Ontroerend, confronterend

Net gelezen

En wat een mooi geschreven stuk, maar ook zo verdrietig en wanhopig. Ik kan me zo voorstellen hoe machteloos je soms bemt als ouder, hoe graag je hulp wil en zoekt en die niet krijgt.
Herkenbaar ook, op bepaalde punten. Die ik allang weer heb weggestopt maar nu toch weer, met schaamte ook wel, boven komen.

Ach

Ook net gelezen. Heel aangrijpend!

Schijn het niet te mogen lezen...

Forbidden

You don't have permission to access / on this server.

Additionally, a 403 Forbidden error was encountered while trying to use an ErrorDocument to handle the request.
Apache/2.2.3 (CentOS) Server at www.lotjeenco.nl Port 80

ook niet...

krijg ook geen toegang...

ik ook niet meer

Misschien hebben ze het van hun server gehaald? Jammer.

wel toegang

Heb even gekeken en wel toegang. Server lag misschien even plat, teveel toeloop
Je kan naar het blog van Willemien, afl. schaamte.
Ik lees altijd haar stukjes, mijn zoontje is een soort kleine Ebel, maar dan anders en (helaas) wat slechter. Dus ik ben altijd in grote bewondering van wat hij kan.

De tekst voor wie het niet kan lezen:

Het is de maandagochtend na de herfstvakantie. We beginnen met een vergadering. Iedereen zit nog wat duf voor zich uit te kijken. Dan breekt het laatste half uur aan, een mevrouw van het meldpunt komt ons meer vertellen over kindermishandeling. Wij, docenten, zijn namelijk wettelijk verplicht om een vermoeden van geestelijke of lichamelijke mishandeling te melden. De zaal is stil, houdt afstand, niemand van ons voelt zich gemakkelijk bij dit onderwerp en die wettelijke verplichting. Ook ik kijk wat naar beneden, doe alsof ik nog even wat doorlees. Ik kijk niet op.

Zo kan niemand mijn schaamte zien.

‘Mishandeling is onacceptabel,’ zegt de spreekster. Dat heb ik ook altijd gevonden. Ik ben thuis niet geslagen, Bob en ik slaan elkaar niet. We vinden dat het niet kan. En toch deed ik het. Drie keer heb ik Ebel geslagen, twee keer in zijn gezicht en een keer op zijn rug. Ik sloeg zo hard dat mijn boze, rode hand nog lang te zien was. Ik heb Ebel daarnaast een paar keer zo hard vastgepakt bij zijn broodmagere armpje dat je dagenlang drie paarse vingerafdrukken kon zien, van mijn duim, mijn wijsvinger en mijn middelvinger. En op een dag reed ik met de kinderen in mijn oude, groene Ford Fiesta. Ebel zat vast, in zijn stoeltje en in zijn hoofd. Hij smeekte om patat, zoals een junk smeekt om heroïne. ‘En dan… patat,’ zei hij en hij herhaalde het tientallen, honderden malen. Ik probeerde met hem te praten, maar ik drong niet tot hem door, hij zag me niet, hoorde me niet. Opeens – we waren bijna thuis – stopte ik. Ik stapte uit, liep om de auto heen, trok de deur open, trok Ebel uit zijn stoeltje en zette hem op de stoep. ‘Bekijk het maar,’gilde ik. ‘Zoek maar een ander huis, zoek maar een andere gek die je moeder wil zijn. Ik wil het niet meer. Ik kan het niet meer!’ Ik stapte in en reed weg. Ebel stond op de stoep, verstijfd van angst en in de achteruitkijkspiegel zag ik de bleke en bange gezichten van Robbert en Frances. Wat is er beangstigender voor een kind dan te moeten zien dat je moeder het niet meer aan kan, haar grip kwijt is? Ik reed snel een rondje, stapte weer uit, pakte de verstijfde Ebel, zette hem weer in zijn stoeltje en reed naar huis. Niemand zei iets, zelfs Ebel was stil.

‘Ouders mishandelen uit onmacht,’ zegt de spreekster. Dat is helemaal waar, ik heb Ebel geslagen, tegen hem geschreeuwd en hem doodsbang gemaakt omdat ik het niet weer wist, niet wist hoe ik in godsnaam tot hem door kon dringen. In gedachten sloeg ik hem wel eens zo hard tot hij eindelijk zou gaan praten. ‘Sorry, mama,’zou hij dan zeggen. ‘Sorry dat ik nooit iets gewoons zei. Van nu af aan zal ik dat doen.’

Ik heb ervaren hoe je je voelt als je je kind slaat, ik zal het nooit meer vergeten en mezelf het niet vergeven. Ik kan het verklaren, vergoelijken, maar een gehandicapt kind heeft je kracht en je rust nog meer nodig dan een ander kind en daarom zal het voor mij onvergeeflijk blijven.

‘Ga met ouders in gesprek, zoek samen naar een oplossing,’zegt de spreekster. Dan is het te laat, denk ik. Probeer het voor te zijn. Ook ik heb in die tijd echt signalen afgegeven dat het soms onhoudbaar was. Steeds ging ik naar een volgende arts, liet Ebel zien, altijd koortsig, verward, met gruwelijke ontstekingen in en rond zijn oren, brullend van de pijn door zijn volgeklonterde darmen. ‘Dit is zo extreem, mevrouw, dit is iets wat ik liever voorleg aan collega X,’ zei de specialist dan tegen ons en we stonden weer buiten, met een verwijzing die weer weken en maanden op zich zou laten wachten en we moesten terug naar huis, samen en helemaal alleen. Orthopedagogen en leden van indicatiecommissie kwamen thuis, keken naar Ebel, keken naar mij. Ik smeekte ze bijna. ‘Al heeft hij maar een paar uurtjes per week ergens een plekje,’ zei ik dan en zacht voegde ik toe, ‘voor hem en voor mij.’ Maar ze antwoordden dat het heel complex zou worden voor een kind zonder label, een kind met een onbekende ziekte. Ze gingen weg en lieten ons achter, samen en helemaal alleen. We hoorden niets meer van ze, moesten wachten op de volgende die weer niets deed. Ligt de schuld van wat ik deed daarmee bij hen? Natuurlijk niet, het was mijn hand die sloeg, mijn mond die vreselijke dingen zei. Ik was het en het was mijn wanhoop.

Een zorgintensief kind hebben vraagt veel, soms te veel. Dan ga je over grenzen heen en moet je daar later mee leven. Voor ieder die dat herkent, heb ik medeleven en sympathie, ik snap het, want ik deed het ook. Een wereld die ons beter begrijpt, eerder ziet wanneer we hulp nodig hebben, dat zal ons helpen en ons beter tegen onszelf beschermen.

De vergadering is afgelopen. Collega’s praten na, zijn geraakt door wat er besproken werd. ‘Wat vond jij ervan,’ vraagt iemand aan mij. Maar ik mompel iets vaags over nog wat doen in mijn lokaal en ik loop snel weg, mijn hoofd gebogen, mijn schaamte onder mijn arm. Als een dief in de nacht.

Heel confronterend

Ik heb zes kinderen, en heb ook menigmaal met mijn handen in het haar gezeten en nog. Als ze met drugs experimenteren, met alcohol op gepakt worden, zomaar niet thuis komen zonder er bij na te denken dat je wel eens ongerust kan zijn, als ze wegkruipen in de douche met de deur op slot, dat ze je uitkafferen voor van alles en nog wat, dat ze geen bericht doen als ze uit school naar een vriendin gaan, dat ze hun belgedrag schromelijk overschrijden, dat ze in super korte/blote kleding de deur uit willen.
Je kunt het zo gek niet bedenken of we zijn er geweest en hebben het meegemaakt.
Heb nu 4 volwassen kinderen die zich fantastisch redden en nog twee pubers in huis, die opgevoed worden naar wat ik van mijn ervaringen uit het verleden geleerd heb.
Ouder worden en ouder zijn, zijn twee heel verschillende dingen.
Het gaat hier nu harmonieus, maar daar heb ik wel heel wat hobbels voor moeten overwinnen.

heftig

Heftig verhaal... En iets waar ik bang voor ben... Op dit moment is mijn dochter 16 maanden, heel lief en heb nog nooit de neiging gehad haar iets aan te doen, maar ik kan me goed voorstellen dat als ze ouder wordt en haar beperking steeds duidelijker, dat bepaald gedrag me tot wanhoop zou kunnen drijven en ik wellicht ook zulke dingen kan gaan doen. Dat is al vaker door m'n hoofd gegaan. Een eng idee vind ik het. Wat dapper van Willemien dat ze hierover schrijft!!