Pestverleden, angstheden (lang)
Mijn zoon (17) heeft gediagnostiseerd asperger. Vooral op de basisschool is hij heel erg gepest. Dit ging zo ver dat hij door de wijkagent begeleid moest worden van en naar school. Sinds zijn 11e heeft hij wegens die pesterijen ook niet meer buiten willen spelen.
Hij is kort daarna gaan gamen, en via online gamen kwam hij wel in contact met anderen. Ook kreeg hij van een toenmalige begeleidster therapie om het ergste verdriet te verwerken. Maar al zijn de wonden dicht, de littekens blijven, helaas.
Inmiddels wonen we ergens anders en zit hij op een school waar hij het naar zijn zin heeft. Het is speciaal onderwijs en hij ligt goed bij zijn klasgenoten. Maar hij is erg angstig dat het pesten en de afwijzing weer terug komt, zoals regelmatig op zijn Facebook blijkt. Hij gaat graag "chillen", maar dat wordt steeds minder. Dat komt natuurlijk deels door zijn asperger, maar ook dat pestverleden speelt weer lelijk op, waardoor hij sociale contacten, al wil hij er nog zo graag bijhoren (dat wel!), niet durft aan te gaan, of zo onhandig is (claimend of de "niemand houdt van me"-slachtofferrol) dat hij mensen weer afstoot.
Helaas is, mede door het gebrek aan beweging (zijn eetpatroon is goed, mits je hem goed in de gaten houdt want hij snaait graag) een flink overgewicht ontstaan en ik maak me daar erg zorgen om. We hebben al een diëtist gehad, die me prees voor het eetbeleid, maar daar schoten we verder niets mee op.
Ons werd aangeraden de sportschool te doen, maar hij zit doordeweeks bij zijn vader (dit is praktischer wegens school) en die vindt het allemaal wel best (als in: ik ben blij dat zoon er is, als ik maar niets hoef te doen, zoals hem stimuleren).
Recentelijk heb ik de mp3's "Start to run with Evi" gekregen. Wegens een fysieke handicap kan ik het niet doen, maar ik heb het wel aan mijn zoon gegeven. Na een maand aandringen is hij vandaag aan de gang gegaan. Na een tijdje kwam hij weer terug en was wat overstuur. Hij vond dat hij voor joker liep (onzin, het hele bos zit vol joggers), dat zijn postuur hem voor joker zette (onzin, ze zijn er in alle formaten!) en uiteindelijk kwam, met tranen, de aap uit de mouw, hij is bang wéér nageroepen te worden.
Wéér? Was je dan nageroepen, wilde ik weten.
Nee, er was niks gebeurd, voorbijgangers keken zelfs niet, maar ja, dat rotverleden, he, dat nog niet eens zo lang geleden was, en zo lang had geduurd...
Het eerste dat in me op komt is: therapie, cognitieve therapie bijvoorbeeld. Maar ja, doordeweeks is hij bij vader (dat is praktisch gezien echt het beste vanwege zijn school, waarvan er maar een paar in het land zijn) en ik woon 50 km verderop (ook min of meer gedwongen). En zoals ik al zei: no way dat vader dit zal gaan stimuleren.
En ik zit ermee. Ik zie een kind dikker en ongelukkiger worden, ik zie een kind weer volop in zijn verdriet zitten, ik zie zijn angst om wéér uitgelachen en gepest te worden en ik KAN niks. Ik wou dat ik er zelf náást kon gaan fietsen om hem te begeleiden, maar dat kan alleen maar in het weekend en om een beetje conditie en figuur te krijgen moet je toch echt vaker trainen. Ik ga dat zeker doen, maar is dat voldoende?
En vooral: hoe kan hij die angst om weer gepest te worden kwijtraken als hij doordeweeks niet in staat wordt gesteld daarvoor hulp te krijgen? Dat kan dan alleen in het weekend, en dat kan ik dan zélf doen, maar wie kan me goede handvatten geven zodat ik dan maar op de stoel van een therapeut ga zitten om hem verder te helpen? Ik heb zelf ooit cognitieve training gehad en daar veel aan gehad, maar ik weet niet hoe ik dat goed op een gesloten, bange, faalangstige jongen kan overbrengen.
Praten met vader is een gepasseerd station, die komt echt niet van zijn stoel als er iets moeilijks moet gebeuren, en doordeweeks terug naar mij is erg lastig vanwege de goed passende speciale vorm van het onderwijs in vaders woonplaats. En er is verder niemand ie het renprogramma met hem doordeweeks wil doen.
Hoofdvraag: hoe kan ik zoon helpen met cognitief leren denken m.b.t. zijn angst weer uitgelachen, nageroepen en afgewezen te worden terwijl daar waarschijnlijk helemaal geen sprake van zal zijn?
Als ik hem daarbij kan helpen hoop ik dat hij wél durft te gaan rennen, ook doordeweeks als ik er niet bij ben om hem te steunen!
PS: begeleiding vanuit Pgb is wat dit betreft geen optie, want doordeweeks moet vader dan weer initiatief nemen, en tja, ik heb geloof ik al verteld hoe dat gaat.
Emdr
Zoon met Asperger werd goed geholpen met EMDR. Deels vanwege het pesten. Ik hoor soms ook goede resultaten met EFT, maar daar zou je jezelf in moeten specialiseren. Ik denk dat je wat zijn gewicht betreft met je zoon zou kunnen overleggen wat hij zelf zou kunnen doen om gezond te eten en zijn gewicht te beperken. Overleg eens met hem wat de keuzemogelijkheden zijn als hij zijn brood maakt voor school en drinken en welke keuzes hij in de kantine heeft en welke gewoonten hij kan ombuigen. Een broodje gezond kopen in plaats van een gevulde koek bijvoorbeeld. Thee en water drinken in plaats van frisdrank. Het zit soms in kleine keuzen. Waar kan je zoon beter gaan kiezen? Iets minder opscheppen op zijn bord, geen mayonaise maar ketchup, dat soort. En verder geen punt te maken van eventueel overgewicht, dat is dan maar zo. Je doet je best. Is het mogelijk dat hij bij vader naar school fietst? Of doet hij dat al en helpt het niet? Zoek beweging vooral in de normale dagelijkse routine. En in beweging die hij prettig vind. Heeft hij misschien iets aan een trampoline? Droogfietsen of roeien thuis is vaak verspilde moeite want saai. Maar mogelijk kan je zoon ook daarin meedenken.
Mogelijk dat je zelf een hulpverlener kunt vinden die wel in het weekend of op vrijdagavond werkt. Een psychiater kan cognitieve therapie geven maar ook zonodig medicatie bij angsten
Zelf
Je zoon is 17. Je zou kunnen investeren in goede hulp, bijvoorbeeld een goede kinderpsychiater die in staat is om emdr te geven, cognitieve therapie en zonodig angstmedicatie, dat met hem opzetten en dat hij dan na school, of deels onderd schooltijd, zelf gaat. Is dat een optie?
Annej
Bedankt voor het meedenken.
Geen punt maken van eventueel overgewicht, sorry, maar deze jongen HEEFT al fors overgewicht.
Eten is hier echter niet de issue. Hij besteedt geen geld aan eten en snoeperijen. De issue is vooral bewegen, uit die stoel komen, die xbox uitzetten. Als hij bij mij is is hij makkelijk te motiveren, maar er moet wel iemand zijn DIE hem motiveert. En het moet niet eng zijn, zoals hardlopen. Het is geen dwarsigheid, maar er moet gewoon goede begeleiding bij. En ik hoop dat hij eenmaal de lol van het hardlopen te pakken heeft, want fietsen is ook geen optie, de fiets bij vader is al maanden stuk en vader doet er niets aan.
Hij loopt ook naar school vanaf zijn vaders huis omdat dat praktisch naast de deur is, daar krijgt hij zijn beweging ook niet van.
Ik heb zoon ook al gevraagd wat hij kan en wil doen. Hij weet het niet, reageert gespannen en emotioneel. Zit er zelf ook vast in, maar wil wel graag samen met iemand hardlopen, zodat hij zich zekerder voelt. Een andere manier van bewegen weet hij niet. Fietsen kan dus niet wegens geen fiets bij zijn vader.
EMDR kan een methode zijn, maar kan ik hem dat zelf geven? Lijkt me behoorlijk gespecialiseerd!
Zijn overgewicht is helaas steeds forser en forser. Het zit ook in de familie, zijn vader is ook fors en ik ben het ook geweest. Ik fiets tegenwoordig veel, dat scheelt ook, want op eten kon ik ook niet meer "bezuinigen". Zoals ik al zei: we hebben een dietist bezocht en die kon ook weinig doen, behalve beweging aanraden. Bij mij hielp het.
Ik krijg hem met moeite achter het beeldscherm vandaan, maar het lukt me wel om bijvoorbeeld een stuk te gaan fietsen in het weekend met hem. Zijn vader vindt het allemaal wel best en stimuleert hem echt niet.
En ik kan wel investeren in een goede psych of therapeut, maar ik weet dat dit kind daadwerkelijk bij de hand moet worden gepakt (ook al is hij 17, hij heeft helaas ook zijn beperkingen) om te gáán. Er moet altijd iemand achter hem staan om hem een zetje te geven. Fysiek. Met een reminder op zijn telefoon en een smsje van mij komt hij echt zijn stoel (= comfort zone) niet uit, en zijn vader ook niet.
Heel machteloos. Want zoon wil wel, maar mist die "knop omzetten" om daadwerkelijk te beginnen. Dat geldt ook voor therapie en dat geldt voor meer dingen, ook voor bijbaantjes (die hij nog steeds niet heeft; ik zet op zijn 18e zijn zakgeld stop als stok achter de deur) en schooltaken en zo.
Als er dan ook nog eens faalangst bij komt...
Het is heel gecompliceerd en moeilijk uit te leggen. Maar ik sta met mijn rug tegen de muur.
Je band
Ik denk dat ik wel een beetje kan meevoelen met je machteloosheid la die da. Je zoon klinkt als een mix van mijn zoon en mijn dochter, die inderdaad, tot voor kort, overal met de hand heen begeleid moest worden. Inmiddels heeft ze angstmedicatie en is dat een stuk verbeterd. Het blijft voortdurend puzzelen en dat doe ik. Hopelijk lukt dat jou ook. Samen puzzelen met je zoon. En inderdaad als overgewicht in de familie zit zou ik er geen halszaak van maken, dat is vechten tegen de bierkaai. Help zijn zelfvertrouwen op andere manieren. En ik zou zeker niet zijn zakgeld afpakken als aan moediging om een baantje te vinden. Dat gaat bijdragen aan alweer een mislukking. Ook voor een baantje zal hij jou hulp denk ik nodig hebben en mogelijk dat hij op dit moment helemaal niet geschikt is voor een baantje. Hij red het net met zijn angsten en gebrek aan zelfvertrouwen. Steunen en plezier met hem maken en laten merken dat jij hem in elk geval wel wenst lijkt me belangrijker. Kun jij zorgen dat hij een goede fiets heeft bij zijn vader? Of dat hij de fiets een keer meeneemt zodat jij de fiets kan laten repareren? Het heeft zo weinig zin om op anderen te wachten. Ik doe hier ook maar wat ik zelf kan doen ook al is een ander, bijvoorbeeld ex, echt aan de beurt. Kijk wat er wel kan en niet wat er niet kan. Maar ik wil je ook heel veel sterkte wensen. Een kind met zo'n knak in het zelfvertrouwen is ook voor jezelf heel zwaar. Optimistisch blijven en praktisch in dan echt wel moeilijk. Maar zet vooral in op de band met je zoon en steun hem.
Moderne media
Is het een idee om je zoon meer in aanraking te laten komen met lotgenoten? Dan ziet hij in elk geval dat hij niet de enige is voor het leven soms een grote puzzel is die maar niet afkomt. En kan hij moed vatten uit de oplossingen die anderen mensen met autisme daarvoor hebben.
Je kunt in elk geval op de site van de NVA kijken of er iets is waar je samen heen kunt gaan.
http://www.autisme.nl/kaartvannederland.html?mnu=tmain100:sregio&s=1&l=nl&t=1352657920
http://www.autisme.nl/WorkshopWerkmans.html?mnu=tmain100:sagend&s=1&l=nl&t=1352657886&schema=autnva
Of wijs hem op de websites van wrong planet en autsider.
http://www.autsider.net/
http://www.wrongplanet.net/postt131678.html
Of doe niets maar maak het gezellig met je zoon en laat zien dat je zijn gezelschap op prijs stelt. Kook iets lekkers en spreek iets leuks af. Fijn dat je zoon met je meegaat fietsen in het weekend.
Een maatje
Ik hoor op de radio regelmatig iets over het "maatjes"project. Ik denk dat dat bij uitstek iets is voor je zoon, een maatje om mee te bewegen. Of dat nu hardlopen is of iets anders, desnoods samen naar een andere sport gaan (tafeltennis? sportschool?).
http://www.ikwordmaatje.nl/
Of probeer een maatje te vinden via ool
Wie wil 2x per week (ma-do) met deze jongen gaan sporten/rennen?
Regio? door jou in te vullen
Je weet maar nooit hoe een koe een haas vindt.
Lotgenoten en annet
Lotgenoten heeft hij op school (één van de redenen om hem op die school te doen), maar het is een te hoge drempel om met ze te gaan sporten.
Annet, dat is misschien een goed idee! Ik zal het wel met zijn vader bespreken, maar ik denk dat die daar weinig bezwaar tegen heeft, want op zich vindt hij sporten een goed idee, dat gelukkig wel.
De regio is 036, en het gaat om de methode "start to run met Evy".
Ladiela
Even over een andere boeg. Is je zoon gemotiveerd om meer te bewegen? Zou hij het aankunnen om zelf (thuis) fitness oefeningen te doen? Is er ruimte (letterlijk en ook qua budget) om een fitness apparaat aan te schaffen? Ik zit zelf bijv met een mini-bike onder mijn bureau te internetten 
En een abo op een fitnesscentrum? Dat is vrij onpersoonlijk en er is over het algemeen geen overdaad aan (pesterige) jongeren.
Hai syl!
Ik hou wel van andere boegen, daar liggen vaak mogelijkheden waar we nog niet op gekomen zijn!
Sportschool of sporttoestel thuis = geen optie voor doordeweeks (bij vader, want die moet dan stimuleren).
Ik heb zelf een wii fit, waar ik ook wel eens graag op klim als het te slecht weer is om te wandelen (= mijn workout)
Maar wat is nou weer een minibike?
Zoon is wel gemotiveerd, maar het moet hem echt aangereikt worden. Ik kan dat in het weekend, mits niet te duur, en zoon heeft inmiddels aangegeven dat hij het fijn vindt als ik met of zonder hond met hem mee fiets.
Vader verwacht dat het uit zoon zélf komt, en daar maakt hij helaas een inschattingsfout.
Mijn nare gevoel van gisteren is al wat gezakt. Als hij zich bij mij veilig voelt als ik met hem mee ga fietsen, nou, dan doen we dat. Misschien krijgt hij de smaak wel zo te pakken dat hij op den duur geen begeleiding meer nodig heeft
Ach, ik zeg maar zo, never a dull moment *zucht*
Minibike
Een minibike is zeg maar een fitnesstoestelletje met alleen de trappers. Ze noemen het ook wel een stoelfiets. Ik denk niet dat het voldoende is om fit te worden (daarvoor gaat het trappen veel te licht) maar toch beter dan stilzitten.
Jammer dat zijn vader niet kan/wil stimuleren. Ik kan je alleen maar adviseren gewoon te beginnen, ook al is het alleen in het weekend. Het stimuleert toch.
