Nu weet ik het zeker: ik heb ook nld
Bij mijn zoon is vorig jaar NLD vastgesteld, na jarenlang zoeken was dat toch hij naast zijn ADHD heeft.
Ook heb ik mezelf wel eens afgevraagd of ik ook iets heb, omdat er toch van die bepaalde dingen zijn waar ik steeds tegen aanloop. Een van de balangrijkste dingen is dat ik in iedere opleiding die ik doe tegenkom dat ik verbaal/ theoretisch vele malen sterker ben dan ik de praktijk. Echt met alles. Zo heb ik auto theorie in een keer gehaald en het afrijden moest ik 10 keer doen. In sommige opleidingen ben ik gestrand op praktijkbeoordelingen, terwijl de opleidingen die ik wel gehaald heb ook duidelijk laten zien dat ik veel beter ben in het theoretisch gedeelte dan in de praktijk. Heel duidelijk is ook mijn motorische onhandigheid; ik ben altijd diegen die met sporten naar links stapt terwijl iedereen naar rechts gaat of naar voren als de rest van achter stapt. Ook met rekenen en met ruimtelijk inzicht dingen, ben ik naar verhouding behoorlijk slecht.
Ik weet eigenlijk niet wat ik nu wil met dit berichtje, maar ik wilde het in ieder geval even kwijt.
Oh ja, en vandaag
had ik dus een training om beter met agressie om te gaan: allerlei grepen en methodes geoefend om iemand in de hand te houden. En ja, hoor: ik voelde hem al aankomen ik was de enige die geen certificaat krijgt: ik moet eerst nog deelnemen aan een herhaling...
Peter
Soms helpt het een mens om een aantal vage gevoelens te kunnen bundelen on een naam of term of aandoening. Als je het meemaakt, begrijp je het.
Het kan enorm helpen als je wat kapstokjes hebt om je klachten aan op te hangen, het kan ook juist acceptatie en berusting geven.
Ook als je er verder niets 'aan doet'.
Mensen die zich daar zo aan ergeren, zijn misschien een tikje empathieloos 
(Mensen die overdrijven en altijd iets hebben terwijl het niet zo is, hebben weer een ander probleem. Enz enz)
Peter
ik kan hier boos om worden hoor.
Peter, smeer niet je onvrede over een ontboezeming over iemands onhandigheid. Dat is bot. Dat zie ik zo, zo zonder jou diagnose te weten.
Je kan heel goed een hork zijn zonder pdd-nos, adhd, of wat dan ook. Geloof mij maar 
. Met nulvoudige handicap een botheid, zo gratuit verspreiden, en ja, sorry, bij gebrek aan een beter of subtieler woord, onhandigheid uitkramen, is een kwaliteit ansich. Zo zie je maar, je hebt echt niets speciaals nodig om dat als mensch voor elkaar te krijgen. Maar dan ook echt niets.
ik geloof je zo Peter, dat jij echt geen diagnose hebt. Er kan dus maar een conclusie zijn: dat is nu pas echt opvoeding.
Zo, krijg jij ook eens lik op stuk. Ben benieuwd welke reactie ik hierop krijg. Vast een hele boze. . Wellicht een leuk leermoment: de gelegenheid bij uitstek om eens te voelen hoe het voelt om op een voetstuk geplaatst te worden waar je liever niet zou willen worden geplaatst.
Godzijdank is er vooruitgang in de wereld. Voorheen waren er heel veel ongelukkige kinderen met een goed iq maar slecht in taal. Ik maakte zulke domme fouten. Of altijd dezelfde of altijd een verschillende. Dan werd je vroeger dom genoemd. En zo voelde ik me ook. Gelukkig is dat niet meer. Dat heet nu dyslexie. Nu weten ze dat het veel voorkomt. En dat het misschien het hebben ervan veel gangbaarder is dan het niet hebben ervan. Maar helaas is het niet hebben de norm. Terwijl dat misschien niet een juiste weergave is.
Dit is het tijdperk van de ontdekking van het brein. We weten hoe we de ruimte in moeten maar het brein wordt nu pas ontdekt. Twintig jaar geleden was K heel 'hot'. Toen zei iedereen 'nou, als je geen kanker had, krijg je het wel.. iedereen heeft maar kanker', En nu is min of meer algemeen geaccepteerd dat op den duur de meesten van ons dat wel krijgen. Hoe meer we ontdekken, hoe meer specialisaties, hoe meer haarkloverij etc. Ach, kom. Dat weet Peter toch ook wel.
Ach al die dingen zijn genetisch. Koentje je bent niet de enige. Jij weet tenminste wat het is. Er zijn massa;s mensen die zich schamen omdat ze voor dom versleten worden of naar hun hoofd geslingerd dat ze zeker niet willen of wat dan ook. Tijd om stevig te balen en je schouders eronder. Je moet er wat harder voor werken maar met je iq is niets mis.
Best grappig om te lezen.
Ook ik ben theoretisch in alles beter dan in de praktijk. Ben ook regelmatig motorisch wat onhandig. Iedereen gaat met een dansje keurig naar rechts en ik als enige naar links, klopt.Rekenen en ruimtelijk inzicht zijn ook zeker niet mijn sterkste punt. Wist alleen niet dat dit een naam heeft. NLD dus.
Ik kan er goed mee leven, naarmate een mens ouder wordt leer je steeds meer over jezelf. Ik maak me minder druk over de dingen die niet goed gaan, waar ik niet goed in ben, en maak gebruik van de dingen waar ik wel goed in ben.Dat is lastiger als je jong bent, ik heb intussen meer zelfkennis gekregen.
Ik zie het meer als mijn karaktereigenschappen en ieder mens heeft zijn sterke en zwakke punten. Eerlijk gezegd kan ik me er niet druk om maken. Ik ben ik en ik doe het er wel mee.
Met alle respect
NLD is wel wat meer dan 'theoretisch beter zijn dan praktisch". Dan zou namelijk minimaal een ruime helft van de bevolking NLD hebben. Bijna iedereen heeft immers een voorkeur voor of de boeken of de handen. Daar is niks gestoords aan.
NLD houdt ook in dat sociale situaties niet goed begrepen worden, vooral ook omdat non-verbale uitingen niet begrepen worden, en ook dat taal vaak alleen maar letterlijk begrepen wordt. Daarnaast de onhandige motoriek, waarbij ook de oog-handcoördinatie uiterst zwak is (geen leesbaar handschrift, niet met mes en vork kunnen eten, zeer gevaarlijk gedrag in verkeer door ruimte en verkeer niet kunnen inschatten -rijbewijs is onmogelijk-). Ook emotioneel verloopt (daardoor) een en ander verstoort: hevige angsten en intense woede komen veelvuldig voor. Bij volwassenen leidt dit tot depressies en angststoornissen.
Het lijkt mij een lastige stoornis, zeker in combinatie met moederschap, en zeker in combinatie met een zorgenkind. Ik denk dan ook dat er veel begeleiding noodzakelijk is om een en ander steeds maar weer in goede banen te leiden. Ik wens je sterkte, Koentje.
Dat is een hele andere uitleg
Het verhaal van Koentje over NLD klonk nog al onschuldig en inderdaad, dan heeft half Nederland NLD. Als ik het verhaal van K.Heksenvet lees wordt het een compleet ander verhaal.
Angsten, depressies en woedeaanvallen. Ja, dat lijkt mij inderdaad ernstig, sterkte Koentje.
Nou.....
Angsten, depressies en woedeaanvallen.... die zijn gelukkig grotendeels aan mij voorbij gegaan. In die zin valt het bij mij nogal mee, als ik het met mijn zoon vergelijk. Maar er zijn een heleboel leer-aspecten die moeilijkheden opleveren bij NLD, die ik allemaal erg herken. Ik heb altijd al gedacht dat ik dyscalculisch ben, mijn topografie is schandaligf slecht en ik ken nooit ergens de weg vinden tot ik er 1000 keer geweest ben. Maar inderdaad: ik heb niet alle kenmerken; zoals sociale onhandigheid herken ik niet zo, grapjes begrijp ik uitstekend maar het slecht herkennen van gezichten en gezichtsuitdrukkingen weer wel eniogzins. Je hebt ook niet perse alle kenmerken.
Als half nederland NLD heeft, dan was ik nooit opgevallen. Maar als ik in een willekeurige groep ben, ben ik altijd de slechste traagste en onhandigste kwa motoriek. En met reken-achtige dingen. Terwijl ik er verbaal en schriftelijk meestal behoorlijk bovenuit stijg. Er is bij mij een duidelijk disharmonisch profiel zichtbaar.
Ik denk alleen dat ik omdat mijn IQ een stuk hoger is dan dat van mijn zoon, er aardig mee kan compenseren en er altijd wel, zij het met moeite doorheen gerold ben.
Wat wil je daar dan mee?
Als ik jouw lijstje met kenmerken lees is dat grotendeels ook op mij van toepassing. Met name de fysieke onhandigheid (zoals een gekneusde duim doordat ik tijdens het squashen tegen de bal wil slaan en dat dan mijn andere hand tussen racket en bal belandt) en het niet kunnen interpreteren van nonverbale communicatie. Overigens scoor ik ook behoorlijk op het aspergerlijstje, waarop ook de door jou genoemde kenmerken staan.
Ik loop soms wel tegen problemen aan, vooral als ik er weer eens te laat achter kom dat ik in bepaalde situaties wel of niet iets had moeten zeggen, of het niet opmerk dat iemand boos op me is. Maar goed, dat is nu eenmaal hoe ik in elkaar zit. Voor het sociale heb ik al diverse cursussen gevolgd zodat ik in ieder geval wat aangeleerde reacties heb op sommige situaties. Voordeel van mijn 'karakter' is dat ik heel goed objectief feitelijk kan reageren en een situatie kan beschouwen zonder me te laten afleiden door allerlei sociaal-emotioneel geneuzel.
Nou vic,
misschien heb jij het ook wel.
Maar wat wil ik ermee? Het is gewoon een eyeopener, ik niet dat ik er echt iets mee doe verder. Gewoon als wetenschap voor mezelf. Maar een officiele diagnose vind ik nergens goed voor, bovendien is het een niet erkende stoornis dus krijg je dat sowieso niet. En een pilletje is er ook al niet voor...
Bewustwording
Ik vind dat bewustwording wel kan helpen. Ik heb heel veel kenmerken van dcd (dyspraxie). Ik ben extreem onhandig zeg maar. Heb veel moeite met het schatten van afstanden (loop altijd tegen deuren en hekjes) en de kracht die ergens voor nodig is. Ook het automatiseren van handelen gaat lastig. (ik heb nooit in een schakelauto kunnen leren rijden bijvoorbeeld en sporten is een no-go voor mij geworden)
Dit heeft veel effect gehad op mijn jeugd en mijn zelfbeeld. Ik was altijd boos op mezelf. 'Oh, wat doe je weer onhandig'. Dat zei mijn moeder (en de rest van het gezin) altijd tegen mij en dat ben ik in mijn hoofd ook tegen mezelf gaan zeggen).
Nu ik weet dat het niet mijn schuld is, dat het me echt veel meer moeite kost als een ander, gaat het gewoon veel beter met mijn zelfbeeld.
En ik laat nog steeds vrolijk kopjes kapot vallen en de ketchupfles is vorige week nog op onverklaarbare manier midden in de keuken uit mijn handen gevallen en kapot gegaan. Maar ik denk nu: ach, Karmijn, dat is nu eenmaal gebeurd' en dan ruim ik het rustig op. Geen boosheid meer.
Koentje
Nee, ik denk niet dat ik het heb. Het is toch een leerstoornis, en ik kan juist heel goed leren. Maar ik voldoe dus wel aan de nodige kenmerken, net als dat er misschien wel 10 stoornissen zijn waar ik kenmerken van heb (en iedereen misschien wel). Als je last hebt van een bepaalde eigenschap en je wordt daardoor beperkt in je dagelijks leven, kan het nuttig zijn om een diagnose te 'halen'. Een pilletje zou ook handig zijn als ik weer eens een plank mis sla (zowel letterlijk als figuurlijk 
Dat je eigenschappen van je zoon in jezelf herkent vind ik dan ook weer niet heel raar. Mijn kinderen hebben het ook niet van een vreemde (hebben overigens ook geen diagnose, maar wel wat eigenaardigheden).
Herkenning bij je kinderen
Ik herken in mijn zoon ook duidelijk kenmerken die ik ook bezit.Die worden door mij ook wat eigenaardig genoemd maar toch zien al jaren verschillende professionals beren op de weg.Zoon heeft het allemaal wat versterkt, vast door invloed van de veranderingen in de maatschappij. En misschien wel versterkt door mijn opvoeding.Waar je mee omgaat word je mee besmet toch?
Ik mocht en mag een beetje eigenaardig zijn, zoon eigenlijk niet.
De beschrijving van K.Heksenvet is wel heftig. Zo ernstig is het gelukkig allemaal niet.
Ernstig of niet ernstig
Een stoornis hebben is, naar mijn idee, altijd vrij ernstig. Omdat het, volgens criteria, altijd op meerdere vlakken het normale overschrijdt. Functies (in leren, gedrag en ontwikkeling) zijn niet normaal, maar gestoord. Bij heel veel wat je doet of wilt doen, word je gehinderd door de stoornis.
Zodra de stoornissen in de uitverkoop gaan, is het helemaal niet meer zo ernstig. En zal vrijwel iedereen zichzelf wel kunnen herkennen in een bepaald criterium van een stoornis. Een karaktereigenschap wordt dan plots een stoornis. En dan krijg je het verhaal van Paul, een paar reacties hierboven, die het allemaal maar onzin vindt.
Maar stoornissen zijn geen onzin, het is allesbepalend in iemands leven. Ook als het slechts in lichte mate is, want ook dan scoor je op meerdere vlakken tegelijk in het gestoorde gebied.
Het is vreselijk moeilijk te bepalen wat soms nog het verschil is tussen normaal en gestoord. Het grijze gebied is groter dan het zwart-witte. Maar wanneer iemand blijft vastlopen in studie, werk, relatie en keer op keer zich tegen dezelfde steen stoot, dan is het altijd zinnig om te kijken welke diagnose er mogelijk is. Een diagnose kan je verder helpen.
Herstel
"En dan krijg je het verhaal van Paul, een paar reacties hierboven, die het allemaal maar onzin vindt."
Dat was dus geen Paul, maar een Peter. 
Tjee, nld
Mijn zoontje is 4, uitgebreid onderzocht maar nog zonder diagnose. De psychologe gaf aan dat ze vermoedt dat hij een neuropsychologisch probleem heeft. Naar aanleiding van dit draadje heb ik op NLD gegoogeld en tjee, wat herken ik daar veel van bij mijn zoon. Niet erg opwekkend om te lezen, wat een heftige aandoening.
Overigens waren mijn oudste dochter en ik als kind wel onhandig, maar is dat van een geheel andere orde dan wat ik bij mijn zoontje zie. Hij kan geen schrijfgerei, bestek of computermuis hanteren, wat zijn drie jaar jongere zusje wel kan. Hij kan geen puzzel met 12 stukjes maken. Hij reageert niet adequaat op gezichtsuitdrukkingen en laat zelf niet de juiste uitdrukking zien, wat tot ernstige contactproblemen met andere kinderen leidt. Zijn onvermogen om zelf aan een taak te beginnen en een taak af te ronden is van dien aard, dat hij het maar een paar maanden op een gewone school heeft uitgehouden. En zo zijn er nog veel meer andere punten waarin hij afwijkt van leeftijdgenoten.
Ik hoop toch dat het niet NLD is wat mijn zoontje heeft, want dan moet ik me er geloof ik op voorbereiden dat we de komende jaren met nog heel veel nieuwe problemen geconfronteerd worden. Net nu ik het idee kreeg dat we zijn gebruiksaanwijzing wat beter leren kennen en aan het begin staan van een opgaande lijn.
