Normaal of niet? kwetsbare generatie.

Mwah

er is hele grote groep volwassenen die een niet erkende stoornis heeft, dat vind ik erger dan de kinderen die nu wel hun stoornis erkend krijgen. Zij kunnen geholpen worden zich zo goed mogelijk staande te houden in deze maatschappij....

Kwetsbare generatie

"Deze generatie kinderen heeft denk ik de boodschap meegekregen dat de wereld bestaat uit \'normale\' mensen en \'mensen met iets\'. Wanneer er problemen optreden moet er worden vastgesteld welke iets er aan de hand is."

Wat ik zeker merk is dat als er "iets" is vastgesteld dat veel ouders denken dat daar aan vastgekoppeld een oplossing, begrip en de perfecte hulp komt voor hun kind. Vaak is dat helaas niet zo. De diagnose wordt een soort leidraad hoe je als ouder met je kind moet omgaan en wat hij/zij nodig heeft. Dat wil niet altijd zeggen dat de omgeving zich ook aan jou leidraad voor je kind houdt. Dan volgen er dus frustraties. De maatschappij moet rekening houden met de stoornis en de beperkingen van je kind. Dat is bij psychiatrische stoornissen ook veel lastiger dan bij een lichamelijke stoornis.
Bij dit soort draadjes komt dan ook regelmatig de opmerking:"Ja maar een blind kind leer je toch ook braille". Dat is waar, maar een blind kind gaat naar de blindenschool waar mensen werken die daarin gespecialiseerd zijn. Als ik buiten iemand zie oversteken met een witte stok met strepen houd ik daar rekening mee. Dus inderdaad, de maatschappij heeft aanpassingen voor de blinde. Dat is praktisch onmogelijk bij een psychiatrische stoornis. Leerkrachten en docenten zijn geen psychiaters en als ik een kind met ADHD op bezoek krijg zie ik dat niet aan de buitenkant. Het wordt nog lastiger omdat iedere ADHD`er anders is en soms is de diagnose nog gekoppeld aan andere stoornissen.
Ik red me wel met dit kind. Puur op gevoel, ik vind het ook een uitdaging om te zorgen dat dit kind zich bij mij prettig en op zijn/haar gemak voelt. Maar de wetenschap dat dit gedrag door een stoornis komt zou mij daar niet bij helpen.
In die zin zie ik dus ook vaak het nut niet van een diagnose als "hulp" voor een kind. Er is een diagnose nodig om geld los te krijgen voor extra hulp. Dat is jammer. Ieder kind, met of zonder diagnose moet de hulp krijgen die het nodig heeft.
Dus ja, ik vind het ook een kwetsbare generatie. De diagnose en de bijpassende hulp wordt vaak al op jonge leeftijd vastgesteld en zoveel mogelijk gevolgd. Of de geboden hulp de juiste is moet nog maar blijken.
Op je 6e een diagnose is voor de rest van je leven deze diagnose. Meestal valt de bijpassende gebruiksaanwijzing ontzettend tegen.

Tja

Hier een dochter die in de puberteit in de knoop raakte en erg blij is met haar diagnose. De puzzelstukjes vallen op de plaats. Ze is niet in de problemen geraakt doordat andere kinderen labels hadden, daar was ze niet mee bezig. Het is ook niet zo dat een diagnose zomaar even bedacht wordt.
Ik had vroeger natuurlijk best door dat kind wat anders in elkaar stak dan de meeste kinderen, maar iedereen is anders en zolang kind er geen last van heeft, waarom dan wat eraan doen. School heeft geen last van een goed lerend kind. Enige commentaar was altijd dat ze "meer mee moest doen". Met de klas dus .
Maar er kwamen dus wel problemen en toch een diagnose. Bij mij heeft op de een of andere manier de uitkomst van de IQ test mij over de streep getrokken. Dochter is goed geholpen, het gaat heel goed met haar.
Andere dochter heeft nergens problemen mee, toch ook een echte puber. Je kan echt de puberteit niet de schuld geven.
Ene dochter heeft een vriendenclub met veel labels, andere niet.
Ik denk dat de huidige maatschappij met veel (continue) informatie, minder structuur dan vroeger en meer drukte ervoor zorgt dat iemand die twee generaties gelden zonder problemen op was gegroeit nu wel een label krijgen. Er zijn nu ook veel volwassenen die dit alsnog krijgen.
Het is overigens niet iets negatiefs, het staat niet op je voorhoofd geschreven. Maar het verklaard wel eea.

Feitelijk

Inderdaad mooi, wat Zeppie schrijft, dat het voor kinderen een feit is geen ellendig iets of zoiets.
Hier was het laatst zelfs een compliment. Zoon vond een van zijn vrienden zo geweldig sympatiek en moedig en feitelijk, doorzetter, eerlijk, afijn nog zo wat, dat moest wel iemand met Asperger zijn.
Ik vond ook dat ze bij de ggz waar zoon zijn diagnose kreeg, ook al ging het toen helemaal niet goed met zoon, ik vond dat ze er daar te zorgelijk mee omgingen. Voor mij voelde het inderdaad aan als begrijpen en mee omgaan, iets wat je kunt leren.
Helaas is de buitenwereld een ander verhaal. Ik heb het weleens vergeleken met homosexualiteit. Je hebt altijd groepen die daar uit de grond van hun hart iets tegen hebben of die niet bereid zijn dat gewoon te accepteren als een feit. Zo is het ook met dit soort labels. En juist daardoor ontstaat het lijden bij deze mensen en deze kinderen.

Ja, te somber

Ik werk met kinderen met een diagnose en de meesten daarvan komen uiteindelijk goed terecht: opleiding afgemaakt (wel vaak met wat omwegen of trapsgewijs, maar af is af), baan gevonden, bezig met eigen leven.
Ik zie deze kwestie van labeling andersom. Hoe meer kinderen (en volwassenen!) een diagnose krijgen, hoe gewoner het wordt. Je krijgt dan juist minder absolute focus op die stoornis en een breder beeld van hoe mensen in elkaar kunnen zitten. Als je een (1), toevallig enorm drukke, ADHD'er kent, bepaalt dat je beeld van "de ADHD'er". Als je er tien of twintig kent en ze zijn allemaal weer anders, ga je dat beeld nuanceren en krijg je vanzelf dat je iemand niet meer ziet als "die ADHD'er" maar als "een van de vele mensen die ik ken en die toevallig ADHD heeft". Misschien leg ik het een beetje krom uit, maar ik hoop dat het toch duidelijk is.
Ik denk dat je je een beetje verkijkt op die pubermeisjes. Pubers leven tijdelijk in een soort parallel universum dat niet veel raakvlakken lijkt te hebben met wat ervoor of erna komt. En dat is, net als jij zelf ook beschrijft, best even wennen/schrikken voor brave borsten.
O ja, dat er ineens zo'n focus is op autisme bij meisjes is mij ook al opgevallen. Wil niet per se zeggen dat de diagnoses onterecht zijn, want bij autistische meisjes schijnt het lastiger te zijn om de diagnose (vroeg) te stellen. Komt nog bij dat meisjes minder vaak worden onderzocht en vaker internaliserende problematiek vertonen (waar de juf/meester even heel bot gezegd gewoon minder last van heeft, waardoor er vaak ook weer later pas gesignaleerd wordt dat er wel degelijk van alles speelt). En de puberteit verhevigt veel symptomen, in elk geval tijdelijk. En meisjes schijnen qua problematiek wat meer richting jongens op te schuiven naarmate de emancipatie vordert (al vind ik dat laatste een zeer betwistbaar punt, welke emancipatie?, maar je hoort het vaak).
Al met al zit ik al vijftien jaar in het onderwijs en heb ik niet de indruk dat kinderen in die tijd wezenlijk zijn veranderd in de richting van 'kwetsbaarder' en 'minder weerbaar'.
Psychiatrische diagnoses zijn tot slot geen exacte wetenschap. Op een schaal van 0 tot 10 heeft bijna iedereen wel iets van bijna elke stoornis. Iemand die qua benadering van het leven autistische neigingen heeft, kan zich daar beter van bewust zijn. Dan kan hij of zij leren waar de valkuilen liggen en gerichte hulp krijgen om ermee om te gaan. Dat vinden we allemaal vanzelfsprekend als het gaat om lichamelijke kwalen, maar zodra er geestelijke afwijkingen om de hoek komen kijken, is het allemaal ineens enorm zorgelijk en stigmatiserend. dat vind ik jammer. Niemand is in perfecte geestelijke gezondheid. Iedereen heeft wel iets waar aan gewerkt moet worden (of waaromheen). Als diagnoses normaal worden, dus niet spectaculairder dan lichamelijke aandoeningen als hardhorendheid of reuma, wordt het spectrum van wat als normaal wordt beschouwd, eindelijk weer een beetje realistisch.
Nou ja, enorm lange en incoherente post. Sorry.

Mea!

Eens!

Hoe 'erg' is het echt?

Op basisschool van mijn oudste (met rugzak) zitten welgeteld nog 2 andere kinderen mét rugzak. Ik heb het over een basisschool met 450 leerlingen in een grote stad. Onder die niet-rugzakleerlingen zitten natuurlijk nog genoeg kinderen met leer- en of gedragsproblemen, maar ik vraag me weleens af of het niet allemaal schromelijk wordt overdreven? Of is onze school echt zo'n uitzondering?

Verder ben ik het eens met Mea: het is juist erg voor mensen die vroeger nooit hulp kregen voor hun problemen. Zij zouden het anders wellicht veel verder hebben geschopt.

Wat wel grappig is dat toen mijn neef de diagnose asperger kreeg, wij gelijk ook meer begrip kregen voor zijn vader. Daarmee vielen wat puzzelstukjes op zijn plaats, want hij heeft het waarschijnlijk ook maar nooit getest o.i.d. Overigens wel maatschappelijk geslaagd hoor, is zelfs hoogleraar nu, dus het hoeft niet altijd fout te gaan.

Rugzakjes

Interessante discussie.
Ik vraag me af of de hoeveelheid rugzakjes een betrouwbare indicatie geven van de hoeveelheid zorgenkinderen. Dit omdat de rugzakjes gaan verdwijnen en er naar verwachting minder aanvragen zullen zijn en omdat sommige scholen beter in het herkennen van leerproblemen zijn dan anderen.

Tot slot; ik hoop ook dat wat als normaal gezien wordt (en steeds smaller lijkt) ooit eens losgelaten wordt, zodat er eerder gesproken wordt over de verschillende smaken van leren van kinderen.

'omdat het kan'

Ik kan me grotendeels wel vinden in de gedachtegang van Gelatine. Vorige week las ik een interview in de Volkskrant met een mijnheer die mee heeft gewerkt aan de DSM IV (handboek diagnose-overzicht psychiatrie) die spijt heeft als haren op zijn hoofd hierover en waarschuwt voor het uitkomen van de volgende editie, de DSM V. Dat heeft me ook weer aan het denken gezet.
Het is fijn als puzzelstukjes in elkaar vallen en je een naam weet voor een probleem, iets wat het begin van een oplossing kan zijn. Maar ik heb aan de andere kant teveel ervaring met de probleemzoekers en etikettenplakkers op het consultatiebureau, de basisschool en de GGD dat ik er een beetje cynisch van ben geworden. Een heel legioen van hulpverleners moet wel een boterham verdienen aan hun eigen goedbedoelde reddingsneigingen. Ze bestaan ervan 'omdat het kan'. Er zijn nou eenmaal regelingen, rugzakjes en therapie. De sector houdt zichzelf in stand.
Wat ook teveel gebeurt is dat een afwijking van het gemiddelde als een potentieel probleem met een scenario van vreselijke gevolgen wordt beschouwd. Het is lief bedoeld maar intussen wordt je een probleem aangepraat dat niet bestaat of klein genoeg is om er zelfstandig, zonder hulpverlening, mee om te gaan. Dat hebben vrienden en wijzelf wel meegemaakt.
Een gevoelig kind moest op anti-pestcursus omdat het wel eens gepest zou kunnen worden en dan wordt het ongelukkig. Een druk jongetje moest worden getest van school, maar daar kwam nou eens geen ADHD uit. Gewoon, druk, heel veel energie. Een gevoelig en heel technisch en probleemloos jongetje kreeg een doorverwijzing 'omdat het kan' om op autisme te onderzoeken.
Wij voeden onze kinderen op als sterke mensen die zich niet de kaas van het brood laten eten, hoe druk, gevoelig en sociaal onhandig ze soms ook kunnen zijn. Het zijn namelijk ook gewoon kinderen die moeten worden opgevoed tot functionerende volwassenen en dat is onze taak als ouders.
Het hoeft niet altijd fout te gaan, doch als mijn zoons geen hoogleraar worden maar timmerman is het in mijn ogen helemaal niet fout gegaan met hun leven.

Mee eens

Ik vind ook dat er soms scheutig met diagnose gestrooid wordt. Niet altijd alleen door school ook door ouders. Druk kind in de klas en veel ouders roepen zal wel een ADHD tje zijn.... Ik heb zelf sinds 1 jaar de diagnose ADHD (ben een ruim veertiger) vertel dat eigenlijk nooit tegen iemand. Niet omdat ik mij er voor schaam maar ik vind dat verder niet belangrijk en ik wil dat mensen mijn ADHD niet gebruiken om mijn gedrag te verklaren. En soms zeggen mensen ook al tegen mij als grapje ...je lijkt wel een adhder en dan zeg ik ook....klopt! Voorheen werd dat nooit gezegd. Maar nu iedereen zo beetje ervaringsdeskundige is krijg je dus ook al snel dat soort opmerkingen. dat ik toch mij heb laten onderzoeken komt dat ik bij mijn dochter van 6 jaar allerlei kenmerken zie die wel heel dicht in de buurt komen van mijn eigen gedrag. Want met de diagnose is er voor mij veel op zijn plek gevallen. Dat betekent dat ik mijn dochter beter kan ondersteunen zonder dat we daar een label aanhangen. Dat wil ik ook niet want ik ben bang (weet niet of dat echt zo is) dat je niet zo makkelijk meer van een label afkomt. Daarnaast is het gedrag van elk kind met de diagnose ADHD ook niet hetzelfde. Niet elk kind heeft alle kenmerken op dezelfde manier. Voor je het weet gooien ze alle ADHD ers op 1 hoop... Dus man en ik gaan er voorlopig niets mee doen. Kijken of we het zelf kunnen opvangen en ondersteunen. Toen ik op de basisschool zat was ik anders, ja. was niet altijd leuk maar heb overlevingstechnieken aangeleerd om toch goed mee te komen. En in die tijd was ik gewoon een ongeconcentreerd, druk, onhandig impulsief maar zeer creatief en eigengereid kind. Natuurlijk het ene kind heeft er meer last van dan het andere. Maar als je samen met jouw kind er verder geen probleem van maakt maar kijkt hoe je een aantal zaken kan opvangen lijkt mij dat prima. Daarnaast leert het jou kind ook om zijn stoornis niet als excuus te gebruiken. Zo heb ik moeite met "tijd" inschatten . Ik zal nooit zeggen tjah dat komt door mijn ADHD. Ik weet dat dat een deel van de oorzaak is maar dat betekent niet dat het dan OK is. Dat is mijn probleem en moet ik leren te ondervangen. Dus niet mijn ADHD de schuld geven en daar moet die ander dan maar rekening mee houden.

Groeten
Maria

Fout gaan in je leven (rozebottel)

Fout gaan in je leven gaat wat mij betreft niet over timmerman of hoogleraar. Fout gaan in je leven gaat over wel of niet voor jezelf kunnen zorgen. De maatschappij is ingewikkeld en als puur overleven niet meer lukt, als het doen van een boodschapje een opgave wordt, het runnen van een huishouden ondoenlijk - dán gaat het fout in je leven.
En die kans is domweg reeel als je geen hulp krijgt of niet weet wat er aan de hand is.

Jona

Was een reactie op gonniegans

Ik was vooral getriggerd door de opmerking van GonnieGans over een meneer die hoogleraar was geworden, en dat er dan bijstond 'het hoeft niet altijd fout te gaan'.