Ritalin onregelmatig innemen
Onze dochter (17, ODD en vermoeden ADHD), slinkt nu sinds een jaar Ritalin. We hebben in de loop der jaren al heel wat hulpverlening gezien, incl. 3 maanden naar een opvang in Frankrijk. Dochter wil absoluut geen hulp (meer) en vindt dat anderen (ouders en vriendinnen) niet veranderen, dus zij hoeft ook niet... Ze heeft in haar ogen al zoveel veranderd en verbeterd.
Laatste psychologe adviseerde EMDR (niet afgemaakt) en ritalin via psychiater. Deze laatste vond gesprekken niet zo noodzakelijk en evenmin overleg of evaluatie met ons. vanaf 16 mag het kind zelf beslissen in psychologenland...
Dochter gaf aan dat alles prima ging en dat ouders veel te streng waren (!). Nu heeft psycholoog haar uitgeschreven en nog extra recept meegestuurd!
Wij vinden dit onverantwoord, temeer omdat dochter de medicijnen ziet als oplossing en ze ook niet regelmatig slikt. Rebounds zijn schering en inslag. Ze is provocerend en brutaal, lichtgeraakt en constant uit op confrontatie.
Buitenshuis gaat het prima; school gaat sinds een jaar erg goed (na 3 jaar opstand) en volwassenen zien een beleefde en leuke meid.
Vriendinnen zijn nog steeds een probleem. Meestal gaat het binnen 3 maanden fout, nadat de vriendschap eerst heel goed leek te gaan. Ze heeft echter moeite te relativeren en kan niet inzien dat de ander ook wel eens iets anders wil. Ze reageert fel en verongelijkt, wat escaleert in ruzie en pesterij (dit was al op de basisschool een probleem. Zijzelf ziet alleen dat de ander fout is (typisch voor ODD). In groepen kan ze zich ook slecht handhaven. Geen controle...
Wij kunnen haar niet helpen, want ze ziet het als kritiek. Hulp wil ze niet "want niemand begrijpt mij".
Wat wij zorgelijk vinden is dat ze ritalin blijft slikken, zonder de (bijbehorende of in ieder geval zinvolle) begeleiding. Dat ze geen hulp wil, snappen we wel, want dat wil geen enkele puber.
Maar nu blijft ze steken in sociaal-emotionele ontwikkeling. Ook baantje gaan in no-time fout, maar nooit ligt het aan haar...
Volgend jaar vervolgopleiding ziet ze als een schone lei, maar ook dat wilde (eiste) ze elk schooljaar al, en steeds weer ging het mis.
WIEHEEFT TIPS OF ERVARING???
Moeten wij inderdaad loslaten en vertrouwen, leuke kanten van haar blijven zien en zal het goedkomen? Wij willen geen perfectie, niet dat ze doet wat wij zouden willen voor haar, maar maken ons toch zorgen voor de toekomst...
Jackie
Ken je het boek: 'Het explosieve kind'?
Ik denk dat die methode bij jullie wel goed zou kunnen helpen. Kijken wat de grootste specifieke problemen zijn, waar ze tegen aan loopt en die dan samen met haar proberen op te lossen. Het voordeel van die methode is, dat je samen het probleem te lijf gaat. Er is dus geen veroordeling, geen verwijt richting je kind. Ze hoeft dan dus ook niet in de verdediging te schieten.
Bij onze zoon werkt het super goed. Hier is huiswerk bijvoorbeeld een terugkomend probleem (waar niet?). Maar bij deze methode is het dus niet: 'Jij maakt je huiswerk niet, dat is een probleem.' Maar: 'Huiswerk is een probleem, want het moet gemaakt worden.' Snap je wat ik bedoel?
Het gaat wel stap voor stap, een ding te gelijk. Jij noemt nogal wat dingen op bij je dochter. School, werk, vrienden, medicijnen, hulp accepteren. Dat kan nooit allemaal tegelijk aangepakt worden. Dus ik zou kiezen waar te beginnen en daar dan over in gesprek gaan. Persoonlijk zou ik beginnen met het hulp accepteren. En dan zou ik er geloof ik iets van breien als: Het is me opgevallen dat je het moeilijk vindt, om het te accepteren als ik je herinner aan een afspraak die je hebt bij de dokter, wat is er aan de hand?' Je moet dus een specifieke situatie als voorbeeld gebruiken. Dan ga je kijken wat er nu aan de hand is. Waarom ze het zo moeilijk vindt. En pas als je denkt: aha, dat is het dus. Dan kan je verder. Dan ga je vertellen wat jou visie is. En vervolgens ga je samen zoeken naar oplossingen voor dit probleem.
Onze zoon wil bijvoorbeeld best wel onze hulp, maar soms dringen we op het verkeerde moment te veel aan. Nu is de afspraak dat hij dan zegt: Straks. En dan gaan wij (op onze tong bijtend) een stap terug doen en geven hem meer ruimte. Dat heeft hij nodig. Als wij dat niet doen: BOEM. Door zo'n codewoord hoeft hij niet meer te ontploffen, een verademing.
Karmijn
Dankjewel voor je reactie!
Het boek ken ik. Maar het is alweer 2 jaar geleden dat ik het bij de bieb geleend heb. Ik heb het weer gereserveerd, ook om te constateren dat er vooruitgang is sinds toen.
Klein probleem bij onze dochter is het vermogen van haar om rustig in gesprek te komen. Ze gaat al erg snel in de aanval, luisteren is echt een moeilijkheid. Ze weet dat ook, maar staat steeds klaar met kritiek en argumenten zonder geluisterd te hebben. We hebben dan ook al en lange historie van stress en irritatie. Verwachtingspatroon van beide kanten. Er is geen moment dat ze niet klaarstaat met commentaar Zelfs TV wordt niet gekeken zonder voortdurend commentaar.
Zelfreflectie en oorzaak/gevolg zijn haar vreemd, al van kleutertijd af aan.
Er zin inderdaad veel probleempunten, ze staan echter allemaal met elkaar in verband. Op goede dagen kun je het weerstaan, kun je discussie vermijden of ongewenst gedrag negeren. Maar we hebben ook nog een zoon, die daar de dupe van wordt. Of onze eigen sores/drukte. In theorie weten we het heel goed. De praktijk blijkt vaak heel lastig (vol te houden).
Ook haar leeftijd (ik weet niet hoe oud jouw zoon is) speelt mee: ze is geen kind meer dat zich laat opvoeden.
Het drukt zo'n stempel op de sfeer....
