Ongeduldige add'er
Hallo,
Ik ben een vader van twee geweldige kinderen. Mijn vrouw heeft ADHD en ik heb ADD. Ongetwijfeld zijn mijn kinderen ook gezegend met ons erfelijk materiaal. Wij merken dat in ieder geval wel. De jongste is 5 en de oudste is pas 7 geworden. De jongste kan zich geen twee minuten concentreren en is een brok van energie en spraakwater. Het is een geweldig lief meisje dat altijd maar moet vechten met haar eigen concentratie. Ik probeer haar zo goed mogelijk te begeleiden, maar vaak verlies ik mijn geduld. Op zulke momenten verhef ik mijn stem en reageer ik geïrriteerd, terwijl het arme meisje het ook niet kan helpen. Ik doe er van alles aan een een liefdevolle vader voor haar te zijn, maar soms merk ik dat ik hierin te kort kom. Ik ben bezig geweest met haptonomie en coaching vanuit het ADHD centrum. Nu merk ik dat ik iets nieuws nodig heb om mijn onrust te beperken. Mijn kinderen worden nu verwezen naar een kinderarts om haar hun ADHD te kijken. Zelf wordt ik ook naar een ADHD centrum verwezen. Suggesties zijn welkom
Mantra's
Om mijn geduld te bewaren bij mijn kinderen, heb ik altijd baat bij een soort van mantra's in mijn hoofd.
Eentje is: dit is geen onwil, maar onvermogen.
Een anders: ik ben benieuwd wat voor een oplossing we voor dit probleem gaan vinden.
Of: Als ik boos wordt, kunnen ze niet meer denken, kalm blijven.
Als het mij te veel wordt, loop ik weg. Het is voor ons ook heel belangrijk om als partners elkaar op onze houding richting onze kinderen aan te spreken. Soms zit je niet lekker in je vel, dan is het beter om het de ander te laten doen.
Een andere tip is, om je aan te leren om uitleg te geven aan je kinderen. 'Ik was niet zo aardig, dat komt doordat ik moe ben, daar kan jij niets aan doen, sorry.'
En verder is het gewoon heel erg lastig, opvoeden. Kinderen waar 'iets' mee is, opvoeden is nog veel lastiger. Je hoeft het dus niet helemaal perfect te doen. Goed genoeg is goed genoeg.
Misschien heb je iets aan het forum van www.adhd-xtra.nl. Dat is een forum voor volwassen ad(h)d-ers. Veel ervaringsdeskundigen.
Niet te hard oordelen over jezelf
Het is een lastige combinatie, ouder en kind met hetzelfde euvel. Ik heb zelf geen diagnose maar vrijwel zeker komt de ADHD van onze zoon van mij af. En dat zorgt af en toe voor vuurwerk, helaas. Maar oordeel niet te hard over jezelf, hoewel je natuurlijk je uiterste best moet doen om het hoofd koel te houden. Helaas lukt het soms gewoon niet. Wat helpt is als het kind op de hoogte is van jouw eigen probleem. Niet als goedmakertje, maar voor een beetje wederzijds begrip. En excuseer jezelf als het eens een keertje niet is gelukt.
Verder vraag ik me af wat je precies bedoelt met " Ik doe er van alles aan een een liefdevolle vader voor haar te zijn, maar soms merk ik dat ik hierin te kort kom.". Ik zit het nu eigenlijk een beetje in te vullen (dat je wellicht wel eens snel uit je slof schiet) maar misschien is dat wel helemaal niet zo.
Verder heeft je dochter ook geluk: een paar échte ervaringsdeskundigen in huis! Voor begrip hoeft ze het dus niet ver te zoeken.
Tekort komen
Hoi Pirata,
Bedankt voor je reactie. Met tekortkomen bedoel ik inderdaad "uit mijn slof schieten". Ik verhef mijn stem en reageer geirriteerd. Voor twee kleine meisjes die met hun ADHD toch al veel kritiek te verduren krijgen uit hun omgeving, wil ik dit thuis zo veel mogelijk beperken. Thuis moeten ze zich geaccepteerd voelen "voor de gezellige, actieve, impulsieve, levendige, gepassioneerde" meisjes die ze zijn. Als ik geiriteerd sta te scheeuwen: "doe nou toch eensje schoenen aan!, dan helpt dat niet. Zeker niet als dat al een lange periode gebeurd.
Mijn vrouw heeft inmiddels de badkamer rustiger ingericht. De ruimte ligt vol met steentjes met positieve woorden. We draaien nu meditatieve muziek voor her slapen gaan en we druppelen rustgevende olies in het bad. De kinderen gaan nu niet meer gelijk in bad. Mijn vrouw neemt de een en ik neem de ander. We proberen het naar bed gaan zo plezierig mogelijkt maken en dit werk absoluut.
natuurlijk kunnen we dit niet op alle situaties toepassen en ben ik nog altijd op zoek naar methodes om rustig en geduldig te blijven de kinderen. Het gebruik van mantras van de vorige schrijver vind ik een goed praktisch advies en ik ga op zoek naar een mantra die bij mij past.
Ik denk alleen wel dat ik hard moet zijn voor mezelf. Als ik dat niet doe, dan denk ik niet dat ik werkelijk iets in mezelf verander. Als ik actief bezig ben om mijn gedrag te veranderen en ik merk dan dat het soms misgaat, dan vind ik inderdaad dat ik mezelf wat krediet mag geven. Ik het verleden heb ik het een en ander ondernomen, maar het wordt voor mij tijd om veel intensiefer met dit onderwerp om te gaan. De kinderen zijn nu 5 en 7 en ik heb er allen vertrouwen in dat zij geweldige opstandige pubers gaan worden en een onrustige vader is dan zeker niet het juiste antwoord.
groet,
Rob
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Mantra's
bedankt voor je reactie. Het gebruik van mantra's vind ik een prima idee. Ik ga op zoek naar een mantra die goed bij mij past
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Pappa_add, aankleden
Natuurlijk wil ik met "niet te hard oordelen over jezelf" niet zeggen dat je dan een rechtvaardiging hebt om geïrriteerd te doen naar de meisjes. Maar houd jezelf wel voor ogen dat je zelf hoogstwaarschijnlijk minder geduldig bent dan anderen in dezelfde situatie. Dat feit bespreekbaar maken helpt al, door wederzijds begrip te kweken (kunnen ze jou ook eens te pakken nemen door te zeggen: "Hé, heb je weer last?").
De ochtenden zijn hier (en bij velen in deze rubriek) een berucht moment trouwens. Wat jij zegt over het aantrekken van die schoenen, dat is hier al 10*365 dagen gebeurd, in verschillende gradaties. Het lijkt erop dat we nu eindelijk dé methode hebben gevonden, die voor iedereen werkt. Tenminste voor zolang als het duurt.
Zal het even uit de doeken doen voor de geïnteresseerden: Het aankleden verloopt hier zo lastig 's morgens dat mijn partner elke dag gestressd en met koppijn op zijn werk verschijnt. Het werd hem (en mij) teveel om in een half uur tijd gerust 40 keer te moeten zeggen dat het volgende kledingstuk aangetrokken moest worden. Zoon (10) weet heus wel dat hij zich moet aankleden, maar hij droomt weg met zijn sok in zijn handen. "Huh? Oh ja.", geeft hij dan als reactie. Tijdklok hadden we al geprobeerd. Ook een tijdklok met een négatieve impact (als je niet op tijd klaar bent, dan... ). Wat we nog niet hadden gedaan, is een tijdklok met een direct voelbare beloning. Hij krijgt 5 minuten om zicht volledig aan te kleden. Voor elke gehele minuut die hij over heeft, krijgt hij direct 5 cent. Meestal levert dit hem 15 cent op, niet slecht als aanvulling op je zakgeld. Wat belangrijker is dan die 15 cent, is dat mijn man dus niet meer in de stress schiet en ontspannen naar zijn werk kan (ik ben meestal al eerder weg). Ook kost dit véél minder tijd dan continue het kind in de gaten houden en aansporen met aankleden. Misschien werkt iets dergelijks bij jou ook, het kan ook met stickers oid. en dan bijvoorbeeld bij x stickers kiezen wat je wilt eten.
Goed bezig papa!
Wat een zelfinzicht! daar kunnen veel mensen nog een voorbeeld aan nemen. Voor de concrete problemen heb ik ook niet zo 1-2-3 een oplossing, en er zijn vele wegen die naar rome leiden, daar moet je je eigen weg in vinden. Maar het herkennen wat er speelt, en ook je eigen rol daarin durven zien is een hele grote stap, van daaruit kun je werken. Misschien is het een idee om, naast de huisarts, ook eens een homeopaat te bezoeken, dat wordt meestal ook vergoed door je verzekering. Niet alleen voor de kinderen maar ook voor jezelf.
En tja, dat erfelijk materiaal... wij zijn gezegend met de autisme genen... dat is dan weer een andere psychische variant waar kinderen tegenwoordig aardig last van kunnen ondervinden (net als adhd). Je hebt het maar te doen met wat je krijgt, het helpt mij wel om te denken dat we in ieder geval begrip kunnen hebben voor onze kinderen omdat we zelf ook bepaalde ervaringen hiermee hebben. En dan loopt ons gezinnetje maar wat anders dan gemiddeld, so what!
Ik hoop dat jullie goede hulp vinden om de boel op de rit te krijgen.
groetjes, Tess
Leuk idee
In het verleden hebben wij wel vaak met een magneetbord gewerkt. Dit werkte niet echt, omdat er op een gegeven moment ruzie werd gemaakt over "welke magneetjes waarvoor gebruikt moesten worden". Het idee om de resttijd te belonen spreekt mij wel aan. Ik ga eens met mijn vrouw bespreken wat zij er van vind als wij onze kinderen belonen voor de minuten dat zij klaar op de bank zitten. Bedankt voor je reactie.
