Pdd-nos : hoe vertel ik het mijn kind?
Na jarenlang worstelen met allerlei gedragsproblemen thuis weten we nu wat dochter van 11 heeft: Pdd-nos. We hebben altijd gedacht dat e.e.a voortkwam uit haar meerbegaafd zijn, ze is zeer intelligent en zit al in de brugklas.Op school gaat het prima, thuis geeft ze problemen.Ze is pas getest en heeft een 'stukje'Pdd-nos, zullen we maar zeggen. We herkennen haar niet overal in, maar juist op het stukje sociaal gebied en inlevingsvermogen heeft ze een 'handicap' en vooral in de thuissituatie moeite.
Ze begint natuurlijk ook al lekker te puberen.
We moeten haar nu het e.e.a gaan vertellen. Ik vind dat best moeilijk: ze vindt zelf helemaal niet dat ze een probleem heeft (dat is nu juist haar probleem)en doet al die gesprekken'voor ons'.
Hoe kan ik dat nu het beste doen? Zonder dat ze opvliegt?
Pdd-nos
Als het goed is is het ook aan de orde gekomen in het diagnosetraject. Kan me niet voorstellen dat het niet verteld is aan je dochter. Ik zou er voorlopig niet teveel op hameren. Ze moet er denk ik gewoon aan wennen. Zelf er niet te dramatisch over doen kan helpen. Per slot is het gewoon een karaktertrek die wat onhandig is. Mijn ervaring is juist dat dit soort kinderen niet ' puberen' in de klassieke zin. Dat is verwarrend. Waar gaat het dan over? Wat is er dan aan de hand? En dat opvliegen is gewoon omdat ze haar emoties niet zo goed kan hanteren. Dat valt wel te leren. Maar eerst moet er wat stof zakken denk ik. Zo'n diagnosetraject valt ook niet mee.
Misschien kun je beter aan jezelf werken. Zorgen dat thuis zaken wat voorspelbaarder zijn. Geen eisen aan je dochter stellen die ze niet kan volgen. Stress verminderen door haar bij de hand te nemen. Zorgen dat je toon neutraal blijft, niet boos of verwijtend, gewoon kalm en feitelijk.
Yep
Ben het eens met Anne; pas de omgeving aan, niet het kind. Natuurlijk vindt ze zelf niet dat ze een probleem heeft, ze weet toch niet hoe de hersenen van een ander werken! Dit is voor haar volstrekt normaal.
Zo nu en dan kan het eens ter sprake komen, waarom zij moeite heeft met bepaalde dingen die voor anderen veel "gemakkelijker" zijn. Waarom zij soms zo moe is terwijl anderen wel iedere dag afspraakjes maken en daar niet moe van worden.
Maak het nu niet te beladen "in jou hoofdje werkt het anders dan bij de meeste mensen, niet beter of slechter, maar gewoon anders" en wanneer die dingen zich voordoen die duidelijk anders zijn kun je er over praten; dat heet pdd-nos, daarom is dit moeilijk voor jou, maar daar gaan we een oplossing voor zoeken.
groetjes, Tess
Ook niet verteld
Mijn zoon is iets jonger, maar de reden dat ik het niet verteld heb, is dat ik hem er niet helemaal in herken. Bovendien weet ik zeker dat hij het aan iedereen gaat vertellen en dat wil ik niet, gezien de bestaande vooroordelen. Ik werk idd. ook met "bij jou werkt het nu eenmaal zo dat..." in plaats van met dure woorden.
Wel benoemen
Ik ben er groot voorstander van om de zaken open en bloot met een kind te bespreken, zéker met een kind dat al 11 jaar is. Speel open kaart, ze weet heus wel dat ze niet onderzocht is vanwege een oogprobleem of een ingegroeide teennagel. Je kunt bijvoorbeeld zeggen dat er uit die gesprekken is gebleken dat zij iets anders denkt dan de andere kinderen, en dat dat PDD-NOS wordt genoemd. Dan kun je daarna uitleggen wat er bij haar anders werkt dan bij anderen. En vooral dat jullie nu jullie dat allemaal weten, haar ermee kunnen helpen.
Verder: PDD-NOS is een restgroep, ik herken ook 65% van de kenmerken niet bij onze zoon, maar ja, er is wel wat met hem dat anders is dan bij andere kinderen. Zoon heeft een abonnement op Balans Kids, op die manier krijgt hij ook nog wat extra info over zijn "dingetjes" (AHDH en PDD-NOS). Maar voor 11 jaar is dat denk ik niet meer zo'n leuk tijdschriftje.
Zoon (13)
leest hem ook nog Quin 
Zoon 2 zat er bij toen de onderzoeker al aangaf te denken aan ADHD en PDD-Nos, dus geheim houden was sowieso al geen optie meer 
Ik vind het niet zo erg, hij mag het best weten.
