Puber met ASS
Mijn zoon van 12 zit sinds een paar maanden in een neerwaarts spiraal. Hij woont sinds 7 maanden hoofdzakelijk bij zin vader en komt af en toe een middag of nachtje bij mij. Deze maatregel moest ik nemen, omdat ik niet meer met zijn moeilijk gedrag kon omgaan, na jaren van persoonlijke verzorging tot school begeleiding bijna alles in mijn eentje gedaan te hebben. Ik zat al eerder aan te denken, of een behandeling in het Leon Kannerhuis goed zou zijn, maar we wonen in Groningen en dat is wel een eind. Ook voor de nazorg. En je geeft je kind niet zomaar uit huis....Dus dan maar bij papa wonen.
Ondertussen is van Accare Groningen een schoolbegeleidingstraject ingezet, wat kleine succes stapjes oplevert. Thuis komt er een keer peer week iemand, om over zijn angsten en tics te praten. De tics zijn daarmee haast verdwenen, alleen in spannende en onoverzichtelijke situaties zien we ze terug komen.
Maar zijn angst voor zuivelproducten (al het woord yoghurt zeggen roept zoveel angst en agressie bij hem op, dat hij je met een mes gaat bedreigen)is zo constant aanwezig en niemand waagde zich tot nu toe eraan om dat te behandelen.
Volgend jaar moet hij naar het VSO en eigenlijk weet niemand zo goed, of hij die overstap wel aankan. Binnen het VSO is een trajectgroep, waar hij met zijn advies HAVO/VWO terecht zou kunnen. Alleen komt hij totaal niet aan werken toe in de klas. Hij weigert zelf bij de schoolbegeleidingsdienst (een op een) te werken of heeft een concentratieboog van 5 minuten. Loopt storend in de klas rond, ook met veel seksistisch getinte opmerkingen en kan vervolgens weer moeilijk beginnen met werken. Accare ziet dit gedrag als spanningsregulatie.
Thuis is die vaak niet meer te bereiken en weigert zo bijna alles. Met veel moeite en strijd krijgen we hem de dingen gedaan, zelfs douchen is moeilijk. Ik voel me vaak vernedert, hoe hij op vragen van mij reageert. Weet dat het ook vanuit zijn autisme komt, maar de grens vervaagt.
Hij zal zeker met alle gebeurtenissen van de laatste tijd en verwachtingen voor volgend jaar weer terugvallen, maar zelfs zijn vader kweet zich geen raad meer. Onze zoon lijkt ook wel wat depressief, maar dat hoort basic ook bij het autistische gedrag, als ze in een moeilijke periode zitten. hij kan dan zo in huilen uitbarsten, omdat hij de dingen niet meer ziet zitten.
En nu zit ik met de vraag: beslis je als ouder in deze situatie, dat je je kind in een crisisgroep gaat plaatsen? Of zelfs toch naar behandeling in het Kannerhuis? Ik ben zo bang, dat zijn zelfvertrouwen en dat in ons als ouder daardoor nog meer beschadigt wordt.
Heeft iemand tips, wat in de omgeving van Groningen zit of positieve ervaringen met het Kannerhuis?
Een heel lang verhaal, hopelijk niet te persoonlijk, ik moest dit even delen, Manuela
Autisme
Ik zou beslist een voorziening zoeken waar men deskundig is op het gebied van autisme. Misschien kun je je vraag eens voorleggen aan het Leo Kannerhuis wat zij adviseren.
Toch lijkt de behandeling tegen angsten en tics vrij goed te gaan.
Er moet wel een reden zijn voor opname. Dat kan bijvoorbeeld gaan om aanvullende diagnostiek. Het klinkt wat dubbel. Want enerzijds zijn de angsten en tics verminderd maar blijkbaar treedt er toch nog veel overprikkeling op. Je vraagt je af wat je zoon dan nodig heeft aan stressreductie. Wat kan ervoor zorgen dat de stress thuis en op school minder wordt?
Het zou mogelijk ook handig zijn als je zelf wat beter kunt trainen om goed om te gaan met een kind met autisme.
Vraag je af of het misschien heeft om een cursus te doen bij Geef me de Vijf of Autisme Centraal.
Het Leo Kannerhuis kan je mogelijk ook, misschien informeel, informeren waar je het beste terecht kunt en nog belangrijker bij wie, bij Accare of andere voorzieningen in Groningen.
Probeer wel te voorkomen dat je zoon terecht komt in voorzieningen die niet geschikt zijn en als je denkt dat het bij vader ook niet lang meer gaat lukken probeer dan toch contact te leggen met het Leo Kannerhuis. Een goed advies is juist dan heel belangrijk.
Een kind kan er erg van achter uit gaan als het in een algemeen psychiatrische voorziening komt of in een instelling waar ze geen idee hebben van onderwijs of een te laag niveau.
melk
Wat een aparte reactie op melk en yoghurt. Kinderen met autisme hebben niet zeldzaam een koemelkeiwitallergie (en een glutenallergie).
Ik zou me afvragen of de agressie mogelijk daar vandaan komt. Heeft hij dat moeten nemen terwijl het stress en lichamelijke klachten opwekte?
Kan het zijn dat je zoon mogelijk te veel gedwongen is om in een 'normaal' kader te functioneren? Met straffen en belonen?
Dat kan ook nog een reden voor agressie zijn. Je niet goed voelen en onbegrepen en dan dingen moeten doen die je niet kunt, niet begrijpt of waar je ziek van wordt kan heftig tegenvallen waar 'normale' kinderen flexibel genoeg zijn om dat van zich af te schudden kan dat diep ingrijpen bij iemand met autisme.
Overige klachten
Van alles kan voor stress zorgen. Misschien overbodig maar controleer ook of je zoon wel goed ziet en hoort en of er geen andere lichamelijke klachten zijn. Door extra gevoeligheden kan dat ook extra binnenkomen en belemmeren. Hoe leert hij. Is er sprake van een korte aandachtsboog, dyslexie of dyscalculie. Waar loopt hij op school tegenaan. Wordt hem voldoende regelmatige rust geboden of moet hij functioneren in een reguliere klas met veel kinderen zonder dat hij zich daaraan kan onttrekken.
Sommige kinderen met autisme kunnen niet zoveel mensen om zich heen verdragen en zijn aangewezen op thuisonderwijs, of gedeeltelijk thuisonderwijs.
Waar liggen zijn interesses en kan hij daarmee aan de slag. heeft hij een hobby die bij hem past en hem goeddoet.
Psychiater
heeft hij een psychiater? Wellicht is medicatie iets voor hem. Ooit ging het met mijn zoon ook helemaal niet goed. Hij was erg agressief naar mij toe in zijn taalgebruik, deed dreigend, had erg veel last van smetvrees, leek wel annorectisch, had last van bepaalde geluiden, enfin, er waren nog veel meer dingen.
Allemaal stress, bleek.
Die angst voor zuivel, bijvoorbeeld. Hoe zie je dat voor je, als je het hebt over 'behandelen". Daar ben ik benieuwd naar. Wil je dan dat iemand in zijn nabijheid gerust het woord yoghurt kan zeggen. Of gebeurt zijn met messen rondzwaaien vooral als iemand zegt dat hij joghurt zou moeten eten.
Bij onze zoon waren het namelijk allemaal symptomen van wat anders, en uitingen van stress. Heel erg, als je kind zo stijf staat van de stress. want dat houdt in dat er iets is waar hij stress door krijgt. En dat wil je niet.
Enfin, wellicht is toch medicatie een goed idee. Destijds zou ik dat ook wel hebben gewild, maar het was om allerlei redenen niet mogelijk. Wij zijn toen zelf begonnen met LTO3, waardoor hij ineens een stuk minder agressief werd. Verder zijn wij zelf veel minder dwingend geworden. Onze zoon wilde bijvoorbeeld niet dat iemand bij hem op de kamer kwam. En volgens de behandelaar van toen moesten wij dat afdwingen dat wij dat wel mochten. En dat leidde natuurlijk weer tot veel stress. Je raakt dan in een cirkel.
Enfin, uiteindelijk ook andere school (hij zit op het regulier onderwijs), en nu gaat het zo ongelooflijk veel beter met hem, dat hadden we toen niet kunnen bedenken.
Is überhaupt communiceren/praten met hem mogelijk? Heeft hij misschien niet ook last van Gilles de la Tourette (vanwege de nare woorden) als hij strees ervaart.
Ik weet niet of je Temple Grandin kent, maar zij slikt al 40 jaar medicatie, om haar stress binnen de perken te houden. Ik zou even moeten zoeken, maar het betreft volgens mij een antipsychoticum.
http://www.hulp-pddnos.nl/medicatie-bij-pdd-nos
`Ik zou ook proberen
om de oorzaak van de stress te vinden.
Als het mogelijk is met hem te praten, kun je kijken of hij zelf dingen kan aangeven... Mijn zoon kan (nu 15, maar hij kon het al eerder) heel goed aangeven welke prikkels hij binnenkrijgt, en wat die met hem doen.
Wie weet is een klas toch te druk voor hem, of is deze klas te druk voor hem.
En nog even in aanvulling op mijn vorige bijdrage: ik ben begonnen met stoppen hem te dwingen. Ik ben begonnen met alles uit te leggen en te zeggen wat ik deed. Als ik even de kamer uitliep, bijv. Echt alles. Zodat het voor hem duidelijk was.
Ik ben begonnen om hem heel serieus te nemen, niet in het overdrevene, maar accepteren dat hij iets niet wilde of kon. Of niet goedvond bijvoorbeeld. Dat deden we daarvoor ook wel, maar veel minder gestructureerd. Niet meer boos worden bijvoorbeeld, maar uitleggen....
Ik leg hem ook uit waarom ik het vervelend vind als hij lelijke woorden tegen mij zegt. Dat doet hij echt uit stress, maar het is niet leuk natuurlijk. En dat blijf ik uitleggen, en ik merk dat het steeds minder vaak gebeurt. Het lijkt erop alsof we nu in een positieve wisselwerking terecht zijn gekomen, terwijl het voorheen een negatieve spiraal was.
Het Leo Kannerhuis. Ik weet niet of je dat zomaar kunt beslissen, moet je daarvoor geen verwijzing hebben? Of wil je het zelf betalen? Ben je al doorverwezen? Ik zou eens bellen, gewoon de situatie uitleggen. Wie weet hebben zij nog andere tips.
Overprikkeling
Ik vind het gedrag dat je beschrijft erg overprikkeld klinken. Is er al eens goed gekeken naar bijzonderheden in de prikkelverwerking van je zoon? Dus hoe hij informatie vanuit zijn zintuigen binnenkrijgt en verwerkt? Als hij heel gevoelig of juist ongevoelig is voor bepaalde prikkels kun je daar rekening mee houden en dan raakt hij hopelijk ook minder overprikkeld, met al het nare gedrag dat daarbij hoort. Vraag anders of men bij Accare de sensory profile kan afnemen en in kaart kan brengen hoe de prikkelverwerking op verschillende gebieden verloopt.
