Schoolproblemen 15 jarige zoon met PDD-NOS

als buitenstaander

Als ik als buitenstaander dit verhaal lees zie ik een hele grote neerwaardse spiraal. Alle leuke dingen zijn inmiddels weggenomen (telefoon, tv, hobby) je bent al afgestroomd en er zijn alleen nog maar negatieve dingen. Kortom, slechter dan dit gaat het toch niet worden?

(niet oordelend bedoeld overigens. Been there, done that zeg maar)

Ik denk dat het tijd is om even stil te staan en opnieuw te beginnen. Jij kan zijn boontjes niet doppen, je kan hem alleen handvatten geven en sturen. Het is geen 4 jarige kleuter waar jij beslist wat er moet gebeuren. Hij moet het zelf gaan doen.

Dus hoe denkt hij zijn examen wel te gaan halen? Welke hulp is daarbij nodig. Wat moet jij doen (en laten). Daarbij zou ik TV/telefoon/hobby proberen in dat plan te zetten. Telefoon helemaal weg wekt irritatie op. Telefoon weg tijdens het huiswerk maken is een straf. Helemaal geen hobby Mogen doen levert strijd op. Ontspanning is ook belangrijk.

success!

wauw

Dat is wel heel erg uit de hand gelopen. Jullie steeds meer druk zetten, hij steeds meer hakken in het zand en ondertussen is iedereen doodongelukkig.
Hier ga je niet uitkomen als het roer niet helemaal omgaat. Misschien is het niet slecht dat dit gebeurt, verder kan het nu niet meer gaan, dus misschien is dit een mooi punt voor grote veranderingen.
Bezin je op prioriteiten. Een kind dat ongelukkig is, onrustig en zich onveilig voelt kan niet leren. Jullie hebben geen vat op hem als de relatie slecht is.
Bedenk ook dat straffen bij ass niet werkt. Iets afnemen is niet alleen een consequentie maar kan ook een groot gevoel van onveiligheid geven.
Ik wens je veel wijsheid!

Zo gaat dat

Dan vraag ik me serieus af waarom ouders niet meer uitleg krijgen bij een diagnose als PDD-NOS en waarom er, zeker door zo'n school als een OPDC, niet beter gekeken wordt waarom het niet lukt.
Zo laat je een kind zwemmen en de ouders vallen terug op dwingen bij gebrek aan beter. Dwingen en afdwingen door negatieve consequenties te stellen, is blijkbaar de 'grondtoon' van de opvoeding voor veel mensen.
Ik vraag me af of je zo'n grondhouding wel kunt veranderen als ouder.
De problemen van deze jongen zijn niet minder nu hij op een lager schooltype zit dus ik zou er inderdaad ook ernstig aan twijfelen of hij de school wel gaat halen.
Inderdaad, dat dansen zou ik toch maar zeer serieus nemen. Mogelijk dat hij daar plezier en misschien zelfs een mogelijkheid tot werk bij krijgt.
Misschien is het mogelijk dat je zoon een plek kan vinden voor begeleid kamerwonen voor mensen met autisme. Voorlopig is leren toch een doodlopende weg. En dan doorbreek je mogelijk de negatieve spiraal.
Tenzij je zelf je houding kunt bijstellen, je verwachtingen kunt bijstellen, op kunt houden met dwingen en je verwachtingen laag houden. De relatie verbeteren met je zoon en samen gaat nadenken wat er nodig is dat het wel gaat lukken. En soms lukt het niet, dat kan ook, is dat een reden om een kind te straffen en uit huis te plaatsen?

dansen

Helemaal eens met sax, het dansen moet het laatste zijn dat je hem moet willen afnemen!

dansen

Dansen zou ik direct weer in gang zetten. Een puber heeft beweging nodig, dat is goed voor zijn ontwikkeling op alle gebieden. Wauw, ik wou dat die van mij dat deed!

Bij autisme hoort nu eenmaal een gebrek aan intrinsieke motivatie. Een andere puber van mij, zonder autisme maar ook zonder motivatie, ging opeens fanatiek sporten. Toen ze daarmee zelfvertrouwen opbouwde, ging het leren opeens ook beter. Niet willen was dus eigenlijk niet kunnen, maar dat had ik eerst niet door. De meeste autistische kinderen hebben ook erg weinig zelfvertrouwen. Misschien moet dat eerst opgebouwd worden. Kan de school daarin niet een beetje meedenken, in plaats van alleen maar meer van hetzelfde aan te bieden?

Sterkte, ik snap best dat jullie stijf staan van de stress! Uit huis laten gaan lijkt me alleen een optie als hij dat zelf echt wil. Het lijkt me voor de meeste autisten geen optie. Bovendien is het nog maar de vraag of degenen waarbij hij dan terecht komt wel wat met hem kunnen. Kunnen jullie de teugels niet wat laten vieren en de gezelligheid terugbrengen in huis? Dan zakt hij maar, hij zal niet de enige zijn. Misschien kan hij daarna uithuilen en opnieuw beginnen.

school

Is die school trouwens wel zo goed? Je zoon is 15, dus hij zit in de derde? Bij ons (regulier) wordt pas aan het eind van de tweede gekeken of je een beetje op je plek zit, of misschien een niveau omhoog of omlaag moet. Het is geen ramp als het kwartje wat later valt. Dat zou je van een speciale school toch zeker mogen verwachten. Hij is nu 2 niveaus gezakt, zou hij dit niveau niet ook zonder huiswerk moeten kunnen? Is het een bepaald soort werk dat hem nekt, bijvoorbeeld het maakwerk? Kan daar dan niet met school over gepraat worden, zodat dat soort werk tot het absolute minimum beperkt blijft? En anders misschien echt cluster 4 onderwijs, waar ze alles in kleine stapjes opbouwen. Als ze van mij veel teveel ineens zouden verwachten, zou ik ook de handdoek in de ring gooien!

sorry,

3 niveaus. Dat is echt teveel!

Poehee

dat klinkt allemaal erg verdrietig.

Wat jammer dat jullie zijn gaan dwingen. Wat vreselijk moet het voor hem zijn, als alles van hem wordt afgepakt, en dat juist voor een ASS'er...

Stel jezelf de vraag waar het in het leven om draait, nu, met je kind. Het gaat toch om de goede relatie die je met elkaar hebt, om de liefde die je voor elkaar voelt. Is die dan afhankelijk van school en schoolresultaten?
Jullie zijn in een negatieve spiraal terecht gekomen, daar zou ik proberen uit te klimmen, zo snel als maar kan. Het is al eerder gezegd, een ongelukkig kind kan niet eens leren, daarvoor moet je je goed voelen.

Ik zou in gesprek gaan met elkaar. Dit is geen doen zo. Zorg ALLEREERST voor weer een goede sfeer in huis. Laat je kind weer gelukkig worden. Pak geen passie van hem af. Stel dat dat met jou zou gebeuren op je werk, foei, je doet het niet goed, mag je je hobby niet meer doen. Dat werkt toch niet. Ik zou ook met mn hakken in het zand gaan.

Probeer het andersom: ga belonen. En die telefoon terug. Juist voor pubers met autisme is die telefoon hun poort naar buiten. Kun je toch communiceren zonder dat je met die lastige sociale situatie zit.

Gesprek met je zoon: toegeven dat je tot het inzicht bent gekomen dat dit niet werkt. Draai het terug. Verbind het een niet aan het ander.
Heb je hem al eens op huiswerkbegeleiding gedaan, of denk je dat dat niet werkt? Je hebt het over regulier onderwijs. Is dat een school met kennis over autisme, zijn er meer kinderen met autisme daar?

Ik zou mijn kind zeker niet uit huis doen!!! Ik denk dat je aan jezelf moet werken, verwachtingen los moet laten. Laat het los en wees blij met wat er wel is. Zorg dat er humor terug komt...

En kijk kritisch naar de school waar hij zit. Een school met kennis van autisme is onontbeerlijk. Hulp zou je moeten kunnen krijgen via school, dus niet alleen ambulante begeleiding (heb ik begrepen...).

Onze ASS-zoon zit ook op een reguliere VO-school, met wel veel kennis van en inzicht in en ook ervaring met autisme. DAt scheelt een stuk (daarvoor zat hij op een school die daar echt de b*llen verstand van had...).

En laat hem maar even. Jaren van ellende op school en thuis gaat je niet in de kouwe kleren zitten lijkt me...

Ook ik vraag me af, als hij eigenlijk VWO-niveau is, dan zou hij het huidige niveau toch onderhand zonder leren moeten kunnen...

IN ieder geval wil ik je sterkte wensen. Ook wij hebben een vreselijke periode gekend, maar het gaat nu zo ontzettend veel beter. Laat dingen los, dan komen ze juist vanzelf naar je toe, lijkt het wel...

Herkenbaar

Ik heb ook een zoon van 15 met sinds kort de diagnose autisme, die momenteel meer niet dan wel naar school gaat. Hierbij speelt de angst om op school te komen een grote rol en dat kinderen hem iets kunnen vragen waar hij niet zo snel een antwoord op heeft. Men heeft op de reguliere school een speciaal lokaal waar hij zich kan melden maar dit gaat helaas pas om 9 uur open, als school al is begonnen.
De hulpverlening heeft hem aangemeld voor opname maar dat wil hij niet, dan zou het onder dwang moeten. Of ik daar nou zo blij mee ben..... het idee alleen al om mijn zoon spartelend weg te zien gaan.
Helaas denkt mijn echtgenoot over de oplossing van dit school probleem heel anders dan ik, hij is van de dwingende methode. Internet uitdoen, boos worden....kortom de leuke dingen afpakken.
Ikzelf denk dat het beter is om naast mijn zoon te staan, oplossingen proberen te bedenken samen met jeugdzorg.
Dat er iets moet gebeuren is een ding dat zeker is, maar wat?

Breikous beetje o.t.

Hier een puber die al bijna een jaar niet meer naar school gaat vanwege angsten (geen eenduidige diagnose). Dwingen helpt niet en alle leuke dingen ontnemen ook niet. Beloningen overigens ook niet echt. Het is voor kind al zo zwaar, wil niet ook nog een depressie erbij, dus doe uiterste best om positief te blijven benaderen. Man en ik verschillen ook enigszins in mening hierover, is lastig. Wij zijn nu bezig met een alternatief traject voor kind, les in kleine groep met veel begeleiding. Wel zelf moeten uitzoeken, hulpverlening en school zijn niet goed op de hoogte van wat er allemaal is. Zal nog link plaatsen voor jou.

Wel hoop ik voor jullie dat het nog lukt op reguliere school. Hopelijk gaat school meer meewerken en lokaal eerder openen bijv. Sterkte!

Ziezon.nl

@AnneJ, zouden deze (bijna)- thuiszitters niet gebaat zijn met begeleiding van ziezon.nl, dus ook kind van TS?

Natuurlijk Flanagan

Zodra je kind niet meer naar school durft, er zijn daar drempels en kwesties die kind niet kan hanteren, er wordt jeugd ggz ingeschakeld, kan kind in aanmerking komen voor thuisonderwijs door Ziezon. Is gratis, wordt je alleen niet door school aangeboden. Ze laten je eerst modderen, er wordt van alles bekokstoofd dat niet helpt, je probeert je kind thuis te laten werken maar krijgt een punthoofd van het achterhalen van huiswerk en toetsmomenten en je wordt gek van alle gesprekken die je moet voeren.
Maar natuurlijk. Omdat ouders dat allemaal voor het eerst ervaren is het een hele kunst om dat op de rit te krijgen. Je zou wensen dat scholen daar sneller mee komen.
Ik wist dat het kon, maar heb te lang o
p school gewacht en toen kwam het niet meer van de grond.
Maar natuurlijk probeer je eerst of het je lukt om je kind thuis te laten werken. Het vraagt veel geduld en een goede werkrelatie maar het kan. Bij ons was dat ook voldoende. Kind is overgegaan en doorgestroom naar speciaal onderwijs na driekwart jaar thuiszitten.
Maar je wilt graag een gesprekspartner waarmee je zo'n wespennest kunt ontlopen en dat is nu zo moeilijk. Je wordt afgeleid door school en leerplicht. Als je nu zelf maar in de gaten houdt dat het gaat om het welzijn van je kind, veiligheid en (psychische) gezondheid, en daarna doorgaan met scholing voor de toekomst van je kind. De rest is onnodige beunhazerij.

straf

Wat je ook zo graag zou wensen is dat een kind in de jeugd ggz niet alleen een diagnose krijgt maar dat ouders ook degelijk uitgelegd krijgen hoe het werkt bij autisme. Maar helaas werken daar ook nog genoeg 'hulpverleners' die denken dat ouders maar weer een moeten opvoeden en dwingen en straffen. Een plaag is dat. Want zo help je een gezin niet.
Toch blijven mensen daar maar in geloven. Het leidt juist af. Je bent de hele tijd bezig met geemmer over computers en beperkingen maar niet met waar het om gaat. En maar doorgaan daarmee.
Hulpverleners zouden ouders kunnen helpen die 'autibril' op te zetten. Waar loopt je kind tegenaan, waar kun je samen gaan puzzelen, hoe verbeter je de relatie met je kind, want er zit vaak ook een hoop teleurstelling en boosheid bij een kind omdat het vaak al jaren overvraagd is door onbegrip. Daar moet je ook wat mee.
Veel meer samen dingen doen en ondernemen, er niet vanzelfsprekend van uit gaan dat je kind zaken wel onder de knie heeft. Luisteren naar je kind en dat letterlijk nemen en over nadenken. Je kind helpen nadenken.
Die kennis is er wel maar wordt niet algemeen gedeeld.
Iedere ouder met een kind met PDD-NOS zou een aantal boekjes opgegeven moeten krijgen en een paar gratis trainingen bij Autisme Centraal of Geef me de Vijf. En dan controleren of het ze lukt om ermee aan de slag te gaan.
Maar helaas zijn er nog steeds instellingen die zelf van de dwang en het straffen en belonen zijn, dus daar kun je niets van verwachten. Het niveau laat vaak ernstig te wensen over.
Vanmiddag nog een discussie met een collega gehad daarover. Dan wil men de computertijd beperken zonder een kind aan te bieden wat het dan in die overige tijd gaat doen, alsof ze dan ineens wel spontaan kunnen bedenken wat ze met hun tijd aanmoeten terwijl alles energie vreet. Doe maar een slot op de computerkamer.
Nee, eerst help je om de andere dingen goed te krijgen en dan wordt de computertijd vanzelf wel minder. Afijn, kan me nog steeds flink opwinden over dit soort onnodig gehark.
Dat het van individuele ouders af moet hangen of het goed komt met een kind met autisme, dat is ongelooflijk jammer. Mede omdat een kind met PDD-NOS vaak ook een ouder heeft met een karakter met autisme. Die ouder heeft gewoon meer concrete uitleg nodig, wat geduld en begrip. En geen adviezen om te dwingen, straffen en belonen. Of aan onnozele regeltjes te houden.

Ziezon

Helaas is een consulent van Ziezon alleen maar voor leerlingen met een lichamelijke ziekte en niet voor psychische klachten.

Ziezon ook voor psychisch zieke kinderen

Ziezon ook voor psychische problematiek.
Mijn dochter heeft gewoon in afwachting op de wachtlijst gestaan. Ook psychisch ziek is medisch namelijk, ook al lijkt de jeugdwet anders te suggeren.

http://www.ouders.nl/forum/ouders-en-school/afstromen-wegens-ziekte?page=2

In deze link staat de informatie die Mirjam Lavell heeft gevonden over de situatie van kinderen met psychische problematiek.

http://parlis.nl/pdf/kamervragen/KVR21838.pdf

"Deelt u de mening dat deze kinderenonder de regeling voor de zieke leerling vallen? Zo ja, wat gaat u doen om scholen aan deze zorgplicht te houden?"

"Ja.
Scholen zijn verantwoordelijk voor het onderwijs aan leerlingen, zo lang die bij hen staan ingeschreven. Ook leerlingen die wachten op onderzoek in verband met een indicatie of verwijzing naar het speciaal (basis)onderwijs behoren gewoon die school te blijven bezoeken tot het moment waarop ze op een andere school worden toegelaten. Zelfs als school en ouders constateren dat dit
vanwege de psychische of somatische gesteldheid van de leerling niet (meer) mogelijk is, blijft de school conform artikel 8, lid 8
WPO verantwoordelijk voor het onderwijs. De school kan indien
nodig, ingevolge artikel 9a, eerste en derde lid WPO, voor de
ondersteuning een beroep doen op een schoolbegeleidingsdienst.
Scholen zullen in overleg met Ziezon (Landelijk netwerk ziek zijn & onderwijs) over deze zorgplicht geïnformeerd worden"

Info van ziezon

http://www.ziezon.nl/wp-content/uploads/downloads/2013/10/Pages-30-en-31-from-BdLes-8-2013-2.pdf

Pag 2 linksonderaan; kinderen met gedragsstoornis horen niet tot de doelgroep, maar wie verzorgt het onderwijs dan.

Een vooroordeel blijkbaar

Blijkbaar hebben ze zelf ook last van dat vooroordeel. Volgens de kamer vallen psychisch zieke kinderen wel onder het Ziezon.
Blijkbaar zijn er een hoop mensen die denken dat kinderen die niet naar school gaan en psychische problemen hebben niet ziek zijn maar slecht opgevoed of onhandelbaar. Een hardnekkig misverstand dat stigma op de jeugd ggz.
Ik vind het ook altijd weer verbazend hoeveel argumenten hulpverleners en scholen kunnen hebben om een kind niet te helpen.

Teleurgestelde vader.

De boosheid van je man is er een uit frustratie. Zijn zoon doet het niet volgens zijn verwachtingen. Een slimme jongen, met vwo advies, maakt er in zijn ogen een potje van op school. Alle hulp is uit de kast getrokken, en hij zakt steeds verder weg. Ga eerst een goed gesprek aan met je man, zonder zoon. Wat willen jullie bereikt hebben als je zoon volwassen is?
Voor ons was dat een jongeman met een fijn, warm gevoel over zijn jeugd. Een jongeman waar we een goede band mee hebben en waar we trots op zijn, waar we van houden.
Het is nu een hele lastige fase, maar natuurlijk moet je hem niet laten vallen, vertrouwen hebben in zijn toekomst, hem zijn passie, dansen, gunnen.
Praat met je zoon, over van alles wat hem bezighoudt, even niet school als jullie hoofdonderwerp.
Ga samen met je man een gesprek aan op school, hoe is je zoon op school, in de klas, tegenover docenten, klasgenoten? Hoe kan je er thuis en op school voor zorgen dat er meer rust en ontspanning komt.
De frustratie van je man, jou stress en lichamelijke klachten, daar moet een einde aan komen. Deze ellende zou je nog je relatie kosten. Kan je nagaan hoe je zoon zich voelt.

herkenbaar

De situatie is zo herkenbaar, alleen mijn zoon heeft net een zelfmoordpoging gedaan omdat hij niet meer naar school wil. Hij is van regulier gymnasium afgezakt naar rec4school havo. hulpverlening vaalt. Hebben jullie intussen iets gevonden wat jullie zoon helpt?

ach nee

Hoe is het nu met je zoon, jolly?

Inderdaad, de hulpverlening faalt, het is een zootje geworden in de zorg en hulpverlening.

Hebben jullie zelf een plan? Wat wil je zoon? Als het onderwijs niet bij je kind past zoals het nu gaat, dan is Passend Onderwijs van toepassing. Want zo kun je de wet ook interpreteren, wat ook al in meerdere situaties is gelukt.

Kortom, ga samen met zoon denken wat jullie willen. Wat heeft je zoon nodig om zich goed te voelen op school, en het examen te kunnen halen. Ga in overleg met school daarover.
Dit zou kunnen betekenen dat hij niet alle lessen volgt, deelexamen (examen verspreid over meerdere jaren) doet, enz. enz.
Eventueel sommige vakken thuis. Dit alles is mogelijk, maar wel in overleg met de school, die het vaak niet weet of niet durft.

Zie ook: http://www.adviesonderwijsrecht.nl/
Zij helpt bij moeilijke gevallen, soms is een telefoontje met tips al genoeg!