Snijdt mijn kind zichzelf?

zeker weten?

Waarom is het een kwestie van vertrouwen? Alsof je dochter jou persoonlijk iets aangedaan zou hebben terwijl snijden een zaak is waar je dochter niet goed in haar vel zit?
Ik zou toch meer afstand nemen. Snijden is echt een heel lastig onderwerp. Misschien kun je met wat meer compassie op haar reageren.
Als het zo is dat je dochter zichzelf snijdt dan is dat wel heel treurig voor haar. Het is snel verslavend. Je kunt beter gaan sporten als je 'blijstofjes' wil hebben of chocola eten.
Inmiddels is het dus een welles nietes kwestie. Dat is heel erg jammer.
Ik denk dat je eerst moet werken aan het herstellen van het vertrouwen met je kind. Mocht je kind wel snijden dan is het zaak je te realiseren dat je je kind misschien kunt helpen met de mogelijke problemen die ze mogelijk heeft die de reden zijn dat ze snijdt, maar dat je zelf weinig tot niets kunt doen aan het snijden zelf. Dat heeft je dochter in de hand. Of je dat nu wil weten of niet.

Moeilijk

Ik weet niet wat ik in jouw situatie zou doen.

Ik denk dat ik er van uit zou gaan, dat het waar is. Dat ze zich snijdt. Wat jij schrijft, wijst daar wel op. Het bloed op de lakens, haar weerzin om het te laten zien.

Ze zit in ieder geval niet lekker in haar vel, lijkt me. Je schrijft dat ze een therapeut heeft, dus speelt er al iets op het gebied van haar psychische gezondheid?

Kun je dat aan andere dingen merken? Eetlust, stemming, slaapgedrag...

Ik vind wel, dat je als ouder (moeder) in dit soort gevallen, het recht hebt om je zorgen te maken. Dat recht benoem ik en claim ik ook bij mijn kinderen. Ik ben je moeder, ik ben betrokken, ik wil je helpen.

Als je jong bent, kun je niet overzien, niet verder kijken dan je situatie. Daar kan een volwassene soms bij helpen. Door vaste grond te bieden. Toekomst perspectief in het oog te houden. Door niet te laten gaan, maar er voor je kind te zijn.

Wat mij belangrijk lijkt, is om duidelijk te maken, dat het niet het einde van de wereld is, mocht ze zich snijden. Het is iets wat veel mensen doen. Het is wel verslavend en hoe eerder je ermee stopt, hoe beter. Maar het is niet het einde van de wereld.

Toen onze zoon suicidaal was, was het heel bedreigend voor hem, als wij helemaal van streek raakten, door zijn doodswens. Het was belangrijk dat wij accepteerden dat het zo was. En daar niet van in pure paniek raakten. Want als het zo veel gedoe zou geven, dan zou hij natuurlijk nooit meer zijn gevoel met ons delen. En dat was wel de sleutel tot weer gezond worden. Dat hij zijn gevoelens durfde te delen.

Dus pas op dat je je dochter niet afschrikt met heftige reacties. Ik denk dat het belangrijk is om uit te stralen: We houden van elkaar, wij zijn er voor elkaar, het wordt beter.

Nou ja, dat zijn mijn centen...

Karmijn,

Nu een dag later weet ik nog steeds niet of het echt waar is. Die bloedneus is natuurlijk mogelijk. En haar verontwaardiging was echt. Dat ik haar benen niet mag zien vind ik op zich ook niet zo gek. Onze dochter heeft asperger, en wij als ouders hebben regelmatig gesprekken met een therapeut, omdat zij daar zelf het nut niet van inziet. Ik vind die gesprekken waardevol, en het ging eigenlijk heel goed. Wel is er veel stress in het gezin: ze is naar een andere school gegaan, bij vader en moeder is er veel gedoe op het werk, haar lievelingshuisdier is ziek en heeft veel zorg nodig. En zo zijn er meer dingetjes. Maar ik had het idee dat ze het aardig oppakte, en ze is wel somberder geweest in deze tijd van het jaar. De therapeut heeft me goede tips aan de hand gedaan, waaronder niet vragen naar het waarom. Ik blijf naast haar, hoe erg ik het idee ook vind. We hebben gisteravond geknuffeld, gepraat over alle heftige dingen die op dit moment spelen, en gezegd dat we in de kerstvakantie maar leuke dingetjes moeten doen. Vanochtend hebben we heerlijk samen op de bank gezeten onder een dekentje. De heftige emoties zijn er zeker. Maar die deel ik wel met haar papa. Tegen haar benoem ik de schrik, maar laat ik de emotie achterwege.

Och

Ik snap het nu wat beter geloof ik.

Ze heeft veel stress, daar kun je toch wel iets mee proberen te doen. Dat doe je volgens mij ook.

Ik zou het in dit geval geloof ik dan hier bij houden.

Inzetten op stress verminderen en steunen. En dat snijden dan in mijn achterhoofd houden. Dus alert blijven op dingen die in de richting wijzen en verder hopen dat het (als het al gebeurd is) een eenmalige actie was.

weten

Ik begrijp niet zo goed waarom je het zeker zou moeten weten om haar te kunnen helpen. "Ik kan haar pas het pad van helpen en veranderen opsturen als ik het zeker weet. Als ze blijft ontkennen kan ik niets."
Misschien fel van mij, maar ik denk dat je dat los moet laten.
Zonder dat je het zeker weet kun je er met haar ook over praten.

Zeker

Ik weet het inmiddels zeker. Ze doet al een jaar. En nu?

artikel op oudersonline

http://www.ouders.nl/vraagbaken/mijn-zoon-snijdt-zichzelf-hoe-moeten-we-daarop-reageren-14-jr
En artikel van kinder- en jeugdpsychiater Aleid Grijpma.
1. Ga niet bovenop hem zitten, hoe lastig dat ook is. Er bovenop gaan zitten is een vanzelfsprekende reactie, maar leidt eerder tot een verslechtering dan tot een verbetering van de situatie.
2. Neem het probleem serieus. Maak duidelijk dat u zich zorgen maakt, en toon u betrokken. Volsta dus niet met "Doe niet zo raar", of "Doe een beetje normaal, zeg", zonder een opening te bieden voor een gesprek.
3. Overtuig uw zoon ervan dat u hem wilt helpen. Zeg eerlijk dat het onverdraaglijk is om te zien hoe hij zichzelf pijnigt, en dat u hem wilt helpen om het op te lossen.
4. Bied afleiding aan. Stel bijvoorbeeld voor om samen te gaan wandelen, of om iets anders te doen wat hij leuk vindt, als hij zich down voelt of als hij wil gaan snijden.
5. Zorg dat uw zoon zelf de regie houdt. Dat wil zeggen: wees beschikbaar voor hem als hij uit wandelen wil gaan, of iets anders met u wil doen, maar dring hem dat niet op. Maak hem duidelijk dat u van hem verwacht dat hij zelf naar u toekomt voor dat soort activiteiten.
6. Doe geen moeite om mesjes uit zijn buurt te houden. Want hoe hard het ook klinkt: dat helpt altijd maar tijdelijk. Nieuwe mesjes zijn immers zo weer gekocht.
7. Wees open en eerlijk tegen hem als u een mesje of iets dergelijks vindt, maar ga er niet naar op zoek. Laat de verantwoordelijkheid bij hem.
8. Wees alert op het internet-gebruik van uw zoon. Er zijn talloze underground-groepjes waarin jongeren elkaar aanwijzigingen geven en helpen bij snijden en krassen.

Overigens raadt Aleid Grijpma wel professionele hulp aan.
Wat ik er zelf van begrepen heb is het snijden, vooral als het inderdaad al zo lang duurt een hardnekkig verschijnsel wat een kind alleen zelf kan stoppen. Je kunt wel helpen met het bieden van alternatieven en wat je zelf al aan het doen bent, leuke dingen doen samen, het contact verbeteren en werken aan de stress en de problemen, samen.
Ik zou zelf ook nog wat hygiene checken, hoe een kind goed en hygienisch voor zichzelf zorgt als er gesneden wordt.

He wat naar

Wat naar zeg. Ik hoopte nog dat het mee zou vallen.

Wat vindt ze er zelf van? Wil ze stoppen of niet? Als ze dat niet wil, kan je denk ik niet zo veel.

Als ze wel zou willen stoppen, dan zou je naar manieren kunnen zoeken om hulp te geven.

Ze zou naar die therapeut kunnen gaan. Maar ik lees tussen de regels door, dat ze daar niet open voor zal staan? Misschien wel met een gerichte vraag bij een gericht probleem?

De therapeut kan helpen op afstand, met jullie als mediator. Dus dat jullie haar tips en ideeen uitproberen en bij haar terug koppelen wat helpt en wat niet helpt?

Als er sprake is van een negatief zelfbeeld (zoals in het voorbeeld) kun je daar natuurlijk ook intensief aan werken met haar.

Als er sprake is van stress, kun je die stress misschien verminderen? Verwachtingen verlagen? Dingen afstoten?

Je zou ook haar weerbaarheid tegen de stress kunnen verhogen door bijvoorbeeld: ontspanningsoefeningen, lichaamsbeweging, gezond eten, aandacht voor elkaar, goed slapen, escapes (bij onze zoon is de pc een escape, misschien is er voor haar ook een ding waar ze zich in vast kan bijten)

Nu is het open dat ze zich snijdt. Ze hoeft het niet meer te verbergen voor jou. Misschien kun je met haar afspreken dat ze het vertelt als ze de neiging voelt om te snijden? Misschien in een stappenplan. Eerst vertelt ze het achteraf. Dan gaat ze het moment waarop ze het aan je vertelt steeds verder naar voren schuiven, tot ze zo ver is, dat ze kan vertellen dát ze behoefte heeft om te snijden.

Dan kun je samen met haar alternatieve gedragingen bedenken, die haar helpen om niet te snijden. Iets sportiefs, uitputtends bijvoorbeeld. Of tegen een boksbal rammen, een boze tekening maken, heel hard gillen, douchen, naar buiten om een stuk te lopen/rennen, praten over hetgeen waar ze mee zit, een kleifiguur maken en die weer kapot maken, iets scheuren/breken/gooien.

Het is dan wel heel belangrijk dat je altijd beschikbaar bent. Ook midden in de nacht, ook als je chagrijnig bent, ook als je op je werk bent.... Dat ze echt er van op aan kan: als ik het zwaar heb, is zij er en gaan we samen zorgen dat het beter wordt.

Nou ja, ik zit maar wat te brainstormen. Ik heb er dus geen ervaring mee, maar wel ervaring met een suicidaal kind. Het mooiste zou het zijn, als ze naar die therapeut gaat. Maar ik weet het, het is soms moeilijk om iemand daartoe te motiveren. En als je ongemotiveerd naar een therapeut gaat, kun je misschien wel net zo goed thuisblijven.

Karmijn,

Jouw berichtjes helpen me dingen op een rijtje te zetten. Op dit moment is het een wirwar van gevoelens. Ze heeft gezegd dat ze wil stoppen. Ik heb haar wat voorstellen gedaan, maar dat vindt ze onzin, ze wil gewoon stoppen. Dat klinkt positief, maar ik blijf alert. Komende week woensdag heb ik een gesprek met onze therapeut, en ook school wil graag een gesprek. Ik ben heel blij met deze professionele hulp, zonder zou ik radeloos zijn. Ik heb haar gezegd dat ik haar periodiek ga controleren. Ik ben normaal niet zo streng, maar bij dit wel. En verder kan ik weinig betekenen. Ze is 14, dus net bezig zich los te maken. En juist nu moet ik haar letterlijk op de huid zitten. Ik voel me uitgeput. Ik heb het gevoel dat het allemaal van mijn kant moet komen. Volgende week is het kerstvakantie. Ik hoop dat ik me dan wat kan ontspannen. Want als ik me beter voel, gaat het met het kind ook vaak beter.

Hoe is het met jouw zoon? Hebben jullie deze periode definitief achter je gelaten?

Definitief..

Definitief is een groot woord, Bonna.

Het is inmiddels alweer zeven jaar terug, toen het zo heel slecht ging. Hij was toen negen.
Het gaat nu goed, maar het blijft een jongen die af en toe op een emotionele achtbaan zit. De angst dat de moedeloosheid terug komt zakt steeds verder op de achtergrond. Maar het feit dat we ieder jaar tegen elkaar zeggen: ' jeetje het gaat weer veel beter dan vorig jaar,' wil wel zeggen dat hij nog steeds herstellende is. Zijn vertrouwen in het leven en de mensen om hem heen is gestaag aan het verbeteren. Langzaam, maar wel zeker.

Ik denk dat die controle wel goed is, mits zij er niet te grote problemen mee heeft. Ik kan me voorstellen dat het haar bodem zal geven. Dat ze weet dat je betrokken bent en het je kan schelen. Ik denk wel dat je moet proberen om niet te veel emotie te laten zien, mocht het mis zijn. Maar dat doe je volgens mij ook niet.

Misschien is het handig om te verwoorden dat 'gewoon stoppen' niet helemaal realistisch kan zijn. Dat ze niet moet balen als het haar weer ontglipt. Dat is dan geen ramp, maar een reden om de moed niet te verliezen en weer opnieuw te beginnen.

Als het misgaat kan het misschien lukken om te achterhalen wat de aanleiding was? Mijn kinderen hebben vaak zelf helemaal niet door, waar een bepaalde spanningsopbouw vandaan komt. Terwijl het voor mij zo klaar als een klontje is. Mijn dochter is bijvoorbeeld elke maandagavond zenuwachtig, omdat ze op dinsdag gym heeft. En elke dinsdag komt ze balend uit school, omdat de gymles zo walgelijk was. Voor mij was dat helemaal helder, zelf zag ze het verband niet. (Ze zit gelukkig in de zesde, nog een les of vier en dan hoeft ze NOOIT meer te gymmen)

Maar wat ik bedoel: wij hebben geleerd om elke tegenslag om te buigen in een mogelijkheid om de problemen, emoties en het gedrag van onze zoon beter te leren begrijpen. Dan is het ten minste nog ergens goed voor geweest, al die shit. We zeiden/zeggen dan ook tegen hem: 'Het is helemaal niet zo leuk dat dit is gebeurd, maar misschien kunnen we, door er over te praten en het uit te pluizen, ervoor zorgen dat het in deze specifieke situatie ten minste niet weer gebeurd.' Bij onze zoon ging het dan vaak om een situatie waarbij hij wangedrag vertoonde op school. (Leraren uitschelden, middelvinger opsteken, schriften scheuren, toetsen in de prullenbak gooien, weglopen uit de school, leerkrachten tot het diepst van hun ziel beledigen, etc.. *Gelukkig is dat verleden tijd, zuchtte ze.*)

Ik,denk dat het heel belangrijk is, om ervoor te zorgen dat jij en je man (?) het volhouden. Dat je dus de tijd neemt om tot rust te komen. Ik zeg het hier vaak: positief blijven, kalm blijven, georganiseerd blijven en volharden. Die vier punten zijn makkelijk te onthouden, makkelijk te toetsen en helpen mij om handen en voeten te geven aan situaties die moeilijk zijn.

Internet

Probeer ook inzichtelijk te krijgen wat ze op internet uit spookt. Een teamgenootje van dochter heeft anorexia en snijdt zich ook. Dochter liet wat twitterberichten zien, ik wist niet wat ik zag. Net als van die pro-ana bewegingen waarbij meiden elkaar opjutten heb je dat ook voor snijders, dan sturen ze foto's naar elkaar enzo van hun wonden. Vaak is het ook nog eens een combinatie en anorexia en snijden. Het schijnt heel moeilijk te zijn om je uit dit soort communities los te weken.

eens met Karmijn

Hoi Bonna,

Voor wat het waard is: gewoon stoppen lijkt mij bijna onmogelijk. Het snijden is een verslaving (geworden) en zal hoogstwaarschijnlijk alleen ophouden als ook de innerlijke onrust/problemen worden aangepakt. Karmijns tip om per "incident" te achterhalen waardoor je dochter is gaan snijden, is een heel goede. Bij eetstoornissen wordt ook zo gewerkt, met behulp van een eetdagboek: wat eet je, hoeveel, tot wat voor gedachten leidt het eten, wat voel je, en hoe gedraag je je?

Het zijn eigenlijk de 4 g's uit de cognitieve gedragstherapie: gebeurtenis, gedachte, gevoel, gedrag. Voor je dochter lijkt het nu misschien logisch dat een bepaalde gebeurtenis leidt tot het snijden, maar als ze leert om ergens tijdens dat pad van gebeurtenis naar gedrag haar gedachten om te buigen zal dat snijden hopelijk niet meer zo'n logische uitkomst zijn.

Het is maar een suggestie hoor, en niet zaligmakend. Het vereist dat je dochter ook bereid en in staat is om op die manier naar zichzelf te kijken, en dat lijkt me erg moeilijk op die leeftijd, zeker met een ass. Ik hoop van harte dat je dochter over het snijden wil praten met haar therapeut of met jou en je man, wellicht lukt het dan om te kijken wat er nu precies voorafgaat aan het snijden.

Wat denk je, zou je je dochter zover kunnen krijgen dat ze het aan jou of je partner meldt als ze de drang voelt om te snijden? Op dat moment kun je haar namelijk echt helpen door afleiding te bieden, zodat de drang weer wegzakt.

En wat jouzelf betreft: ik vind het héél knap dat je je eigen heftige emoties en zorgen niet uit bij je dochter. Zoals Karmijn beschrijft kan dat voor het kind in kwestie zo beangstigend zijn dat het zich terugtrekt, maar zie dat maar eens in gedachten te houden als je zo bezorgd bent. Petje af dus. En inderdaad, hoe gemakkelijk het misschien ook gezegd is: zorg goed voor jezelf en de rest van het gezin. Alleen dan kunnen jullie het met zijn allen volhouden. heb je trouwens nog andere kinderen? Zo ja, weten zij wat er aan de hand is? Ik denk dat het geen kwaad kan om hen ook op de hoogte te stellen en ze te vertellen dat er ook aandacht is en blijft voor hun gevoelens.

Ik weet uit ervaring hoeveel invloed dit heeft op het gezinsleven en wens je heel veel sterkte, wijsheid en kracht.

update

We zijn nu een week verder. Ik heb haar zoals afgesproken gecontroleerd. Er was geen weerstand. En daar uit volgde al wat ik te zien zou krijgen. Ze had niet gekrast deze week. Ik heb haar complimenten gegeven. En de opluchting was van beide kanten zo groot, dat het uitmondde in stoeien. Op naar de volgende week. Ik heb overlegd met haar therapeut, en zei had zelf ook het idee dat mijn dochter ook zo zou kunnen stoppen. Cold Turkey zeg maar. Ik blijf alert. Voor de komende twee weken zoeken we de ontspanning op.
Karmijn, ik heb veel nagedacht over jouw berichtje over jullie zoon. Al die clichés over kinderen: zo blij als een kind, zo spontaan als een kind, enz. enz. Het is gewoon niet waar.
Als je zo veel meegemaakt hebt als jullie, ben je in staat om je zegeningen te tellen lijkt me. De vier punten van Karmijn zal ik mijn hoofd prenten!
Suzanne, we hebben nog een oudere zoon. Ik ga hem niets vertellen voorlopig. Mocht blijken dat het snijden hardnekkig is in plaats van een incident, zal ik hem kort uitleggen wat er aan de hand is. Tot die tijd hoop ik op een gewone broer-zus band.