Onderzoek- hoe gaat dat nou?

Ik weet niet

of het normaal is, ik denk ook meer dat de vraag moet zijn; is dit zorgvuldig? Mij lijkt het niet, zoals je beschrijft.
De vragenlijsten zijn volgens mij redelijk hetzelfde overal. Het overige onderzoek verschilt nog wel per onderzoekscentrum.
Ik zou zeggen, als je geen vertrouwen hebt in het betreffende centrum, dan zou ik naar een ander gaan. Ik heb de indruk dat het niet gaat om een reguliere GGZ-instelling. Terugkijkend op het diagnosetraject bij onze zoon, zou de reguliere GGZ toch meer mijn voorkeur hebben gehad. De wachttijd is daar wel langer, maar de aanpak lijkt mij toch wat zorgvuldiger. Multidisciplinair en meerdere onderzoeken.

Succes

Vergelijken

Dank voor je reactie Mari. De reden van mijn vraag is inderdaad om te horen hoe een diagnosetraject bij anderen verloopt om te vergelijken met ons traject. Ik dacht dat het overal wel zo'n beetje hetzelfde zou zijn (kennelijk niet dus?).
Het is trouwens echt een expertisecentrum, met een psychiater en psycholoog en met lange wachtlijsten! Echt niet de eerste de beste hoor!

Vragenlijsten

Ik vond het ook moeilijk dat in het begin van de behandeling van de kinderpsycholoog, vooral over vragenlijsten ging. Maar gek genoeg zijn die lijsten toch best wel kloppend.
Ten minste, ik heb kopien ervan bewaard en eens in het half jaar vul ik weer eens zo een lijst in. En dan blijkt dat het veel beter met hem gaat, nog steeds, maar dat de adhd-symptomen toch blijven.
Maar goed, het ging hier dus om adhd en een kinderpsycholoog. Hij vertelde ons het zo: door die vragenlijsten wordt ik op een spoor gezet. Ik krijg daardoor een werkhypothese en vandaar uit ga ik de behandeling op starten. En als die behandeling dan niet aanslaat, dan klopt mijn werkhypothese waarschijnlijk niet en dan ga ik weer verder kijken.
En het blijkt ook inderdaad zo gewerkt te hebben.
Het is lastig, maar het stellen van een diagnose is geen natuurwetenschap. Het is zeer subjectief en daardoor kun je zeker in het begin niet zeggen: hij heeft dit, of hij heeft dat niet.
En toen kregen we dus die diagnose: adhd, en toen heeft het nog een hele tijd geduurd, voordat wij het zelf ook zagen. Heel gek, we zeiden altijd: 'Ach, hij is wel druk, maar....'

Aanvulling

Ik vind vragenlijsten er wel bij horen, maar een ASS-diagnose stellen houdt wel meer in. Weet je zeker dat het alleen maar lijsten zijn en dat kwartiertje? Kan ik me namelijk nauwelijks voorstellen van een gerenommeerd instituut.

Als ik er nog aan terugdenk...

Mijn dochter (nu 11) is toen ze 4 was naar een MKD gegaan. Met als eerste doel een diagnose te krijgen.
Ze heeft daar 3 maanden gezeten, tot we op een overleg te horen kregen dat haar niveau te laag was om op het MKD te kunnen blijven.
We waren natuurlijk erg overrompeld, dit was in die maanden nooit zo naar ons gecommuniceerd. De aan het MKD verbonden maatschappelijk werker vroeg aan de rest van het team wat haar diagnose dan was.
Euh..ja...dat konden ze niet met zekerheid zeggen, waarschijnlijk autisme en een verstandelijke beperking.
Nou, zei de maatschappelijk werker, het kind zit hier om een diagnose te krijgen, dus het lijkt me logisch dat die er ook komt. En tot die er is blijft het kind dus hier.
Aarzelend stemde het team toe, blij waren ze er niet mee.
Ze hebben toen een uitgebreidt verslag wat wij hadden ingevuld en hun eigen verslagen opgestuurd naar het Autismeteam, samen met een door de groepsleidster gemaakte videoband van een half uur.
Binnen een week hadden we een brief met daarin de diagnose klassiek autistisch en een verstandelijke beperking.
En toen konden we haar meenemen...
Gelukkig kon ze snel op een KDC terecht, waar ze als een vis in het water was en wij als ouders fantastisch werden begeleid en serieus genomen.
En tja, de diagnose klopte wel, maar moest dat nou zo?

Hier net zo

Een pak vragenlijsten, oudergesprek en een gesprek van 20 minuten met het kind. Geen diagnose gekregen overigens, wel een hart onder de riem en opvoedadviezen (zeer welkom).