Pubermet ODD
hallo,
Soms zit ik echt even met mijn handen in het haar,
Mijn zoon van 17 heeft ODD en regeert het hele gezin waar onder zijn broer en broertje en natuurlijk papa en mama onder lijden. School wat steeds mis gaat, meerdere malen leerplicht geweest. Nu gaat die een bbl doen maar houd men hart vast.
Nu loopt die steeds de wetten uit te maken en als het niet gaat zoals hij wil dan loopt het weer compleet uit de hand. Bv ik ga lekker niet werken of ik ga niet naar school als je dit niet doet😫
Nu heeft hij sinds kort een vriendin waar hij graag mag zijn en die ouders fantastisch vind.
Hij maakt mij zijn moeder voor alles uit en zegt dat ik door en door slecht ben😢 en veel meer van die dingen.
Ik doe alles voor mijn kinderen van brood smeren alles opruimen, als hij geld wil dan krijgt die dat. Hij rookt en wij waren gestopt maar aangezien hij nog moet wachten op zijn loon kopen we dat ook. Maar ik heb het gevoel hoe zwaar ook ik meer op mijn standpunt moet gaan staan. Ik ga hier ook kapot aan. Hoe hebben jullie het gedaan, hebben jullie nog tips of iets dergelijks.
Groetjes een wanhopige moeder
Valdemar schreef op 01-11-2022 om 18:59:
TVP omdat ik zelf een stiefzoon heb met ODD.
In eerste instantie zeg ik: geen duimbreed toegeven en zorgen dat je de dominantie behoudt; maar ik sta open voor andere reacties.
Jouw kind heeft toch ook ASS? Dat is nog wel wat gecompliceerder dan ‘alleen’ ODD omdat je met ASS zeker weet dat er ook onvermogen is. Je moet dan dus onvermogen en onwil van elkaar zien te scheiden. Grenzen zijn belangrijk maar je moet een hele goede inschatting maken of je het kind bepaalde dingen kunt vragen, dingen kunt laten doen of weigeren in verband met teveel aan prikkels. Heeft een kind ODD of wordt het zwaar overbelast? Ook een kind wat overbelast is en daar niet goed uiting aan kan geven, kan opstandig gedrag laten zien. Hebben jullie daar hulp bij, om dat te leren onderscheiden?
Ik denk dat geen duimbreed toegeven bij ODD ook alleen maar bij een beperkt aantal zaken kan beginnen. Ik denk dat je eerst prioriteiten moet bepalen: wat is voor mij echt belangrijk, en daaraan gaan werken. Als je alle problemen en wangedrag tegelijkertijd wil aanpakken weet je zeker dat het niet lukt. Pick your battles.
Wat zijn voor jou de twee meest belastende gedragingen/situaties Jannie? Als ik zo in je OP kijk: school en werk: zijn probleem. Maar dan is geld ook zijn probleem. Geen geld meer geven naast gewone dingen als zakgeld en verjaardag zou ik dus als een van de speerpunten kiezen. Verder zou ik wangedrag tegen andere gezinsleden kiezen. Je moet leren discussies snel te stoppen want anders blijf je aan de gang met zo’n kind. Mijn belangrijkste bottom lines (de mijne is niet gediagnosticeerd maar ook erg opstandig en ook verbaal agressief) is meewerken aan hulpverlening. Als hij niet meer wil meewerken aan hulpverlening, moet hij uit huis. Ik weet nog niet hoe ik dat voor elkaar moet krijgen want zo gemakkelijk is dat niet omdat het gedrag zich vooral afspeelt als er geen pottenkijkers zijn. Maar ook ik ga eraan kapot als hij geen grenzen accepteert. Ik ben ervan overtuigd dat dit hier voortkomt uit onvermogen (waarschijnlijk iets als ASS/MCDD) maar je gaat als ouder niet minder of liever kapot aan het gedrag van je kind als er een beperking achterzit. Meewerken aan behandeling/begeleiding is daarom voor mij een absolute basisvoorwaarde.
Jannie30 schreef op 01-11-2022 om 18:30:
[..]
Daar heb je ook helemaal gelijk aan! Im weet het en snap dat het zo niet moet! Ik moet nu ook stoppen, maar was altijd bang dat hij hetzelfde meemaakte als mij vroeger. Ik was namelijk hetzelfde maar werd zwaar opgevoed, heb altijd gedacht dat het aan de opvoeding lag maar daar ligt het niet aan. Ben ook anderzijds bang hem kwijt te raken en ik houd zoveeeel van mijn kinderen, maar ben nu zover dat ik weet dat dit niet normaal meer is! Ik ga er zelf zwaar kapot aan aan al dat verdriet. Bedankt in ieder geval voor je bericht💯
Je zegt hier Jannie: ik was hetzelfde. Hoe is het bij jou goed gekomen met je gedrag naar andere mensen? Hoe heb jij leren rekening houden met anderen?
Volg dit met interesse en voel enorm met je mee. Je zult het ontzettend zwaar hebben.
Wij voeden een pleegkind op dat momenteel nog in een traject zit, maar hoogstwaarschijnlijk wordt gediagnostiseerd met ODD.
Hij heeft wel echt baat bij duidelijke grenzen en regels. Weten wat er van hem verwacht wordt, weten wat er wel en niet geaccepteerd wordt. Herhalen, herhalen, herhalen en daar ook naar leven. Dat soort duidelijkheid heeft zijn gedrag wel behoorlijk verbeterd.
Wij kunnen hem dat denk ik ook wat gemakkelijker bieden dan jij wellicht bij je zoon omdat we geen biologische relatie hebben. We geven om hem (enorm veel), maar de onvoorwaardelijke ouder-kind liefde is er niet. En dat is lullig, maar helpt in dit geval wel. Maar het vraagt ontzettend veel van je, ook van ons. En het lijkt me ontzettend veel zwaarder als het om je eigen kind gaat.
Ik las ergens de zin 'dan wordt hij maar even boos' en die triggert me wel. Want het is niet 'maar even boos'. Het is een heel ander soort boosheid dan de meeste opvoeders zich kunnen voorstellen, die veel heftiger is en veel meer gevolgen kan hebben dan gewoon maar even boos zijn. Wij moeten kind dan vaak stevig vasthouden bijvoorbeeld, anders sloopt hij alles wat er in zijn buurt is. En ik krijg ook de vreselijkste woorden naar me geslingerd dan. Vuile k*th*r is een bescheiden voorbeeld, het kan nog veel gekker. En hier is kind 8, dus fysiek nog te hanteren. Hij dreigt ook met weglopen, maar daar maken we ons niet zo druk om. Dat heeft hij nog niet gedaan en ik heb ook niet de indruk dat hij dat echt zou doen.
Straffen heeft geen zin. Helpt niet en maakt het alleen maar erger, het geeft hem vooral iets nieuws om tegenaan te schoppen. Wil niet zeggen dat hij nooit straf krijgt overigens. Als hij alle grenzen over gaat, krijgt hij heus wel straf. Maar het is vooral constant herhalen van wat wel en niet kan en geaccepteerd wordt en dat vol blijven houden. We dreigen niet, maar hebben hem wel duidelijk uitgelegd dat bepaalde dingen (en dan in zijn geval vooral fysieke agressie) bij ons echt niet geaccepteerd worden en dat de gevolgen groot zijn als hij zulk gedrag wel laat zien.
Omnik schreef op 02-11-2022 om 11:52:
[..]
Jouw kind heeft toch ook ASS? Dat is nog wel wat gecompliceerder dan ‘alleen’ ODD omdat je met ASS zeker weet dat er ook onvermogen is. Je moet dan dus onvermogen en onwil van elkaar zien te scheiden. Grenzen zijn belangrijk maar je moet een hele goede inschatting maken of je het kind bepaalde dingen kunt vragen, dingen kunt laten doen of weigeren in verband met teveel aan prikkels. Heeft een kind ODD of wordt het zwaar overbelast? Ook een kind wat overbelast is en daar niet goed uiting aan kan geven, kan opstandig gedrag laten zien. Hebben jullie daar hulp bij, om dat te leren onderscheiden?
Ik denk dat geen duimbreed toegeven bij ODD ook alleen maar bij een beperkt aantal zaken kan beginnen. Ik denk dat je eerst prioriteiten moet bepalen: wat is voor mij echt belangrijk, en daaraan gaan werken. Als je alle problemen en wangedrag tegelijkertijd wil aanpakken weet je zeker dat het niet lukt. Pick your battles.
...
Inderdaad combinatie ASS/ODD.
Ik denk dat het wel in ons voordeel speelt dat partner en ik ook de diagnose ASS hebben (zij ASS/ADHD, ik ASS/persoonlijkheidsstoornis NAO), waardoor we misschien iets beter dan neurotypische mensen kunnen onderscheiden wanneer gedrag voorkomt uit ASS en wanneer uit ODD.
Daarnaast hebben we maandelijks ook een thuisbezoek door een psychologe gespecialiseerd in ASS, hebben we tweewekelijks een consult bij een relatietherapeute tevens specialisatie ASS en heeft mijn partner ook nog eens individuele therapie (ik voorlopig niet); dus we zijn er echt wel mee bezig en laten ons goed adviseren.
Met dat geen duimbreed toegeven wil ik vooral aangeven dat wij hier bepaalde zaken in duidelijke structuren hebben gegoten (bedtijd, tijdstip van eten, dagen van douchen, wat er 's morgens moet gebeuren,...) waardoor ik denk dat we zowel aan de ASS als de ODD kant tegemoet komen. ASS door de voorspelbaarheid die er hierdoor is, ODD omdat hij weet dat deze zaken niet in twijfel getrokken worden en dat het nutteloos is om hierover te discussiëren.
Valdemar schreef op 02-11-2022 om 16:03:
[..]
Inderdaad combinatie ASS/ODD.
Ik denk dat het wel in ons voordeel speelt dat partner en ik ook de diagnose ASS hebben (zij ASS/ADHD, ik ASS/persoonlijkheidsstoornis NAO), waardoor we misschien iets beter dan neurotypische mensen kunnen onderscheiden wanneer gedrag voorkomt uit ASS en wanneer uit ODD.Daarnaast hebben we maandelijks ook een thuisbezoek door een psychologe gespecialiseerd in ASS, hebben we tweewekelijks een consult bij een relatietherapeute tevens specialisatie ASS en heeft mijn partner ook nog eens individuele therapie (ik voorlopig niet); dus we zijn er echt wel mee bezig en laten ons goed adviseren.
Met dat geen duimbreed toegeven wil ik vooral aangeven dat wij hier bepaalde zaken in duidelijke structuren hebben gegoten (bedtijd, tijdstip van eten, dagen van douchen, wat er 's morgens moet gebeuren,...) waardoor ik denk dat we zowel aan de ASS als de ODD kant tegemoet komen. ASS door de voorspelbaarheid die er hierdoor is, ODD omdat hij weet dat deze zaken niet in twijfel getrokken worden en dat het nutteloos is om hierover te discussiëren.
Dat klinkt heel reeel. Alles wat duidelijk is en aanvaard wordt helpt natuurlijk de stabiliteit te bewaren. Ik denk dat die ijzeren routine voor een kind een enorm anker kan zijn. En voor jullie zelf ook.
Pittig, zo’n combi van diagnoses in huis. Enerzijds meer begrip maar anderzijds ook je eigen beperkingen. Ook hier speelt dat. Ik heb zelf ADD en sinds ik ben gestuit op de theorie van autisme als een te precieze afstemming van het voorspellende brein (Van de Cruys, Peter Vermeulen heeft er een boek over geschreven) denk ik dat ik ook een flinke klap van de autisme molen heb meegekregen, zo bijna een op een herkenbaar is dat. Toen mijn kind jonger was, kon ik met hem lezen en schrijven. Wij waren heel goed op elkaar ingespeeld. Maar sinds de puberteit werkt die magic niet meer. Zijn wereld en zijn verwachtingen worden zo groot dat hij het niet meer gebolwerkt krijgt en hij laat zich niet meer sturen. Zijn verlangen om grip te krijgen op zijn leven vertaalt zich dus in dominant, dwingend gedrag naar mij. Dat is heel lastig bij te sturen omdat hij vaak ook niet helemaal goed in de realiteit zit. Wij zitten dus in een lastig parket.
Bij mij is de hulp te laat begonnen en hobbelt die ook steeds achter de feiten aan. Ik heb er eigenlijk te lang teveel in mijn eentje mee aangemodderd. Goed dat jullie op regelmatige basis contact hebben met gespecialiseerde hulpverlening, dan voel je je gesteund en begrepen en kan ook snel bijgestuurd worden als dat nodig is. Hier lijkt de overstap van opvoedondersteuning en generalistische begeleiding naar psychiatrie en behandeling een soort mammoettanker die heel traag op gang komt. Koersverandering lijkt nauwelijks mogelijk in Nederland tot het helemaal uit de klauwen loopt.
@Omnik:
Ik hoop dat je snel gepaste hulp vindt.
Wij zijn er al mee bezig sinds hij vijf was en denken dat deze begeleiding levenslang zal zijn. Sommige hulpverleners menen dat het ons helpt dat we zelf ASS hebben (zoals jij met je ADD misschien een voordeel hebt), maar ik weet niet of dit het echt makkelijker maakt.
Ons voordeel is wel dat psychologie bij mij altijd een preoccupatie was, dus het kost mij geen energie om me hierover in te lezen en ik haal er zelfs een zeker plezier uit om mij voor te bereiden op wat komt.
Omnik schreef op 02-11-2022 om 11:41:
[..]
Wat doet hij als je iets niet doet? Welke ‘straf’ krijg je?
Dan scheld hij mij uit, tiert de hele tijd door, begint met de rest van het gezin en echt waar dat zijn zware tijden omdat je niet terug tekeer kunt gaan! Hij wil alles altijd maar hebben wat hij wil. Daar doet hij alles in verkeerde zin voor!
Omnik schreef op 02-11-2022 om 12:39:
[..]
Je zegt hier Jannie: ik was hetzelfde. Hoe is het bij jou goed gekomen met je gedrag naar andere mensen? Hoe heb jij leren rekening houden met anderen?
Ja bii mij is het “beter gegaan” nadat ik uit huis ben getrapt en een urgentie kreeg voor een flatje ik was toen 17 jaar. Ik heb internaten alles gekent en dat wil ik mijn kinderen niet aandoen! Daar ging het steeds slechter. Ik ben denk ik volwassener geworden en soms kan ik wel eens karig uit de bocht komen en dan denk ik jeetje niet doen. Ben niet altijd makkelijk maar wel veel van geleerd!
Duufje schreef op 02-11-2022 om 15:57:
Volg dit met interesse en voel enorm met je mee. Je zult het ontzettend zwaar hebben.
Wij voeden een pleegkind op dat momenteel nog in een traject zit, maar hoogstwaarschijnlijk wordt gediagnostiseerd met ODD.
Hij heeft wel echt baat bij duidelijke grenzen en regels. Weten wat er van hem verwacht wordt, weten wat er wel en niet geaccepteerd wordt. Herhalen, herhalen, herhalen en daar ook naar leven. Dat soort duidelijkheid heeft zijn gedrag wel behoorlijk verbeterd.
Wij kunnen hem dat denk ik ook wat gemakkelijker bieden dan jij wellicht bij je zoon omdat we geen biologische relatie hebben. We geven om hem (enorm veel), maar de onvoorwaardelijke ouder-kind liefde is er niet. En dat is lullig, maar helpt in dit geval wel. Maar het vraagt ontzettend veel van je, ook van ons. En het lijkt me ontzettend veel zwaarder als het om je eigen kind gaat.
Ik las ergens de zin 'dan wordt hij maar even boos' en die triggert me wel. Want het is niet 'maar even boos'. Het is een heel ander soort boosheid dan de meeste opvoeders zich kunnen voorstellen, die veel heftiger is en veel meer gevolgen kan hebben dan gewoon maar even boos zijn. Wij moeten kind dan vaak stevig vasthouden bijvoorbeeld, anders sloopt hij alles wat er in zijn buurt is. En ik krijg ook de vreselijkste woorden naar me geslingerd dan. Vuile k*th*r is een bescheiden voorbeeld, het kan nog veel gekker. En hier is kind 8, dus fysiek nog te hanteren. Hij dreigt ook met weglopen, maar daar maken we ons niet zo druk om. Dat heeft hij nog niet gedaan en ik heb ook niet de indruk dat hij dat echt zou doen.
Straffen heeft geen zin. Helpt niet en maakt het alleen maar erger, het geeft hem vooral iets nieuws om tegenaan te schoppen. Wil niet zeggen dat hij nooit straf krijgt overigens. Als hij alle grenzen over gaat, krijgt hij heus wel straf. Maar het is vooral constant herhalen van wat wel en niet kan en geaccepteerd wordt en dat vol blijven houden. We dreigen niet, maar hebben hem wel duidelijk uitgelegd dat bepaalde dingen (en dan in zijn geval vooral fysieke agressie) bij ons echt niet geaccepteerd worden en dat de gevolgen groot zijn als hij zulk gedrag wel laat zien.
Dankjewel voor je bericht, ja die van mij is al 17 dus verbaal al veel machtiger , en het klopt durf de woorden hier niet eens te herhalen wat hij zegt, is zo niet respectvol. Soms twijfel ik dan wel eens aan mezelf maar weet dat ik het wel goed doe. En met even boos ben ik met je eens, dit kunnen velen niet voorstellen wat ze er bij moeten denken.
Jannie30 schreef op 02-11-2022 om 18:15:
[..]
Dan scheld hij mij uit, tiert de hele tijd door, begint met de rest van het gezin en echt waar dat zijn zware tijden omdat je niet terug tekeer kunt gaan! Hij wil alles altijd maar hebben wat hij wil. Daar doet hij alles in verkeerde zin voor!
Dit herken ik wel. Dat is moeilijk: als je er als ouder voor wegloopt gaat ‘ie ruzie trappen met een brus en moet je je er wel mee bemoeien. Dat is heel lastig te begrenzen. Dan moet je haast allemaal op je eigen kamer gaan bivakkeren. Dat is hier wel een tijdje zo gegaan.
Wat zegt jullie hulpverlener er eigenlijk van? Heeft die suggesties?
Jannie30 schreef op 02-11-2022 om 18:18:
[..]
Ja bii mij is het “beter gegaan” nadat ik uit huis ben getrapt en een urgentie kreeg voor een flatje ik was toen 17 jaar. Ik heb internaten alles gekent en dat wil ik mijn kinderen niet aandoen! Daar ging het steeds slechter. Ik ben denk ik volwassener geworden en soms kan ik wel eens karig uit de bocht komen en dan denk ik jeetje niet doen. Ben niet altijd makkelijk maar wel veel van geleerd!
Je zegt eigenlijk: ik ben het beter gaan doen toen ik verantwoordelijkheid moest nemen voor mezelf. Ik denk dat bij mijn zoon ook wel eens, dat hij een soort van ontnuchtert op het moment dat hij niet naar een ander kan kijken/wijzen. Ik herken dat bij mezelf eigenlijk zelfs ook wel. Ik probeer die gedachte bij mijn kind ook wel handen en voeten te geven. Ik zeg bijvoorbeeld heel erg weinig meer over school: niet over te laat komen, uren missen, huiswerk, leren etc. Ik klem mijn kaken strak op mekaar: zijn toekomst, zijn verantwoordelijkheid. (De leerplichtambtenaar weet dit en is betrokken bij deze strategie, dus het is niet dat ik hem pissig in de stront laat zakken uit pure onwil, even voor de duidelijkheid).
Zijn er in het leven van jouw zoon dingen waar je je handen liefdevol vanaf kunt trekken (bijvoorbeeld school, werk en geld) en waarvan je kunt zeggen: ‘lieverd, ik vertrouw erop dat jij handelt naar wat jij belangrijk vindt. ‘ En je er dan verder ook niet mee bemoeit, ook niet als hij er een teringzooi van dreigt te maken. Ergens komt je wettelijke verantwoordelijkheid als ouder natuurlijk weer aankloppen. Maar misschien komt het niet zover, houdt hij het op een aanvaardbaar niveau van mislukking 😂 en als bemoeien niet werkt, doet liefdevolle verwaarlozing misschien wel iets?
Je zou ook met de hulpverlener kunnen bespreken of het niet dringend tijd wordt voor begeleid wonen.
