schaamhaar bij mensen met beperking

Precies Jo Hanna

Wij (ggz) balanceren continu op het randje. Doen veel dingen die patiënten niet willen. Om veiligheidsredenen of minimale hygiëne te waarborgen.
Het idee alleen al om die grenzen flink op te rekken alleen omdat ouders dat graag zouden willen.. Geen denken aan.
Ik werk graag MET familie maar VOOR patiënten, niet voor ouders.

Overigens

Ik werk dan wel in ggz maar ook bij ons veel mensen met (soms forse) verstandelijke beperking.

Jo Hanna

Jij weet beter onder woorden te brengen wat ik bedoe, dank je.

gevoelige snaar

"Maar Zeemeeuw....over venijn gesproken zeg. Ik ben wel een beetje klaar met de toon die jij aanslaat."

Misschien kom ik wat venijnig over, sorry daarvoor. Jij en sommigen anderen in deze draad raken bij mij een gevoelige snaar. Ik blijf het herhalen: het gaat hier niet om wel/geen schaamhaar weghalen, het gaat hier om de manier waarop over de ouders wordt gesproken. Het gemak waarmee mensen die het meisje en de ouders in kwestie niet eens kennen, en/of geen verantwoordelijkheid voor dit meisje dragen, toch op basis van een via-via-boodschap hun mening klaar hebben, en vinden dat de ouders gewoonweg genegeerd kunnen worden.

Ik vind dat als je dingen ziet waarvan jij persoonlijk denkt dat ze niet prettig zijn voor een cliënt (terwijl dit met de ouders is afgesproken), dan ga je hierover in gesprek met de ouders. Dan leg je uit aan de ouders wat jullie zien en ervaren en dan kun je hen vragen hoe zij hier naar kijken. Gewoon een open gesprek. Communiceren. Gelijkwaardig.

Sommigen lijken er zo vanuit te gaan dat er met de ouders geen open gesprek mogelijk is, dat ze veeleisend zijn, met de hakken in het zand zullen gaan, dat dit Enorm Belangrijk voor ze is of wat dan ook maar. Terwijl er in dit daadje niets staat waar dit uit blijkt. Het enige dat we weten is dat ouders iets graag willen en de begeleiding (of een specifieke begeleider) dat heeft opgepakt. Verder zijn er vooral aannames en interpretaties.

Natuurlijk

Natuurlijk moet er hier met de ouders over gesproken worden. Het is dan wel handig als de begeleiding 1 lijn trekt.

Gesprek met ouders

natuurlijk ben en blijf je in de zorg in gesprek met ouders/vertegenwoordigers. Maar het is wel belangrijk scherp de grenzen in de gaten te blijven houden. Dat er met ouders een goede band is en dat je in overleg met en op verzoek van hen veel doet voor hun kind is natuurlijk heel erg mooi. Maar er zit ook het gevaar in dat je ongemerkt over grenzen gaat. En ik vind schaamhaar scheren terwijl het kind in kwestie dat zelf niet prettig vindt over de grens gaan. Vanuit haar maar ook vanuit het team. Het zal best dat er mensen zijn die er geen probleem mee hebben, maar een cliënt die zó kwetsbaar is moet je naar mijn idee niet onnodig in een situatie brengen waar misbruik uit voort kan vloeien. En ik vind dat je daarover het gesprek met de ouders aan moet gaan. Vooral omdat het hier gaat om (in de algemene opinie hier in ieder geval) niet-noodzakelijke zorg. Niemand hier betwist dat intieme hygiëne belangrijk is, maar er zijn meer mogelijkheden om dat te bereiken. Daar kwam mijn suggestie van de prikpil uit voort. Ik beweer nergens dat dat de ouders opgedrongen zou moeten worden.
Ik vind dus dat juf Ank prima op kan werpen bij haar collega's dat ZIJ vindt dat deze zorgverlening wel ver gaat. We moeten elkaar scherp houden. En dat is wat anders dan bemoeien.

Stel nou dat er over een jaar blijkt dat dit meisje slachtoffer is geworden van seksueel misbruik, en uit het onderzoek blijkt dat haar verzorgers haar schaamhaar scheren, hoe denk je dat er dan op die 'zorg' gereageerd zal worden? En hoe zal er naar die ouders gekeken worden als blijkt dat zij daarop aangedrongen hebben?

Zo denk ik

Ik begrijp dat ik genegeerd word terwijl ik volg ns mij echt niet zo'n rare vraag stel

Ik praat niet over de ouders

want ik ken ze uiteraard ook niet.
Ik praat juist over mezelf en mijn beroep en de grenzen daarin.
En het kan gevoelig liggen voor jou, maar het is voor mij idd zo dat de wens van ouders hierin voor mij niet belangrijk is.
Niet omdat 'wensen van ouders' niet belangrijk voor me zijn, maar omdat ouders niet gaan over onze grenzen aan zorg waarbij integriteit en zelfbeschikking van patiënten voorop staan.

En dan ben ik binnen mijn team nog eentje (vd weinigen) van het kamp 'zoveel mogelijk samenwerken met familie en naasten'!
Dat wordt veel te weinig gedaan naar mijn zin maar dit voorbeeld is mi echt volkomen over de top.

Ik doe veel gekke, vieze, bizarre, maffe dingen maar dit zou ik weigeren.
Natuurlijk moet je samenwerken (ook als team) maar je hebt ook nog ziets als eigen verantwoordelijkheid.

Zo denk ik

Ik snap gewoon niet dat pa of moe niet ff naar t kruitvat fietst en daar voor 15 euro n tondeuse koopt en in t weekend ff de bos schasmhaar kortwiekt. Zoiets is 10 minuten werk.

Mvp

Zoiets is misschien bij jezelf 10 minuten werk.
Bij iemand met een forse beperking kan dat wel een uur duren. Je hebt misschien een heel ritueel vooral nodig om persoon gerust te stellen, je moet afstemmen met collega's om samen te kunnen werken als dat nodig is, je moet betreffende persoon op goede moment op goede plek hebben, je moet zorgen dat je niet afgeleid wordt door andere acute zorgvragen van anderen en dan moet je ook nog net de juiste methode aanwenden om persoon zo ver te krijgen niet al te veel tegen te werken.

Ik werk met patiënten waarbij ik soms makkelijk een uur tot 2 uur bezig ben voor een simpele douche.

Zo denk ik

Ok een uur dan. Het gaat erom dat als de ouders het zo belangrijk vinden ze het lekker zelf moeten doen lijkt me.

nou zeemeeuw

Ik heb anders in al mijn berichten steeds benadrukt hoe belangrijk ik samenwerking met de ouders zelf vindt en hoe belangrijk mijn organisatie dit vindt wat zich uit in de vele bijscholingen en besprekingen die daar aan gewijd worden.
Het is ook een soort beroepseer om daar zorgvuldig mee om te gaan en dat allemaal voor de cliënt zelf: het zijn de belangrijkste personen in het leven van hen (die altijd afhankelijk blijven van hun ouders). Je trapt me daardoor dus ook meerdere keren flink op mijn ziel door te zeggen dat er over de ouders heen wordt gewalst. En mij over een kam te scheren met andere mensen die hier heftig reageren en misschien minder genuanceerd over de ouders schrijven.

en de vraag van 40+

Waarom ouders het niet zelf doen. Wat eigenlijk geen oprechte vraag is maar meer een soort aantijging...
Je moet goed begrijpen dat de meeste ouders een heel scala aan teleurstellingen te verwerken krijgen als zij een kind krijgen met een zware handicap. De meeste ouders zijn heel erg betrokken en lopen stad en land af om het beste voor hun kind te krijgen. Er zijn allerlei toeters en bellen nodig om het dagelijks leven te leiden met een kind wat zo veel extra's nodig heeft. En uiteindelijk moeten ze dan toch de zorg uit handen geven en hun kind naar een instelling brengen. Dat valt niet mee. Ouders hebben vaak een flinke tijd nodig om dit helemaal te accepteren. Hebben ambivalente gevoelens naar de begeleiders, want ja: zij verzorgen hun kind wel en daar zijn ze blij om maar het is tegelijkertijd iets wat ze zo graag zelf hadden willen doen. Maar te moeilijk en te zwaar is gebleken.
Maar gelukkig...hun kind kan wel af toe een weekend naar huis zodat ze het nog even lekker ouderwets kunnen vertroetelen.
Zouden ze echt hun tijd willen besteden aan nare karweitjes?

Zo denk ik

Zij willen toch dat dat schaamhaar geschoren wordt? De verzorgers hebben het smoordruk zachtjes uitgedrukt. Natuurlijk is het dan een logische stap om dit dan zelf te doen. Het is toch hun kind!!! Het heeft er niks mee te maken of ze het leuk vinden of niet om het te doen. Ze willen het dus moeten ze het zelf doen.

zo werkt het niet

"Het is toch hun kind!!! Het heeft er niks mee te maken of ze het leuk vinden of niet om het te doen. Ze willen het dus moeten ze het zelf doen."

Zo werkt het niet. Het is een woonvoorziening, daar wonen mensen die niet zelfstandig of bij hun familie kunnen wonen. Een woonvoorziening biedt 100% zorg, daar zijn ze voor. Het is ook zeker niet zo iedereen in het weekend naar zijn ouders gaat. Sommigen zelfs nooit of slechts incidenteel. Bijvoorbeeld omdat de ouders inmiddels te oud zijn (of overleden), maar het kan ook zijn dat het voor het kind (of oudere cliënt) prettiger is om in de structuur van de instelling te blijven, dat de zorg te zwaar of te complex is, ouders te ver weg wonen voor frequente logeerpartijen of wat dan ook maar.

Neemt niet weg dat veel families wel degelijk stukken van de zorg op zich nemen. Maar dat is dus heel afhankelijk van de situatie en gaat meestal in goed overleg. Begeleiders van woonvoorzieningen gaan dan ook met bewoners naar de kapper, kleding kopen, naar de tandarts, het zwembad, ... Ze doe alles wat nodig is voor deze persoon.

juf Ank

Mijn reacties waren niet alleen of specifiek voor jou bedoeld.

Maar blij te horen dat jullie samenwerking met ouders heel belangrijk vinden, dat meen ik oprecht.

Zo denk ik

Het ging om dit specifieke geval als t kind naar huis ging.

Logisch dat dode ouders t schaamhaar niet kunnen scheren.

Als medewerker

zou ik er ook moeite mee hebben hier aan mee te werken.
Allereerst omdat het meisje in kwestie niet blij van wordt van het gedoe aan haar lichaam.
Ten tweede omdat het scheren van de schaamstreek een zeer intieme handeling is die lang duurt en het meisje kwetsbaar maakt. Ter vergelijking: op een school mag een docent nauwelijks in een ruimte alleen zijn met 1 leerling om misbruik tegen te gaan. Maar hier zijn vast niet iedere keer 2 zorgmedewerkers beschikbaar om dit meisje te scheren.
Tenslotte is het scheren van schaamhaar een handeling die niet hoort bij de noodzakelijke zorg. Er is vziw geen medische reden voor. Het argument dat het hygiënischer is zonder dan met is een opvatting en geen feit. Ik ben begin 50, in mijn jeugd en de tijd ervoor werd schaamhaar vziw alleen bijgewerkt zodat het niet onder de bikinilijn uitkwam. Er was geen dokter die zei dat het weg moest omdat het anders onhygiënisch zou zijn. Het scheren van schaamhaar is volgens mij dus vooral kosmetisch. Mode die hoort bij een bepaald tijdsbeeld. Prima, maar niet meer dan dat.

Natuurlijk zijn ouders belangrijke personen om rekening mee te houden. Die relatie is kostbaar. Allereerst omdat ze (uitgangspunt) van hun kind houden en er verbonden mee zijn. En ze willen dat hun kind zo veel mogelijk kan leven zoals zij dat voor ogen houden.
Daarnaast zijn ze (daar ga ik dan maar even van uit) de vertegenwoordigers van hun kind. En dan mogen ze keuzes maken voor hun kind. Maar als die keuzes niet het belang van hun kind zijn, dan hoef je er als zorgmedewerker niet per se in mee te gaan. Want in dit geval wordt er een handeling gedaan die het meisje niet fijn vindt (daarmee wordt ingegaan tegen de autonomie van het meisje) zonder dat er een goede medische reden voor is (daarmee wordt haar lichamelijke integriteit nodeloos geschonden).

Kortom, wat mij betreft is een gesprek met de ouders op z’n plaats. Ja, zij mogen hun opvatting van hygiëne hebben en hun wensen. En als instelling moet je daar serieus mee omgaan. Maar tegelijkertijd hoef je als groepsleiding niet kritiekloos aan ieder niet noodzakelijk verzoek te voldoen. Zeker niet omdat het meisje zelf deze handeling niet op prijs stelt.
Dus in gesprek zou aangegeven kunnen worden wat de gevoelens en de argumenten van medewerkers zouden zijn dat zij het niet willen doen. Ook kan aangegeven worden dat het scheren een persoonlijk besluit is, maar niet dat de medewerkers daarvoor verantwoordelijk zouden moeten zijn. Is het nog steeds gewenst, dan kan de verantwoordelijkheid terug gelegd worden bij de ouders.

Zeemeeuw, het feit dat juf Ank niet op de groep van het meisje werkt en er toch een gevoel en een mening over heeft, is niet zo gek. Vaak heeft een buitenstaander een frisse blik op een situatie waar anderen geen vragen meer bij stellen.

Wat nog mist

Wat hier nog mist is de argumenten waarom de leiding van de betreffende afdeling akkoord is gegaan om deze handeling bij de dochter van deze ouders uit te voeren.

Zo denk ik

Kunnen ze t schaamhaar niet laseren onder narcose?

En waarom wordt dit meisje ongesteld? Er zijn zat opties dmv medicatie of operatie waardoor dat niet meer hoeft.

Wat??

"En waarom wordt dit meisje ongesteld? Er zijn zat opties dmv medicatie of operatie waardoor dat niet meer hoeft."

Baarmoederverwijdering?? Om te voorkomen dat er menstruatiebloedingen in het schaamhaar komt??

Tijgeroog

Nou ja, ze is dan toch al onder narcose om het schaamhaar te laseren. Kleine moeite om dan meteen ...

Toch?!?!

Prikpil

Nou ik denk dat als ze zo zwaar gehandicapt is en ze heeft last van haar menstruatie ze ermee geholpen is om in te grijpen zodat ze niet meer ingesteld id bv door prikpil

Tips

Heeft to iets gehad aan de tips? Is t nog gelukt?

Misschien dat de ouders zelf een dergelijke intieme handeling

niet uitvoeren, omdat ze juist de relatie ouder/kind niet willen verstoren, zichzelf niet in een verzorgende positie willen stellen, de grenzen van een ouder/kind-relatie niet willen overschrijden.

Enfin, alle in het draadje vermelde vragen kunnen beantwoord worden door een gesprek met de ouders. Als dat al nodig zou zijn, want ik begrijp dat de leiding akkoord is gegaan met dit verzoek en daar ongetwijfeld redenen voor zal hebben. Mocht de uitvoerende hier problemen mee hebben, dan kan die persoon erover in gesprek met de leiding.

Duivels dilemma

Maar wat willen die ouders dan? Ik liet dit pribleem lezen aan een vriendin die haar kind door een medische fout zwaar gehandicapt ter wereld is gekomen. Zij zou nooit een hoger nivo dan een baby kunnen krijgen. Vriendin heeft er toen voor gekozen om euthanasie te laten plegen. Nou moet elke ouder zelf weten of ze dat wel of niet doen maar mn vriendin zei dit is naast al het verdriet over de medusche fout en het dag er n nacht missen van mijn kind dat ik me realiseer dat ik goed heb gedaan aan de euthanasie. Het beeld van haar kind in een tehuis en dit soort dingen met schaamhaar en menstruatie... Het heeft haar echt tot huilen gebracht zo blij was ze dat ze haar beslissing heeft gemaakt destijds hoe duivels t dilemma ook was.

Mirreke

Dat kan natuurlijk, dat ouders dat liever niet doen. Zou ik ook nog goed snappen, hoor.

De vraag is dan natuurlijk wel waarom de zorg precies wel datgene zou moeten doen. Want blijft de vraag waarom je je kind zou willen blootstellen aan meer intieme handelingen dan voor de gezondheid echt noodzakelijk. Terwijl het kind er zelf een hekel aan heeft.

Mama40plus

We hoeven toch geen verantwoording aan jou af te leggen of we onze kinderen wel of niet willen grootbrengen? Wat heeft de keuze van jouw vriendin te maken met dit topic, of wil je een discussie uitlokken?