overprikkeld
Zoon heeft hier de neiging zich extreem en in ongezonde mate terug te trekken. We proberen er veel aan te doen om hem te prikkelen dat niet te doen, en het voor hem aangenaam te maken om zich niet (teveel) terug te trekken.
Maar ik blijf regelmatig op hetzelfde probleem stuiten, waar ik nog niet goed mijn weg in heb gevonden.
Zoon vindt zijn zusje te druk doen. Ze heeft momenten dat ze redelijk druk kan doen, maar vaak is het een kwestie van zachtjes meezingen met muziek bijv (die ze via koptelefoon beluisterd) of een beetje dansen. Zoon blijft zeggen het geen enkel probleem te vinden, hij kan er gewoon niet tegen DUS wil hij dan naar zijn kamer. Hij weet natuurlijk ook wel dat wij willen dat hij meer beneden is, dus zet dit ook een beetje in. Uiteindelijk wil hij zelf eigenlijk ook meer beneden zijn, maar dat is een inschatting van mij en zal hij ten alle tijden stellig ontkennen, dus is niet bespreekbaar.
Zoon wil dus heel veel rust, en heeft dat wrs ook nodig. Maar dochter probeert al veel rekening met hem te houden, we zijn al best een rust-gezin voor zoon, terwijl dochter veel meer behoefte heeft aan actie en drukte. Ik wil niet dat dochter nonstop op tenen moet lopen, ze moet ook zichzelf kunnen zijn. Dat zingen en bewegen doet ze vaak onbewust.
Ik merk dat ik het lastig vind een modus te vinden waar beiden zich prettig in voelen. Mijn insteek is normaal dat dochter zich probeert in te houden op momenten dat zoon verplicht beneden is (etenstijd, klusjes) en dat verder de persoon die last heeft vd ander zich terugtrekt. Maar goed, dit heeft dus als gevolg dat zoon zich bijna niet laat zien en zich wrs tekort gedaan voelt. (Maar dat spreekt hij dus niet uit, kan moeilijk praten, maar het voelt gewoon niet goed)
Ik ga al veel weg met dochter, maar het probleem blijft steeds terugkomen.
Iemand nog een idee?
Leeftijd
Hoe oud zijn je zoon en dochter?
leeftijd
Zoon is net 14, dochter is 11. Probleem speelt al jaren, is alleen minder als het goed met zoon gaat. (Logisch) Nu weer wat minder met zoon en dan speelt het weer flink op.
laten gaan
Pubers hebben sowieso de neiging om zich terug te trekken en niet bij jou te gaan zitten. Ik zou het toestaan maar bovendien goed afspreken wanneer je zoon wel verwacht wordt, zoals bij het eten en bij het 'koffiedrinken' om 20.00 uur. Of bij het huiswerk maken als je dat samen met hem in de huiskamer doet. En zelfs dan, als het niet lukt, lukt het niet. Hij heeft de hele dag al een hoop drukte op school en heeft thuis de noodzaak om daarvan te 'landen'.
Het is geen probleem om kinderen meer uit elkaar te houden. Je dochter hoeft zich dan minder 'in te houden' en voor beiden is het makkelijker om zich wel goed te houden als de contactmomenten minder zijn.
normaal
Je gunt je kind een zo 'normaal' mogelijk leven, maar een kind met autisme heeft het ook nodig dat er respect is voor zijn anderszijn en dat er tegemoet wordt gekomen aan wat het nodig heeft, dan maar niet normaal. En voldoende alleentijd en rust is een absolute voorwaarde om verder goed te functioneren. 'normaal' zijn en 'normaal' doen kan niet ten koste gaan van de benodigde rust en balans.
En ongezond is het niet hoor. Het zou juist ongezond zijn als je van iemand met autisme verwacht dat die sociaal doet waar dat ten koste gaat van zijn geestelijke gezondheid.
helemaal eens
AnneJ, we geven zoon ook veel tijd alleen. Maar zoon zit ingewikkeld in elkaar. Behalve dat hij veel tijd alleen wil heeft hij toch ook veel behoefte aan contact met ons. Hij heeft momenteel geen
vrienden, hetgeen het ingewikkeld maakt. Het contact met leeftijdgenoten is net zo dubbel voor hem. Van de ene kant te vermoeiend, van de andere kant heeft hij er behoefte aan. Althans, dat vul ik voor hem in. (Ervaringen verleden, zoals hij in elkaar steekt)
Ik merk aan hem dat hij veel met ons samen wil doen.(al is het maar samen tv kijken) hij vindt dat leuker dan alleen. Ook wil hij er graag bijhoren/bijzijn. Met mate dan, hij is veel alleen en die ruimte krijgt hij.
Hij heeft gewoon zeer tegenstrijdige behoeften lijkt het, dat is altijd zo geweest. Dat is het woord dat het beste van toepassing is op hem: tegenstrijdig. (Met zo'n beetje alles)
Ik zou wel weten hoe ik voor hem de omgeving zo gezond mogelijk kan maken, en ook voor dochter. Maar voor hen samen lukt me dat lastig.
Ik heb nu vaker het gevoel dat zoon wegvlucht omdat hij zich in de gezamenlijke ruimtes dus niet fijn voelt, dat vind ik vervelend, ik wil dat hij zich ook fijn voelt. Ik weet niet of hij zich vaak terug trekt uit behoefte alleen te zijn. Weet ook niet of hij wel al echt pubert. (Omdat alles zo anders bij hem verloopt kan ik dat lastig inschatten)
En dochter is gewoon een nogal druk, actief kind. Beetje adhd maar dan zonder de echte nadelen. Of misschien gewoon een levendige (pre) puber. Ze hoort je vaak niet, reageert dus ook pas laat op vragen van zoon om zachter te doen bijv. Voor zoon allemaal lastige dingen. Ze matchten altijd goed ondanks de strubbelingen, dat lijkt nu al een hele tijd niet meer zo. (Vroeger had zoon minder behoefte aan rust, of zagen we dat misschien niet goed)
Balans
Die tegenstrijdige behoefte, wel contact willen maar onder eigen voorwaarden, herken ik wel. Het is zaak dat je zoon daar zelf balans in gaat brengen en een weg in vind.
Het helpt als hij daar de eigen regie in kan houden en niet voortdurend van jou het idee krijgt dat hij dat niet goed doet maar dat dat zijn opgave is waar hij de controle over heeft.
Ook zou ik even in de gaten houden dat hij via internet mogelijk wel contacten heeft bij gamen en met schoolgenoten. Dat is ook vaak makkelijker als ze te maken hebben met andere kinderen met autisme. Daar herkennen ze zichzelf soms makkelijker in en het contact verloopt daardoor makkelijker.
Ook als het een activiteit betreft waar iemand zelf sterk voor gemotiveerd is lukt het beter maar kost wel veel energie, ook al levert het ook energie op. Dus de samen activiteiten die je zoon zelf sterk waardeert leveren hem ook het meeste op.
Ik adviseer kinderen dan ook dat contact actief op te zoeken, met name als een kind op een reguliere school zit. Dat kan via internet, of via Wrong planet, of via gamen.
Het blijft altijd jou focus om in de gaten te houden of er drempels of problemen zijn op school waar je hem bij kunt helpen of die uitgepuzzeld moeten worden, dat kan een hoop stress schelen.
Ook zijn wij hier weer begonnen met vitaminepillen om in elk geval te zorgen dat er geen stress is door gezondheidsproblemen.
Zonodig kun je een kind extra valeriaan geven, voor de rust, of samen inventariseren waar een kind zelf rustig van wordt of rust van krijgt. Het actief bespreken van het zoeken van balans kan helpen.
Misschien sport of haptotherapie of mindfullness kan helpen.
Ik heb inderdaad het idee dat jongere kinderen soms meer rust nodig hadden gehad dan jezelf in de gaten hebt. Maar voor kinderen is het allemaal vanzelfsprekend dus dat geven ze niet altijd goed aan.
Daarom is de relatie die je met je kind hebt heel belangrijk. Dat je elkaar goed kent en kunt vertrouwen en dat je als ouder ziet waar een kind behoefte aan heeft en dat je samen zoekt hoe je daar aan tegemoet kunt komen.
Maar op deze leeftijd is het heel belangrijk dat de controle bij je kind komt te liggen. Ze voelen zich al makkelijk hulpeloos omdat ze niet begrepen worden en dat niet over het voetlicht kunnen krijgen.
Metal
Zoon hier leerde ook veel van een iets oudere vriend met autisme. Die ging wel graag naar een metaloptreden maar wel weer op tijd naar huis omdat hij altijd om 22.00 uur ging ontspannen om te kunnen slapen.
Die avond was op zich heel erg leuk voor die jongens maar ook intensief en ze kozen daar hun eigen oplossing bij. En daar moet het dan ook over gaan, dat is anders dan bij andere kinderen.
En die behoefte kan varieren. Inmiddels feest zoon hele nachten door en moet het daarna dan bezuren, maar doet dan wel als zijn huiswerk af is zodat hij tijd heeft om bij te komen en niet bij terugkomst nog van alles moet waar hij een te houten hoofd voor heeft.
Je kunt zelf ook leren om er zo naar te kijken. Probeer er niet teveel druk op te leggen, school is echt al een enorme opgave, en al te nadrukkelijk maakt je kind onzeker.
Ik complimenteerde een thuiszittend kind dat het zich voorgenomen had om op een bepaalde dag weer naar school te gaan.
Maar dat kind wilde juist 'gezien' worden in de eigen kwaliteiten en had er veel last van dat 'mensen' altijd blij leken te worden als kind iets deed dat die andere mensen voor hem wilden zoals vrienden maken en naar school gaan.
Dus, wat vind je zoon zelf leuk en waar geniet hij van. Wat lukt hem goed in de soms echt moeilijke situatie op school en zijn er mensen die hij wel leuk vind of die wel goed met hem om lijken te gaan.
Is er een activiteit die je leuk samen kunt doen? Een andere moeder die ik ken is gaan hardlopen met haar zoon, elke dag een half uur door de buurt. Daar worden ze allebei blij van. En het neemt de aandacht weg van de stressvolle situaties met school en 'vrienden maken'.
Ik heb aan mijn zoon gezien dat dat helemaal goed gekomen is omdat ik daar verder geen woord aan besteed heb dat het hem 'niet' leek te lukken.
AnneJ
Ontzettend bedankt voor je reacties, ik kan daar wat mee!
Grappig, we zijn net 'begonnen' met hardlopen. Maar het gaat echt voor geen meter, hij komt niet verder dan 1 minuut rennen. Helemaal geen punt (ahum, moet daar nog steeds wel wat voor wegslikken) maar weet niet hoelang hij het vol gaat houden, hij wordt er iig nog niet blij van. (en nu is hij verkouden en kan *dus* niet rennen aarrgh)
Blijf ik lastig vinden: wil hem stimuleren, omdat er anders wel heel weinig gebeurd, maar ook niet gevoel geven dat hij tekort schiet.
Kwam van mij maar hij heeft er wel zelf ja op gezegd. (hardlopen)
We zijn hem al zoveel positiever gaan benaderen en veel minder eisend/verwachtend. Misschien kan ik daarin voor mezelf nog een slag maken, want hij is hypergevoelig voor wat ik uitzend.
vooral veel liefhebben
Een familielid vertelde mij dat hij een collega op het werk heeft die zo 'tobt'met haar puber en of ze naar jeugdzorg zou gaan. Hij heeft haar geadviseerd vooral veel van haar puber te houden, ze zijn zelf al zo onzeker en falen in eigen ogen, ze hebben jou onvoorwaardelijke liefde nodig, dat geeft ze het zelfvertrouwen om samen met jou de wereld aan te gaan.
Moe
Sommige jongens rond de 13-14 zijn ook wel een poos overgeprikkeld omdat ze zo moe zijn. Ze zijn in de groei en dit zuigt alle energie uit hun lijf. Als er dan een zusje ronddartelde met muziek op haar hoofd, waardoor je ook niet eens kan horen welke muziek behalve wat kinderlijk meezingen, is de prikkelgrens snel bereikt.
Persoonlijk vind ik het ook vervelend als iemand dichtbij een telefoongesprek houdt die je niet kan ontwijken maar wel maar één loshangend deel opvangt. Met. Het meezingen van je dochter is net zo, lijkt mij. Je zoon hoort niet de muziek maar wel haar bijdrage.
Misschien helpt het als ze niet de koptelefoon gebruikt, zodat een ander de muziek ook kan horen. Als je dochter per se wilt meezingen , kan ze dat ook op haar kamer doen.
Wanneer vermoeidheid je zoon parten speelt, bespreek dit met hem. Je kam voorstellen dat hij 's avonds wat vroeger naar bed gaat zodat hij zal merken dat hij zich minder snel geprikkeld voelt.
Hier een kind dat moeilijk in slaap viel en sjagerijnig aan ontbijttafel verscheen. Nu het voor het slapen een half uur sport, is het lichamelijk moe en valt het sneller in slaap. Dat is 's ochtends echt te merken. Het kind valt dit zelf ook op. Dus goed slapen geeft rust in het hoofd. Prettig voor hem en de huisgenoten maar ook voor de klasgenoten/ vrienden waar hij mee praat.
