Rol van therapeut

Afzijdig

Ik zou er geen enkel probleem mee hebben om nu aan je dochter uit te leggen dat haar vader dit soort zaken allemaal opnoemt omdat hij het beste met haar voor heeft en nu is ze nog in 'behandeling' dus nu behoor je dat waar te nemen. En mogelijk een wat machinistische opvatting dat de hulpverlening in staat zou moeten zijn om alles aan dochter perfect te krijgen wat het nu nog niet is. En nooit wordt, het leven wordt nooit perfect. Maar voor sommige mensen met autisme kan dat nogal zwart wit liggen.
Dus leg je dochter uit dat, als het haar lukt, ze nog een paar keer voor therapie gaat, maar dat het wat jou betreft genoeg geweest is, en dat je hier een keer een grens gaat trekken.
Dochter is 16 jaar. Het wordt tijd dat zij, maar ook jijzelf, gaan oefenen om vader uit te leggen waar hij wel en niet (meer) over gaat. Zolang je hem de macht geeft en de toestemming om mee te praten en mee te beslissen over zaken waar hij teveel ruimte inneemt zal hij dat blijven doen. Dan kun je het beste grenzen scherp gaan trekken. Wat de consequenties ook zijn.
Ik merk aan mijn eigen dochter die af en toe teveel haar vader niet wil tegenstreven en maar voor de lieve vrede met hem meebuigt dat ze daar fysiek onwel en depressief van wordt. Dat is het moment om aan te geven dat je scherp je grenzen bewaakt en dat uitlegt. Even goede vrienden, maar je gaat er niet over, en het is genoeg geweest.
Zonodig ook per email. Geen hele verhalen, maar kort en concreet.

Niet de therapeut

De therapeuten horen moeder, kind maar ook vader te respecteren.
Als het je dochter niet zelf lukt zou ik zelf voor haar in de bres springen.

Herken je het?

Herken je het verschijnsel, AnneJ, de ellenlange betogen waar geen speld tussen te krijgen is? En hij duldt ook geen tegenspraak want als je het er niet mee eens bent, is er overduidelijk iets mis met je. Ik had gehoopt dat hij door zijn eigen (recente) diagnose misschien zou beseffen dat hij ook niet altijd 'normaal' denkt, maar daar zie ik nog weinig van.
Mijn dochter durft echt niet tegen hem in te gaan, want dan wordt hij echt heel gemeen (waarbij hij dan zegt dat het voor je eigen bestwil is). Ze kan er ook niet tegen als hij boos wordt want dan wordt hij 'teleurgesteld boos' op een nare manipulatieve manier (dat laatste is mijn perceptie).
Ik merk dat ik me bij die therapeut misschien ook wel positiever opstel dan wat ik eigenlijk vind, juist om tegenwicht te bieden tegen die niet aflatende stroom van Problemen.

Misschien

Misschien hebben die therapeuten toch een ander beeld van dochter dan ik. Ik herken haar ook niet terug hoor, als ze daar zo zit. Helemaal in elkaar gedoken, aan haar kleding te friemelen en heel timide. Hier in huis heeft ze het hoogste woord en hebben we het (meestal) heel gezellig. Ze kan ook stevig tegen mij van leer trekken, soms een beetje te (het blijft tenslotte een puber).
Bij haar vader laat ze zich niet zien en zit ze de hele dag op haar kamer.

Uitleggen

Ik begrijp dat je dochter veel bij haar vader is. En zich aan hem onttrekt door op haar kamer te zitten. Naast dat het voor mensen met autisme nou eenmaal ook vaak prettig is om alleen te zijn om te landen van de sociale drukte en met zichzelf bezig te zijn.
Je moet je afvragen of het dan wel haalbaar is dat ze zich leert verzetten tegen haar vader.
Je zou daar de hulp van je exman en de therapeuten bij kunnen vragen. Je exman, die recent een diagnose heeft gehad, is misschien juist bereid om daar nu wat mee te doen. Je kan zo'n opmerking als 'en zei: 'Oh, zie jij dat zo. Ja, dat kan natuurlijk ook.' ook gewoon letterlijk nemen.
Ook therapeuten kunnen uitleggen dat je als vader heel goed kunt bedenken wat goed voor je dochter zou zijn maar met 16 jaar beperk je je tot advies en je laat haar beslissen en staat zelf klaar om haar te helpen, zonder verwijten, als het eens fout gaat. Want zelfstandig worden vereist eigen beslissingen maar het gaat ook weleens fout. Die beslissing laat je haar, je geeft alleen advies, en je helpt haar met de consequenties want het is een eerlijk meisje ze maakt niet opzettelijk fouten, maar heeft ruimte nodig om te oefenen.
Daarmee zou hij zijn dochter goed kunnen helpen. Herinner hem aan zijn eigen tijd dat hij puber was en meer handelingsruimte nodig had.
Hoe je dit doet zou je kunnen bespreken met de therapeuten, als die daarvoor in zijn.
Maar al teveel zou ik daar ook niet van verwachten. Dat kan eenlangdurige geschiedenis worden.
Veel belangrijker lijkt mij dat je zelf leert om je niet te laten intimideren en afstand te nemen van die ellenlange discussies.
Dat is een goedbedoelde poging om jou te overtuigen van zijn gelijk met een logica die de joue niet is. Na wat oefening kun je dat soms wel pareren, maar beter is om die wijze van discussieren aan de orde te stellen. Een kind is geen robotje dat je technisch logisch kunt ontleden. En zijn logica is de hare niet. Ze mag haar eigen logica en haar eigen informatiesysteem in haar hoofd ontwikkelen. Dat heeft ze nodig.
Mijn dochter kan zich onttrekken aan haar vader. We gaan nu al weer een paar weken niet met hem om. Hopelijk komt het wel weer goed. Het komt steeds weer goed, maar je moet regelmatig volhouden, je rug recht houden. En dan het liefste kalm. Daar kan ik nog weleens de fout ingaan omdat ik ook zo mijn trauma's heb opgelopen aan dat gedrag. Kalm, neutraal en met behoud van respect voor je exman. Niet beschuldigen maar uitleggen wat realistisch is. Vragen stellen.
En misschien is vader wel genegen om dit samen met dochter te doen bij zijn eigen behandelaars, die mogelijk veel meer ervaring hebben met volwassenen met een vorm van autisme en hun kinderen.
Want vader is zeker belangrijk voor je dochter omdat hij haar ook kan begrijpen en haar vaardigheden kan voorhouden die hij zelf ontwikkelt heeft in aanpassen, mits ze niet volslagen dysfunctioneel zijn zoals zo'n tirade, maar voor beiden zou het goed zijn om te leren meer respect te hebben voor de eigen wijzen van denken en die van een ander en daar het verschil in te erkennen maar ook de persoonlijke ruimte te respecteren.
Ik wens je in elk geval heel veel sterkte. En vooral veel moed om zelf te leren omgaan met iemand met autisme die zichzelf nu net leert begrijpen.

de therapeut weet waarschijnlijk van de diagnose van ex, of anders heeft ze wel haar vermoedens. Misschien wil ze je dochter juist wat langer zien om daarmee om te leren gaan, als ze op het consult zo in elkaar gedoken zat.

Evanlyn

Dat weet ik niet, of zij dat ziet. Hij is in staat om het heel erg te laten overkomen alsof het allemaal hartstikke logisch en waar is. Hij kan gewoon ook heel goed praten en betogen en als je niet stevig in je schoenen staat laat hij je nog geloven dat blauw oranje is. Zo op het eerste gezicht komt hij waarschijnlijk ook heel vriendelijk en goedbedoelend over, en ik denk dat hij het ook allemaal best goed bedoelt. Hij is er rotsvast van overtuigd dat hij gelijk heeft.
Toen ik hoorde van zijn diagnose kwam die best onverwacht, maar was er ook geen twijfel over mogelijk. Ik had er zelf alleen altijd een ander labeltje aangehangen (arrogante betweterige narcist).
We hebben overigens geen slechte relatie als ouders en ik weet inmiddels ook wel hoe we die relatie werkbaar houden. Dit zijn dan wel lastige dingen, als je het echt niet eens bent.

nou ja zeg

Ik vind dat er wel erg makkelijk over de rol vd therapeut gestapt wordt. Therapeut is toch degene die zo'n gesprek zou moeten leiden, die ervoor moet waken dat het om dochter gaat en niet om vader. Nu is de situatie wel erg krom; vader krijgt een enorm podium in duurbetaalde tijd, die beladen ligt voor je dochter en misschien ook voor jou. (want vader kan nu alles zeggen onder goedkeuring van therapeut, zo zal t voelen voor dochter?)
Ik vind het knap waardeloos en begrijp je zorgen. Ik zou (zonder dochter) gesprek aanvragen om je zorgen te bespreken. Misschien zonder dochter gaan evalueren? Want of de zorgen nu terecht zijn of niet, de manier waarop eea nu gebracht wordt lijkt me schadelijk voor haar.

Tja de therapeuten

In een ideale wereld kunnen therapeuten dit soort processen goed aan de orde stellen en helpen om tot een respectvoller communicatie te komen. Maar daar zit ook een grens aan. Het gaat er in een therapeutische situatie vooral ook om draagvlak te creeeren voor het therapeutische proces van dochter. En daar kun je een beroep op doen. Maar ouders hebben ook een eigen mening en positie en daar kun je niet omheen.
Als moeder heb je het meeste overzicht en kun je met hulp van therapeuten en het verbeteren van je deskundigheid en je vaardigheden daar een veel sterkere rol in spelen.

Toevallig wordt hier nu net vanmiddag het contact weer hersteld.
Zoon, die op dit moment geen heisa heeft, had contact met vader. Vader belt terug en dochter neemt op. Na een kort gesprekje biedt dochter excuses aan voor de laatste keer. Vader meent dat ze zich deze week vooral rustig moet houden, hij heeft nauwlettend gevolgd dat ze deze week examens heeft, en hij hoopt zo voor haar (en hemzelf) dat het haar gaat lukken. Maar daarna gaan we in discussie.

Hmmm.... denk het niet. Ik besprak dit na met dochter die zelf ook al zich realiseerde dat het nooit handig is om 'sorry' te zeggen tegen vader. Dat is een beleefdheid die je bij de meeste anderen als openingszet kunt doen waarna ieder eigen schuld erkent en gewoon zand erover doet. Niet bij vader. Die meent dan dat iemand bevestigt dat hij of zij schuldig is aan het feit dat vader hem of haar verwijt. Schuld wordt erkent. Dus, nooit sorry zeggen.
Komt dit weer ter sprake dan geeft dochter aan dat we dit niet handig hebben gedaan en beter hadden moeten communiceren.
Dochter had eerder moeten aangeven dat de beslissing al genomen was, ze wordt geen dierenarts meer, en bij vader aan had moeten geven dat dit niet meer onderhandelbaar is. Vader meende, goedbedoeld, dat dochter door zijn dwang, hij wilde dochter dwingen mee te gaan naar een open dag van de Universiteit Utrecht, geholpen zou zijn om toch door te zetten. En moeder was door de dwingende opstelling van vader in paniek geraakt. Niet handig. Volgende keer doen we ons best om elkaar beter te respecteren. En niet te dwingen. Maar wel duidelijk te zijn.

En tja, ik had er ook echt aanvankelijk geen idee van. Helemaal niet erg om naar een open dag te gaan, ook al is je interesse wat verdwenen. Misschien raak je wel juist weer gemotiveerd.
Maar daar ging het dochter ook niet om. Het ging er haar om dat ze haar vader niet wist te pareren en maar voor de lieve vrede deed wat hij haar oplegde en al een nachtmerrie kreeg dat hij haar vervolgens ook naar die studie zou dwingen die ze denkt niet aan te kunnen.
Van die dwang werd ze fysiek en psychisch onwel naarmate de afspraak dichterbij kwam.
Je kunt je bijna niet voorstellen wat dit soort doordenderend gedrag met een kind, maar ook met een volwassene kan doen. Daar moet je echt wel wat mee, dat gaat niet vanzelf.
Maar ook therapeuten kunnen van een afstand niet zomaar beoordelen wat de impact daarvan is.

Zelf had ik kalm moeten blijven. Maar ik kreeg spontaan herbelevingen van vader. Toch maar eens EMDR gaan doen.

tsja

zal ook voor therapeuten niet meevallen. Maar hee, ze krijgen er dik voor betaald.
Als een therapeut dit niet in banen kan leiden en je wilt toch verder met hem dan zou ik als moeder op mn strepen gaan staan. Geen evaluaties meer met kind.
Maarja, dat zeg ik ook na tig teleurstellende ervaringen met hulpverleners. Verschil was hier dan weer wel dat positieve effect ook nog erg mager was, als het er al was. Maar negatieve effecten hadden enorme impact.
Dit zijn zaken die binnen een context van hulpverlening gebeuren, daar zou therapeut zich verantwoordelijk voor moeten voelen.

Therapeuten

In theorie kunnen ze heel veel, zie de diverse websites die het allemaal mooi voorspiegelen. Maar in de realiteit zijn ze afhankelijk van de politiek, er moet bezuinigd worden, het beleid: niet meer dan zoveel behandeling en per direct een diagnose naar de verzekeraar, hun baan, er wordt voortdurend gereorganiseerd, de tegenstrijdige eisen en belangen van ouders en kinderen, de bemoeienis van regelgeving omtrent kindermishandeling, de helft van de tijd moeten ze ook nog zien uit het vaarwater van jeugdzorg en leerplicht te blijven. En als je een ouder niet op een nette manier meekrijgt blijft die weg en is een kind ook niet geholpen.
En daarbij zien ze echt veel minder dan je denkt en hebben ze zelf ook nog vaak een forse vooroordeelkoker op.
Dan denk ik uiteraard ook nog: en dat moet kinderen redden?

Slecht gedrag van mensen met autisme

Komt vaak doordat ze zelf veel gedwongen zijn uit onbegrip. Dan is dat blijkbaar een geaccepteerde strategie voor ouders die ze gewoon hebben overgenomen. En ja, je hebt dwang en dwang, elke ouder dwingt weleens wat af, maar mensen met autisme kunnen daar dan niet de balans in zien en de nuance en de context en kunnen je dan ook haarfijn vertellen wanneer jij dwang hebt uitgeoefend, want vaak ook een geheugen als een olifant. Aanvankelijk sta je dan met je mond vol tanden maar als het kwartje bij jouzelf valt kun je ook leren dat dit een moment is om zaken concreet toe te lichten en ga je bij jezelf steeds beter tekst ontwikkelen.
Dat kun je ook uitleggen. Omdat jij zaken intuitief aanpakt en raak zit heb je niet geleerd om zo overloos en logisch te redeneren. Bovendien heeft iemand met autisme het vaak nodig om een logisch informatiesysteem op te bouwen juist omdat het intuitief niet lukt en de plank wordt misgeslagen. Alles wordt beredeneerd, het is niet anders. Een verschil in ervaring in logisch redeneren en passende tekst te produceren. Maar je kunt het leren.
En het vervallen tot echt slecht gedrag als emotionele chantage en pesten komt omdat ze met hun eigen manier van doen blijkbaar geen succes hebben waar ze dat wel blijken te hebben met slecht gedrag.
Van jongs af aan bleken ze weinig invloed te hebben en dat toch ten wensen of zelfs nodig te hebben waarna ze vervallen tot gedrag wat ze wel oplevert wat ze wensen en nodig hebben. Slecht gedrag.
Dus het is nodig dat ze leren om sociaal acceptabel gedrag te vertonen. Maar wat dat is kan nog een lange weg zijn waarin ze veel steun nodig hebben en soms blijven hebben om die realitytesting in vertrouwen te kunnen krijgen van jou en hun omgeving.
Teveel afwijzing en ze blijven de oplossing in hun eigen hoofd zoeken en blijven met die dysfunctionele dingen komen.
Maar concrete respectvolle kalme tekst van jou, uitleg kan wel helpen. Je ziet de kwartjes soms gewoon vallen.

precies AnneJ

En daarom moet je therapeuten niet zomaar hun gang laten gaan maar ze hier en daar wat helpen. (Want nogmaals; op zo'n jong onzeker meisje maakt het natuurlijk wél heel veel indruk wat een therapeut zegt/ wat er gezegd wordt in therapeutische setting.

O zeker Cat

Wij hebben hier dan ook alleen even in de diagnosefase van zoon goede therapeutische hulp gehad.
Daarna hebben de kinderen gelukkig op het speciaal onderwijs goede begeleiders gekregen, geen therapeuten, maar pedagogisch voor autisme geschikte leerkrachten en ambulant begeleiders.
Ik zou ook echt niet zomaar met een kind naar een therapeut gaan die mij niet grondig aanbevolen is en met wie kind een klik heeft. De meesten snappen helaas niet hoe dat gaat met een kind met autisme en al helemaal niet hoe dat thuis gaat.