Onleefbare situatie met 18+ zoon
Onze zoon van 18 jaar maakt de situatie voor ons thuis onleefbaar. Hij heeft werk in een supermarkt, werkt op onregelmatige tijden en thuis trekt hij zich volledig terug, leeft op zijn kamer, waar hij ook eet. Hij blowt en gamet veel op zijn kamer. Dit laatste gaat sinds een maand meerdere keren per week door tot in de nacht, met veel herrie en geschreeuw, waardoor wij niet kunnen slapen.
Wij raken oververmoeid, hebben al diverse keren aangegeven dat het zo niet verder kan en dat, als hij doorgaat met het verstoren van onze nachtrust, dit betekent dat hij zal moeten verhuizen. Vorige week hebben we bij de huisarts gevraagd om verwijzing naar crisishulp, in eerste instantie ambulant in huis, in de hoop tot een goede overgangssituatie te komen.
In het verleden zijn er meer zware periodes geweest, die we steeds als gezin met hulp te boven zijn gekomen en ook hebben we gedwongen uithuisplaatsing weten te voorkomen, maar het raakt nu voor ons op. Vooral omdat onze zoon geen enkele bereidheid meer lijkt te hebben om samen met ons een prettig gezinsleven te hebben hier in huis.
We hebben nu de sanctie gesteld dat, zolang onze nachtrust en huisregels niet voldoende worden gerespecteerd, hij geen zakgeld krijgt (wat ook niet nodig is, omdat hij zelf ruim 500,00 p mnd verdient), hij zijn eigen was en kamer moet verzorgen). Uitschakelen van de WiFi levert escalatie op en dat willen wij voorkomen, we willen een oplossing op een veilige manier.
We willen hem niet op straat zetten, met politie, sloten vervangen, enz, naar vragen ons nu wel af of dat gaat lukken.
Ons idee is dat hij het beste kan verhuizen naar een begeleid kamer project, maar dit wil hij niet. In hoeverre kun je een 18+ jongere verplichten om uit huis te gaan naar zo'n project ( als een passende oplossing gevonden is).
Onze zoon zegt dat hij wel op kamers wil, maar zeker niet begeleid en dat wij dat dan moeten betalen. Wij denken dat hij zover nog niet is en hebben ook niet de draagkracht daarvoor. In hoeverre kunnen wij hem dwingen naar zo'n begeleid kamer project te verhuizen ofwel het thuis leefbaar te houden.
Pat-stelling
Je zit nu in een aardige patstelling:
jij wil dat een prettig gezinsleven; daar doet hij niet aan mee. Hij eet zelfs op zijn kamer.
jij wil dat hij niet blowt. Dat doet hij niet.
Jij wil dat hij 's nachts niet meer zoveel kabaal maakt met gamen, dat doet hij niet.
jij wil geen escalatie, dus hij staat sterker.
Jij wil dat hij op begeleid kamerwonen gaat; hij wil geen begeleiding.
Jij wil dat hij uit huis gaat; hij zegt dat jij het dan moet betalen.
Jij zegt dat je het niet kunt betalen, dus hij staat sterker.
Blijkbaar doe je ook nog de was voor hem, verzorgt zijn kamer en geeft hem zakgeld etc.
Het komt op mij over alsof je nu en in het verleden er alles aan gedaan hebt om vooral een harmonieus en prettig gezin te lijken. Conflictvermijdend, geen escalaties, geen echt ingrijpende maatregelen, ik denk dat je hoopte dat vooral liefde, aandacht en bescherming de problemen die er kennelijk wel waren zouden oplossen. Maar ondertussen wordt hij ouder, worden jouw mogelijkheden om in te grijpen kleiner en wordt zijn macht over de situatie steeds groter.
'In hoeverre kunnen wij hem dwingen naar zo'n begeleid kamer project te verhuizen ofwel het thuis leefbaar te houden.' Zonder escalatie? Ik neem aan dat je praten al geprobeerd hebt. Als je alles op een rijtje zet lijkt het alsof hij sterker staat op dit moment: jij doet nog alles voor hem, faciliteert hem aan alle kanten, vooral omdat je bang bent voor escalaties. Er is voor hem op dit moment geen enkele reden om ook maar iets aan de situatie te veranderen.
Wat is voor jou de reden? Nachtelijk kabaal? Ga je dan een keer stampvoetend naar boven of lig je stil in bed te hopen dat het vanzelf overwaait? Als je geen escalatie wil, dan is het laatste het beste: geen ruzie maken, rustig met hem praten, goede argumenten geven, en hopen dat hij zich zal beteren. Hopen dat er een keer een vriendje of vriendinnetje voorbij komt, die later het schoonmaken, de was en het eten van jou over zal nemen. Ik zou het 10 jaar geven.
Je hebt al gevraagd om crisishulp via de huisarts. Ik zie eerlijk gezegd bij hem geen echte crisis, hij heeft het prima. Maar wellicht ben je al bekend met hem bij instanties, zijn er al diagnoses en contacten en wellicht levert je dat iets op.
Het alternatief is toch, dat je het voor hem onaangenaam maakt, zodat hij zelf een motief krijgt om uit huis te gaan. Dan maar escalatie.
Tsjor
Confrontatie
Het lijkt mij een heel naar gecompliceerd probleem. En ik ben bang dat er geen makkelijke oplossingen zijn. En het is echt al helemaal niet jou schuld. Alsof je door tijdig, eerder in de opvoeding, wel te confronteren, je deze situatie had kunnen voorkomen in de zin dat je zoon zich dan wel passend zou gedragen en rekening houden met zijn omgeving.
Het is wel al veel te ver gegaan. Maar dat zijn zaken die soms zo gebeuren in de onderhandeling. Je bent dan al blij dat een kind naar school gaat, je legt je prioriteiten. Hij heeft in elk geval werk.
Je hoopt dat er toch weer opties komen, misschien alleen al omdat een kind ook ouder wordt. Intussen is het nog steeds heel belangrijk dat je, om wat dan ook te bereiken, de band met je kind goed houdt en hem niet klem zet. Dat kan tot gevaarlijke situaties lijden, omdat een jongere er ook zelf niet om gevraagd heeft en geen alternatief repertoire heeft waar hij in tijd van nood op kan terugvallen.
https://www.trouw.nl/home/als-je-kamer-de-enige-veilige-plek-is~a331ff0e/
In Japan hebben ze meer ervaring met jongeren die zich afzonderen, wat daar wel op lijkt. .
In deze discussie wordt dan vaak gezegd dat wij in het westen onze jongeren op straat zetten en ze dakloos maken, alsof ze daar van zullen leren.
In Japan zijn er heel veel ouders die zich er met de moed der wanhoop, en uit schaamte, in schikken.
Intussen wordt er veel over geschreven en opgezet, maar het definitieve antwoord is er niet. Het vraagt heel veel van jezelf.
Niet om je de put in te praten, maar zelfs begeleid of zelfs beschermd wonen kan nog betekenen dat een jongeren weer thuis komt. Als blijkt dat hij zich niet aan de regels daar kan houden, of als het zoals tegenwoordig vaak het geval is, in een soort traject alleen tijdelijk kan verblijven waarna er weer een wachttijd is voor de volgende voorziening.
Ik zou hier op twee sporen gaan zitten. Zoek, gezien de diagnoses die je kind heeft, een goede oudervereniging met ouders met jongeren met vergelijkbare problemen. Dan kun je in elk geval je ervaringen kwijt en misschien zit de gouden tip wel ergens bij een van de ouders.
En verder spreek met je huisarts of andere hulpverlener die goed bekend is met de sociale kaart, wat dan wel de mogelijkheden zijn.
En daarnaast spreek met iemand die je kan steunen in het goede mogelijkheden zoeken om het thuis leefbaar te maken zonder de confrontatie/geweld en emotionele uitbarsting aan te gaan.
Ik kan me in elk geval voorstellen dat je probeert terrein terug te winnen. Maar eerst een goed beeld wil hebben waarom het deze jongeren nu niet lukt om zijn omgeving tevreden te houden.
Een ding tegelijk. Het zou al fijn zijn als er een ambulant begeleider ingeschakeld kan worden om toe te zien op de hygiene van deze jongen en of hij wel medicatie neemt, als dat aan de orde is, Een soort bemoeizorg opbouwen wat je als ouder blijkbaar niet meer lukt. Langdurig en met geduld.
En als dat er niet meer in zit dan zou ik inderdaad de verantwoordelijkheid proberen uit handen te geven en passende plaatsing te vinden. Maar ook dan ben je nog niet van de zorg af. Dit soort jongeren maakt schulden, heeft problemen, is niet zelfredzaam.
Ik geef het je te doen. Je bent echter niet de enige. Er zijn meer ouders.
En als ouders wil je je kinderen ook niet zomaar loslaten, je wil dat ze goed terechtkomen. Dat vraagt soms een lange adem, maar ook een goed en haalbaar plan. Dus nogmaals. Met de huisarts, en andere ouders. En inderdaad je realiseren dat dit geen makkelijk probleem is dat je even oplost, maar je kunt wel zoeken naar leefbare oplossingen en misschien wel naar duurzame oplossingen. Dat lukt niet alleen.
Ik wens jullie heel veel sterkte.
confrontatie
'Alsof je door tijdig, eerder in de opvoeding, wel te confronteren, je deze situatie had kunnen voorkomen in de zin dat je zoon zich dan wel passend zou gedragen en rekening houden met zijn omgeving.'
Wat ik lees is dat Maria er alles aan gedaan heeft om het probleem zo klein mogelijk te houden. confrontatie zorgt er niet voor dat het kind plotseling gevraagd gedrag vertoont, maar het maakt wel duidelijker dat er een grot probleem is. Het kan leiden tot escalatie. Ik zou me niet laten weerhouden uit angst voor de jongere. Escalatie is een heftige weg naar herdefiniëring van het probleem en naar andere, mogelijke oplossingen.
Er is nu in feite geen crisis. De jongere is 18+, hij leeft het leven precies zoals hij dat wil. zijn ouders zeuren wellicht wel wat, maar als hij de deur van zijn kamer dicht doet heeft hij daar geen last van. Hij krijgt zijn eten, zijn kamer wordt schoongemaakt, de was wordt gedaan en hij krijgt zakgeld, naast zijn eigen inkomen. Nog maar een jointje draaien en alles is relaxt.
'En als dat er niet meer in zit dan zou ik inderdaad de verantwoordelijkheid proberen uit handen te geven en passende plaatsing te vinden.' Een volwassen jongere kun je niet tot plaatsing elders dwingen.
'Het is wel al veel te ver gegaan. Maar dat zijn zaken die soms zo gebeuren in de onderhandeling. Je bent dan al blij dat een kind naar school gaat, je legt je prioriteiten. Hij heeft in elk geval werk.' Precies. Met die onderhandelingen en het tellen van de kleine zegeningen is een situatie ontstaan, waarin je nu bijna geen kant uit kunt. Of je moet je gaan gedragen als een Japanse moeder. Voordeel: hij heeft een dak boven zijn hoofd, eten en drinken, was wordt gedaan, en hij maakt geen schulden. Grote vraag: hoe lang gaat dit duren? Komt hij dan ooit zo ver, dat hij voldoende gaat verdienen om zelfstandig te wonen, zijn eigen eten te koken en zelf zijn was te doen? Tot hij 30 is? Of 40?
Tsjor
Confrontatie?
Dank Tsjor en AnneJ voor jullie input.
Het is inderdaad de vraag of we dit zonder escalatie kunnen keren, misschien staan we wel aan de vooravond hiervan en probeer ik nog uit alle macht, tegen beter weten in, om via de weg van de geleidelijkheid dit om te buigen.
Ik lees inderdaad wel wat veronderstellingen bij jullie, maar het is ook lastig om een situatie zo gedetailleerd te beschrijven dat voor iedereen duidelijk is hoe het zover gekomen is.
We hebben als ouders wel degelijk grenzen gesteld, consequenties laten volgen, maar naarmate een jongere ouder wordt, wordt dat lastiger.
De onmiddellijke consequenties van het nachtelijk herrie-gedrag nu zijn in ieder geval dat hij een aantal dingen zelf moet doen. Wie geen rekening houdt met huisregels, moet ook maar voor zichzelf zorgen. Kleedgeld was al stopgezet om een aantal redenen.
We hebben te maken met een kwetsbare zoon, die op de basisschool al periodes thuis heeft gezeten, in afwachting van passend onderwijs, en sinds de middelbare schooltijd nog langduriger. We hebben te maken gehad met somberheid, medicaties die verkeerd uitpakten, enz. Uiteindelijk met 16 jaar met toestemming leerplicht uitgeschreven van school, met de afspraak dat hij werk zou gaan zoeken. Dat is ook gebeurd, maar het valt niet mee om regelmatig werk te vinden.
Er zijn heel wat hulptrajecten geweest, de laatste diagnose was PTSS.
We hebben steeds als advies gekregen de-escaleren, situaties klein houden.
Juist gezien de PTSS is het uitkijken voor dramatische toestanden als ineens de politie of crisisdienst zou verschijnen, maar nu gaan wij eronderdoor.
Normaal gesproken zou ik tegen een andere ouderzeggen: WiFi uitschakelen, playstation afpakken en politie erbij halen als het uit de hand loopt. Dat zijn normale opvoedmaatregelen, maar wij zitten niet in een normale situatie. Hebben grote zorg om dreigende woede-uitbarstingen als wij dit zouden doen en mogelijk schadelijke effecten van politie-interventie.
Nee, het is geen crisis, omdat wij het klein houden... Zolang wij het volhouden.
Maar escalatie dreigt wel als wij ingrijpen.
Daarom heb ik het gevoel dat inschakeling ambulante hulp aan huis de enige veilige weg is voor iedereen en de ontwikkeling van onze zoon.
Wat denken jullie nu je dit leest?
Onduidelijk
Als je alsnog een poging wil doen om het klein te houden en geleidelijk veranderingen in te zetten, dan is ambulante gezinsbegeleiding een optie.
Maar als je het niet meer volhoudt en er MOET iets gebeuren, dan is een confrontatie met explosieve gevolgen een optie. Soms kan er daardoor wel hulp komen, die anders niet mogelijk is.
Misschien moet je je doelen wel verleggen en niet zozeer kijken naar nu, maar naar waar je over 10 jaar (rond zijn 30ste) zou willen zijn. Is er wel met hem hierover te praten?
Tsjor
Verkeerde titel
Ik had eerst willen schrijven dat het onduidelijk is wat er nu aan de hand is met je zoon. Veel beschrijvingen die duiden op ernstige psychische of emotionele problemen, maar geen echte verklaring. PTSS is op zich ook wel in enige mate behandelbaar, maar voor zo'n diagnose zou ergens al heel vroeg in zijn leven een ernstig trauma moeten hebben plaatsgevonden, want de problemen zijn niet van vandaag of recent.
Is het mogelijk dat je hem in huis duldt, zoals je een kamerbewoner duldt?
Tsjor
Consequenties
Ik begrijp de focus op consequenties, en het kan misschien zin hebben, zelf heb ik daar een andere mening over. Alleen werken en 's nachts gamen wil ook zeggen dat er te weinig 'beloningen' in de dag zijn. Misschien is het wel mijn focus op autisme maar het verband leggen tussen een strafmaatregel als consequentie en het veranderen van ongewenst gedrag ontgaat mij.
En zeker kan een kind getraumatiseerd zijn, alleen al uit onbegrip voor zichzelf en wat de omgeving, andere volwassenen en kinderen aan onbegrip laten zien kan traumatisch werken op een kind met een psychische beperking of andere wijze van functioneren en leren. Kinderen zijn afhankelijk en hebben niet altijd een antwoord op slecht gedrag. Ze kunnen ook slecht gedrag kopieren zonder in de gaten te hebben hoe dysfunctioneel dat in feite is. En als zij er dan op aangesproken worden is dat onbegrijpelijk want ze hebben het juist van anderen overgenomen die er blijkbaar mee weg komen.
Lang verhaal.
Maar ik zou het vooral hierbij laten: 's nachts schreeuwen, uit enthousiasme over wat er gebeurt in je game zorgt voor overlast bij je huisgenoten. Die worden gestoord in hun slaap en dat is ernstig omdat langdurig slaapgebrek je prikkelbaar maakt waardoor je elkaar steeds minder goed kunt verdragen, en uiteindelijk moe en ziek.
Misschien is het handig om hier bij te blijven en voor te stellen om na 23.00 uur over te gaan op tekstchatten en niet meer te voicechatten. Minder leuk en vraagt een aanpassing maar geluidsoverlast ín de nacht kan niet doorgaan.
Je gunt hem zijn game en zijn contacten, je onthoud je van vergaande oordelen maar vraagt te stoppen met de nachtelijke overlast van spreken
Houd het bij dit topic en ga daar het gesprek over aan. Vraag je zoon hoe hij denkt zich zo aan te kunnen passen dat de overlast vermindert en stopt.
Het is nu een maand aan de gang misschien is het wel te keren als je bij je punt blijft. Kijk hoe hij er op reageert en wat hij er mee kan. Ik geloof niet in voor het blok zetten, zeker niet bij een kind met een PTSS en weinig vaardigheden of verbeelding. En al helemaal niet in verhalen van wifi eruit en dan maar de politie bellen. Dat lost echt niets op. Het is echt moeilijk, het is echt zoeken naar een speld in een hooiberg, en soms is er ineens een kleinigheid en deugt het allemaal weer.
Maar het definitieve antwoord is hier gewoon niet. En je bent aangewezen op de relatie die je hebt en het vertrouwen of de duidelijkheid en voorspelbaarheid.
Vraag het eens?
Kun je vragen met wie hij 's nachts aan het gamen is? En tijdens het gamen commentaar uitwisselt? En wat de huisgenoten daar ervan vinden? Of wonen ze alleen in een hutje op de hei of zo? Of hebben ze ook ruzie met hun huisgenoten? En wat doen ze dan?
Praktisch
Nog wat mogelijk praktische oplossingen. Bijvoorbeeld spelen met een koptelefoon.
"i would suggest a boom microphone on an open pair of headphones. that way you can hear your own voice (so you know if you are getting loud) and you dont need to talk loud (since boom mics are right in front of your face)"
Optie?
Is dit mogelijk een optie. Al is het in eerste instantie voor advies?
Re: verkeerde titel en consequenties
Fijn Tsjor en AnneJ, jullie reacties. We hebben te maken met trauma's tengevolge afgestaan zijn (wij hebben onze zoon geadopteerd) en tengevolge van zeer nare ervaringen op diverse scholen. Verder NLD, dat is een grote discrepantie in verbaal - performaal IQ, en dat maakt bijv het begrijpen van relatie oorzaak - gevolg heel lastig. Datzelfde beeld zie je bij een vorm van autisme, Asperger. Dat maakt jouw suggesties ook heel zinvol, AnneJ.
En de gedachte om hem als kamerbewoner te beschouwen is ook niet gek, Tsjor. Dat doen we feitelijk deels al wel. Alleen moet de herrie wel stoppen, anders is ook dit niet vol te houden.
Ik ga dit allemaal eens laten bezinken...
Geluidsisolatie?
Ik begrijp dat het een heel nare situatie is maar heb weinig verstand van de problematiek.
Maar die geluidsoverlast: kun je zijn kamer wellicht na-isoleren? Sommige huizen zijn nu eenmaal gehoriger. Of hij verhuist naar een stillere kamer.
Geluidsisolatie is duur, normaal gesproken, maar met iets eenvoudiger maatregelen (en oordoppen) valt wellicht al winst te behalen. Denk aan piepschuim op de muur plakken, dat werk. Bij onze gamer zat er eerst een hol plafond onder, dat is nu volgestopt met glaswol (plafond moest overigens vernieuwd). We horen hem zowat niet meer.
Praktische oplossing
Ik zou ook proberen zijn kamer te isoleren, daar zijn best goede oplossingen voor te vinden. https://www.geluidsdicht.nl/slaapkamer/ . Zelf nog oordopjes in 's nachts en jullie kunnen weer gewoon slapen. Dat geeft je ruimte om de andere problemen op te pakken.
skik
AnneJ
"Kun je vragen met wie hij 's nachts aan het gamen is? En tijdens het gamen commentaar uitwisselt? En wat de huisgenoten daar ervan vinden? Of wonen ze alleen in een hutje op de hei of zo?"
Die wonen wellicht in een andere tijdzone. Mijn kind gamet en chat met een Amerikaanse vriend, dat moet ook op voor ons onchristelijke tijdstippen gebeuren.
skik
Aanvullend
Maria, je aanvullende verhaal maakt wat meer duidelijk. Is er nooit sprake geweest van de diagnose 'hechtingsstoornis'? Niet dat je daarmee veel opschiet, want daar is geen goede behandeling voor.
Geluidshinder eerst aanpakken, dat lijkt me een waardevolle start. en misschien een 10-jarenplanning maken: wat zou je willen dat hij over 10 jaar kan en doet? Hopen dat je iets daarvan voor elkaar krijgt.
Tsjor
Aan de bron beginnen
Heeft hij behandeling gekregen voor zijn trauma's? EMDR, brainspotting werd hier laatst genoemd. Als zijn trauma's niet aangepakt worden, blijft hij daar zijn leven lang last van houden en dus zijn leven lang aan zelfmedicatie doen door te blowen (of erger) en overmatig te gamen. Ik zou daar beginnen.
Skik - licht OT
Hoezo moet dat dan op voor jullie onchristelijke tijdstippen? Ik zeg, de ene week de een zijn tijdzone, de andere week de ander zijn tijdzone. De lusten en lasten gelijk verdelen, zeg maar.
Probeer piepschuim
Ik zou een groot pak piepschuim halen en dit op de muur plakken. Ziet er niet uit natuurlijk, maar hé, je wilt toch slapen. Er kan altijd nog een kast tegenaan. En inderdaad, via de kieren bij de deur gaat ook een hoop kabaal.
wereldwijd
Ik weet niet wat je zoon speelt, maar mijn zoon speelde een spel dat de hele wereld over ging. Alle tijdzones. \teon een van de andere vaste spelers overleed vroeg ik of hij niet naar de begraf3enis wilde. Was in Zuid-Afrika.
|Ik hoorde hem overigens niet, maar als ik buiten was en hij had zijn raam open, dan kon ik alles volgen |(in het engels|)
Ik denk dat de tip van AnneJ het beste is om op een door jouw gewenst tijdstip over te schakelen op alleen maar geschreven chatberichten.
Tsjor
De oudervereniging
Mogelijk dat je deze oudervereniging al kent? Het kan zin hebben om je te melden om je ervaringen te delen.
"Landelijke Oudervereniging Gezinsproblematiek Adoptie
Loga ondersteunt vanuit eigen ervaring gezinnen met adoptieproblematiek. De kinderen hierin variëren in de leeftijd van 0 tot 30+"
"Wat stelt LOGA zich tot doel?
Voor de adoptieouders.
LOGA wil zich inzetten door, uit eigen ervaring, advies en ondersteuning te geven aan adoptieouders en hun gezin zodat hun ouderschap minder zwaar wordt.
Door hen in staat te stellen om contact met andere adoptieouders te hebben die in een zelfde situatie zitten.
Daardoor hen een veilige plek te bieden waar ze met hun problemen terecht kunnen zonder zich schuldig of miskend te voelen.
LOGA wil bekendheid geven aan de adoptieproblematiek, zorgen voor betere en specifieke nazorg door de hulpverlening.
Ook willen wij uitleg geven over wat zich in adoptiegezinnen kan afspelen en eventueel advies geven.
LOGA is een vereniging waarvan de organisatie in handen ligt van vrijwilligers."
Dank voor alle tips
Heel fijn dat jullie allemaal zo constructief meedenken.
We hebben adoptielotgenotencontacten; gelukkig is er geen hechtingsstoornis, maar het vraagt wel specifieke aandacht, net wat anders dan gangbaar is. En soms heb je dan in de ogen van anderen rare pedagogische oplossingen... maar daar zijn we wel aan gewend na zoveel jaren.
Behandeling zou zo goed zijn, hopelijk krijgen we hem ooit over de drempel naar EMDR of iets anders.
Dank ook voor alle tips gericht op praktische oplossingen!
Onze zoon speelt voornamelijk met jongeren die hij ook kent IRL, wil tgo hen niet afgaan door zachter te gamen als wij dat vragen (luisteren naar je ouders is niet stoer in zijn ogen). Kinderlijk gedrag eigenlijk, maar wij zijn er mooi klaar mee.
Is het jullie anderen gelukt om het gamen in tijd te beperken!? Het lijkt vrijwel onmogelijk, al lukt het wel als hij vroeg op moet voor zijn werk. Zoals de afgelopen dagen. Maar vannacht is het weer bal. Best fijn om dan deze ondersteunende reacties te lezen.
Het is ons inmiddels wel duidelijk hoe lastig het is om gezinsbegeleiding te krijgen bij een meerderjarig kind...
Gezinsbegeleiding
Weet iemand welke gezinsbegeleiding wel gegeven wordt in geval van meerjarige kinderen, net 18?
Regio Gelderland-zuid.
Nee
'Is het jullie anderen gelukt om het gamen in tijd te beperken!?' Nee. Het is later vanzelf overgegaan.
Tsjor
Ander gebied
Misschien is dit een start, het ligt wel in het autisme-gebied en ik weet niet of je zo'n diagnose hebt. \het is niet in jullie omgeving, maar ik hoor goede verhalen. Wellicht kennen zij soortgelijke organisaties:
https://bijdehandzorg.nl/professionals-samenwerken/
Ik neem aan dat je Pluryn en Pactum kent?
Tsjor
Bekenden
Als het bekenden zijn, weet je dan wie en kun je eventueel een huiskamerbijeenkomst organiseren met andere ouders?
Tsjor
