Pddnos vraag
Onze zoon van 10 heeft PDDnos. Soms vraag ik me echt af of hij een leuke volwassene wordt. Ik zie echt zijn goede kanten wel, creatief,slim, grappig. Maar o zo vaak ook de lastige kanten van...
Met name het totaal ontbreken van enig zelfinzicht. Altijd heeft iemand anders het gedaan, nooit ligt het aan hem. Als ik dan bij relaties soms de problemen lees over leven met een partner die ws pddnos heeft vraag ik me of of hij ooit een leuke partner zal worden. Ik zou het hem zo gunnen.
Mijn vraag is eigenlijk aan ouders van wat oudere kinderen met PDDnos, wat zijn jullie ervaringen , krijgen ze als ze wat ouder worden enig zelf inzicht of blijft dat altijd lastig. A
Ja, dat soort zorgen
klinken bekend. Hoewel mijn zoon een andere diagnose heeft maar ook op sociaal gebied neit handig is. En volgens mij kun je niet veel anders doen dan je zorgen zoveel mogelijk los maken en ondertussen je best blijven doen om er toch wat sociale vaardigheden bij te leren. Mijn zoon gaat nu op school een sova training krijgen. Hopelijk doet dat wat.
Wat je ook niet moet vergeten is dat je er niet per definitie van uit mag gaan dat het hebben van een relatie voor je zoon ook daadwerkelijk een wens is. Probeer niet te veel jouw waarden en normen in hem te zien: wat voor jou goed voelt voelt niet voor iedereen hetzelfde.
Stiekem hoop ik ook dat mijn zoon nooit vader zal worden, wat hij zelf dus wel wil, althans vanuit gaat. Ik ben bang dat ik me dan verder zeer verantwoordelijk zal voelen voor zijn kindje, terwijl ik zeker weet dat hij nooit zo ver komt dat hij de opvoeding aan zal kunnen. Tja, we kunnen niet in de toekomst kijken en moeten er maar het beste van hopen.
En dat zelfinzicht
dat blijft heel lastig. Het is een veelvoorkomend iets: alleen iemand die zichzelf kent en accepteert en waardeert kan toegeven dat er ook foute kanten aan zichzelf zitten.
Dus werken aan een positief zelfbeeld.
Zelfde leeftijd
Hier een 10-jarige die dezelfde diagnose heeft gekregen, hoewel hij volgens mij niet aan de criteria voldoet. Dus wellicht geef ik geen representatief antwoord, toch wil ik even reageren.
Ik zie voor onze zoon het hebben van een relatie en kinderen niet als hoogste doel. Het hoogste doel is dat hij zichzelf goed kan redden en een blij mens blijft. Als daar dan een relatie bij komt, dan is dat zo, en mocht hij later vader worden (wil hij nu absoluut niet! Bah, seks.) dan ben ik bereid hem te steunen. Qua opvoedkundige vaardigheden oefent hij nu al fanatiek op zijn broertje dus of hij echt geen kinderen wil is de vraag. 
Tot die tijd blijven we hem helpen met het doorzien van sociale situaties. Hoewel hij het zelf al grotendeels kan op basis van redeneren. Echter, in het heetst van de strijd heeft ie daar geen tijd voor en kan hij nogal bot zijn. Ik heb behoorlijk vertrouwen in zijn toekomst, want net als jouw zoon heeft de onze hele leuke eigenschappen die heel belangrijk zijn in het leven.
Dat is
Dat is precies autisme. Wat je kan proberen is om hulp te zoeken om de blinde vlek bespreekbaar te maken. Wat je niet kan zien, daar zie je je eigen rol ook niet in.
Link
Hoi, ken je dit stukje al?
http://www.autismepunt.nl/blind_zijn_voor_je_autisme.html
Ik vond het wel heel helder.
Het groeit
Mijn zoon met Asperger heeft goede sociale vaardigheden. Hij is zich bewust van zijn autisme en heeft zichzelf met hulp geleerd om daar zo goed mogelijk mee om te gaan. Hij kan nog wel eens bot uit de hoek komen maar is daar meestal, op een later moment, goed op aanspreekbaar. Ik heb me daar ook wel zorgen over gemaakt, soms nog wel. Maar ik zie nu hij ouder is hoe hij daar zelf de verantwoordelijkheid voor neemt en door zaken na te vragen die hij niet vanzelf kan aanvoelen komt hij er ook op terug. Bovendien heeft hij een lieve vriendin die daarin ook goed met hem omgaat en hij met haar en dat heeft zijn gevoeligheid ook aanmerkelijk verbeterd. Gewoon omdat hij het belangrijk vind om een aangenaam mens voor haar te zijn. Ik heb zelf altijd een coachende houding naar hem toe. Het is zijn verantwoordelijkheid om een aangenaam mens te zijn voor zichzelf en voor anderen. En uiteindelijk moeten we daar allemaal steeds weer ons best voor doen.
Maar bovendien schijnt dat die intuitieve gevoeligheid, in de vorm van spiegelneuronen, bij mensen met autisme ook op latere leeftijd nog groter te worden. Het zijn dan ook vaak laatbloeiers in sociaal opzicht.
Reactie
Bedankt voor jullie reacties, het is niet zo dat ik een relatie als hoogste goed zie voor mijn zoon. ik gun hem zo sociale contacten en leuke vrienden. Hij heeft daar zelf ook wel behoefte aan. Het is daarbij ook zo belangrijk dat hij consequenties van eigen gedrag ziet en niet alles afschuift op een ander. Hij heeft een rugzak en op school wordt er veel aandacht besteed aan zijn sociaal emotionele ontwikkeling.
We hebben wel gedacht aan een SOVA training of andere training, maar leren ze daar ook echt om naar zichzelf te kijken. PPF het blijft lastg
