Schuldgevoel
Het ziet er naar uit dat er 'iets ' met zoon is, deze week begint een traject, eerste gesprek enzovoort. dat is op zich een opluchting omdat er nu misschien eindelijk eea duidelijk[er] wordt.
Maar nu heeft mijn man met hem gepraat en kwam een beetje naar voren dat hij in ons voorgaande dorp is gepest op school, omdat hij de taal niet goed sprak. Om die reden is hij nu enomr onzeker op school en zegt niets [tegen ons ook niet].
dat slaat toch in als een bom bij mij, al weten we niet precies wat er nu gebeurd is en hoe het zit.
Ik voel me zo schuldig naar hem toe - ik voel me echt verantwoordelijk dat we hem in die situatie hebben gebracht, en niet hebben doorgehad dat hij blijkbaar gepest werd [of dit zo voelde]. Dat ik vooral vaak op mijn tenen liep door zijn gedrag.
Herkent iemand dit gevoel en wat kun je eraan/ermee doen?
Accepteren dat het ging zoals het is gegaan, ok, maar ik ben bijna in staat hem niet maar naar school te sturen bij wijze van spreken, en dat moet natuurlijk gewoon wel. Als ik als moeder mijn kind al niet kon beschermen.. :/
Intussen stuurt schoonmoeder een mail aan mijn man [dus niet aan mij] met dingen die volgens haar kunnen meespelen, waarbij ze mij noemt en het allemaal goed bedoelt, maar ik kan haar wel wurgen [doe ik niet] - gevoelsmatig.
Ik zal maar wat afleiding gaan zoeken, denk ik.
Pesten
Als je leest over pesten, zul je zien dat heel veel slachtoffers het thuis niet zeggen. Ervoor uitkomen zou hun laatste restje eigenwaarde wegnemen. Dat hoeft dus helemaal niet aan jou te liggen.
Zit hij nu op een andere school? Geeft dat geen verlichting?
En je schoonmoeder moet zich er gewoon niet mee bemoeien, maar ja, dat zal ze toch wel blijven doen. Daar kunnen jij en je man maar beter mee om leren gaan. Je man moet vooral duidelijk maken dat hij vierkant achter jou staat en dat niemand de kans krijgt daar tussen te gaan zitten.
Andere school
Hij zit nu hier in NL op school ja, lijkt wel heel leuk. Vanmorgen nog even gecheckt bij de juf, zij is wel het type dat pesten meteen zou afstraffen. Maar zoon huppelde vrolijk naar school en was gelijk in contact met een klasgenootje, hij geeft niet de indruk dat hij er ongelukkig is. Het is nu meer mijn schrik denk ik. Ik hoop gewoon dat hij niet verandert in een pestobject omdat hij niet praat..
Maar goed, deze week kunnen we onze zorgen kwijt bij een - hopelijk goede - hulpverlener. En we proberen het thuis zo gezellig en fijn mogelijk te maken voor hem.
Ik zal schoonmoeder proberen te laten, ik snap wel dat zij er ook over nadenkt maar heb er even geen behoefte aan te weten wat ze allemaal bedenkt. Tegelijkertijd wil ik ook niet dat ze dan mijn man gaat mailen want ik krijg het dan ook te horen. Nouja, dat is nu idd even niet belangrijk.
Bedankt voor je reactie.
