Puberend rolstoelmeisje
Hallo,
Ik ben op zoek naar herkenning, en om ervaringen uit te wisselen voor de volgende situatie:
Mijn man en ik hebben beiden een puberdochter uit een eerdere relatie. Mijn dochter 15 (bijna 16) en mijn stiefdochter 16, zijn als baby samen opgegroeid en vriendinnen tot dik en dun. Nu heeft mijn dochter een dwarslaesie en verlamd vanaf haar middel. Ondanks haar lichamelijke beperkingen, is ze redelijk zelfstandig en heeft weinig hulp nodig. Haar stiefzus heeft altijd een positieve invloed op haar gehad en samen zijn de 2 stiefzussen onafscheidelijk. Samen delen ze ook een hechte vriendenclub.
Nu heeft haar stiefzus al een tijdje een relatie met een lieve jongen uit de vriendenclub en er zijn meerdere stelletjes in de vriendenclub. Daarnaast gaat het clubje vrienden ook steeds meer dingen doen waar mijn dochter niet altijd even mee kan. Ze voelt zich nu in de steek gelaten door haar stiefzus en haar vrienden, terwijl dit natuurlijk niet met opzet is. Hun leven gaat nu verder en zij zal ook haar weg moeten vinden en dat is moeilijk. Ik kan niet eisen van mijn stiefdochter dat ze haar leven op "pauze" zet, omdat haar stiefzus het niet bij kan benen. Al trekt wel vaak op met 1 jongen, die ze op afstand houdt, al hebben ze volgens mijn stiefdochter al wel met elkaar gezoend.
Gelukkig gaat het ook vaak wel goed samen, maar ik merk dat het puberen in combinatie met een handicap nu wel een emotioneel hoogtepunt heeft bereikt. Niet alleen voor haar, maar ook voor mij. En ik weet dat er geen geschreven boek is voor deze situatie, dan dat ik alleen mijn best kan doen er voor beiden te zijn.
Lastige combinatie
Mijn zoon, nu 24, zit in een rolstoel en ook daarbij was de pubertijd lastig. Het lijkt alsof dan de verschillen dan worden uitvergroot.
Voor hem is aangepast sporten erg belangrijk geweest, omdat hij daarbij met lotgenoten in contact kwam. Het sporten maakte dat de handicap juist niet op de voorgrond stond.
En net als bij iedere puber is het zoeken. Er zijn geen kant en klare oplossingen.
Het leven is hard
en dat gaat je dochter nu merken. Ze gaat steeds meer haar eigen leven leiden, steeds meer los van jou/thuis. En dat is moeilijk, voor elke puber, maar zeker voor haar. Want haar vrienden gaan ook steeds meer hun eigen gang, en zijn ze vooral met zichzelf bezig. Het zijn tenslotte pubers! Ik kan me voorstellen dat het voor je dochter, en voor jou, heel moeilijk is.
Ik denk dat ik in jouw geval (professionele) hulp zou zoeken. Een coach om haar te helpen accepteren dat ze gehandicapt is. Hoewel ze het misschien ooit al geaccepteerd had breekt er nu een nieuwe levensfase aan, waarin het belangrijk is (voor de meeste kinderen) om niet op te vallen, gewoon te zijn, bij een groep te horen. En je dochter merkt nu dat ze wel anders is, en dat de aandacht vanuit haar vriendenkring niet vanzelfsprekend is. En misschien is een maatje iets voor haar. Iemand (via een vrijwilligersorganisatie) die speciaal met haar leuke dingen gaat doen. Dat kan dan hopelijk een beetje de verminderde aandacht vanuit haar vriendengroep compenseren.
Verder denk ik dat ze zelf het gesprek met die vrienden aan kan gaan. Uitleggen dat ze snapt dat die ook hun eigen leven hebben, maar dat ze het rot vindt dat ze niet altijd mee kan gaan, en vragen of ze wel rekening met haar willen blijven houden. Nu is dat natuurlijk vreselijk moeilijk om te doen, maar ik denk wel heel belangrijk. In het leven zal het haar vaker overkomen dat ze over het hoofd gezien wordt of dat er te weinig rekening met haar wordt gehouden of dat ze hulp nodig heeft. Ze zal daar meestal zelf actie in moeten ondernemen, het komt niet vanzelf. Ik denk dat het goed voor haar is om zelf te leren aangeven wat ze wil en nodig heeft. Als ze dat kan op een prettige manier, kan ze er heel veel mee winnen.
Maar ik snap dat het vreselijk zwaar voor haar is. Je zal het maar hebben, een fysieke handicap en puberen. Daar zouden ze eens een televisieprogramma over moeten maken 
.
Sterkte voor je meisje. En voor jou.
Ja hinderlijk
Dochter heeft hier ook vriendinnen waarvan sommigen zich tijdelijk of ineens permanent uit het vriendengroepje terugtrekken. Hinderlijke eigenschap. Ik waarschuw mijn dochter altijd om dat zelf niet te doen. Het contact onderhouden met vrienden wil je naast je relatie wel voortzetten. Straks is de relatie ineens over en daar sta je.
Ik kan me voorstellen dat het nog een graadje erger is als het ook je allerbeste vriendin en stiefzusje is.
En als je zelf bang bent dat je moeilijker aan een eigen relatie kunt komen.
Verwarrend hoor.
Maar mogelijk wel de gelegenheid om nu alleen op pad te gaan en te kijken hoever ze zelf, zonder stiefzusje kan komen? Dat geeft ook weer meer zelfstandigheid en zelfvertrouwen.
Psychische hulp
Mijn dochter heeft een paar jaar terug toen ze naar het voortgezet onderwijs ging, psychische begeleiding gehad, ze heeft nu wel een begeleider van school uit waar ze bij terecht kan, maar dat moet ze wel zelf aangeven.
Haar vrienden zijn overigens heel begripvol, immers de meesten kennen haar al van de kleuterschool. Volgens mijn stiefdochter is de groep ook niet meer zo close als vroeger, omdat er een aantal naar andere scholen zijn gegaan, dus wat mijn dochter ervaart, ervaart zij ook.
De "potentiële" vriend van mijn dochter komt ook regelmatig bij ons thuis en trekken samen met regelmaat hun eigen plan. Mijn man en ik hadden sowieso het idee om komend pinksterweekend een dagje weg te gaan en de meiden mogen dan iemand meenemen. Forceren ga ik niet doen, ze moet er wel comfortabel bij voelen.
Gelukkig gaat nu al meer dan een week weer de goede richting op, vorig weekend heeft ze een "make over" gehad en kennelijk hebben de reacties op haar nieuwe look haar wel een boost gegeven. Hopen dat ze het deze keer vasthoud.
ja, het leven is hard
Dat is sowieso een combinatie zeg: puberen en je handicap accepteren. Ik denk dat je dochter moet stimuleren zelf initiatieven te gaan ontplooien om zich te begeven onder anderen met diezelfde beperking. Voor een deel dan, want het is natuurlijk prachtig dat ze een eigen vriendenkring heeft. maar inderdaad, je kunt niet verlangen dat men zich altijd aanpast aan de handicap van dochter. En dat zal zij moeten gaan begrijpen.
Vanmiddag
Vanmiddag is de bom gebarsten, toen ik thuis kwam waren die 2 flink aan het ruziën en heb ze direct apart genomen. Allereerst heb ik het verhaal van mijn stiefdochter aangehoord, en het blijkt dat er met Bevrijdingsdag iets is voor gevallen dat nog steeds niet is uitgesproken. Beiden waren uitgenodigd om mee te gaan met de groep naar een bevrijdingsfestival en 2 ouders zouden ze halen en brengen. Stiefdochter heeft meerdere malen gevraagd of mijn dochter mee wilde, maar ze reageerde niet en toen iemand voor haar plek mee wilde, waren beiden auto's vol en kon zij niet mee. Nu verwijt mijn dochter dat het haar schuld is, wat helemaal niet waar was. En bevrijdingsfestival was niet het enige, het laatste half jaar waren er meer activiteiten, waar ze geen zin in had, maar boos was als ze gepasseerd werd.
Ook vertelde ze mij dat mijn dochter al een paar maanden verkering heeft met die jongen, maar ze durft het niet te vertellen, omdat ze bang is dat wij (mijn man en ik) er op tegen zullen zijn. In tegendeel, maar er zal met beiden wel even gepraat moeten worden dat de relatie wel anders zal "lopen" dan gebruikelijk en dat als een van beiden het niet meer ziet zitten, elkaars beslissingen moeten respecteren. De jongen kent ze overigens al meer als 10 jaar, dus er staat wel het e.e.a. op het spel.
Toen het tijd was om mijn dochter te confronteren. Na een verbaal "flink pak op de broek", zag ze in dat ze er wel een potje van had gemaakt. Ze heeft haar excuses aan haar zus aangeboden. Ze heeft ook eindelijk toegegeven dat ze verkering met hem heeft. Tijd dat ze hem aan ons voor komt stellen. Aanstaande zaterdag willen ze samen met hun vrienden een barbecue organiseren, wat ik al een goede start vind. Ik hoop dat ze het nu inziet dat ze zelf ook actie moet ondernemen.
Herkenbaar pubergedrag
Het begint vaak met iets kleins en dan gaan ze de dialoog niet meer aan. Of ze durven niet of ze willen niet. Dan blazen ze zelf de situatie nog eens op door de waarheid iets te verdraaien en uiteindelijk escaleert de boel. Even je dochter met de neus op de feiten drukken en haar confronteren met wat ze op het spel zet: de relatie met haar stiefzus en de vriendengroep. Alle lof voor je stiefdochter dat ze het geduld heeft, want ze hoeft het niet te accepteren. Maar ik begrijp ook je dochter, zeker voor een meid van 15 is een beginnende relatie spannend, zoenen, knuffelen en vrijen. Dat laatste zal voor haar natuurlijk wel een stuk anders zijn. Je kunt als moeder van je dochter niet meer doen dan haar begeleiden en haar op te vangen als het fout gaat. Het is nog pril, geniet ervan. Pubertijd is een lastige fase maar ook een mooie fase van het leven.
Ik gun haar het wel
Dat ze een relatie heeft, maar ook aandurft met een niet-rolstoeler. Ze heeft een vriendin gehad die ook in een rolstoel zat, maar een paar jaar geleden is overleden. Dat heeft haar best geraakt. Zij was van het een op andere moment ernstig ziek, en is bang dat het haar ook zal overkomen. Maar ze is gezond, dus hoeft helemaal niet bang te zijn. Het wordt gewoon tijd dat ze wat meer gaat leven.
Lotgenoten
Kan handig zijn om contact te hebben met lotgenoten. Heel verdrietig dat ze zo een vriendin heeft verloren. En ik snap dat ze het op zichzelf betrekt. Maar jongeren zonder handicap kunnen ook ineens ziek worden en overlijden. Die zorgen zijn ook handiger te delen met lotgenoten omdat je positie als rolstoeler wel uniek is.
Het is het mooiste als je je in beide groepen kunt bewegen, gehandicapten en niet-gehandicapten, uiteindelijk allemaal mensen, maar daardoor kun je soms juist een bruggenbouwer worden.
Maar uiteindelijk is het wel haar opgave. Ieder mens heeft eigen opgaven in het leven. Zij ook. Jij steunt haar maar kunt het niet voor haar invullen.
lotgenoten
Ze heeft wel een aantal rolstoel vriendinnen, die ze heeft leren kennen bij de rolstoeldans vereniging. Omdat wij gingen verhuizen en het voor haar niet meer te combineren viel met school, is ze gestopt. Wel houdt ze contact met de meiden in een besloten facebook groep. Met een van de oudste (21, die heeft een vergelijkbare verlamming) wisselt ze veel ervaringen uit. 2 keer per jaar zien ze elkaar. Haar overleden vriendin was overigens ook lid van deze vereniging.
Een ding snap ik niet
Mooi dat e.e.a. boven tafel is gekomen en ook nog met een goed resultaat.
Maar wat ik niet begrijp is dit:
" maar er zal met beiden wel even gepraat moeten worden dat de relatie wel anders zal lopen" dan gebruikelijk en dat als een van beiden het niet meer ziet zitten, elkaars beslissingen moeten respecteren."
Waarom is dat nodig? Je schrijft dat ze elkaar al lang kennen. Hij zal al weten dat zij niet overaal aan mee kan doen. En zij weet al dat zij niet overal mee naar toe kan.
En bij elke relatie (en zeker bij een puberrelatie) zullen dingen anders lopen dan verwacht (wat gebruikelijk is, is nog niet zo duidelijk op deze leeftijd).
En bij elke puberrelatie moeten beiden elkaars beslissingen respecteren.
Maar misschien zie ik iets over het hoofd?
rekening houden met elkaar
Een relatie met iemand in een rolstoel is een praktijk natuurlijk zwaarder, en je moet altijd met elkaar rekening houden (denk aan mobiliteit, fysieke belemmering), dat kan voor een puber natuurlijk best moeilijk zijn en een overweging om af te haken van de relatie.
Klinkt logisch
Maar ik zou daar geen speciaal gesprek over voeren met de vriend van je dochter.
Met je dochter kan ik me zo’n gesprek voorstellen,
Als je toch een gesprek wil met de a.s vriend, dan zou ik dat afstemmen met je dochter.
Als zij het niet wil, zou ik dat niet doen.
Misschien beter inderdaad
Om alleen met mijn dochter een gesprek te starten, kijken hoe zij er in staat.
AnneJ
Bedankt voor de link
maar
Ik heb wat moeite met je manier van denken, ben al blij dat je al zelf bedacht hebt dat je zo'n gesprek beter met je dochter alleen kan voeren maar eigenlijk denk ik dat je dat helemaal niet moet doen. Laat haar toch lekker en bemoei je er niet mee. Of die relatie stand houdt weet je niet, is jouw probleem niet en als de relatie niet stand houdt hoeft dat helemaal niet met die rolstoel te maken te hebben.
Verder is het geen rolstoelmeisje maar een meisje in een rolstoel. Je bent ook geen diabetes, je hebt diabetes. Het lijkt wel of de rolstoel voorop staat ipv dat je een dochter hebt in een rolstoel. Ze is gewoon een puber, ze doet dus dingen die sommige andere pubers ook doen alleen anders, wees blij dat ze pubert en dus heel normaal is, ze heeft het al lastig genoeg en ze zoekt haar weg. Daar heeft ze geen moeder bij nodig die gesprekken wil gaan voeren met een vriendje en puberen in combinatie met een rolstoel blijkbaar te lastig vindt?
Hoe lang heeft ze die dwarsleasie eigenlijk?
Meelezer
Allereerst sorry voor de verkeerde woordkeuze van rolstoelmeisje. Taalkundig ben ik misschien niet zo tactisch.
Misschien verklaard het wat meer als ik wat meer over ons vertel. Toen ik 19 was ben ik zwanger geworden van haar en ik ben, uit huis gegaan en bij mijn toenmalige vriend, de vader van haar gaan wonen. Hij was 8 jaar ouder dan ik en mijn ouders waren er fel op tegen, na de geboorte merkte ik dat hij zich steeds vreemder ging gedragen en op een avond paste hij op haar terwijl ik aan het werk was. Thuisgekomen bleek hij onder invloed van drugs te zijn en had haar op de kast gelegd. Hij was totaal van de kaart en zij is dus van anderhalve meter op haar rug gevallen, zij was toen 4 maanden, althans dat is zijn verklaring. Toen is bij haar een incomplete dwarslaesie tussen de L3 en L5 geconstateerd. Na een lange weg, ziekenhuis, jeugdzorg, juridische rompslomp, hebben wij 2-en ons leven opgepakt. 2 jaar later ontmoette ik mijn huidige man, die een dochtertje had van dezelfde leeftijd. Zijn vrouw was toen overleden bij een verkeersongeval. Samen hebben wij een dochter erbij gekregen van inmiddels 7 jaar.
Mijn ex-vriend en zijn familie zijn nooit meer in het beeld van ons gekomen, mijn dochter heeft daar voorlopig nog geen behoefte aan.
Wat mijn dochter betreft, ben ik misschien iets te beschermend.
