Ross greene niet kunnen/willen; is dat wel zo?

Vragen

Ik leer mijn zoon met Asperger dat hij alles kan leren en doen wat hij wil. En dat lukt. Maar ik eis niet van hem dat hij in alles perfect presteert omdat het hem veel meer energie kost dan een gemiddeld ander kind om tot dezelfde prestaties te komen. Daarvoor moet hij zich dan vaak extreem focussen en dat gaat ten koste van andere zaken als opletten wat er tussendoor gezegd wordt of je afsluiten voor geroezemoes in de klas. En na een tijdje schrijven krijgt hij kramp van de inspanning. Omdat hij over veel zaken moet puzzelen komt er ook nog een extra inspanning bij als hij aan het schrijven is.Allerlei zaken komen als het ware steeds door een filter aan. Wil de juf schrijfletters of blokletters, wil ze dat hij opschiet of dat hij netjes schrijft.
Dat zie je vaak niet aan de buitenkant want dat gebeurt aan de binnenkant. Ik denk dat je je zoon meer letterlijk kan nemen.
Maar eigenlijk snap ik je vraag niet zo goed. Het komt niet in mij op om mijn kind van manipulatief of lui gedrag te betichten. Omdat ik zie hoeveel moeite het hem kost om perfect te presteren. Wat niet weg neemt dat je een kind heus wel uit kunt dagen om eens heel netjes te schrijven en hem daar dan ook de benodigde tijd voor geven en het een beetje speels houden. Dat eisen, doet dat ook nog wat voor je zoon?

Mja

Ik verdenk mijn zoon er ook weleens van, maar vergeet dan gewoon dat het hem zoveel meer moeite kost dan gebruikelijk bij andere kinderen. Hij kan netjes schrijven, maar dat gaat ten koste van de snelheid en het kost veel inspanning, want weer kan leiden tot kramp en schouderklachten.

Langetermijndenken

Grotendeels eens met de voorgaande poststers (wat een woord zeg...). Ik begrijp wel dat het jou zelf moeite kost om dit te zien en te laten gebeuren. Misschien kun je het een beetje loslaten door op de lange termijn te denken. Om op je voorbeeld in te gaan: Hoe erg is het tenslotte als je zoon mag typen ipv dat hij moet schrijven? Je wéét tenslotte dat hij best netjes kan schrijven, super dus! Vergeet natuurlijk niet hem uitgebreid te complimenteren als hij iets geweldigs heeft laten zien of in elk geval heeft geprobeerd.
Hier laat iadh-zoon trouwens een wisselend beeld zien: de ene dag kan hij alles, en de andere dag is er opeens niks meer van te zien. Kennelijk zit zijn hoofd dan vol met iets anders ofzo. Ik vind dat nog steeds moeilijk te begrijpen, maar het is al jaren zo. Die dagen moet iedereen dan maar genoegen nemen met een prestatie van 50% ipv 100%.

Het nut van inzien

Leesbaar is de minimale eis aan een handschrift, netjes verzorgd is beleefdheid ten opzichte van de nakijker, en schrijven is oefenen. Da's in een notedop hoe ik erover denk.
Schrijven is te oefenen, maar niet met eindeloos veel werk, een kind kan beter oefenen door 1 regel per dag met aandacht en alle tijd helemaal mooi op te schrijven. Dat kun je dan naar een regel of 10 uitbreiden, zo'n 15 minuten per dag netjes en aandachtig kunnen schrijven is iets wat je van een 10-jarige wel kunt verwachten. En de rest moet alleen maar leesbaar zijn.
Als de juf het handschrift niet kan lezen, kan ze niet nakijken, je zoon kan er dus niets van leren. Als hij zijn werk moet gaan voorlezen, is het echt niet handig, dat zal hij ook snappen.
Maar door iedere dag een tijdje iets in een apart schrift heel mooi te schrijven, kan het mooi schrijven er ook wat meer inslijten en kan het zijn dat hij daar snelheid in gaat ontwikkelen en het in zijn gewone werk ook beter gaat doen. Overigens kun je hem ook rustig een schrift met moppen uit de donald duck laten aanleggen, dat moet zeker weten leesbaar zijn, anders kan een ander niet meelachen.

Ja hoor

Bij mijn zoon is het vaak genoeg een kwestie van niet willen. Toen hij wat jonger was maakte hij ook wel eens gebruik van ADHD om te proberen ergens onderuit te komen. Dat doet hij nou niet meer want hij heeft besloten dat ADHD niet bestaat en een uitvinding is van psychiaters die bang zijn werkeloos te worden (even voor de volledigheid ik ben niet dezelfde mening toegedaan).

Verder herken ik zijn liever lui dan moe houding ook wel. Hij kan best lui zijn. Ik ook trouwens.

Als hem iets meer moeite kost en hij het nut er niet in van inziet zal hij er niet erg veel moeite voor doen. Dus hem dwingen is af en toe wel nodig.

Mijn zoon schrijft ook slordig (evenals zijn broer). Zij hebben deze slechte fijne motoriek van mij geerfd. Toch kunnen ze best netjes schrijven als ze er moeite voor doen. Ja, het kost hem meer moeite dan het bijvoorbeeld mijn dochter kost. Mijn zoon kan zich slecht concentreren, is vlug afgeleid en dan ook nog die beroerde fijne motoriek. Het kost hem dus meer moeite dan de meeste kinderen. Ik vind dat echter geen reden/excuus om het dan maar niet te doen. Als andere mensen het geschrevene moeten lezen dan moet je dus je best doen. Op school zijn ze hier ook duidelijk over. Als het te slordig is moet het over.

In elk geval herken ik zeker dat er althans bij mijn zoon soms ook echt wel onwil, geen zin hebben of iets dergelijks meespeelt.

Dysgrafie

Mijn zoon heeft ook dysgrafie, schrijft slordig, onleesbaar. Begint een regel niet mooi vooraan op het lijntje, zijn woorden zweven dansend kribbelend onleesbaar ongeordend over het blad. Hij had een leerkracht van wie hij mooier 'moest' schrijven, kreeg slechte punten voor het onleesbare, maar dat kostte hem veel tijd en inspanning, ok, het was dan een beetje minder onleesbaar. Hij had een medisch verslag gekregen met de vermelding dat hij door zijn dysgrafie niet mooi 'kan' schrijven. Nu vlijt hij zich wel in die diagnose, alles mag hij slordig doen van zichzelf. Maar hij heeft wel zijn energie in zijn wiskunde talent gestoken, studeert nu als primus wiskunde aan de unief op zijn laptop, Heeft straks een dik diploma op zak en weet zelfs zijn nadeel-indien mogelijk- als voordeel voor hem in te vullen

Hmmm, wel een punt

Merk het ook hier; niet kunnen en niet willen liggen soms dicht bij elkaar. Aan de andere kant, hebben mijn iadh kinderen een aanmoediging nodig: net even dat extra zetje over de drempel: om dat te doen wat niet zo makkelijk gaat. Ik lees het 'niet kunnen' vaak ook als 'moeilijk komen (tot x of y).

Essentieel

maar, volgens mij is dit juist wel heel erg essentieel voor in ieder geval adhd. (Voor autisme misschien ook wel, maar daar weet ik gewoon te weinig van.)
Het is als in dat liedje van Jochem Myjer voor de film Brammetje Baas. 'Op school doe ik heel erg mijn best en dan lukt dat een kwartier.' (of zoiets). Ze kúnnen het wel, maar niet iedere keer. Ze willen het wel, maar soms is het te veel moeite om het te willen. Want het ís veel moeite. Het kost bakken met energie, aanpassen.
Juist dit punt is een zeer frustrerend en pijnlijk iets voor onze zoon gebleken. Leerkrachten zeiden vaak verwijtend tegen hem als hij wat goeds deed: 'Zie je wel, je kunt het wel, als je je best maar doet.' Een keer heeft hij vreselijk bij mij gehuild, toen ik ook iets zei over 'je best' doen. 'Mam, ik dóe altijd mijn best.'
In een boek van Barkley stond: 'Adhd-ers zijn mensen, die het een keer in hun leven goed doen, en dan nemen we hen dan de rest van hun leven kwalijk.' Dat verwijtende, dat kwalijk nemen, dat: 'Je kunt het wel, als je maar wil.' Dat is wat onze zoon depressief heeft gemaakt. En ik weet zeker dat hij niet de enige adhd-er is, met die pijn.
Dus: Positief blijven en nooit verwijtend zijn. Daar heeft een kind helemaal niets aan.

Moeite

De vergelijking met een lichamelijke beperking is verhelderend voor me, dank je Karmijn. Toch zie ik de 'moeite' die iadh kinderen zouden hebben, niet echt bij hem. Hij heeft het er ook nooit over. Ik heb meer het idee dat hij alles veel te makkelijk neemt. De kantjes er van afloopt en zich niet wil inspannen. Dingen waar hij goed in is, gaan hem te gemakkelijk af denk ik wel eens. Daardoor geeft hij dingen waar hij minder goed in is, na 1 mislukte poging gelijk op. Daar wil ik hem mee helpen doorheen te breken. Want ook in dingen waar hij wel goed is/leuk vindt, komt hij zo niet verder. Want ook dan loop je op een gegeven moment tegen iets aan, waar je even je tanden in moet zetten. Dan haakt hij dus af. Ik wil dit doorbreken, maar heb bij hem geen handvat hoe ik dit moet aanpakken. Als ik dan hier hoor dat iadh kinderen bepaalde zaken veel moeite kost, voel ik me een slechte moeder dat ik hem af en toe zo achter de broek kan zitten, maar ik zie zoveel prachtig talent verkwist door gebrek aan doorzettingsvermogen!

Ook al wil je rekening houden met de moeite die iadh kinderen hebben op bepaalde vlakken, wil je ze toch wel stimuleren in hun ontwikkeling, juist ook in die aspecten waar ze minder goed zijn, toch? Hoe doen jullie dat?

Syl

Dat vind ik ook hartstikke moeilijk. Het is als het constante zoeken naar een balans van draaglast en draagkracht. En soms slaat hij door naar de ene kant, soms naar de andere.
Als het te zwaar voor onze zoon is (het leven in het algemeen, of een specifiek punt) dan kunnen wij dat wel merken inmiddels. We zien het aan zijn mimiek. We merken het omdat hij zijn eetlust verliest en prikkelbaar is tegen de rest van het gezin. En dat is voor ons dan een signaal om te gaan zoeken naar hetgeen wat de overbelasting veroorzaakt.
Ik heb bij onze zoon nog nooit het idee gehad, dat het allemaal te makkelijk voor hem was. Wel heeft hij ook trekjes van faalangst. Volgens mij is dat wat jij bij jouw zoon ook beschrijft. Hij begint er maar niet aan, omdat hij BANG is, dat het toch niet lukt.
Bij onze zoon is het zo, dat zijn zelfbeeld nogal broos is. Dus wil hij alles kunnen wat hij doet. Want dan kan hij blijven denken: ik ben de beste.
En dat wil hij in feite. Daar zit dus een hoop onzekerheid achter. Het gevoel dat hij, als iets niet lukt, mislukt is als mens. En dat is iets wat hij aan het leren is. Doordat we hem begeleid zijn neus laten stoten. Hij moet leren om fouten te maken. Hij moet leren om dingen niet te kunnen. Doordat we hem soms wel onderuit laten gaan. Doordat we het goede voorbeeld geven en zelf bespreken wat wij moeilijk vinden in het leven. En doordat we moeilijke dingen met hem doorspreken en hem dan zelf de beslissing laten nemen of hij het toch gaat doen, of niet.
Echt een langdurig proces hoor. Hij is nu 13 en we zijn er eigenlijk op zijn 9e al serieus mee begonnen.

Oh ja

En bij mij krijg je er niet in, dat jij een slechte moeder zou zijn. Slechte moeders schrijven niet zulke posts als jij doet. Niet denken hoor.
Hier doe ik weleens super stomme dingen. Ik heb in het verleden echt hele verkeerde dingen tegen onze zoon gezegd. Maar hij weet het ook wel, ik doe alleen maar mijn best. Toen hij geboren werd, zat er geen gebruiksaanwijzing bij. Dus ik bied dan mijn oprechte excuses aan en hij ziet dat fouten maken mag.

Karmijn

tranen in m'n ogen krijg ik van je..omdat je het iedere keer weer zo mooi en treffend weet te verwoorden. Onze zoon heeft add en pdd-nos en ik merk precies hetzelfde, hij wil niets, maar is dit omdat hij teveel prikkels ervaart, of bang is dat datgene niet lukt, of heeft hij er gewoon geen zin in.

Ik vind het zo moeilijk om dit eruit te halen. Hij zit nu bij de 5e sport vereniging, en weer huilt hij tranen met tuiten als hij daar naar toe moet, dus na dit seizoen hoeft hij niets meer van mij.
Maar manlief denkt daar anders over, als we hem nu thuislaten, dan gaat ie misschien nooit meer ergens bij. Ik vind ook erg moeilijk om het onderscheidt te zien, niet willen of niet kunnen.

Ik heb het boek "Geef me de vijf", en daar haal ik ook heel erg veel uit. Maar dan vindt mijn schoonmoeder dat ik er te veel mee bezig ben, of ik moet maar gewoon zo handelen zoals zij dat doet, er is niets met hem aan de hand als ie bij haar is (zegt ze) en daardoor ga ik twijfelen, maar diep in mijn hart weet ik dat ik me er
j uist in verdiep omdat ik veel van hem houd, ik wil hem niet tekort doen, door verkeerd op hem te reageren, maar het is een lange weg, dat wel...en altijd maar zoeken en denken of datgene wat je doet juist is.......

Ik heb het zoon gewoon gezegd

Syl, hoe wij dat hier thuis doen met IADH-zoon: we zijn eigenlijk constant met hem bezig. Heel veel dingen die hij doet staan in het teken van "leren en verder komen". We proberen het wel leuk te houden voor hem, en rekening te houden met zijn mindere dagen. Zo is hij een slechte lezer (en hij heeft er ook nog eens een hekel aan). Wij hebben nu elke dag vóór het tv-kijken een half uur vrij lezen ingepland. Eerst lezen, dan tv, en anders niet. Maakt niet uit wat je leest, als het niveau maar redelijk is. Dat vindt hij niet leuk en niet aardig van mij. Maar hij weet heel goed dat hij niet zo in elkaar zit als de andere kinderen. Wij hebben hem ook verteld dat hij voor bepaalde dingen dubbel zo hard zal moeten werken als de rest. Dat dat niet leuk is en niet eerlijk lijkt maar als hij later het beroep wil kunnen kiezen dat hij wil, dan moet hij nu niet op zijn lauweren gaan rusten en wachten tot het vanzelf aan komt waaien. Jong geleerd, oud gedaan.
Dus leest hij na wat gemopper elke dag. En hij oefent met mij extra op zijn spelling, hij zit op muziekles/orkest omdat hij het zo leuk vindt (en omdat het zo enorm goed is voor hem), krijgt nogal vaak leerzame verhalen te horen over hoe de menselijke geest in elkaar zit en zo kan ik nog wel een tijd doorgaan. Stimuleren, stimuleren en sturing geven, dat doe je natuurlijk bij elk kind maar bij een iadh-kind nog iets meer.

Draaglast draagkracht

Het is wat Karmijn zegt, je bent voortdurend als ouder bezig met je kind tussen aanmoedigen, stimuleren en forceren. Er zijn maar weinig mensen die die balans goed kunnen maken en uiteindelijk zal je kind leren om dat zelf te doen. En dat is een verworvenheid. Een kind dat leert de balans te zoeken in het leven.
Mijn kind zit thuis, de school had een ander beeld bij de draagkracht van mijn dochter dan wijzelf. En tja, het zit in haar hoofd en je kunt niet verwachten van mensen dat ze in haar hoofd kunnen kijken. Ze kunnen natuurlijk wel haar leren kennen en serieus nemen, maar dat kan ook niet iedereen in zo'n klas met veel soorten kinderen. En de leerkrachten hebben ook wel wat anders te doen dan rekening te houden met de angsten van een kind. Nu wil ze dood en niet meer naar school. Wel leren maar niet meer te hoog aangeslagen worden. Wij hebben hulp gelukkig. Dus ik troost haar, het komt goed. Je doet er vast wat langer over dan een ander maar we gaan gewoon door tot het goedkomt.

Mavan3 (sportvereniging)

Zit/zat je zoon op gewone NADH-sportverenigingen? Zou een G-team misschien iets voor hem zijn? Mijn zoon (Pdd-nos verstandelijke beperking) zit daar ook bij, een voetbalteam, en heeft het daar erg naar zijn zin. De begeleiding bij zo'n team is toch net wat anders.

Ishtar

Nee, hij zat bij het gewone elftal, nu is hij bijna 13 en haalt het niets meer uit hem bij voetbal te doen, hij wil gewoon niet. Ik vind het ook echt een probleem worden, want hij wil helemaal niets, alleen op de bank hangen met z'n mobieltje, spelletjes spelen.

Nu komt de afscheidsavond eraan en moet hij iets doen van de juf met andere kinderen, hij wil dit niet (op podium voor alle ouders) moet ik zeggen, hup gewoon ff doen, hem stimuleren, maar hij wil echt niet, kan er 2 weken ziek van zijn dat hij dit moet doen....Maar als ik bij alles denk: te veel prikkels oid dan komt er nooit iets uit z'n handen. Ik vind het echt heel erg moeilijk.

Zal trouwens de voetbalclub hier wel op de hoogte stellen van deze teams, want mijn andere zoon heeft bij 3 kinderen gezeten afgelopen jaar met pdd/nog en adhd, en heel vaak werden trainingen stil gelegd vanwege die kinderen omdat ze zich niet konden gedragen, er werden dan gesprekken gevoerd, maar ja mijn zoon en de anderen kwamen om te trainen en wilden niet alleen maar gesprekken voeren. We zijn blij dat hij nu in een ander elftal komt, nu komt hij tenminste aan voetballen toe.

Afscheid en sport

Wat het afscheid van groep 8 betreft, wij hebben toen besloten dat zoon niet op het podium hoefde.
Het is namelijk een unieke gebeurtenis. Het is niet zo, dat je in de rest van je leven, nog vaak van dat soort rare 'toneelstukjes' op moet voeren. Dus wat heeft het voor een zin, als onze zoon dat leert. Zonde van de energie, want hij heeft er verder niets meer aan. Dat was onze redenatie. Hij heeft toen het licht en het geluid gedaan. Was daar zelf zeer opgelucht over.
En over sport, bij ons is het een groot succes geworden, dat hij is gaan fitnessen. Samen met zijn vader. Twee vliegen in een klap, want vaders kon ook wel wat beweging gebruiken.
Fitness is autonoom. Je bepaalt zelf wat je doet. Je bent met anderen, maar niet van die anderen afhankelijk. Je doet het voor je zelf. Voor onze zoon werkt dat perfect. Je moet wel een sportschool hebben, waar ze kinderen kunnen begeleiden. Maar in het algemeen doet hij gewoon heel veel lichte oefeningen. Op de loopband, op de fiets, met lichte gewichten trainen. Dat gaat heel erg goed en is goed voor zijn zelfvertrouwen.
Nou ja, het zijn maar tips....

Karmijn

Dank voor de tips, ik neig zelf ook naar lekker niet doen, want het is niet belangrijk dat hij daar op dat podium staat. Maar ik probeer het eerst wel, wil hij echt niet, dan ga ik naar de juf. Ze zegt hem te snappen, maar eigenlijk snapt ze hem niet als ze hem dit weer laat doen.

Over het sporten, hij heeft nu ook een sport met andere kinderen, maar wel een eigen prestatie. Zet hij zich niet in, dan zal niemand daar iets van zeggen, maar hij vindt het niet leuk. Misschien kan ik samen fitnessen wel voorstellen dan is hij iig niet alleen. En voor mij is het ook niet verkeerd.
Ik maak me ook een beetje zorgen over de grote vakantie, want dan heeft hij 7 weken vrij...hoe moeten we die toch doorkomen?? Had hij maar wat vaste vriendjes, maar hij wordt nooit gebeld itt z'n broers.

Komend schooljaar gaat hij naar de middelbare school en ze zijn in totaal met 5 jongens, ik zie het al weer gebeuren dat hij als 5e wiel aan de wagen hangt, ook zitten die 4 bij elkaar in de klas en hij niet (zoon gaat naar schakelklas)
Ik hoop voor hem zo op een nieuwe frisse start. In die klas zitten gelukkig meer gelijkgestemden, maar dat moet natuurlijk ook maar net klikken, en zoon kan moeilijk contact maken, en als hij dit eenmaal heeft, dan vindt hij het erg moeilijk om contact te houden.

sorry Syl dat ik je draadje kaap !

Faalangst

Ik moet alle reacties even op me in laten werken, vandaar een latere reactie van mij. Elke keer word ik zo geraakt door alle input van anderen. De herkenning, maar ook de achtergronden wat anderen meemaken met hun iadh kinderen, raakt me telkens diep.
Faalangst, de beste willen zijn in alles uit angst fouten te maken en een broos zelfbeeld. Daarin lijken onze zoons heel sterk op elkaar, dat was me al in eerdere topics opgevallen, Karmijn! Hoe laat jij je zoon gecontroleerd zijn neus stoten? Hier was het dus weer spreekbeurten tijd. Voorbereiding: naadje, nada. Ik moest hem altijd aan het werk zetten, onder groot protest. Maar ik wilde dat hij zelf het werk deed en dat ik echt aan de zijlijn zou blijven. Wilde ook dat hij als hij niet goed zou voorbereiden, zou ervaren dat dan je spreekbeurt ook niet goed gaat (mijn 'gecontroleerd zijn neus stoten') Houdt hij de spreekbeurt, gaat het dus als een tierelier ... alles zit gewoon na 1x lezen in z'n kop! Hij geniet dan echt van zo'n moment voor de klas staan en in het centrum van de belangstelling zijn! Dan wil hij ook wel goed presteren. Maar die link tussen voorbereiding en de voordracht lijkt hij zich niet te beseffen en komt ook totaal niet tot uitdrukking!
Hoever moet je dan meegaan in dat 'geen zin meer' in oefening, sport, les of muziek oid? Quin zegt dat haar kind op muziek zit. Heel mooi. Maar je kind vindt het leuk zeg je. Maar wat als je kind aangeeft het niet meer leuk te vinden? Net zoals mavan3 met de sport van haar zoon. Ik loop ook tegen dat soort dingen aan. Stop je of moet je kind dan door? Waar doe je goed aan en hoe bepaal je dat? AnneJ, je zegt dat je je kind van school hebt moeten halen. Wat heftig, dan moet er heel wat gebeurd zijn. Zover is het bij ons niet gekomen, maar op een andere school was het misschien ook wel zo gelopen. Sommige leerkrachten hebben geen goede uitwerking en kunnen je kind over de rooie krijgen. Terwijl met een andere leerkracht 'niets' aan de hand had hoeven zijn.
Aan mavan3: ik ben dus altijd gestopt met de sport als hij het echt niet leuk vond. Schoolse zaken ben ik strenger in, sport ed moet een leuke bezigheid zijn, hoewel ik wel vind dát hij op een sport moet. Ik laat hem dan een paar proeflessen volgen (hij heeft er zeker 4 of 5 geprobeerd) en hield ook altijd een oogje in het zeil bij de sport. Hoe gedraagt hij zich op het veld. Is hij een stoorzender, vertoont hij apart gedrag. Dat zijn uitingen dat hij niet lekker in zijn vel zit. Dan haalde ik hem dus gelijk na de proeflessen er af. Ik moet zeggen, hij heeft nu een aantal bezigheden waar hij heel enthousiast over is en waar hij graag heengaat. Dus misschien moet je toch nog verder gaan zoeken voor hem!

Syl

ja, hij mocht van ons ook stoppen met sporten, alleen moet hij ook leren dat hij niet overal bij kan en dan als het niet meer leuk is ermaar weer vanaf gaat. We hebben contributie betaald tenslotte. Maar denk ik dan weer...als het echt zo'n ellende is voor hem om te gaan moet ik hem dan nog "dwingen"?? Moeilijk hoor.

Onze zoon is geen stoorzender, nooit geweest (behalve thuis) op school is hij juist onzichtbaar en op sport zul je hem ook niet horen. Samen met z'n vader fitnessen is op zich wel leuk, maar ik vond het juist prettig dat hij met andere kinderen in aanraking kwam met sporten. En met fitness is dat niet. Dan blijft hij nog veilig bij zijn vader. Ik wil juist dat hij zijn sociale vaardigheden gaat ontwikkelen.

1 doel te gelijk

Hoi Syl,

Ik herken ook heel veel in wat jij schrijft.
Waar ik altijd veel aan heb, is mezelf vertellen dat ik 1 doel tegelijk moet stellen. Dus sport is om te bewegen. Als zoon dat haalt, gezonde beweging, gezond met zijn lichaam bezig zijn, twee keer per week, dan is dat voldoende.
Die sociale vaardigheden is een ander doel. En als zich dat niet met sport rijmt, dan zal hij dat op een andere manier moeten doen. Sociale vaardigheden kun je ook opdoen op tekenles. Of gewoon op school.
Onze zoon is op school zich altijd enorm aan het aanpassen. Dat kost hem veel energie. Hij is blij als hij thuis dan even rust om zich heen heeft.
Ross Greene hoorde ik eens zeggen in een programma: 'You 've got a lot of fish to fry. You can't fry them all at once. If you trow them al together in the frying pan, they won't fry. You have to fry them one at a time.' En dat vind ik heel logisch klinken.
Maar voor mij blijft het een zwak puntje. Juist als het goed gaat, heb ik de neiging de verwachtingen weer te hoog te leggen. En dan kan het alleen maar tegenvallen. Een valkuil.

Marvan3

Hier kregen wij de tip dat zoon voorlopig geen teamsporten moet doen. Wil niet zeggen dat het nooit meer kan maar met zijn karakter is hij er gewoon niet zo geschikt voor en loopt veel frustratie op in het lastige contact met andere kinderen. Toevallig maakten zijn meesters hem keeper in het voetbalteam in de pauze. Dat bleek een gouden greep. Kinderen kwamen hem melden dat ze hem niet meer gingen pesten omdat hij zo'n goede keeper was. En die sociale vaardigheden die leren ze dan wel weer later. Mijn zoon heeft op het voortgezet onderwijs een jaar verspeeld omdat hij dat jaar niet kon stoppen om te gaan met vrienden en vriendinnen. En het gaat hem goed af. Ik ben gelukkig. En blij dat afgezien van noodzakelijke instructie vooraf en sturen in situaties in de familie, ik hem zoveel mogelijk een op een contact heb geboden. Ook bij de muziekles maar ook in de sport. Stel je zelf eens voor dat je iets moet doen dat je bij voortduring niet blijkt te kunnen en dat mensen dan vreemd op jou gaan reageren en hoe je ook puzzelt je gaat steeds weer op je gezicht in het contact met andere mensen. Zie de voorkant van OOL waarin Martine Delfos ook het licht heeft gezien. Deze kinderen zijn vaak trage rijpers en laatbloeiers, en inderdaad zoals Karmijn Ross Green aanhaalt, een ding tegelijk anders lukt het niet. En wees ook voorzichtig met contactsporten. Toevallig heeft mijn zoon jaren op judo gezeten maar het lichamelijke contact kan ook een breekpunt zijn. Solo sporten is ook goed. En inderdaad samen met ouders iets aan sport doen lijkt me helemaal goed.

Camping

Mijn zoon had op school een vreselijke tijd met veel pesten maar op de camping had hij ineens vriendjes. Dat contact was vrijblijvend genoeg om te kunnen oefenen en duurde niet lang genoeg dat kinderen hem gingen afwijzen. Hij denkt er dan ook met veel plezier aan terug.

Annej

Ja Anne, dat klopt, onze zoon had vorig jaar de tijd van zijn leven op de camping, geweldig om te zien, ik heb echt genoten, ze kwamen hem ook halen, en vroegen hem mee te gaan. Ik zag dat het hem ook goed deed. (logisch natuurlijk)

Teamsport is idd niets voor hem, vandaar dat we hem op een sport hebben gedaan waarbij wel andere kinderen betrokken zijn, maar alleen zijn eigen prestatie telt. Eerst maar eens een nieuwe school, daarna sovatraining en daarna zien we wel...
Moet alleen wel iets bedenken voor die 7 weken vakantie, want aangezien hij nergens bijzit zullen het lange weken worden als meneer alleen hier thuis voor de tv of pc hangt...

Hee

Mavan3, laat hem hier komen! Want ook hier zullen het lange weken worden.
Ook hier erg herkenbaar allemaal, en het blijft ook hier constant zoeken. Ik denk dat er bij deze jongeman hier thuis wel een groot stuk onderduiken, onderpresteren, lui, gemakzuchtig, weet ik het, zit. Maar ik denk wel dat dat onderdeel is vh probleem voor zoon hier, en dat hij zich er nauwelijks van bewust is. Tuurlijk wel voor een deel, het is inmiddels prima bespreekbaar met zoon, hij kan heel goed verwoorden hoe hij zelf in elkaar steekt en we maken er een hoop grapjes over, hijzelf ook. Maar dat wil nog niet zeggen dat hij ook inzicht in het gedrag heeft, en in de dynamieken die ermee samenhangen. Dat heb zelfs ik maar in beperkte mate (terwijl ik toch zoveel met hem bezig ben en feitelijk hebben we met z'n allen nog maar zeer beperkte kennis over gedrag, het is ook wel erg ingewikkelde materie.
Dus,heel kort gezegd, hoewel ik ervan overtuigd ben dat zoon op vele vlakken echt veel beter kan, neem ik hem dat niet zo qua verhouding één-op-één kwalijk, ik zie zijn eigen aandeel daarin als klein. Ik stimuleer zoon wel, en soms ook gewoon vanuit de opvoedstand, maar daar moet ik echt heel beperkt gebruik van maken, meestal probeer ik het via omwegen. De meeste omwegen gaan gepaard met een wel héle grote portie geduld, iets dat me niet makkelijk afgaat. Maar het loont altijd, hier. Zoals anderen al suggereren is het ook vaak een kwestie van afwegen van korte termijn denken versus lange termijn.
Mavan3, je zoon heeft natuurlijk ook wel een puberleeftijd bereikt. In die zin is het gehang natuurlijk niet erg vreemd. De vraag die ik mezelf steeds probeer te stellen is ook; heeft zoon hier echt last van, of meer ikzelf? (verwachtingen etc)

Billy

Nee, hij hoeft van mij ook niet 24/7 iets te doen, maar als ik 7 weken tegen een hangende puber aan moet kijken.....tja dat zie ik ook niet zo zitten. En veel vriendjes heeft hij niet, want hij is sociaal erg zwak.
Vandaag kwam hij uit school met de mededeling dat een klasgenoot hem had uitgescholden voor homo. Ik vroeg of hij hem aub had genegeerd. Dat had hij idd gedaan. Maar wat er aan vooraf ging was: Schelder doet iets bij zoon, en zoon zegt dit tegen de juf, vervolgens doet schelder weer iets bij zoon met daarbij de woorden, ga dan janken jankerd (zoon is erg gevoelig en huilt te snel in situaties) dus zoon weer naar juf, en na nog 1 keer heeft schelder dus straf gekregen, en vandaar dat hij zoon uitscheldt, ik heb tegen zoon gezegd dat hij ook niet voor elk wissewasje naar de juf moet, maar ook zelf situaties moet oplossen , maar dit kan hij dus niet.....nog 2 weken........

oja qua geduld kunnen we elkaar een hand geven...ik kan ook heel moeilijk mijn geduld bewaren...iemand nog tips ??

Uitdaging

Bij mij werkt het net zo als bij kinderen; ik kan beter omgaan met een gebod dan met een verbod. Niet ongeduldig zijn is voor mij dan ook een hele moeilijke. (of iets dat ermee samenhangt, zoals niet teveel bovenop zoon zitten bijv) Als ik er voor mezelf een gebod van maak dan gaat het veel makkelijker. (alleen vergeet ik het weer regelmatig..) Er een uitdaging in zien, mezelf een doel stellen.
Het wordt bijv ook voor jezelf leuker en minder vermoeiend als je met zoon samen gaat oefenen, liefst op een speelse manier. Nouja, dat speelse werkt iig heel goed voor mijn zoon, en het goede moment uikiezen, niet op een beladen moment. Dus samen zoeken naar hoe hij kan reageren op gedrag vd ander dat hij lastig vindt, zijn mogelijken vergroten. Nu ben je hem wrs 'kwijt', voelt hij zich tekort schieten en dat werkt verlammend.
Ik herken het goed, en het helpt zo om positever te gaan kijken, dat werkt aanstekelijk, ook naar je kind. Dus niet; hij is sociaal zo zwak (want op de camping deed hij het goed!) maar er zijn nog die en die groeipunten. Ik weet hoe moeilijk het is!