maar ook juist met mogelijkheden en juist vanwege de 'normale' intelligent kun je je zelf daarin scholen en op zoek gaan naar handvaten die jou meer inzicht geven en helpen.
