Passend Onderwijs voor doven
http://www.vpro.nl/kijk/de-hokjesman/doven.html
De Hokjesman, Michael Schaap, gaat als een antropoloog in eigen land op veldwerk. Deze aflevering bij de doven.
In Groningen zijn veel voorzieningen voor doven, scholen, internaten, studentenhuizen, zelfs een zorgcentrum voor bejaarde doven.
De Dove is een trots volk. Maar door de moderne wetenschap is het maar de vraag of het dovenvolk ook in de toekomst zal blijven bestaan.
Het leuke van de uitzending vond ik vooral het gemak en het plezier waarmee de jonge dove en slechthorende mensen met elkaar omgaan met gebaren en geluiden en veel humor. Men spreekt elkaars taal.
Datzelfde plezier zie ik ook terug bij mijn kinderen als ze omgaan met andere kinderen met autisme. Die onderlinge lichtheid heeft mijn kinderen een deel van een zorgeloze jeugd teruggegeven.
Dat zal nog een hele verandering geven als er toch meer kinderen terecht moeten komen in het regulier onderwijs. En is dat nou wel wat je deze kinderen gunt?
Ook gezien
Ik herken wat je zegt, over dat je je binnen je 'eigen groep' zo op je gemak kunt voelen. Hier ook een ander kind sinds hij met 'soortgenoten' in de klas zit en niet meer de enige autist is.
Blijft wel een interessant spanningsveld, want hij zal toch ook moeten kunnen functioneren in de gewone maatschappij.
Wij zeggen altijd: gewoon waar mogelijk, speciaal waar nodig. Dat betekent iedere keer keuzes maken, en soms weet je pas veel later of je de juiste keuze gemaakt heb.
Ik ben Het autistische brein van Temple Grandin aan het lezen, dat zet me over dit (en meer) weer ernstig aan het denken.
welzijn
Voor mij heeft het vooral met welzijn te maken en dat gaat vooraf aan andere behoeften en ontwikkelingsmogelijkheden.
Maar zoals met alles gaat het natuurlijk om de balans. Maar het zelfvertrouwen dat je ontwikkelt in de omgang met gelijkgestemden neem je mee naar je contacten met anderen. Dan is er meer groei en zelfvertrouwen en dat is an sich een mogelijkheid om je te ontwikkelen in allerlei zaken.
Temple Grandin
http://www.youtube.com/watch?v=3ZCfEiQAC5Y
Apart is dat Temple Grandin nou juist opgegroeid is in een 'reguliere' situatie en dankzij de praktische aard van haar omgeving veel aangeleerd heeft en zichzelf heeft geleerd. Soms wel in de categorie, beetje flink zijn, aanpassen moeten we allemaal.
Maar dan toch kan ze precies benoemen hoe dat dan werkt.
En je hebt mensen nodig die die overbrugging kunnen maken.
Juist in een gemeenschap is dat soort kennis ook gemeengoed.
Bijvoorbeeld zie Wrongplanet. Wetenschappelijke en ervaringskennis wordt gedeeld.
Het paradoxale is dat het inderdaad om acceptatie gaat van de verschillen, maar die acceptatie is er dus 'normaal' helemaal niet en jou beperking wordt dan alleen maar gezien en niet jou mogelijkheden. Dat kan tot eenzaamheid en pesten leiden.
Daarom is zo'n positieve gemeenschap veel beter voor je zelfvertrouwen en voor je ontwikkeling als kind.
