Schoolweigeren, rekenachterstand en weigert elke hulp

dochter moet kiezen

Als ze volgens haar geen hulp nodig heeft dan gaat ze gewoon naar school. Als naar school gaan niet lukt heeft ze dus hulp nodig. Dat kan het beste in overleg met haar, kies samen een hulpverlener.

Wat is er aan de hand?

http://www.essentialkids.com.au/older-kids/education-for-older-kids/school-refusal-in-older-children-20130829-2srt9.html
Dit artikel geeft voor mij wel aardig weer hoe je dit moet plaatsen.
Vooropgesteld, het is een lastig probleem waar niet veel mensen iets zinnigs mee kunnen. Ook al komt het voor, misschien wel steeds vaker want de druk op kinderen en op scholen neemt toe, en uiteindelijk is dat ook een factor.
Het lijkt mij belangrijk om uit te zoeken waar het bij je dochter nu precies aan schort. Belangrijke redenen kunnen zijn angst en pesten. Voor beiden moet je met je dochter praten en met de school.
Verder zou ik contact zoeken met een vrijgevestigde psycholoog of psychiater of er sprake is van leer- en ontwikkelingsstoornissen.
Mogelijk dat het je dan lukt om eventuele blokkades op te heffen.
Belangrijk is dat je de motivatie voor school bij je dochter laat. Alle kinderen gaan naar school, het valt haar vast tegen van haar zelf dat het haar niet lukt, ze wil wel maar het lukt haar niet. Kijk heel precies wat er haar allemaal tegenhoudt en help daarbij.
Via de kinderpsycholoog of via school kan ze misschien een training 'helpende gedachten' of 'cognitieve training' krijgen. Hoewel het ook heel handig kan zijn dat jij je daar zelf eerst in verdiept want het is moeilijk om een kind dat zo angstig is naar therapie te krijgen.
Ik heb dochter weleens 'omgekocht' met een impuls speelgoed aankoop toen we halverwege de eerste afspraak naar de psycholoog waren en het werd ineens paniek.
Het zal niet meevallen en inderdaad, ik zou absoluut stoppen met straffen, dwingen, misleiden. Het gaat om de toekomst en het normale leven van je dochter. Je gaat er vanuit dat ze daar zelf ook belang bij heeft en dat het zou lukken als ze maar weet hoe.
Ga er vanuit dat je hier een lange adem voor nodig hebt dan kan het meevallen, maar het is echt een lastig probleem, dus laat je ook niet wijsmaken dat het eenvoudig op te lossen zou zijn als je maar....

Moeilijk

Het klinkt als een ingewikkelde kluwen van problemen, waarbij je de regie en het overzicht kwijt bent. Dit is natuurlijk heel slecht voor je dochter en zij neemt de regie dan maar in handen. En haar oplossing is: niets meer doen, niets meer willen.

Maar dat is niet acceptabel. Als zij op deze weg doorgaat, dan komt ze thuis te zitten en krijgen jullie problemen met Jeugdzorg. Zij is nog minderjarig, dus zij kan niet bepalen of jullie wel of niet hulp zoeken.

Ik zou dus WEL hulp zoeken. (liever gisteren dan vandaag) Ook al wil je dochter dat niet. Jammer dan. Dan ga je voor jezelf. Zoek een psycholoog die jou kan helpen om je dochter te helpen. Die jou kan helpen om de regie en het overzicht weer terug te krijgen. Die kan helpen om prioriteiten te stellen, pro-actief te zijn. Zodat je weet waarom je iets wel of niet doet.

Het klinkt alsof je op een omtrekkende manier je dochter hebt willen sturen. Hierdoor is ze het vertrouwen in jou kwijt geraakt. En dat begrijp ik wel. Ik zou op deze manier ook het vertrouwen verliezen.

Ik zou dus alles wat je doet, als je met mensen over haar praat, dat je deze draad hebt geopend, gewoon met haar delen. Iets van: 'Hoor eens, ik heb hier geen opleiding voor gevolgd, ik weet ook niet wat ik met je aan moet. Dus ik ga hulp vragen. Hulp vragen is een zeer verstandige strategie als je het allemaal niet meer weet.' Als mijn zoon in zo'n situatie boos op mij zou worden, zou mijn neus in de lucht gaan en dan zou ik hem vragen of hij een betere oplossing heeft. Of hij weet hoe hij weer deel kan gaan nemen aan de maatschappij/school.

Het lijkt mij dat het eten een van haar minste problemen is. Dus ik zou daar echt geen aandacht aan schenken. Gewoon normale maaltijden op tafel, drie keer per dag. Vier tussendoortjes. En als zij dat dan niet eet, dan maakt/pakt ze zelf maar wat anders. Voor zover ik begrijp is ze daar oud en wijs genoeg voor.

Ik denk dat je heel erg op moet passen voor verlammende gedachten. Je schrijft dat je bang bent dat er helemaal niets van haar terecht zal komen. Zo'n angst voelt het kind, hoort het kind in je stem. En dat werkt verlammend. Denk in plaats daarvan helpende dingen zoals: dit is een lastige periode, maar we komen er wel uit.

Verder zou ik ook in gaan zetten op andere activiteiten die helpen met stemming, sociaal contact en dergelijke. Ik denk dan aan bijvoorbeeld yoga, scouting, teamsport, atletiek, kunst. In ieder geval, dat ze bezig is met haar lichaam en geest.

Ik weet niet wat ze de hele dag thuis doet, maar daar zou ik dus ook wel in sturen. Als je te ziek bent voor school, ga je dus niet op computers, telefoons of ds ( ik zou de wifi er dus uit gooien overdag, als het hier zou spelen) . Ten minste, niet nadat je nuttige zaken hebt gedaan (huiswerk). Ook kun je haar activeren door haar te betrekken in het huishouden, koken, huisdieren verzorgen, fiets schoonmaken, auto wassen. Alles wat ze doet is winst, is leerzaam.

Nou ja voor het overzicht, wat is zou doen is:

Hulp zoeken, hulp zoeken, hulp zoeken.
Dagritme/daginvulling
Eten loslaten. Aan blijven bieden en verder negeren. Als ze het niet wil het zelf laten organiseren/pakken.

Karmijn

Ben benieuwd of er psychologen zijn die jou als ouder met dit probleem kunnen helpen. Ben bang van niet eigenlijk. En de volgende: hoe vind je die? Een gezin ken het ouderschap heeft een eigen dynamiek, daar hebben veel hulpverleners niet altijd een beeld bij. Of ze komen met de 'thermometermethode'.
Terwijl hier belangrijk is dat je als ouder de tijd en de rust neemt om zelf zaken in beeld te krijgen en minutieus uit te zoeken. Nadat je de band met je kind hebt hersteld, en beloofd dat er niet meer gedwongen wordt maar dat je samen zaken gaat opdrogen in een tempo dat dochter aankan.
Foute ervaringen met hulpverleners is hier een groot risico.

Nou

Onze zoon was niet zo heel makkelijk te motiveren voor therapie. Hij is eigenlijk bijna nergens makkelijk voor te motiveren. Ook voor school niet dus. Schoolweigeren heeft hier ook gespeeld.

Maar wij hadden dus onnoemlijk veel aan therapie op afstand. Doordat wij ons verhaal konden doen bij een therapeut, als ouders, konden wij beslissingen nemen. Zij gingen heus niet aan ons zeggen dat we dit of dat moesten doen. Ze gingen ons ook niet micro managen. Maar ze konden ons zeker helpen bij het nemen van beslissingen, verwerken van verdriet, zoeken van oplossingen, gesprekken met school en vooral kijken naar het totale plaatje. Niet alleen dit kind met dit probleem, maar ons hele gezin dat er onder lijdt. Wij hebben bij twee verschillende therapeuten ( de ene ging verhuizen op een gegeven moment) therapie gehad. Voor zoon, maar dus ook voor ons. Als zoon niet wilde, dan ging ik alleen. En ik maakte ook aparte afspraken voor mezelf.

Kijk, het lijkt mij handig als er iets gebeurt. Ik heb het gevoel/lees dat Zorgenmoeder hevig vast zit in een moeras van angst. Angst voor de toekomst van haar dochter, maar ook angst voor boosheid bij haar dochter.

Dit lijkt mij nogal averechts te werken.

Het beeld van de therapeut

Mede dankzij de Tv, wordt een therapeut in de ogen van vele kinderen gezien als een praatdokter voor gestoorde kinderen. Dat werpt een hele hoge muur op.
Mede dankzij de artikelen over GGZ in link met jeugdzorg (of een vriendinnetje dat hiermee te maken kreeg), kan een praatdokter met groot wantrouwen worden geweigerd.
Onderschat niet de kennis van een kind, opgedaan via de tv, pc of op het schoolplein.

Je kunt aan haar vragen of ze een student aan huis voor bijles in rekenen wel prettig vindt. Iemand aan huis betekent dat je dochter zich op een 'veilige' plek bevindt. Misschien schaamt ze zich vreselijk voor haar matige rekenprestaties tov haar vriendinnen. Misschien is dat de reden voor haar tegenzin naar school te moeten, waar ze weer geconfronteerd wordt met de realiteit. Eten wordt dan vaak een comfort-zone. Dat eten verdwijnt als de spanning afneemt.

Gelukkig heeft school een begripvolle houding. Misschien kunnen zij of andere ouders je een leuke student aanbevelen.

Je informeren

http://www.feuerstein.nl/oudercursus/
Natuurlijk moet er wat met de angst, maar je krijgt mogelijk ook een betere 'werkrelatie' met je kind als je meer leert samen met je kind naar de wereld te kijken. Ik ben zelf een paar keer naar informatiemiddagen geweest van instituut feuerstein en dat vond ik zelf een handig concept. Wat er ook is, je kijkt samen naar de wereld en je gaat de uitdaging aan.
Idee van Flanagan, student aan huis voor bijles lijkt me ook een goed plan. Kun je 'introduceren'. Eerst spelletjes doen en dan naar het serieuzere werk. Eerst laten zien wat ze al kan.
Inderdaad, doe ook veel dingen samen als huishouding e.d. Hoe meer ze ervaart waar ze wel controle over heeft kan kleine beetjes zelfvertrouwen schelen.

Lijden dat je vreest

Het blijft gewoon een lastige zaak.
Eigenlijk moet je je beheersen en er geen tijdpad bijdenken. Maar dat is moeilijk in de huidige tijd van succes en resultaatdenken.
Het is vervelend om je doelen steeds naar beneden te moeten bijstellen, met name voor je kind.
Handiger is om te denken dat je vastbesloten bent om dit met je dochter samen op te lossen op de manier zoals zij het kan.
Maar het vraagt echt wel koelbloedigheid.
En het kan ook zo maar zijn dat het de komende jaren niet meer lukt om op een normale manier naar school te gaan.
Dat kan je veel hartzeer kosten, maar als je maar nog steeds de goede kant uitgaat samen met je kind, het doel voor ogen; scholing om later zo veel mogelijk kansen te hebben om je goed te ontwikkelen en goed werk te vinden. Maar goed genoeg is goed genoeg. Het onmogelijke kun je niet vragen.
Steeds opnieuw kansen benutten en openingen zien. Naast je kind staan en meedenken.
Niet de hele tijd de consequenties afwegen: als je nu niet naar school gaat dan blijf je zitten. Ja en? Dat kan gebeuren.
Geeft een hoop rust als je het zo kunt zien. En dan kan het ook reuze meevallen.

Alternatief programma?

Ook wij hebben zo'n periode doorlopen, buikpijn en niet naar school willen.
Ook ik schoot in de angst wat moet dit ooit worden.... Dus heel herkenbaar.

De tips van Karmijn zijn zoals altijd heel goed.
Kijk er samen naar, maar neem wel de leiding.

Wat mij ook opviel in je posting is dat je dochter op de bank zit, lekker op de ipad. Dat zou mij ook niet lekker zitten.
Dat is vluchtgedrag. Niet vreemd, iedereen heeft zijn favoriete vluchtgedrag. Maar zo heeft zij helemaal geen zicht meer op het probleem. Zolang zij lekker op de ipad vlucht, is er voor haar ook geen probleem.
Lekker om even tot rust te komen, maar niet geschikt als dagbesteding.
Maar dat zou ik dan samen met haar benoemen, zie hiervoor vooral de tips van Karmijn. Samen een oplossing bedenken.

Heeft zij die niet, nou jij ook niet, dus ga jij hulp zoeken.
Neem de leiding weer over van haar.
Doe dat met open vizier. Hoezo afluisteren? Laat haar bij het gesprek zitten. Het is haar probleem, maar jullie zoeken samen naar een oplossing.

Tijdens schooltijd doet zij schoolwerk. Hoeft niet per se rekenen te zijn, ze mag ook lezen. Als ze maar in de running blijft.
I-pad is voor vrije tijd buiten schooltijd.
Zij heeft nu de leiding en dat is teveel verantwoording voor haar.
En dat blijkt nu ook wel.

De tip om iemand vertrouwd in huis te halen en met haar te werken lijkt me ook heel goed. Die angst moet er eerst af, dan ben je al een heel eind.

O en....

heel veel sterkte, voor je dochter maar zeker ook voor jou!
Probeer ook wat tijd voor jezelf te maken.
Dit vreet energie!

Is dit iets?

Steve Jobsschool, voor het laatste jaar?

Tsjor

grenzen?

volgens mij moet ze veel vastere grenzen hebben; je laat over je lopen, zij bepaalt alles! dat kan toch niet! niet eten, niet naar school, etc. Als je kinderen alles zou laten bepalen, aten ze alleen nog maar chips en lagen ze voor de tv... (even gechargeerd). Misschien heeft ze wel 'iets' / een aandoening, maar daar moet je inderdaad hulp voor zoeken. Deze cirkel kun je niet zelf doorbreken.
sorry voor mijn misschien botte reactie.

Oei ikke

Goed dat je meteen al excuses maakt voor je botte reactie.